Breiðfirðingur - 01.04.1966, Síða 45

BREIÐFIRÐINGUR
43
sem samhéraðsfólk hinnar frægu landkönnuðafjölskyldu Ei-
ríks rauða, finnst stundum að fólkið sjálft, þessar holdi
klæddu manneskjur, sem héldu um stjórnvöl skipanna, sem
stefndu í Vesturveg, hverfi í skuggann fyrir vangaveltun-
um um landabréf og staðhætti. Þetta voru nefnilega mann-
eskjur eins og við, sem áttu sín áhugamál og hugsýnir, en
líka sínar takmarkanir og óttaefni.
En allt virðist þetta fólk gætt hetjumóð og miklum þrótti,
þótt uppgjöfin yrði að vissu leyti hlutskipti þeirra, sem
lengst komust. Og þar ber þó einn þessara landkönnuða
af öllum, en sá landkönnuður er kona, tengdadóttir Eiríks
rauða og mágkona Leifs heppna, söngkonan Guðríður Þor-
bjarnardóttir.
Það er þetta fólk og raunar fjölskylda Eiríks rauða,
sem öll má teljast Breiðfirðingar, sem mig langaði til að
kynna nánar í þessum þætti, Breiðfirðingavökunni. Ekki
þannig að þetta verði nokkurt vísindalegt framlag til könn-
unar á högum, aðstæðum og ætlunum þessa fólks, til þess
skortir mig bæði tíma og lærdóm, heldur vildi ég reyna
að bregða glætu yfir framsækna forna Breiðfirðinga, sem
ekki mega gleymast sem manneskjur með holdi og blóði.
Enn þá ættu þær að geta vakið metnað og hetjudáð í hjört-
um og hugum ungra íslenzkra manna og kvenna, glætt þar
ljós í lýðsins hjörtum, ljós er aldrei slokkna skal, ljóma
þess manngildis og þjóðlegra verðmæta, sem við megum
aldrei glata við hina sígildu landkönnun á víddum tíma
og rúms, menningar og framsækni.
Því er ekki að leyna frá upphafi, að það er konan Guð-
ríður Þorbjarnardóttir, sem þarna gnæfir hæst og ber nær
höfuð og herðar andlega talað yfir allt sitt samtíðarfólk