Dagblaðið Vísir - DV - 29.06.2018, Síða 13

MENNING 1329. júní 2018
Gefur þetta
EXTRA
Frábært á kjötið, í
sósuna og ídýfuna
N
atalie Kaplan er kvik-
myndagerðarkona frá Tel
Aviv í Ísrael og búsett þar.
Á síðustu vikum hefur hún
verið á flakki með sína fyrstu kvik-
mynd í fullri lengd, Once There
Was a Girl. Myndin vann til verð-
launa á Life Art kvikmyndahá-
tíðinni í Grikklandi í flokki bestu
myndar og segir Natalie að áhorf-
endur hafi tekið myndinni opnum
örmum. „Það var dásamleg tilf-
inning að fá þessi viðbrögð því það
tók verulega á að gera hana.“
Kvikmynd Natalie er jafnframt
lokaverkefni hennar úr skólan-
um The Steve Tisch Film School
and Television og vill leikstýr-
an meina að erfiða fæðingin hafi
ekki bara verið þess virði, heldur
greitt veginn fyrir lofandi framtíð
sem hún segir hafa komið nátt-
úrulega í kjölfar ástríðunnar fyr-
ir myndrænu söguformi. En ekki
nóg með það, heldur segist Natalie
vera ánægð með að hafa ekki farið
sömu leið og flestir vinir sínir í líf-
inu og tekur því fagnandi að vera
ein, sterk og sjálfstæð.
„Þegar ég bjó í Berlín í tvö ár
fann ég fyrir að allir vinir mínir
voru orðnir giftir, með fínan fer-
il og fullt af börnum, annað en ég.
Það var hins vegar ekki það sem
ég vildi og mér leið öðruvísi fyr-
ir vikið,“ segir Natalie. „Það er ná-
kvæmlega tilfinningin sem ég vildi
fanga í mínu verki; tilfinningin að
vera fullorðin kona sem er óhrædd
við einmanaleikann og nýtur þess
að vera hún sjálf. Kona sem er að
kanna og uppgötva heiminn.
Aðferðafræði gamla skólans betri
Samkvæmt Natalie hefur hún elsk-
að að taka ljósmyndir frá mjög ung-
um aldri. Áhuginn stigmagnaðist
þegar faðir hennar keypti handa
henni 35 mm myndavél þegar hún
var tólf ára gömul. „Síðan þá hef ég
alltaf sett það í forgang að taka upp
verkefni á filmu, því það blæti hófst
með þeirri vél. Ég kann að meta
einfaldleikann, aðferðafræðina
og hvað filman getur oft skapað
umhverfi sem er ólíkt því sem er í
kringum okkur,“ segir hún.
Í dag gerist allt svo hratt með
stafrænu formi og þykir Natalie
það ekki vera til hins betra. „Það er
allt svo fljótgert og auðvelt. Ef þú
sérð hund liggjandi ofan á bíl, þá
getur þú tekið það upp með sím-
anum eða gripið 100 ljósmyndir,“
segir hún.
„Með filmuna er það allt öðru-
vísi. Þú veist ekki alltaf hvað þú
hefur í höndunum, þú bíður eft-
ir hinu óvænta og það heldur
þér forvitnum og vakandi. Vissu-
lega elska ég að taka upp ýmis-
legt á símanum mínum, en hugar-
far mitt endurspeglast í myndinni
minni; þessi list að taka sinn tíma,
að njóta litlu hlutanna, þó það sé
ekki nema að líta á lítinn maur.“
Eðlishvatirnar hafa
aldrei rangt fyrir sér
Once There Was a Girl segir frá lítil-
magna í orðsins fyllstu merkingu
að sögn Natalie, sem bæði karlar
og konur eigi að geta tengt sig við.
Aðspurð að því hver hennar stíll
sé segir Natalie að hennar áhugi
liggi í því að segja sögur sem sækja
í hennar persónulegu reynslu, en
hún vilji krydda þær með gefnu
skáldaleyfi og sögum annarra sem
hún heyrir í kringum sig.
„Myndin var gerð fyrir lít-
inn sem engan pening og flest-
ir í tökuliðinu voru nýnemar eða
útskriftarnemar. Aðalleikkonan
mín heitir Liat Glick, stúlka sem
ég hugsaði oft til þegar ég skrifaði
handritið. Þetta var algjört innsæi
og seinna þegar æfingar hófust
uppgötvaði ég hvað hún væri mik-
il strákastelpa. Henni finnst gam-
an að vera ein og það var með
ólíkindum hversu margt hún átti
sameiginlegt með persónunni
sem ég skrifaði. En ég fann fyr-
ir þessari tengingu á milli okkar
ómeðvitað,“ segir Natalie.
„Bestu ráðin sem ég gef gefið
öðrum í þessum bransa, og ekki
síður ungum leikstýrum, er ein-
faldlega að gefast aldrei upp. Það
hljómar auðvitað eins og klisja
en það er ástæða fyrir því. Hraða-
hindranirnar eru margar og erfið-
ið oft gríðarlegt, en það skiptir öllu
að trúa á sjálfan sig og fylgja eðl-
ishvötunum. Því þær hafa aldrei
rangt fyrir sér.“
Kvikmyndagerðarkonur í brennidepli á Reykjavík Fringe Festival
Vildi ekki feta í fótspor vinanna
Úr myndinni Once There Was a Girl.