Eiðakveðja - 01.09.1929, Qupperneq 52

-46-
ákvörðunina á leidinni: "Skafl beygjattu skalli".
Og nú litur hún aftur björtum augum á lífið. Hún
getur sjeð um sig sjálf. Það er hvergi neitt að
óttast fyrir sjálfstæða og frjálsa sál. Og stúlk-
an, sem lágði frá landi full af kviða og istöðu-
leysi stigur á land með styrk og öryggi vilja og
sjálfstæðis.
Hún á vængi til að fljúga á yfir láð og lög,
lif og hel,
A. V.
-----x-----
A R F U R .
Venjulega Þegar talað er um arf, er sagt, að
maður láti svo eða svo mikið eftir sig, af pen-
ingum eða öðrum fjármunum, hafi hann ekki gert
Það, er talið, að ættingjar hans.sjeu arflausir.
Það kemur viða fram lík skoðun og hjá bóndanum,
sem sagðist nú geta dáið rólegur, Þvi að börnin
sin fengju sina Þúfuna hvert eftir sig. Þetta er
ekki rjett mat á arfi. Dýrmætasti arfur látins
manns eru ekki peningar eða aðrir fjármunir,held-'
ur starf unnið af kærleika. Poreldrarnir,semfhrna
sjer fyrir barnið sitt og ala Það vel upp, eftir-
láta Þvi besta arfinn, sem til er, Þó að Það erfi
enga fjármuni eftir Þau. Mjer dettur i hug svar
rómverska'kvenskörungsins Corneliu til konunnar,
sem búin var að sýna henni dýrgripina sina og bað
um að fá að sjá hennar. "Þetta eru dýrgripirnir
minir", svaraði Cornelia og benti á.sonu sina. Hún
vissi Það, að besta eignin frá sjer til Þjóðarinn-
ar var Það góða, sem hún hafði vakið i sálum Þeirr*.
Og eitt islenska skáldið segir um móður sina:
"Mitt andans skrúð er skorið af Þjer,
sú skyrtan best hefur dugað mjer -
við stormana, helið og hjúpinn.