Breiðfirðingur - 01.04.1996, Síða 86

84
BREIÐFIRÐINGUR
líklega af vangá - því að hann leit ekki í þá átt sem ég var og
hvarf undarlega fljótt bak við ljósastaur. En ég komst inn.
Vinkona mín - Harriet - hafði skrifað konu í Osló sem hún
vildi endilega að ég heimsækti. Hún hét Ingeborg Möller og
var dóttir þekkts fræðimanns í Osló - prófessors Muncks -
sem þá var látinn. Frú Möller hafði verið gift - ég held manni
af þýskum ættum og átti 2 hálfvaxna syni. Ég fékk boð frá
henni að hún yrði heima einn sunnudag í febrúar og þá væri
ég velkomin.
Ég lagði því af stað og keypti mér farseðil með járnbrautar-
lest, því að frú Möller bjó fyrir utan borgina. Ég var nú ekki í
sem bestu skapi er ég lagði af stað - ekki vissi ég hversvegna
- en ég kveið einhvernveginn fyrir. I lestinni fannst mér
heldur leiðinlegt. Beint á móti mér sat karl - rauðhærður og
feitur, alltaf hlæjandi og var með fiðlukassa undir hendinni.
Mér leiddist karlinn og allt annað og fannst nú afar heimsku-
legt af mér að vera að flækjast þetta í ókunnu landi til ókunn-
ugrar konu sem ég átti ekkert erindi við. En ég var nú komin
af stað og var því ekki um annað að gera en halda áfram.
Þegar ég kom á stöðina þar sem ég átti að yfirgefa lestina,
litaðist ég um eftir einhverjum sem ég gæti spurt til vegar, því
að frú Möller bjó þó nokkurn spotta frá stöðinni. En þá kom
allt í einu á móti mér ung stúlka sem spurði mig hvort ég héti
Kristjana Hannesdóttir, en hún var send að taka á móti mér.
Stúlkan var þýsk og kunni norsku svona álíka og ég, a.m.k.
skildum við hvor aðra.
Eftir stundarfjórðung vorum við komnar á hæð eina. Þaðan
var dásamlegt útsýni - skógi vaxnir ásar og snævi þaktar
dældir á milli en hvítmáluð hús gægðust fram á milli skógar-
lundanna. í fjarska var svo Kristjaníufjörðurinn sléttur og glitr-
andi í logninu. Það var glaðasólskin og snjórinn þiðnaði af
húsþökunum.
Þarna uppi á hæðinni var svart, gamalt hús, bjálkabyggt
með hvítum gluggum. Þarna bjó frú Möller. Hún kom á móti
okkur og bauð mig velkomna - mjög alúðlega. Hún var há og