Morgunblaðið - 23.11.2018, Blaðsíða 65

MINNINGAR 65
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2018
✝ Guðfinna Guð-laugsdóttir,
Guffý, fæddist í
Hraungerði,
Hraungerðishreppi
í Árnessýslu 28. júlí
1940. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 5. nóvem-
ber 2018. Foreldrar
hennar voru hjónin
María Arnlaugs-
dóttir, f. 19.6. 1921,
bankastarfsmaður í Keflavík, og
Guðlaugur Þórðarson, f. 17.1.
1921, sjómaður í Keflavík, d.
24.12. 1993. Guffý var elst fimm
Davíð Örn, f. 1989, og Guðfinnu,
f. 1994. Davíð Örn er kvæntur
Hildi Kjartansdóttur, f. 1989, og
eiga þau einn son, Brynjar, f.
2018. Guðfinna er gift Einari Jó-
hannesi Guðnasyni. María er
gift Tómasi Árna Jónssyni, f.
1963, og eiga þau börnin Jón
Arnar, f. 1990, og Ingibjörgu, f.
1993. Unnusti Ingibjargar er
Ingvar Hjartarson, f. 1994.
Guffý fluttist þriggja ára
gömul til Keflavíkur. Eftir
gagnfræðapróf hóf hún störf hjá
Pósti og síma þar sem hún vann
til ársins 1974. Síðan hóf hún
störf hjá sýslumanninum í
Keflavík, þar sem hún vann þar
til eftirlaunaaldri var náð. Eftir
það vann hún í tvö ár. Við
grunnskóla Njarðvíkur eða þar
til Jón komst á eftirlaunaaldur.
Útför Guðfinnu fór fram í
kyrrþey.
systkina, hin systk-
inin eru: Gunnar, f.
23.11. 1944, Þórdís
Gróa, f. 4.2. 1947,
Erna, f. 18.8. 1948,
og Hafdís Lilja, f.
30.4. 1960.
Guffý giftist Jóni
Stefánssyni renni-
smið og kennara, f.
7.10. 1939 í Ási í
Ásahreppi, 15.10.
1960. Eignuðust
þau tvær dætur, Steinunni og
Maríu, f. 7.11. 1962. Steinunn er
gift Eiríki Sveini Tryggvasyni,
f. 1963, og eiga þau börnin
Systir mín.
Þú hefur alltaf verið öruggur
hluti í lífi mínu, ekki bara vegna
þess að þú varst 20 árum eldri og
nánast eins og önnur mamma
heldur ekki síður vegna þess að
þú tókst alltaf þátt í öllu sem lífið
hefur boðið upp á í gleði og sorg
og alltaf varstu til staðar þegar á
þurfti að halda.
Það sama á við um börnin mín,
það hefur fátt gerst í þeirra lífi
öðruvísi en að gert sé ráð fyrir
ykkur Nonna sem þátttakendum.
Þú varst elsta systir og stóðst
þig einstaklega vel sem slík.
Hélst góðum tengslum og pass-
aðir að ekki hallaði á neinn. Dísa
átti alltaf hjá þér athvarf þegar
hún kom heim. Fallega heimilið
þitt var alltaf óaðfinnanlegt og
maður gat treyst því að fá eitt-
hvað heimabakað með kaffinu.
Minningar fara um hugann,
samvera og ferðalög þegar ég var
barn og notaleg samvera með
ykkur Nonna þegar við erum orð-
in fullorðin.
Ég sé þig fyrir mér þegar við
fórum að sjá Ellý síðastliðinn vet-
ur, þú varst svo ungleg og smart
þar sem þú leiddir hann Nonna
þinn út af sýningunni, það geisl-
aði af þér.
Þú sagðir mér eftir að þú flutt-
ir í Kópavoginn að þú værir að
kynnast stelpunum þínum enn
betur þar sem þær væru svo dug-
legar að koma í heimsókn og eiga
með ykkur góðar stundir hvort
sem var heima, fara á kaffihús
eða annað.
Það gladdi þig mjög. Duglegu
dætur þínar sem staðið hafa eins
og klettar við hlið ykkar í erfiðum
veikindum.
Þú sagðir einu sinni við mig
„systur eru sérstakar“ það á svo
sannarlega við um þig elsku syst-
ir mín.
Hafdís Lilja Guðlaugsdóttir
(Haddý).
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast systurdóttur
minnar, Guðfinnu Guðlaugsdótt-
ur. Guðfinna var fyrsta barna-
barn foreldra minna og fljótlega
eftir fæðingu hennar varð hún
eftirlæti allra, lítil yndisleg stúlka
sem öllum þótti mikið vænt um.
Þegar ég var að leika við hana á
gólfinu heima fannst mér fljót-
lega að þarna hefði myndast ein-
hvers konar vináttuband á milli
okkar tveggja, vináttuband sem
aldrei hefur slitnað, það tognaði
að vísu á því er hún fluttist til
Keflavíkur, því ferðin til Kefla-
víkur var í þá daga töluvert lengri
en hún er í dag.
Það var í þá daga töluvert og
tafsamt ferðalag að fara frá
Reykjavík til Keflavíkur.
En vináttubandið slitnaði aldr-
ei og eftir að hún giftist góðum
dreng, sem verið hefur henni alla
tíð góður eiginmaður og mikill fé-
lagi, jókst aftur samband okkar
smám saman og við hjónin minn-
umst alltaf hve gott og notalegt
var að heimsækja þau hjón, Guð-
finnu og Jón, hvort sem það var á
heimili þeirra í Keflavík eða í
sumarbústaðinn þar sem þau
voru búin að koma sér upp ynd-
islegum dvalarstað. Það var eft-
irtektarvert hve þau hjón voru
miklir félagar og hve samhent
þau voru í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Þar voru þau öðrum til mik-
illar fyrirmyndar og er missir
eiginmanns hennar því mikill
sem og allrar fjölskyldu hennar.
Þau hjón voru nýflutt í nágrenni
við okkur hér í Kópavogi og það
var tilhlökkun hjá okkur að fá
tækifæri til að auka tengslin við
þetta góða vinafólk okkar, en því
miður fer framvindan oft öðruvísi
en maður sjálfur óskar.
Við Erna vottum móður henn-
ar, eiginmanni, dætrum og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúð. Gott er þó að eiga eftir
góðar og fallegar minningar um
Guðfinnu. Minningin lifir.
Helgi Arnlaugsson og Erna
Hannesdóttir.
Þakklæti er efst í huga á þess-
ari erfiðu stundu. Þakklæti fyrir
að hafa haft þig í lífi okkar frá
upphafi. Alltaf varst þú boðin og
búin, traust og hlý og ómetanlegt
að eiga þig að.
Takk fyrir allar góðu samveru-
stundirnar á jólum, páskum, af-
mælum og allt þar á milli. Takk
fyrir góðar og hlýjar móttökur á
Greniteignum og í Ásgilinu og
fyrir allar rúsínubollurnar og
góðgætið sem alltaf var nóg af.
Hlýjar og góðar minningar ylja
okkur um yndislega góða frænku.
Dagbjört Hulda, Guðlaugur
Már, Arnar Ingi og Jón
Ágúst.
Guðfinna
Guðlaugsdóttir
Guðmundur
Norðdahl var einn
af eftirminnilegri
mönnum sem ég hef
kynnst um ævina. Kynni okkar
hófust þegar hann kom sem
kennari í Hafralækjarskóla
haustið 1978. Hann setti fljótt
mark sitt á starf skólans því
segja má að hann hafi komið til
starfa við kjöraðstæður fyrir jafn
hugmyndaríkan mann og hann
var. Lítil tónlistarkennsla hafði
verið árin á undan og því var
hægt að láta til sín taka á marg-
víslegan máta og ekki stóð á
Guðmundi. Ég mun víst hafa ein-
hvern tíma haft á orði að það
væri fullt starf að hafa hann í
vinnu til að hægt væri að vega og
meta allar þær hugmyndir sem
frá honum komu.
Ekki leið á löngu þar til að
hugmyndin um að stofna lúðra-
sveit varð að veruleika. Hér varð
heldur betur að taka til hendinni,
engin hljóðfæri voru til og öll
önnur aðstaða lítil. Hér má segja
að ég hafi ég fyrst lært almenni-
lega að átta mig á því að vanda-
málin eru til að leysa þau. Guð-
mundur nýtti sambönd inn í
tónlistarlífið víða um land til að
útvega nauðsynlegan búnað. Oft-
ast var þetta búnaður sem aðrir
höfðu aflagt. Nú kom sér vel að
eiga góða að. Vélstjórarnir við
Laxárvirkjun voru snillingar
þegar kom að því að lóða, renna
og laga, loks taldi Guðmundur
sig hafa nægilegan búnað til að
hrinda hugmyndinni í fram-
kvæmd. Um tíma hafði Guð-
Guðmundur
Norðdahl
✝ Guðmundurfæddist 29.
febrúar 1928. Hann
lést 31. október
2018.
Útför Guð-
mundar fór fram 9.
nóvember 2018.
mundur nærri þrjá-
tíu börn í
hljómsveitinni og
smátt og smátt
tókst okkur að
safna fyrir betri
búnaði.
Fljótlega kom
Guðmundur að máli
við mig og sagði að
við yrðum að stofna
formlegan tónlistar-
skóla. Fullir bjart-
sýni lögðum við af stað í þetta
ævintýri. Skólayfirvöld heima
fyrir voru strax jákvæð og
studdu okkur með ráðum og dáð
en sama var ekki að segja um
ráðuneytið sem til að byrja með
fann þessu flest til foráttu. Loks
var þó leyfið gefið og loforð
fékkst fyrir því að greiða laun
eins kennara og skólinn yrði
formlega útibú frá tónlistarskól-
anum á Húsavík.
Þegar þessi starfsemi var
komin í gang byrjaði Guðmundur
að ræða um mikilvægi þess að
börnin fengju að koma fram og
fá að njóta þess að sýna hvað þau
hefðu lært. En eins og og áður
sagði var lúðrasveitin þegar orð-
in virk í samfélaginu næsta skref
var að setja upp ýmsa söngleiki
þar sem fleiri fengu að njóta sín.
Það má segja að þetta starf hafi
markað þau spor sem gerðu
Hafralækjarskóla að þeim skóla
sem hann varð upp frá þessu.
Skólinn varð þekktur sem skól-
inn sem gerði skapandi greinum,
sér í lagi tónlist, hátt undir höfði
og lagði þá grein að jöfnu við alla
aðra kennslu í skólanum og er
lestrarkennsla þar ekki undan-
skilin, enda byggist t.d. söngur
og lestur á svipuðum forsendum.
Ég gæti sagt margt frá starfi
Guðmundar við Hafralækjar-
skóla en slíkt rúmast alls ekki í
stuttri grein, hugmyndaauðgi og
hugsjónir hans á þessu sviði voru
slíkar að óhikað tel ég hann vera
einn af frumkvöðlum í tónlistar-
kennslu barna á Íslandi. Margir
eiga honum margt að þakka á
þessu sviði og vil ég við leiðarlok
færa honum þökk fyrir góð og
ánægjuleg kynni sem höfðu
margvíslega áhrif á líf mitt og
starf.
Guð blessi minningu Guð-
mundar Norðdahls.
Sigmar Ólafsson skólastjóri.
Genginn er Guðmundur Norð-
dahl. Efast um að hann hafi verið
saddur lífdaga, þó háaldraður
væri. Síkvikur hugurinn alla tíð,
hugsandi, lesandi, uppfinnandi
og spilandi. Alltaf í þágu tónlist-
arinnar og alltaf í þágu uppeldis
komandi kynslóðar.
Sjálf varð ég þeirrar gæfu að-
njótandi að frumkvöðullinn,
mannvinurinn og eldhuginn Guð-
mundur var tónmenntarkennar-
inn minn í Barnaskóla Garða-
hrepps og lúðrasveitarstjórinn
minn í Tónlistarskóla Garða-
hrepps.
Í Barnaskólanum byggði hann
tónmenntina upp á því að vinna
með sönginn. Byrjaði á kallþrí-
undum og einföldum stefjalög-
um, fljótlega bættust þjóðlögin
við, keðjusöngvar og yfirraddir
að ógleymdum söngleikjunum.
Hann tók þátt í farsælu barna-
kórastarfi með Guðfinnu Dóru
Ólafsdóttur og urðu margir
söngfuglarnir fleygir hjá þeim.
Ég hef oft leitt hugann að
starfi hans sem tónlistarskóla-
stjóra nýstofnaðs tónlistarskóla.
Hann kenndi byrjendum á
blokkflautur og studdist við
nótnalitakerfi sem varð að veg-
legu blokkflautukennsluefni. Það
efni kenndi hann í Sjónvarpi
allra landsmanna og varð þannig
langt á undan sinni samtíð í að
nýta tæknina til kennslu. Í skól-
anum kenndi hann tónfræði og á
blásturshljóðfæri og stofnaði
Lúðrasveit Garðahrepps.
Í lúðrasveitina fór ég ekki
sjálfviljug til að byrja með, því ég
var að læra á slaghörpu. Guð-
mundur þurfti að fylla sveitina
og tilkynnti mér að ég ætti að
mæta á lúðrasveitaræfingu
klukkan fimm þann sama dag,
því allir sem spila á píanó verði
að vera í lúðrasveit. Hann bætti
svo við að það væri afskaplega
einmanalegt að spila bara á
píanó. Og það varð úr. En ekki
var nóg að mæta einu sinni í viku
á æfingar. Það varð að gerast
alla fimm daga vikunnar. Æfing-
ar hófust á upphitun þar sem
leiknir voru langir tónar, svo
fékk hann valinkunna snillinga til
þess að leiða raddæfingar. Í hléi
bauð Guðmundur upp á kóka
kóla. Eftir hlé var öllu skellt
saman og rúmlega klukkutíma
síðar lagði maður lúðurinn á hill-
una inni í geymslu, þurfti aldrei
að fara með hann heim. Lúðra-
sveitaræfingarnar dugðu.
Klukkutími á dag var feikinóg
æfing, sagði Guðmundur. Að
vetrinum liðnum léku hljóðfæra-
leikararnir allir í það minnsta
eina og hálfa krómatíska áttund
og áttu dágott repertuar. Það
vex ekkert nema með iðni og
ástund.
Síðar á lífsleiðinni áttum við
eftir að verða góðir vinir, ég þá
orðin tónmenntarkennari sem
gerði tilraun til þess að feta í fót-
spor Guðmundar. Leitaði í
smiðju hans um margt. Alltaf
þegar mig bar að garði var hann
að velta fyrir sér tónlistar-
kennslu, nú síðast snérust sam-
ræðurnar um hvort einföldun á
tónlistartungumálinu sem og
öðrum tungumálum væri ekki
óþörf fyrir börn. Við ættum lík-
lega ekki að tala um göngunótur
og hlaupanótur. Við ættum að
tala um fjórðapartsnótur og
áttundapartsnótur og segja frek-
ar að maður geti gengið fjórða-
partsnóturnar og hlaupið
áttundapartsnóturnar. Eða
hvað? bætti hann svo hlæjandi
við.
Ég þakka þann veg sem hann
gekk. Megi minning hans og
starfsframlag til tónlistar-
æskunnar lifa.
Ég votta fjölskyldu virðingu
og samúð.
Hildur Jóhannesdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MAGNÚS JÓNASSON
útgerðarmaður,
Dofraborgum 34,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
fimmtudaginn 8. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Aðstandendur þakka ættingjum og vinum auðsýnda samúð og
hlýhug. Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild B2 Landspítala og
starfsfólks Sóltúns fyrir einstaka umhyggju og hlýju.
Sigurður Bjarni Magnússon, Geetha Sollie
Guðbjartur Jónas Magnússon
Gróa Guðrún Magnúsdóttir
Magnína Magnúsdóttir
Bjarni Magnús Sigurðarson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
EGILL SVANUR EGILSSON,
Mávahrauni 16, Hafnarfirði,
lést föstudaginn 16. nóvember.
Útför hans fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
mánudaginn 26. nóvember klukkan 13.
Maggý Guðmundsdóttir
Sturla Egilsson Hildur Erlingsdóttir
Egill Steinar Sturluson
Erling Orri Sturluson
Eiður Darri Sturluson
Anna Borg var
skráð í símaskrána
sem frú og það var
hún. Fríð og ljúf,
sigld, víðsýn, yfirveguð, dönn-
uð og ekki síst eldklár og bráð-
skemmtileg. Hana þekkti ég
sem Önnulí, litlu systur Ragn-
ars tengdaföður.
Tengdaforeldrar mínir og
Annalí voru í seinni tíð oft
gestkomandi hjá okkur á jólum
og páskum og það eru einhver
skemmtilegustu matarboð sem
við Páll höfum haldið. Margra
klukkutíma borðhald og fjör-
ugar samræður og ekkert
kipptu þau sér upp við það þótt
matseldin væri ekki eins og á
fínustu veitingahúsum, fé-
lagsskapurinn var nóg.
Logandi brauðrist sem hent
var út í snjó rétt fyrir forrétt-
inn spillti ekki ró þeirra né
þegar þau enduðu þakin kaffi
þegar espressó kannan sprakk.
Við vorum beðin um að end-
urtaka þetta nokkur jól á eftir
og svo var auðvitað hlegið.
Þegar Annalí flutti úr íbúð
sinni inn á hjúkrunarheimili
hjálpaðist fjölskyldan við að
tæma íbúðina og Annalí gaf
marga fallega hluti úr búi sínu.
Var hún harðákveðin í því að
bróðursonurinn skyldi fá eitt-
hvað af silfrinu, mávastellið og
Rainbow-ryksuguna og upp-
skar það mikinn hlátur hjá
henni og öðrum sem þekkja
viðtakandann vel.
Voru það þó hennar þakkir,
sagði hún, fyrir öll jólin okkar
saman.
Annalí var yndisleg heim að
sækja og þótti mér afar kært
að fá að heimsækja hana með
börnin okkar tvö.
Hún hafði gaman af þeim,
spillti þeim með gotteríi eins
og ömmur og afar mega gera
og kölluðum við hana stundum
Ömmulí. Við ræddum barna-
uppeldi á heimspekilegum nót-
Anna Borg
✝ Anna Borgfæddist 20.
október 1933. Hún
lést 11. nóvember
2018.
Útför Önnu fór
fram 22. nóvember
2018.
um og styrkti hún
trú mína á að tala
við börn eins og
fullorðna og að
kurteisi og
mannasiðir
skyldu í hávegum
hafðir en þó með
gleði að leiðar-
ljósi.
Hún hafði fal-
lega sýn á lífið
sem hún kunni að
njóta og hafði ógurlega gaman
af ferðalögum. Við deildum
áhuga á New York og var allt-
af gaman að færa henni eitt-
hvað smávegis frá ferðum okk-
ar. Enn er á stefnuskránni að
kaupa hatt eins og hún sagði
að væri nauðsynlegt að gera í
New York.
Hún hélt upp á 85 ára af-
mælið sitt fyrir skemmstu og
var yndislegt að fylgjast með
henni í faðmi vinkvenna sinna
sem hún hélt svo góðu sam-
bandi við og talaði svo fallega
um.
Vinkonum hennar og ætt-
ingjum sendi ég samúðar-
kveðju og minnist fallegrar
konu sem gaf mér svo mikið.
Ingunn Ingimars.
Þegar ég las andlátsfregn
Önnu Borg, rifjaðist upp
ánægjulegur og góður tími í
Hvöt, félagi sjálfstæðiskvenna.
Anna var ein af stjórnarkon-
unum, þegar ég gegndi for-
mennsku, hún var ein af þess-
um sterku, hvatvísu og tryggu
samstarfskonum, sem alltaf
var hægt að treysta á og tóku
virkan þátt í starfinu og létu
sig málefnin varða.
Það vekur til umhugsunar,
þegar fólk dregur sig í hlé á
efri árum, hvort ekki megi
rækta betur vinskap og sam-
veru, í stað þess að eftir sitji
söknuður og tregi, þegar fólk
kveður, vegna þess sem hefði
getað orðið.
Ég kveð Önnu með þakk-
læti í huga, fyrir gömul og góð
kynni.
María E. Ingvadóttir,
fyrrverandi formaður
Hvatar, félags
sjálfstæðiskvenna.