Morgunblaðið - 23.11.2018, Blaðsíða 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2018
Ég kynntist vini
mínum Rúnari Hall-
dórssyni strax í
barnæsku. Þá vor-
um við ungir drengir í Smáíbúða-
hverfinu. Þar ríkti frjálsræðið í
víðáttunni. Allt iðaði af lífi. Við
þutum um holt og hæðir, fórum
um víðan völl. Þó voru aðeins tvö
hús á milli okkar og ekki langt að
fara, en við þeim mun víðförulli í
leiðöngrum okkar. Við fórum í
tímakennslu til séra Árelíusar
Níelssonar, tókum strætó inn í
Sólheima, sjálfa hringleiðina, og
gleymdum okkur stundum og fór-
um allan hringinn.
Útskrifaðir frá séra Árelíusi
tók barnaskólinn við, og við fórum
í Breiðagerðisskóla. Þar snerist
allt um fótbolta. Víkingur var fé-
lagið, og svo var alla tíð. Við vor-
um Víkingar. Í þá daga var leikið á
malarvöllum og fylgdu því hrufluð
hné og sár og mátti skólahjúkr-
unarkonan hafa sig alla við að
binda um þau. Eftir grunnskóla-
nám fór Rúnar í Menntaskólann
við Sund en ég hóf iðnnám við Iðn-
skólann í Reykjavík. Ekki skildi
leiðir og vinátta okkar hélst. Frek-
ar að við nytum góðs af báðum
skólunum, í félagslífi og menntun.
Á þeim árum gengum við saman í
Rúnar
Halldórsson
✝ Rúnar Hall-dórsson fædd-
ist 18. júlí 1959.
Hann lést 27. októ-
ber 2018.
Útför Rúnars fór
fram 9. nóvember
2018.
Flugbjörgunarsveit-
ina og eitt sumarið
leigðum við bíl og
ferðuðumst um Evr-
ópu. Til að fjár-
magna ferðina smíð-
uðum við glugga í
heila blokk. Að loknu
stúdentsprófi fór
Rúnar í Háskóla Ís-
lands og lærði fé-
lagsfræði.
Ég hélt alltaf að
Rúnar yrði blaðamaður, því að
hann var vel ritfær og gaf út sitt
eigið blað, en hann hóf að starfa
með börnum sem oft áttu um sárt
að binda. Það var krefjandi starf
og hann lagði sig allan fram og var
mikils metinn. Rúnar var mann-
vinur. Hann eignaðist þrjá drengi.
Þeir eru Ólafur Ingi, Halldór og
Þórbergur. Rúnar hugði vel að
drengjunum sínum, var þeim góð-
ur faðir og var ákaflega stoltur af
þeim. Ég var með Rúnari fyrir
þremur vikum að steypa fyrir
nýju húsi uppi í Skorradal. Hann
sló hvergi slöku við og hrærði
steypu á staðnum. Þarna vorum
við tveir saman, nutum útiverunn-
ar og rifjuðum upp gamlar stund-
ir. Um kvöldið fór hann með
drengjunum sínum og barnabörn-
um út að borða því móðir hans
hefði orðið níræð þann sama dag.
Það hafði verið margs að minnast
eftir 57 ára vináttu, það sem við
vorum búnir gera saman sem vin-
ir, já, nánast bræður. Guð gefi þér
frið, vinur minn.
Kveðja,
Árni Már Árnason.
✝ GuðmundurBenedikt Bald-
vinsson fæddist í
Reykjavík 10. júní
1963. Hann lést 6.
nóvember 2018.
Foreldrar hans
voru Baldvin Jóns-
son, f. 21. apríl
1934, d. 16. apríl
2017, og Guðfinna
Gunnarsdóttir, f. 6.
nóvember 1942, d.
14. september 2012.
Systkini Guðmundar eru Íris,
f. 1965, Ásmundur, f. 1966, Guð-
rún Olga, f. 1967, Kristinn, f.
1969, Baldvin Bjarki, f. 1970,
Dagur Þór, f. 1979, og Herdís
Ósk, f. 1983.
Börn Guðmundar eru Fannar
Benedikt, f. 27. maí 1986, og
Ragna Guðrún, f. 24. ágúst 2002.
Gummi fluttist eins árs gamall
með foreldrum sínum að Barði í
Þau bjuggu mestallan sinn bú-
skap á Akureyri þar til þau
skildu. Hann flutti þá til Reykja-
víkur þar sem hann sótti nám í
Vélstjóraskólanum og útskrif-
aðist þaðan með 3. stigs vélstjórn
og starfaði eftir það sem vél-
stjóri á togurum. Hann kynntist
síðar barnsmóður sinni, Svövu
Arnórsdóttur, en þau eiga
dótturina Rögnu Guðrúnu. Þau
bjuggu fyrst á Höfn í Hornafirði
þar sem Gummi starfaði við
höfnina og sigldi einnig með
ferðamenn um Jökulsárlón
þangað til þau fluttu til Reykja-
víkur þar sem leiðir þeirra
skildu. Í Reykjavík vann Gummi
hjá átöppunarfélaginu Iceland
Spring framan af en rak síðan í
mörg ár eigið fyrirtæki í sendi-
bílaakstri. Gummi eignaðist síð-
ar sambýliskonu til margra ára,
Jónu Margréti Sigmarsdóttur,
og voru þau áfram afar góðir
vinir þó þau slitu samvistum.
Í febrúar á þessu ári gekk
hann í Drúídaregluna og var
þessi félagsskapur Gumma dýr-
mætur.
Útför Guðmundar fór fram í
kyrrþey.
Fljótum þar sem
þau bjuggu til árs-
ins 1969 þegar fjöl-
skyldan keypti jörð-
ina Þúfur í Óslands-
hlíð. Í þeim búskap
var Gummi for-
eldrum sínum mikil
hjálparhella og
gekk í öll störf og
var ekki hár í loft-
inu þegar hann var
farinn að keyra
dráttarvélina.
Gummi stundaði grunnskól-
ann á Hofsósi en 9. bekk tók
hann þó í heimavistarskólanum í
Varmahlíð.
Að grunnskóla loknum tók við
alls konar verkamannavinna og
árið 1982 flutti hann með fjöl-
skyldu sinni til Sauðárkróks.
Gummi kvæntist Önnu Lilju
Björnsdóttur árið 1987 og eiga
þau soninn Fannar Benedikt.
Elsku Gummi okkar kvaddi
þennan heim 6. nóvember síðast-
liðinn. Gummi var elstur í stórum
systkinahópi, alltaf til í að gant-
ast og leika með okkur systkinum
sínum. Hann var hugmyndaríkur
og fann alltaf upp á nýjum og
skemmtilegum leikjum sem
styttu okkur stundirnar í sveit-
inni.
Gummi bróðir var mikið ljúf-
menni, falleg sál, viðkvæmur og
tilfinningaríkur. Kærleikurinn og
ljósið var honum mikilvægt, var
mjög trúaður og bað Guð og alla
góða vætti að veita sér styrk til
að takast á við lífið og þá erf-
iðleika er mættu honum. Hann
var alls staðar vel liðinn í vinnu,
greiðvikinn, með ríka þjónustu-
lund, heiðarlegur og traustur og
vildi hafa allt sitt á hreinu.
Gummi var bæði ættfróður og
ættglöggur og eftir því frænd-
rækinn. Hann var líka vinamarg-
ur og var sannur vinur vina
sinna.
Mikilvægast af öllu var honum
þó að halda góðu sambandi við
börnin sín og fjölskyldu og leið
honum best þegar hann var um-
kringdur ástvinum sínum. Hann
var afar stoltur af börnunum sín-
um og hafði oft á orði að þau
væru bæði sannkallaðir föður-
betrungar. Hann fylgdist mjög
vel með þeim og fagnaði hjart-
anlega öllum þeim áföngum er
þau náðu.
Gummi var mikill tónlistar-
unnandi og spilaði á harmonikku
og píanó/orgel. Hann lærði í tón-
listarskóla Skagafjarðar en spil-
aði mest eftir eyranu eins og það
er kallað. Hann var ekki hár í
lofti þegar hann steig af miklum
krafti gamla orgelið heima í Þúf-
um og spilaði bæði gömul og ný
lög. Seinna eignaðist hann sín
eigin hljóðfæri, harmonikku og
orgel.
Við kveðjum kæran bróður
með söknuði. Hann elskaði og var
og verður elskaður, minning hans
lifir í hjarta okkar.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fyrir hönd systkinanna,
Íris.
Lífið getur verið ósanngjarnt
og skellur á með fullum þunga
fyrirvaralaust hvort sem okkur
líkar betur eða verr. Á miðviku-
daginn kvöddum við Guðmund
Benedikt Baldvinsson mág minn
við fallega athöfn í Fossvogskap-
ellu. Stundin var í senn erfið og
falleg og er ég einstaklega þakk-
lát öllu því fólki sem tók þátt í því
að skapa þessa fallegu stund með
okkur fjölskyldunni.
Gummi fór allt of fljótt frá
okkur, hann háði með sér innra
stríð um langt skeið og þrátt fyrir
hetjulega baráttu tapaðist stríðið
að lokum. Gummi hafði fallega
sál, var hjartahlýr og barngóður,
á stundum alvarlegur en alltaf
var stutt í húmorinn. Hann gaf
sig að börnum og hafði áhuga á
því sem þau höfðu fram að færa,
börnunum mínum var hann góð-
ur frændi og félagi og þannig vil
ég að þau minnist hans. Gummi
var trúaður og sótti styrk sinn í
trúna og í náttúruna, en hann
sótti sér gjarnan orku með því að
ganga úti í náttúrunni. Tónlistin
átti stóran sess í lífi hans, hann
spilaði listavel á orgel og ófáar
stundir sinnti hann þeirri iðju
jafnt á góðum sem og erfiðum
stundum. Börnin hans tvö eru
gullmolarnir hans, hann var mjög
stoltur pabbi enda mátti hann al-
veg vera það. Við fjölskyldan
munum gera það sem við getum
til að styðja við þau á þessum erf-
iðu stundum og vera til staðar
fyrir þau. Ég kýs að trúa því að
nú sé Gummi kominn á stað þar
sem hann fær styrk og stuðning
til að öðlast þann sálarfrið sem
hann þráið svo heitt, ég veit að
hann mun halda áfram að fylgjast
af stolti með börnunum sínum og
senda þeim kærleika og hlýju.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Hvíldu í friði, kæri mágur.
Þyrey Hl.
Guðmundur Benedikt Bald-
vinsson, eða Gummi í Þúfum eins
og við kölluðum hann, einn af
bekkjarfélögum okkar í árgangi
’63 í Grunnskólanum á Hofsósi,
hefur nú kvatt þennan heim.
Gummi var ljúfur, góður, kátur
og alltaf til í eitthvað skemmti-
legt. Hann var mjög músíkalsk-
ur, söng og spilaði á hljóðfæri.
Þegar við vorum í grunnskóla var
Gummi virkur í félagslífinu, tók
t.d. þátt í atriðum á árshátíð, spil-
aði þar á kúst við lög eftir Status
Quo, lék í leikritum og þótti mjög
efnilegur leikari. Öll fórum við
snemma að heiman á nýjar slóðir
og varð því samband okkar
bekkjarfélaganna minna en alltaf
vissum við hvert af öðru. það var
sama hvenær við hittum Gumma
í bekkjarmóti eða á förnum vegi,
alltaf var hann brosandi kátur
eins og við hefðum hitt hann í
gær.
Nú hefur Gummi kvatt, við
sitjum og hugsum um ljúfar
stundir sem við áttum á meðan
við vorum í grunnskóla og þegar
við hittumst. Eftir situr fjölskyld-
an með söknuð og margar ljúfar
minningar um góðan dreng.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd.
Stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson)
Elsku Fannar, Ragna Guðrún,
systkinin frá Þúfum og að-
standendur.
Innilegar samúðarkveður
vegna fráfalls pabba ykkar, bróð-
ur og frænda.
Megi Guð þér veginn vísa,
veraldar um grýttar brautir,
hans mun skærsta ljósið lýsa,
og lina allar heimsins þrautir.
Berðu söknuð hljótt í harmi,
hugur geymir liðnu árin.
Tíminn þerrar tár af hvarmi,
trúin læknar hjartasárin.
(Kristján Runólfsson)
Megi minning um góðan vin
lifa.
Fyrir hönd árgangus ’63
Grunnskólanum Hofsósi,
Kristín Snorradóttir.
Guðmundur Bene-
dikt Baldvinsson
Látin er Elín
Sigurlaug Haralds-
dóttir. Við vorum
systrabörn og að-
eins mánuður á
milli okkar í aldri. Mæður okkar
voru fæddar og uppaldar á Hell-
issandi á Snæfellsnesi, komnar
af bændum og sjósóknurum á
Vesturlandi og Snæfellsnesi í
marga ættliði.
Harðfengið fólk. Systkinin
voru átta talsins en tveir bræður
létust á barnsaldri. Þær Anna
Elísabet, móðir Ellu, frænku
minnar og Guðrún, móðir mín
sóttu sér vinnu í Reykjavík eða
öllu heldur á Seltjarnarnesi í
Elín Sigurlaug
Haraldsdóttir
✝ Elín SigurlaugHaraldsdóttir
fæddist 13. október
1935. Hún lést 21.
október 2018.
Jarðarförin fór
fram í kyrrþey.
fiskvinnslu við
Melshús á vegum
útgerðarfélagsins
Kveldúlfs. Á Sel-
tjarnarnesinu
kynntust þær syst-
ur mannsefnum
sínum. Haraldur
hét maður Önnu,
faðir Ellu, og var
ættaður úr Laugar-
dal í Árnessýslu.
Hann var bók-
hneigður maður og náttúruunn-
andi, safnaði blómum og grösum
og setti í bækur sem enn eru til.
Hann lærði líka bókband og batt
inn bækur fyrir ýmsa aðila en
lengst af vann hann sem blikk-
smiður. Hann reisti sér hús á
Nesinu sem hann kallaði Velli
og þar bjuggu þau hjón lengst
af.
Anna, móðir Ellu og móður-
systir mín var falleg kona og
glaðvær og alltaf gestrisin heim
að sækja, sem við gerðum oft.
Þar var alltaf fagnaðarfundur.
Anna heitin bakaði feiknagóðar
súkkulaðilagtertur sem ég minn-
ist enn og lagði til jafns við
kleinurnar hennar mömmu
minnar.
Við Ella lékum okkur að sjálf-
sögðu mikið saman sem börn.
Hún var falleg og góð og indæl
stúlka, falleg og ljóshærð eins
og móðir hennar.
Þarna var nóg að gera, nán-
ast uppi í sveit með Valhúsa-
hæðina og Grandann á aðra
hönd en sjóinn á hina. Ég átti
og vin á Nesinu og þá þótti ekk-
ert meira spennandi en að fara
alla leið út að Gróttu og Gróttu-
vita í sælöðrið þar og hlaupa
undan hvítfyssandi öldunum.
Stórvarasamt en skemmtilegt!
Þetta var allt góður tími fyrir
okkur börnin þótt vinnan væri
stopul og launin lág. Okkar fólk
virðist hafa sótt talsvert á Nesið
á þessum tíma. Föðurafi minn
og amma bjuggu í húsi á Val-
húsahæð sem kallaðist Hæðar-
endi, ömmubróðir minn, Benja-
mín og kona hans voru
húsverðir í Valhúsaskóla og afa-
systir mín og fjölskylda hennar
bjó í húsi handan við götuna
sem hét og heitir Dvergasteinn.
En svo breyttist allt og dró
ský fyrir sólu. Anna, móðir Ellu,
lést af krabbameini langt fyrir
aldur fram, árið 1956 aðeins 51
árs gömul. Ella var þá 21 árs
gömul. Fráfall móður henn-
ar,svo ótímabært sem það var,
reyndist mikið áfall fyrir alla
fjölskylduna og þó sérstaklega
fyrir Ellu frænku mína sem virt-
ist aldrei jafna sig eftir það. Við,
ættingjar hennar, tókum þetta
líka mjög nærri okkur, ekki síst
móðir mín. Það þótti öllum mjög
vænt um Ellu en gátu lítið að
gert. Hún bjó árum saman með
föður sínum, lengst af í Hamra-
hlíðinni. Einnig vann hún í Út-
vegsbankanum við Lækjartorg.
Vegna veikinda Ellu hittumst
við lítið og ekkert síðustu árin
en bróðir minn, Þorgrímur, fékk
að aðstoða hana þegar svo bar
við. Það var gott að vita af því.
Ella lést svo á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli nýlega eftir beinbrot
og aðgerð og skamma legu. Ég
og Anna mín og allt okkar fólk
vottum aðstandendum hennar
okkar innilegustu samúð.
Kristinn R. Guðmundsson.
Mig langar að
minnast Guðlaugar
Magnúsdóttur, fyrr-
verandi tengdamóð-
ur og góðrar vinkonu, eða ömmu
Laugu eins og hún var kölluð á
mínu heimili. Lauga fæddist 22.3.
1922 á Hraunholtum í Kolbeins-
staðahreppi. Hún var ung tekin í
fóstur vegna veikinda móður og
ólst upp að mestu á Snorrastöðum
í Kolbeinsstaðahreppi hjá þeim
myndarhjónum Margréti Jóhann-
esdóttur og Sveinbirni Jónssyni.
Þar var hennar heimili og þar
fékk hún sína menntun. Þá var
ekki siður að flakka milli bæja og
systkini sín sá hún ekki fyrr en
eftir fermingu og kynntist þeim
ekki almennilega fyrr en á fullorð-
insárum. Síðar meir var mikill
vinskapur milli þeirra og sérstak-
lega við þær systur Nínu og Önnu.
Lauga var ekki mikil fé-
lagsvera eða margmál, skyldu-
rækin, mikil saumakona og fyrir-
myndarhúsmóðir. Harðdugleg til
vinnu eins og þau bæði hjónin.
Hún fór ung á Húsmæðraskólann
á Staðarfelli og lærði seinna
sníðagerð og saumaskap hjá góð-
um klæðskera, sem varð síðan
hennar lifibrauð. Konur komu
víða að sem komust yfir efni í
kreppunni til að láta sauma kjóla
fyrir sig.
Saumaskapur var einnig
áhugamál hennar alla tíð.
Leiðir okkar Laugu lágu fyrst
saman þegar ég kynntist syni
hennar, Sveini Pálmasyni, í
menntaskóla. Það var ljúft að
koma á Sundlaugaveginn til
þeirra Pálma og alltaf voru kökur
eða heimabakað hveitibrauð á eld-
Guðlaug
Magnúsdóttir
✝ Guðlaug Magn-úsdóttir fædd-
ist 21. mars 1922.
Hún lést 9. nóv-
ember 2018.
Útför Guðlaugar
fór fram 16. nóv-
ember 2018.
húsborðinu þegar
maður kom í heim-
sókn. Þó að Lauga
væri ekki allra staf-
aði frá henni mikil
hlýja og væntum-
þykja.
Við áttum margt
sameiginlegt, eins
og að eiga fatlað
barn, og skildum
hvor aðra, þó að ára-
tugir væru á milli
okkar, tímarnir og aðstæður aðr-
ar. Hún þurfti að treysta á sjálfa
sig og framfleyta sér og drengj-
unum þremur. Lífið fór ekki alltaf
vel með Laugu. Það hefur t.d. ekki
verið auðvelt að þurfa að senda
þroskaskertan son sinn frá sér að-
eins sex ára gamlan. En þá var
ekkert annað í boði, enginn skóli í
Bolungarvík fyrir hann. Hún
sagði mér síðar að það að senda
Halldór Bjarna á Skálatún hefði
verið það besta en jafnframt erf-
iðasta ákvörðun sem hún hefði
tekið. Hún hefði aldrei getað sinnt
honum eins vel og þau gerðu á
Skálatúni.
Ég og börnin mín, Jóhanna
Sigríður og Pálmi, eigum margar
góðar minningar um ömmu
Laugu sem ylja okkur um hjarta-
rætur. Hún vílaði ekki fyrir sér að
bruna í rútu austur á Hornafjörð
til að taka með okkur slátur,
pakka búslóðinni þegar við flutt-
um, saumaði kjóla og föt á Jó-
hönnu og lék með þeim í strætó-
leik svo fátt eitt sé nefnt. Svo ekki
sé minnst á öll matarboðin,
sunnudagslærið eða „lollurnar“ í
brúnni sósu sem Jóhanna elskaði.
Seinasti áratugur var Laugu erf-
iður, henni fannst slæmt að missa
sjónina, geta ekki lengur saumað,
eldað eða horft á sjónvarp.
Nú er elsku Lauga mín búin að
fá hvíldina og komin á góðan stað
til Pálma og fólksins síns.
Þakka samfylgdina við kæra
tengdamóður.
Guðrún Brynjólfsdóttir.