Morgunblaðið - 11.10.2018, Qupperneq 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. OKTÓBER 2018
Fallin er frá Guð-
rún Georgsdóttir,
tæplega níræð.
„Hún er systir
hennar Immu, hans Magga,“
sagði mamma. Fyrir mér var það
nóg til að segja alla mannkosti
hennar þegar ég var fjögurra ára
polli og fluttist vestur.
Imma, gift Magnúsi ömmu-
bróður, hafði verið mér sem önn-
ur mamma fyrstu árin og þegar
ég vissi að faðmurinn í Borgar-
nesi væri hennar Gunnu, jafn
stór og Immu, þá var heimurinn
öruggur. Að koma til þeirra
Gunnu og Ragnars í Borgarnesi
var ótrúlegt. Heimatilbúinn mat-
ur eins og hann gerist bestur:
Kæfa, skonsur, reyktur lax, slát-
ur, selshreifar; bara nefndu það.
Og allt eins og á umferðarmið-
stöð. Mamma segir að þegar
pabbi kom með bílinn í viðgerð
hafi Ragnar sagt: „Já, og svo sitj-
ið þið inni hjá henni Gunnu á
meðan.“ Eitthvað var nú nefnt að
e.t.v. þyrfti nýtt borð í eldhúsið.
Þá sagði Ragnar: „Maður á að
vera ánægður með það sem mað-
ur hefur.“ Já, svo sannarlega var
heimili þeirra Gunnu og Ragnar
athvarf. Fyrst við bílaverkstæði
Ragnars, þar sem nú er Vírnet/
Límtré og síðan hjá þeim á Böðv-
arsgötu 7.
Þau Ragnars- og Gunnubörn
urðu sem okkar systkini og hafa
haldið tryggð alla tíð.
Haustið 1970 fór ég með lömb-
in til slátrunar í Borgarnesi, þá
13 ára, því pabbi var á spítala og
Hlynur bróðir farinn í heimavist
að Reykjum. Maður fann svolítið
til sín hjá kaupfélagsstjóranum
að stýra innleggi bóndans. Á eftir
Anna Guðrún
Georgsdóttir
✝ Anna GuðrúnGeorgsdóttir
fæddist 21. mars
1929. Hún lést 2.
október 2018.
Útför hennar fór
fram 10. október
2018.
var labbað til
Gunnu. Kominn
þangað, spurði hún
almennra tíðinda:
„Nú, hvernig var
innleggið?“ Ég varð
að viðurkenna að ég
hafði ekki séð „seð-
ilinn“ og vissi ekki
„meðalfallþung-
ann“. Henni fannst
ég ekki mikill bóndi.
Að þessari yfir-
heyrslu lokinni gaf hún mér
skonsur með kæfu og sagði, eftir
stundar þögn: „Þú nærð örugg-
lega að spjara þig, seinna,“ sem
var ekki svo lítið hrós frá fólki
sem flíkaði ekki tilfinningum sín-
um.
Guðrún Georgsdóttir var af
þeim gamla skóla að hver ætti að
standa sína plikt. Hún fylgdist
vel með velferð sinna afkomenda
og okkar allra, vina og ættingja,
lagði gott til og hjá henni var allt-
af stutt í húmorinn. Gunna var
okkur góð og það þökkum við
fjölskyldan öll.
Megi góður Guð taka Guðrúnu
fagnandi á nýjum lendum.
Þórólfur Árnason.
Við kveðjum Guðrúnu
Georgsdóttur húsmóður í Borg-
arnesi í dag hinstu kveðju frá
Borgarneskirkju.
„Hvíldin er þreyttum þæg og
sæll er sérhver sá sem í Drottni
deyr“ stendur einhvers staðar.
Þakklæti er tilfinning sem kemur
af væntumþykju. Mér þótti virki-
lega vænt um Guðrúnu
Georgsdóttur. Þess vegna fyllist
hugur minn yfirleitt þakklæti er
mér verðu hugsað til hennar.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast henni þessari góðu konu.
„Góður er hver genginn“ segir
máltækið. Það útleggst þannig,
að þótt fólk sé hinir verstu skúrk-
ar í lifanda lífi og enginn geti
mælt þeim bót, þá er það strax
hvítþvegið og hið ágætasta fólk
um leið og það yfirgefur þetta líf.
Það er engin ástæða fyrir mig að
segja neitt um Guðrúnu látna,
sem ég hefði ekki getað sagt um
hana á meðan hún lifði. Sumar
manneskjur eru andlegar orku-
stöðvar, þær senda frá sér kraft
ívafinn blíðu og yl, svo öllum líður
vel í návist þeirra.
Gunna Georgs eins og hún var
ávallt kölluð var ein af þessum fá-
gætu einstaklingum. Hún laðaði
alla að sér ósjálfrátt. Tryggð
hennar og hjálpfýsi var frábær.
Það var hlutskipti hennar í lífinu
að reyna margvíslegan eril og
umstang, en aldrei var hún svo
þreytt ,að hún ætti ekki stund og
hjartarúm til þess að gera öðrum
greiða eftir bestu getu.
Ég kynntist Gunnu í kringum
1950 þegar Ragnar Jónsson minn
mjög svo kæri „skáfrændi“
(bróðir stjúpu minnar) kynnti
fjölskyldunni tilvonandi spúsu
sína. Þau giftu sig svo í júlí 1951.
Andlát hennar bar brátt að, þótt
æviárin væru orðin æði mörg
bjóst enginn við svo skjótum um-
skiptum þar sem hún gekk dag-
lega að störfum og það er víst að
mynd Gunnu og minningin um
hana máist seint úr huga þeirra
sem þekktu hana best.
Mér er minnisstætt fyrir
mörgum árum er ég hafði verið
stýrimaður á togara en hætt
vegna atvika sem ekki verða tí-
unduð hér að ég réð mig í vinnu í
Sláturhús Verslunarfélags Borg-
arfjarðar í Borgarnesi. Og í
stórgripaslátruninni lenti ég í að
vinna á móti Gunnu í frysti-
geymslunni við að taka á móti af-
urðum af gripunum og að lesta þá
svo á vörubíl til flutnings til
Reykjavíkur. Ég þessi „grjót-
harði“ togarakall sem marga frí-
vaktina hafði staðið í miklu fisk-
iríi var algerlega útkeyrður að
kvöldi en Guðrún blés ekki úr
nös.
Hún var í tölu þeirra hjarta-
hreinu mæðra sem vinna verk sín
í hljóði. Eina nýlega sögu heyrði
ég af henni: Dóttir hennar Þóra
var í heimsókn hjá henni og
fannst hún hreyfa sig svolítið
furðulega.
Fékk það svo upp úr henni að
hún hefði fallið út úr rúminu og
væri rifbeinsbrotin. Daginn eftir
hringdi hún í mömmu sína og er
sú „gamla“ þá að baka pönnukök-
ur. Þóra furðaði sig ekkert á því,
hún þekkti sína móður, en spyr
hvort það sé ekki vont fyrir hana
og fékk það svar að hún bakaði nú
ekki pönnukökur með rifbeininu.
Nú kveðjum við þig, mín góða
vinkona, og ég þakka þér yndis-
lega góða viðkynningu. Við dauð-
legir menn horfum hjálparvana á
eftir vinum okkar hverfa yfir
landamæri lífs og dauða. En með-
al okkar, sem eftir stöndum um
sinn, er opið skarð, óútfylltur
reitur, fyrsta kastið. Ég sendi öll-
um ástvinum Guðrúnar mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ólafur Ragnarsson.
Elsku vinkona.
Þakklæti er mér efst í huga
eftir ríflega 50 ára vinskap. Vin-
skapur okkar nær til áranna þeg-
ar við vorum frumbyggjar og ná-
grannar á Böðvarsgötunni. Svo
vorum við Matti svo lánsöm að fá
húsaskjól hjá ykkur Ragnari á
neðri hæðinni á Böðvarsgötunni
þegar við fluttumst í Borgarnes
2013 og biðum þess að íbúðin
okkar yrði tilbúin. Þar leið okkur
afar vel og við áttum saman góð-
ar stundir. Við brölluðum margt
saman, elsku Gunna, bæði innan-
lands og erlendis. Við störfuðum
saman í ótal ár í kvenfélaginu,
Skallagrímsgarðsnefndinni og í
Neskjöri. Oft rifjuðum við upp
gamla tíð og ferðalögin sem við
fórum í, það var svo margt
skemmtilegt í gamla daga þegar
við vorum yngri. En tíminn líður
og allt er breytingum háð. Við
töluðum saman í síma á næstum
hverju kvöldi í mörg ár. Þú
kvaddir mig svo fallega kvöldið
áður en þú lést og líklega hefur
þú vitað hvert stefndi. Þú varst
raunsæ, greind, heiðarleg og fal-
leg heldri kona.
Mikill er missirinn fyrir þína
yndislegu stórfjölskyldu en
minningin lifir. Hafðu þökk fyrir
dýrmæta vináttu og tryggð, allar
pönnukökurnar og skonsurnar.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til elsku Rúnars,
Steinars, Þóru, Jonna, Ragnheið-
ar, tengdabarna og barnabarna.
Þorbjörg (Dista) og Matthías.
✝ Ásdís Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík, 28. sept-
ember 1951. Hún
lést 31. ágúst 2018
á Ullerntunet syke-
hjem í Osló, í Nor-
egi.
Foreldrar Ásdís-
ar voru Magnús
Ástmarsson, prent-
ari, forstjóri Ríkis-
prentsmiðjunnar
Gutenberg og borgarfulltrúi í
Reykjavík, f. á Ísafirði 7. febrúar
1909, d. 18. febrúar 1970, og El-
ínborg Guðbrandsdóttir, hús-
móðir og kennari, f. í Viðvík í
Viðvíkurhreppi í Skagafirði 6.
ágúst 1913, d. 3. desember 1979.
Árni Eyþórs, f. 14. maí 2002, og
Dísa María, f. 24. nóvember
2006, og Eva Vilhelmína Mark-
úsdóttir, f. 25. október 1988. Fað-
ir Evu Vilhelmínu og fyrrver-
andi sambýlismaður Ásdísar er
Markús Halldórsson, f. 16. októ-
ber 1949.
Ásdís lauk barnaprófi frá
Melaskólanum í Reykjavík og
gagnfræðaprófi frá Hagaskóla.
Að loknu gagnfræðaprófi starf-
aði hún hjá ÍSAL. Hún starfaði
sem flugfreyja, m.a. við píla-
grímsflug, hjá Arnarflugi. Hún
starfaði við ferðamál alla sína
starfsævi, m.a. hjá Úrvali, Terra,
og Úrvali-Útsýn. Um aldamótin
flutti Ásdís til Noregs ásamt Evu
dóttur sinni þar sem hún starfaði
áfram að ferðamálum hjá Ís-
landsferðum.
Útför Ásdísar fór fram 12.
september í Osló. Minning-
arathöfn og jarðsetning fór fram
frá Fossvogskappellunni í
Reykjavík 25. september 2018.
Systkini Ásdísar
eru: Björn Bragi, f.
6. mars 1940, d. 15.
maí 1963, Anna
Rósa, f. 14. júlí 1942,
d. 31. ágúst 2008,
Auður, f. 1. ágúst
1947, d. 14. mars
2007, Brynhildur, f.
30. apríl 1953, d. 17.
júní 1980, og Guð-
brandur, f. 20. sept.
1954.
Börn Ásdísar eru: Jóhann Þór-
ir Jóhannsson, f. 7. nóvember
1967, maki hans er Helga Rakel
Guðrúnardóttir, sonur þeirra er
Magnús Torfi, f. 5. desember
2011, Guðrún Gyða Árnadóttir, f.
8. júní 1971, börn hennar eru
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V. Briem.)
Leiðir okkar Ásdísar hafa
legið saman frá því í kringum
1970, eða fyrir tæpum fimm
áratugum. Samskipti okkar
hafa alltaf einkennst af þægi-
legheitum, góðmennsku, kær-
leika og virðingu. Ásdís hafði
mjög góð áhrif á alla í kringum
sig. Hún var greiðvikin, blíð og
„rosalega góð kona“ eins og ein
frænka hennar orðar það. Þetta
eru sömu eiginleikar og ein-
kenndu móður hennar og föður.
Ásdís starfaði um tíma við að
vísa til sætis í Háskólabíói, en
það var mikil virðingarstaða í
þá daga. Sætavísurnar voru
með vasaljós og vísuðu bíógest-
um til sætis. Ein lítil frænka
minnist þess að hún sá „Sound
of Music“ sjö sinnum fyrir til-
stuðlan Ásdísar frænku. Frá
Háskólabíói var stutt í Grana-
skjól 26, þar sem elskulegir for-
eldrar hennar Magnús Ást-
marsson, prentari, forstjóri
Gutenberg og borgarfulltrúi, og
Elínborg Guðbrandsdóttir
kennari höfðu búið fjölskyldu
sinni fallegt heimili sem var op-
ið stórfjölskyldunni og fjölda
vina – enda barnahópurinn stór
og honum fylgdu enn fleiri
börn. Granaskjól 26 var í enda
götunnar. Fyrir framan húsið
myndaðist óviðjafnanlegt leik-
svæði þar sem börnin úr hverf-
inu söfnuðust saman og fóru í
ýmsa leiki. Leiksvæðið fyrir
framan húsið var framlenging
af heimilinu sem var yndislegt í
minningu svo margra. Ásdís
ólst upp við mikinn samgang á
milli fjölskyldna föður- og móð-
ursystkina sinna. Hún ólst einn-
ig upp við það ásamt elstu
systkinum sínum að þurfa að
gæta yngri systkina sinna eins
og gerist og gengur í stórum
systkinahópum. Hún hélt því
hlutverki áfram eftir að hún
varð fullorðin.
Þegar Ádís eignaðist Jóa
minnist ein sjö ára frænka
hennar þess að Ásdísi fannst
ekkert skemmtilegra en að
liggja með litlu frænku á stofu-
gólfinu í Granaskjóli þar sem
þær nutu þess að lita saman í
litabækur. Ásdís fór ekki í
manngreinarálit.
Eftir gagnfræðapróf í Haga-
skóla fór Ásdís að vinna. Hún
vann á skrifstofu hjá ÍSAL og
síðan mjög lengi hjá Ferðaskrif-
stofunni Úrvali-Útsýn. Hún
varð vel að sér í öllu varðandi
ferðamál. Eftir að Eva fæddist
fannst Ásdísi ekkert eðlilegra
en að bjóða einni frænku með
þeim til Mallorca svo Eva hefði
félagsskap og frænkan kæmist
til Spánar. Hún hélt sambæri-
legu starfi áfram þegar hún
flutti síðar til Noregs. Þrátt fyr-
ir fjarlægðina milli Noregs og
Íslands hefur hún veitt eftirlif-
andi bróður sínum umhyggju og
alúð með stuðningi Jóa, sem
heldur því mikilvæga um-
hyggjuhlutverki áfram.
Það fór ekki á milli mála
hvað skipti Ásdísi mestu máli.
Hún sagði við mig fyrir stuttu:
„Börnin mín eru mitt stolt og
gleði.“ Hún átti varla orð til að
lýsa því hvað hún var stolt af
því að vera amma. Magnús var í
hennar augum „algjör gim-
steinn“.
Ég sendi börnum Ásdísar og
öðrum aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Dýrmætar minningar um „rosa-
lega“ góða konu, móður, ömmu,
systur, frænku og vinkonu lifir.
Far þú í friði
Friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Valgerður Snæ-
land Jónsdóttir.
Ásdís
Magnúsdóttir
Faðir minn,
hann Ríkharður
Árnason, lést þann
14. september síðastliðinn.
Hann dó einmitt á þeim stað
sem hann skapaði ásamt henni
móður minni, Hrefnu. Þegar ég
horfi til baka þá var sumarbú-
staður mömmu og pabba sam-
ofinn mínu lífi og er ég þakk-
látur að hafa verið á staðnum
þegar hann fór til Sumarlands-
ins, laus úr viðjum líkamans
sem var honum til vandræða
þrjú síðustu árin. Samband okk-
ar pabba var mjög tilfinninga-
legt, ég vildi alltaf vera í kring-
um hann, vera nálægt honum
enda sýndi hann mér einstaka
hlýju. Þegar ég var barn þá var
hann mitt ofurmenni sem gat
allt. Við fjölskyldan vorum tölu-
vert á faraldsfæti og heimsótt-
um marga staði innanlands,
tjaldið var sett haganlega upp á
topp græna Fiatsins og svo var
lagt á stað í ævintýri þangað til
pabbi fékk þá hugmynd að gam-
an væri að byggja sumarbústað
uppi í Eilífsdal í Kjós. Það var
svo árið 1974 sem hann fékk
land sem vinur hans reddaði
honum og þá tók annað æv-
intýri við og gistum við sum-
arlangt í hvítu vinnutjaldi frá
símanum, enda pabbi símamað-
ur af lífi og sál, húsið var tilbúið
1975. Pabbi var snillingur og
einstaklega útsjónarsamur,
enda var hann jú snillingur,
hann og mamma voru ekkert í
sérstaklega góðum efnum þann-
ig að hann fékk nánast allt efnið
sem fór í bústaðinn gefins eða
langt undir kostnaðarverði.
Ég á margar skemmtilegar
minningar þaðan. Oft var bú-
staðurinn eins og félagsheimilli
enda foreldrar mínir félagslynd
með eindæmum. Því miður, eða
ekki, þá eyðilagðist bústaðurinn
í ofsaveðri sem gekk yfir um
veturinn 1987. Var bústaðurinn
það vel tryggður að hann gat
byggt nýjan sem enn stendur,
Ríkharður
Árnason
✝ RíkharðurÁrnason fædd-
ist 11. nóvember
1939. Hann varð
bráðkvaddur 14.
september 2018.
Útför hans fór
fram 28. september
2018.
er hann fullur af
minningum og þar
hófst fyrir alvöru
skógrækt enda
landið þakið trjám.
Foreldrar mínir
tóku miklu ást-
fóstri við þá rækt.
Pabbi var mín
stoð og stytta og
það var ekkert sem
hann gerði ekki
fyrir mig og alltaf
fann hann lausnir enda virtist
ekkert honum of erfitt þegar
kom að mér eða bræðrum mín-
um, móðir okkar var eins. Við
áttum yndislega foreldra. Pabbi
var mikill áhugamaður um að
festa umhverfið í form, annað-
hvort fastra mynda eða hreyfi.
Hann átti ljósmyndavél og átta
millimetra tökuvél, síðan vídeó-
tökuvél. Hann var duglegur að
framkalla í geymslunni á
Hjaltabakka 4, svarthvítar
myndir, og oftar en ekki lá ég
við fætur hans og svaf sem
tveggja ára enda vildi ég alltaf
vera nálægt honum. Ég smit-
aðist heldur betur af honum og
er ég honum þakklátur fyrir
það. Pabbi stofnaði kvikmynda-
leigu sem varð svo að vídeó-
leigu. Einnig var pabbi mikill
áhugamaður um kvikmyndir og
hann elskaði að horfa á Abbott
og Costello, Charlie Chaplin og
fleiri og fleiri og síðan kynnti
hann mig fyrir persónu sem
heitir James Bond. Ég fór með
honum á Bondinn í Tónabíó til
að byrja með og síðan í þau bíó
sem tóku við.
Eftir pabba liggur ómælt
magn minninga í formi kyrr-
mynda og hreyfimynda, við eig-
um sögu fjölskyldunnar og get-
um yljað okkur við minningar
um eiginmann, föður, afa og
langafa. Hann pabbi var sér-
stakt eintak af ljúfmenni sem
skilur eftir sig tómarúm sem
hægt er að fylla með fallegum
minningum um hann, enda af
nógu að taka. Þegar pabbi var
heill heilsu þá voru barnabörnin
honum hugleikin og fengu sinn
skerf af ást og umhyggju. Börn-
in mín fjögur, barnabörnin,
konan mín og ég þökkum þér
fyrir allt, ég veit að þú nýtur
þín í Sumarlandinu hvar sem
það nú er.
Árni Ingi Ríkharðsson.
Þökkum auðsýnda samúð vegna andláts
og útfarar
GARÐARS VÍÐIS GUÐJÓNSSONAR
frá Tunguhálsi,
Hásæti 9b, Sauðárkróki.
Vala Jóna Garðarsdóttir Viðar Þórðarson
Ingibjörg Sigtryggsdóttir Gunnar Steingrímsson
Brynhildur Sigtryggsdóttir Ómar Kjartansson
Þorsteinn Ólason
afabörn og fjölskyldur þeirra
Innilegar þakkir fyrir samúð, hlýhug og
hluttekningu vegna andláts ástkærrar
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÍÐAR CANDI,
Kringlunni 89, Reykjavík,
sem lést á heimili sínu föstudaginn
28. september og var jarðsungin fimmtudaginn 4. október.
Marina Candi Harald Ragnar Óskarsson
Indro Candi Heba Magnúsdóttir
Elfa Frið Haraldsdóttir
Leó Blær Haraldsson
Karel Candi
Markús Candi