Morgunblaðið - 06.12.2018, Blaðsíða 58

58 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. DESEMBER 2018
✝ Erlendur Hall-dórsson fædd-
ist í Dal í Mikla-
holtshreppi hinn
24. júní 1931. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 26.
nóvember 2018.
Foreldrar hans
voru Halldór Er-
lendsson, bóndi í
Dal, f. 25. okt.
1897, d. 8. jan.
1990, og Anna Sigríður Einars-
dóttir, húsfreyja í Dal, f. 30. júlí
1911, d. 17. jan. 1991. Bróðir
Erlends var Einar, bifvélavirki
og tónlistarmaður, f. 1. okt.
1932, d. 11. jan. 1999. Einar var
giftur Brynju Gestsdóttur, f. 25.
ágúst 1945. Börn þeirra eru
þrjú.
Erlendur kvæntist hinn 22.
júní 1963 Þorgerði V. Svein-
björnsdóttur frá Norðurfirði á
Ströndum, f. 11. júlí 1940. For-
eldrar hennar voru Sveinbjörn
Valgeirsson, f. 24. ágúst 1906, d.
18. maí 1995, og Sigurrós Jóns-
dóttir, f. 1. nóv. 1910, d. 8. apríl
1904. Börn þeirra eru: 1) Gísl-
ína, f. 12. jan. 1961, d. 8. nóv.
2007. Eftirlifandi eiginmaður
hennar er Páll Stefánsson, f. 25.
þeirra eru Elina Vigdís, f. 2008,
Elísabet, f. 2011, og Emma
Björk, f. 2014. b) Iðunn, f. 4. okt.
1988, sambýlismaður hennar
var Heimir Klemenzson, f. 7.
júlí 1991, d. 20. feb. 2018. Þeirra
dóttir er Ingibjörg, f. 2017. 4)
Egill, f. 12. apríl 1971, kvæntur
Rögnu Elízu Kvaran, f. 29. jan.
1974. Börn þeirra eru a) Eydís,
f. 3. des. 1998, b) Einar, f. 24.
júní 2004, og c) Eyþór Gísli, f. 1.
okt. 2008.
Erlendur ólst upp í Dal.
Hann lauk búfræðiprófi frá
Bændaskólanum á Hvanneyri
vorið 1950. Stofnaði, ásamt
Einari bróður sínum, hljóm-
sveitina Dalbræður sem lék
fyrir dansi á Vesturlandi á
sjötta áratugnum. Bóndi í Dal
frá 1963-1996. Erlendur var
virkur í félags- og trúnaðar-
störfum vítt og breitt um Vest-
urland, m.a. oddviti Miklaholts-
hrepps frá 1968-1986 og sat á
Búnaðarþingi frá 1986-1994.
Hann tók þátt í útgáfu bóka um
byggðasögu Snæfellsness og
ritaði í þær margar greinar.
Einnig var hann meðhöfundur
að bókinni Gunnar á Hjarðar-
felli. Eftir hann liggja fjöl-
margar greinar í blöðum og
tímaritum. Árið 2001 fluttu Er-
lendur og Þorgerður til
Reykjavíkur og hafa búið þar
síðan.
Útför Erlends fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 6. desem-
ber 2018, klukkan 13.
mars 1960. Synir
Gíslínu og Þórðar
Gunnarssonar, f. 7.
sept. 1960 eru a)
Kári, f. 31. ágúst
1980. Sambýlis-
kona hans er Sara
Sædal Andrés-
dóttir, f. 11. nóv.
1985, þau eiga son-
inn Kolbein Arnar,
f. 2016. Önnur börn
Kára eru: Gabríel
Máni, f. 1999, Hera Sif, f. 2003,
og Freyja Rán, f. 2005. b) Ás-
geir, f. 6. nóv. 1988, sambýlis-
kona hans er Brynja Eyþórs-
dóttir, f. 7. okt. 1988. Þau eiga
tvo syni, Arnþór, f. 2015, og Ar-
on, f. 2017. Ásgeir á einnig son-
inn Alexander, f. 2009. 2) Hall-
dór, f. 23. apríl 1963, kvæntur
Lindu Björk Jóhannsdóttur, f.
17. des. 1971. Börn Halldórs af
fyrra hjónabandi með Denise
Lucile Rix, f. 17. des. 1962, eru
a) Sigurrós Björg, f. 7. apríl
1994 og b) Erlendur, f. 24. júní
1995. 3) Rósa, f. 23. mars 1964,
gift Hauki Þórðarsyni, f. 25.
nóv. 1954. Dætur þeirra eru a)
Þórunn Ella, f. 14. des. 1984,
sambýlismaður Eero R. Lepp-
änen, f. 14. sept. 1984. Börn
Elsku Elli minn! Þá ertu farinn
eftir baráttu við illvígan sjúkdóm.
Ég sakna þín mikið, og er búin að
gera lengi, eftir 55 ára daglega
samveru því við náðum því í sum-
ar að eiga brúðkaupsafmæli sem
kennt er við smaragða. Reyndar
urðu árin 56 og við erum búin að
gera margt skemmtilegt saman,
ferðast mikið, bæði innanlands og
utan, því þú varst svo ævintýra-
gjarn og ferðaglaður. Alltaf að
auka við þekkingu þína og
reynslu. Félagsstörfin voru þitt
áhugamál, hugur þinn stóð til
mennta, þú vildir aldrei verða
bóndi. Varst samt góður í því
starfi eins og öðru, en búskapur
er basl!
Við áttum því láni að fagna,
eftir að við fluttum frá Dal, að
geta farið vestur og dvalið í hús-
inu okkar á Holtsenda í Mikla-
holtshreppnum okkar. Vorum
þar í sjö vikur í sumar. Þar leið
þér vel, þú gast rölt um móa og
mela og þegar heilsan versnaði
gastu rölt um pallinn með stafinn
þinn og fylgst með fuglunum, þar
á meðal litla maríuerluunganum
sem eitthvað var að og hélt til á
pallinum hjá okkur. Út um
gluggann gastu fylgst með hon-
um og vandræði foreldranna voru
mikil en þau gátu þó matað litla
ungann sinn. Það var aðdáunar-
vert að sjá hvernig þeir báru sig
að og aðdáun þín var mikil.
Já, þú áttir gott sumar eins og
læknirinn var búinn að lofa þér.
Ferðalag með Rósu okkar og
Hauki norður á Blönduós í fimm
daga fer í sjóð minninganna
ásamt fleiri ferðum um Snæfells-
nesið okkar fallega.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Þín eiginkona,
Gerða.
Nú er ævi föður míns á enda
runnin, rúmlega 87 ára ævi, löng
og góð. Þeir voru tveir bræðurn-
ir, Erlendur og Einar, fleiri börn
auðnaðist afa mínum og ömmu
ekki að eignast og meira að segja
var það svo að það þurfti að skella
duglega á bossann á Erlendi þeg-
ar hann fæddist til að minna hann
á að hann ætti að vera með í lífinu
í öll þessi ár.
Það sem þeir hafa brallað,
bræðurnir, það var nú ýmislegt.
Þeir byrjuðu ungir að smíða sér
og útbúa hljóðfæri úr kollstólum,
málmhlutum og öðrum heldur fá-
tæklegum efniviði því ekki var úr
miklu að moða. Þetta átti eftir að
leiða þá inn á tónlistarbraut þar
sem þeir stofnuðu danshljóm-
sveitina Dalbræður, spiluðu víða
og með mörgum góðum hljóm-
sveitarfélögum.
Pabbi varð síðan bóndi að ævi-
starfi, maður mikillar uppbygg-
ingar í búskap og félagsstörfum
eins og þeir tímar kröfðust og
þessi kynslóð má segja að hafi
byggt upp nútímann með eigin
handafli.
Hann var mikill bókmennta-
maður, ljóðelskur, víðlesinn og
metnaðarfullur bókasafnari,
mundi nánast allt sem hann hafi
lesið, hvernig sem það er nú
hægt. Bókmennta- og grúsk-
áhugann áttum við sameiginleg-
an. Sem betur fer var hann líka
duglegur að skrifa, það var hon-
um ástríða að halda dagbók og
það gerði hann samfellt frá árinu
1949, skrifaði líka ýmsar greinar í
blöð og bækur og á síðustu árum
litla pistla um ýmislegt sem hon-
um var hugleikið úr æsku eða
samtímanum. Ekki veit ég
hversu margar minningargreinar
hann hefur sent frá sér en mikið
óskaplega voru þær nú vel orð-
aðar. Hann var líka ágætur hag-
yrðingur og hér og hvar í dagbók-
unum liggja eftir hann sniðugar
stökur, öllum bragarreglum að
sjálfsögðu fylgt.
Þegar búskapnum lauk árið
1996 breyttust dagbókarskrifin,
færslurnar urðu lengri og fjöll-
uðu um fjölbreyttara efni og hug-
leiðingar en fyrr. Höfðu áður að
mestu leyti verið bundnar bú-
skapnum og veðri og ekki endi-
lega víst að slæddist inn þótt fjöl-
skyldumeðlimur ætti afmæli eða
hefði fæðst nýtt barn, gat þó
komið fyrir. Engu slíku var
sleppt eftir að dagbókarskrif hin
síðari hófust, þar fengu hugðar-
efni og tilfinningar sitt rými. Þá
komst hann líka í verkefni sem
átti nú aldeilis við hann en það
var að safna efni og skrifa pistla í
Byggðasögu Eyja- og Mikla-
holtshrepps sem fyrirtækið
Sögusteinn gaf út árið 2000.
Pabbi hafði mjög gaman af að
ferðast og það hefur verið mér og
mínum eiginmanni mikil ánægja
að geta ferðast með foreldrum
mínum vítt og breitt um landið. Á
hverju ári nánast allan síðasta
áratug og síðast nú í sumar. Allt
vissi hann pabbi, gat sagt til um
bæi og búendur, örnefni og stað-
hætti um allar koppagrundir en
skemmtilegast var nú samt að í
þessum ferðum brást ekki að við
litum í heimsókn til gamalla
„bræðra“ hans frá Hvanneyrar-
árunum eða vina og ættingja for-
eldra minna. Honum voru skóla-
árin á Hvanneyri kær og
hugleikin og tengslin við marga
skólabræður áttu eftir að endast
ævilangt.
Mikið á ég nú eftir að sakna
þín, minn elskulegi faðir, en það
er kærkomið að eiga svo margar
góðar minningar og hafa þegið
svo mikinn fróðleik af þér.
Rósa Erlendsdóttir.
Mig langar, með fáeinum fá-
tæklegum orðum, að minnast föð-
ur míns, Erlends Halldórssonar
frá Dal. Þegar ég hugsa til baka
var pabbi líklega meiri félags-
málamaður en bóndi, líklega
meiri fræðimaður en bóndi. Af
þessum orðum mætti ætla að
hann hafi kannski ekki verið sér-
lega góður bóndi, en svo var ekki.
Þó svo bændastörfin hafi ef til vill
ekki verið það sem átti stærstan
sess í huga hans sinnti hann þeim
af alúð og samviskusemi, var góð-
ur bóndi. Ekki þarf að fjölyrða
um félagsstörfin. Á þeim vett-
vangi er óhætt að fullyrða að
hann hafi verið samfélagi sínu,
nær og fjær, öflugur liðsmaður.
Sáttasemjari, maður lausna þeg-
ar deilur komu upp. Af hans
hugðarefnum var það líklega
fræðimaðurinn sem fékk öðrum
fremur að víkja lengst af en fékk
þó öðru hvoru útrás í hinum ýmsu
pistlaskrifum og aðkomu að
bókaútgáfu, sér í lagi eftir að bú-
störfunum létti. Ritfærnin, ef-
laust brýnd af löngum lestri fag-
urbókmennta, birtist þar og í ótal
minningargreinum sem hann hef-
ur skrifað um samferðafólk sitt,
ástvini og félaga. Allt hefur þetta
orðið til að skerpa aðdáun son-
arins á föðurnum.
Annars minnist ég föður míns
allra helst sem vinar. Það gat ver-
ið ögn eyðilegt að vera hálfgert
einbirni í sveit. Aldursmunur
milli mín og systkina minna
myndaði dálitla gjá sem ekki varð
almennilega brúuð fyrr en undir
fullorðinsár, eðlilega. Hér hljóp
pabbi undir bagga með þeim
yngsta, lék við hann og las þegar
honum leiddist. Búðarleikir,
bóndaleikir, boltaspark og vilji til
að druslast með kútinn í veiði-
ferðir innan héraðs og utan. Þol-
inmæði til að leyfa barninu að
fylgja sér um flestar koppa-
grundir, í húsum og á vélum. Fyr-
ir þetta er ég þér svo óendanlega
þakklátur, elsku pabbi minn.
Þegar fram liðu stundir fengu svo
barnabörnin að njóta þolinmæð-
innar og viljans til að vera börn-
um leikfélagi. Börnin mín hafa
notið þessa í ríkum mæli. Fyrir
þeirra hönd vil ég þakka fyrir all-
ar töpuðu skákirnar og teninga-
spilin, fyrir að leyfa þeim svo gott
sem allt í Stóragerðinu eins og
mér (og systkinum mínum) var
liðið nánast allt á okkar æsku-
slóðum í Dal. Oft þannig að nú á
dögum þætti háskalegt, jafnvel
ábyrgðarlaust – en við sluppum –
einhvern veginn. Visku þinnar og
gæsku munum við njóta meðan
við lifum, pabbi minn. Af þér held
ég að við höfum lært réttsýni og
kærleik, þó svo aðrir verði að
dæma um hvernig farið er með
þann lærdóm.
Með þeim orðum kveð ég minn
kæra föður og vin, þín verður sárt
saknað.
Egill Erlendsson.
Nú er komin kveðjustund
pabbi minn. Mikið sakna ég þín
og mun ávallt gera. Það er ég viss
um að margir munu fara yfir ævi-
feril þinn í riti og ræðu og því kýs
ég að bæta ekki miklu þar á. Þú
varst einfaldlega sá faðir minn og
minna systkina sem við hefðum
bestan getað átt.
Mér verða alltaf minnisstæðir
síðustu mánuðir lífs þíns. Þrátt
fyrir veikindi, ört hrakandi heilsu
og tiltölulega háan aldur gátum
við fram undir það síðasta náð
saman í spjalli og spekúleringum
og það reyndi ég að nýta eftir
bestu getu. Það var mér mikils
virði. Tími sem mitt stopula
minni mun ekki gleyma svo glatt.
Þú misstir aldrei kímnigáfuna
sem alla tíð vakti eftirtekt og
gleði. En það er flestum erfið
raun að horfa til endalokanna og
það er líka erfitt þeim sem hjá
sitja og þrátt fyrir einarða við-
leitni þína til að streitast gegn ör-
lögunum hafði illvígt mein sitt
fram á blíðviðrisdögum nóvem-
bermánaðar. Þó fékkst þú notið
friðsældar við Kópavoginn síð-
ustu vikurnar, fylgdist þar með
litum náttúrunnar og flugi fugla.
Já og flugvéla.
En nú er væmnin orðin helst til
mikil fyrir þinn smekk. Svo vel
þekki ég þig.
Kannski betra að orða þetta
svona:
Kannast ég við fugla flug
og frama sem í vændum er.
Finn mig vel í ferðahug
og flýg nú brott úr heimi hér.
Hvíl í friði elsku pabbi, þakk-
læti og virðing eru kveðjuorðin
mín.
Halldór Erlendsson.
Elsku, hjartans afi minn.
Þú aflæsir og opnar útidyra-
hurðina með annarri hendinni og
við stígum út í ilminn frá Myllu-
bakaríi. Röltum út í strætóskýli
og bíðum þar um stund. Þegar
komið er niður í bæ kíkjum við í
Vinnufatabúðina og þar reynir
sölukonan að selja þér hlýja húfu
svo þér verði ekki kalt á eyrun-
um. Þvílíkur brandari. Veit hún
ekki að þú hefur aldrei gengið
með húfu og þér er aldrei kalt?
Við höldum leið okkar áfram í
fornbókabúðina.
Sólskinið og lognið er mikið og
það er varla hægt að hafa fæt-
urna á pallinum. Við spáum í fjöll-
in í suðri sem eru í mestu fjar-
lægðinni og þú lætur ekki illa af
þér þrátt fyrir veikindin. Ég var
nýbúin að kaupa bók sem mér
datt í hug að lána þér og hún
vakti svo mikinn áhuga að þú tal-
aðir um hana fram á þína síðustu
daga. Að hafa rambað á rétta bók
handa þér tel ég eitt af mínum
stærstu afrekum í lífinu.
Ég sest við hliðina á þér í stof-
unni og hlusta á þig segja frá
óskaplegum draumi. Þú varst við
frosið Baulárvallavatn og öslaðir
út í ísvatnið og óðst upp að mitti
og fórst meðfram öllu Austur-
landinu. En samt fannst þér ekk-
ert ofboðslega kalt. Og hvað þú
varst feginn þegar þú rumskaðir
og sást eitthvað kunnuglegt,
bækurnar þínar.
Þú sefur fast en rankar við þér
við komu okkar. Ingibjörg réttir
þér bangsann og dudduna sína
þér til huggunar. Í máttleysi þínu
leikur þú við hana og bendir á
nefið, augun og hárið þegar ég
spyr litla skottið hvar þetta allt sé
nú. Ég veit ekki hvað ég á að
segja eða gera vitandi að þetta sé
okkar síðasta samverustund svo
ég rifja upp miðbæjarferðir okk-
ar. Ég vil ekki fara en þú þarft að
hvílast svo ég kyssi þig bless og
geng út.
Nú þarftu ekki lengur að vaða
þetta óskaplega ísvatn, afi minn,
því vatnið er orðið lygnt og þú
getur andað að þér fersku lofti.
Ég bið að heilsa í dalinn góða.
Iðunn Hauksdóttir.
Fyrrverandi nágranni og
frændi, Erlendur Halldórsson frá
Dal, er fallinn frá. Hann og hans
fólk var fjölskylduvinir, enda ólst
Halldór faðir Erlendar upp hjá
afa mínum og ömmu hér á Hjarð-
arfelli eftir að báðir foreldrar
hans voru látnir. Ég minnist Er-
lendar fyrst þegar hann vann á
búi foreldra minna í fjarveru föð-
ur míns, sem sat þá á Búnaðar-
þingi. Síðar áttu kynni okkar og
samstarf eftir að verða meira
bæði á sviði búskapar og félags-
mála. Þar sem lönd jarðanna
Hjarðarfells og Dals liggja sam-
an var mikil samvinna við smala-
mennskur og annað eðlilegur
þáttur í lífi fólks á bæjunum. Ef
mikið lá við var alltaf hægt að
treysta á fólkið í Dal. Fljótt voru
Erlendi falin ýmis trúnaðarstörf.
Hann var ekki valinn til þessara
starfa vegna þess að hann hefði
hátt á mannamótum eða væri að
trana sér fram, heldur af því að
hann þótti skynsamur og leggja
gott til málanna og hafði lag á því
að samræma ólík sjónarmið, en
gat verið fastur fyrir ef á þurfti
að halda. Hann var oddviti Mikla-
holtshrepps í 18 ár og fórst það
starf vel úr hendi. Þar var allt í
röð og reglu, sem ég get staðfest
með góðri samvisku þar sem ég
tók við starfinu af honum.
Erlendur var góður bóndi,
áhugasamur um ræktun sauðfjár
og átti gott fé. Hans áhugamál
lágu víðar og var hann víðlesinn
og grúskaði í mörgu sem kom sér
vel t.d. þegar HSH stóð fyrir
spurningakeppninni „sveitirnar
svara“. Eins og góðum oddvita
sæmdi stýrði hann liði Mikl-
hreppinga til sigurs. Einnig var
hann vel liðtækur þegar undirbúa
þurfti skemmtanir. Átti létt með
að sjá spaugilegar hliðar málanna
og gat sett saman hnyttnar vísur
þó ekki flíkaði hann því annars.
Eftir búskaparlok þeirra hjóna
í Dal fyrir rúmum 20 árum gafst
meiri tími til að sinna hugðarefn-
um. Erlendur lagði lið útgáfu
bókar Bændasamtakanna
„Gunnar á Hjarðarfelli“ og bóka
Sögusteins „Kolbeinsstaða-
hreppur“ og „Eyja- og Mikla-
holtshreppur“. Ég hygg að hann
hafi notið sín þar vel, með góða
þekkingu á verkefninu, hafði gott
vald á íslensku máli og var vel rit-
fær.
Þegar Dalur var seldur héldu
Erlendur og Þorgerður eftir
landskika með húsi á og komu sér
þar upp sumarbústað og ræktuðu
lengi vel kartöflur fyrir sig og
sína. Þau höfðu því ekki sagt al-
veg skilið við sveitina og fylgdist
Erlendur vel með því sem þar var
að gerast. Hann kom oft í heim-
sókn til að spjalla um gamla og
nýja tíma. Að endingu viljum við
Harpa þakka fyrir samfylgdina
gegnum árin og vottum Þorgerði,
börnum þeirra og fjölskyldum
innilega samúð.
Guðbjartur Gunnarsson.
Þegar mér bárust fréttir af
andláti frænda míns Erlendar
Halldórssonar, eða Ella í Dal,
eins og hann var kallaður, þá
komu margar minningar upp í
huga minn, enda stutt á milli bæj-
anna Dals og Hrísdals þar sem ég
ólst upp, mikil samvinna og sam-
hjálp var á milli þessara bæja.
Elli tók snemma þátt í bústörf-
um með foreldrum sínum. Árið
1951 var stofnað nýbýli af hálfu
landi jarðarinnar á nafni þeirra
bræðra Erlendar og Einars, þá
hófst nýr tími bjartsýni og at-
hafna í Dal, hafist var handa við
að byggja upp öll útihús og nýtt
íbúðarhús 1956, tvær hæðir og
ris, afburðafallegt hús enda voru
þeir félagar smiðir af guðs náð.
Erlendur hóf sjálfstæðan bú-
rekstur með foreldrum sínum
1963 þegar hann kvæntist Þor-
gerði Sveinbjörnsdóttur sem
hafði ráðið sig þangað sem
kaupakonu (ráðskonu), er mér
það mjög minnisstætt að stuttu
eftir að Þorgerður kom að Dal
kom Sigurður afi þangað, honum
leist mjög vel á þessa ungu kátu
stúlku. „Þessi stúlka fer ekki frá
Dal, því ég get lofað, það neistar á
milli þeirra,“ sagði afi. Það
breyttist margt í Dal við komu
Gerðu, henni fylgdi gleði og
hressileiki og hennar dillandi
hlátur ómaði um bæinn og börnin
þeirra fóru að fæðast.
Kæri frændi, þú ert mér minn-
isstæður fyrir margra hluta sak-
ir, mjög fróður, víðlesinn, ein-
staklega góður penni,
félagsmálamaður með skemmti-
legan húmor, hjálpsamur ná-
granni sem alltaf var hægt að
biðja um aðstoð, glaðsinna félagi í
leik og starfi, alltaf gaman að fara
með honum í smalamennskur.
Veturinn 1955 þegar ég var í
barnaskóla þá var mér komið fyr-
ir í Dal, það var kíghóstafaraldur
sem ég smitaðist af. Þessir mán-
uðir í Dal voru skemmtilegur
tími. Þeir bræður voru mjög mús-
íkalskir, áttu harmonikku,
trommusett, saxófón auk annarra
hljóðfæra, alltaf æfingar á kvöld-
in, þeir spiluðu á böllum í mörg
ár, oft heyrðist auglýst í útvarp-
inu „hinir vinsælu Dalbræður
leika fyrir dansi“.
Vera mín í Dal gerði mér gott,
þar lærði ég að tefla, Elli hjálpaði
mér með heimanámið, það var vel
hugsað um mig, þarna var vinátta
sem aldrei bar skugga á.
Fyrir mörgum árum keyptu
þau Elli og Gerða vélaskemmu
sem Vegagerðin byggði á sínum
tíma, þau innréttuðu hana og
dvöldu þar oft yfir sumartímann.
Elli gegndi mörgum trúnaðar-
störfum fyrir sitt sveitarfélag og
félagasamtök, var lengi stjórnar-
maður í Íþróttafélagi Miklaholts-
hrepps, tók þátt í leiksýningum,
söng í kirkjukórnum, var lengi í
hreppsnefnd, þar af oddviti í
mörg ár, svo eitthvað sé nefnt.
Kæri frændi, ég þakka þér fyr-
ir það sem þú lagðir til í mínu
uppeldi.
Kæra Gerða, Halldór, Rósa
Egill og fjölskyldur, minning um
Ella frænda í Dal mun lifa.
Sigurþór Hjörleifsson
frá Hrísdal.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Látinn er Erlendur Halldórs-
son eða Elli í Dal, frændi, sveit-
ungi og nágranni, besti vinur for-
eldra minna og okkar systkina í
áratugi, mikill sómamaður.
Í Dal átti ég annað heimili ef á
þurfti að halda. Hjá Gillí, æsku-
vinkonu minni og jafnöldru, yngri
systkinum hennar og ekki síst
foreldrum. Þar minnist ég ótal
margra góðra stunda í eldhúsinu,
sitjandi við eldhúsborðið: Gerða
eitthvað að stússast við eldavél-
ina, dillandi hláturrokur heyrð-
ust. Elli sat við eldhúsborðið, við
gluggann með útsýni upp að
Hjarðarfelli, pípa í munninum,
hljóðlátur en kíminn og ræðinn
við okkur börnin. Hann var hóg-
Erlendur
Halldórsson