Eiðakveðja - 01.09.1929, Síða 50

-44-
ást hafðir Þú meyja,
éitt sinn skal hverr deyja,
Hún fyltist lotningu og íhugun. Þórir jökull
er ungur, mikill vexti og frxður sýnum - eða svo
fanst henni hann hljóta að hafa verið. Hann var
hraustur og skáld gott. Lífið var fult af unaði
fyrir ung'a glæsimenn. En Þá komu grimmu örlögin.
övinirnir vinna. sigur, höfðingjarnir falla, alt
er tapað og' dauðadómur kveöinn upp yfir honum. Að-
eins örfáum sinnum eftir að draga andann. Nú er
bægt að telja hjartaslögin hans. Engin von um
meiri frægð, Engin von að hjarga höfðingja sínum.
fó skal ekki segja eitt æðruorð, heldur kemur
Þessi skáldle'ga samlíking, Hún s jer Það glögt. Það
ér nótt, dimm nott með stórhríð, Brotið skipsflak
veltist úti á reginhafi. Öldurnar liða Það sund-
ur á milli sín, Skipsbáturinn er á hvolfi oghrak
inn og Þreyttur sjómaður reynir að komast á kjöl,
En ekki er ylur úti á reginhafi. Það er enginn
efi á Því, að hjer muni lífið kveðja. "Skafl beygy
attu skalli, Þó at skúr á Þik falli." Aldrei skal
hugfallast, Þótt ískaldar öldurnar strjúki um
vangann. "Ast hafðir Þú meyja". Minstu Þess nú,að
Þú hefir notið hlýrri faðmlaga. Og einhvemtíma
verður Þú að 'kveðja Þennan heim, - Þetta. var svo
nákvaan líking. Skip valdanna hafði verið brotið
úr höndum Þeim í brimsjó grimmra örlaga. Gissur
sat á svikráðxim við alla ættina eins og stormbyl-
ur á koldimTÍ nótt. Nú var síðasti áfangi Þóris
að klífa í faðm dauðans svo, að óvinir hans hefðu
ekki gaman af kveini eða æðru. Þó getur hann ekki
orða bundist um kaldann, sem alstaðar leggur að.
Nístandi hatur og grimd alt í kring. En Það má
engin ahrif hafa á útlitið. Sá var hjer mestur,
sem varð karlmannlegast við dnuða sínum. Það var
líka gott að hafa notið lífsins. Þökk fyrir Þa.ð
góða og fagra, og svo loks Þetta að deyja með
SBemd.
Hvaða boðskap hafði nú Þessi vísa að færa Svan-