Morgunblaðið - 12.01.2019, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 2019
✝ Elías HólmgeirGuðmundsson
fæddist 27. febrúar
1927 í Folafæti við
Seyðisfjörð. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Bergi í
Bolungarvík 1. jan-
úar 2019.
Foreldrar hans
voru Guðrún Sig-
urðardóttir, hús-
móðir og verka-
kona, f. 16.5. 1901, d. 21.6. 1999,
og Guðmundur Salómonsson sjó-
maður, f. 3.8. 1894, d. 9.4. 1963.
Elías eignaðist 11 systkini: Ás-
geir, f. 1919, Þórður Bjarni, f.
1922, Jónína Helga, f. 1923,
Kristján Björn, f. 1924, Sigurður
Borgar, f. 1925, Jón Valgeir, f.
1929, Sigurður Þorberg, f. 1931,
Árni, f. 1933, Sigríður Sigur-
borg, f. 1934, og tvíburar sem
dóu í fæðingu 1935. Eina eftirlif-
andi systkini Elíasar er Sigríður
Sigurborg. Árið 1934 fór Elías í
fóstur til frænda síns Þórðar
Hjaltasonar, f. 5.1. 1904, d. 15.3.
1969, stöðvarstjóra Pósts og
síma, og eiginkonu hans, Krist-
ínar Guðmundsdóttur, hús-
móður, f. 20.9. 1911, d. 18.9.
2005. Fóstursystkini: Sigurborg,
Stjúpdætur Kristins eru Hafrún
Kristín og Andrea Dögg. Lang-
afabörn Elíasar eru níu og þrjú
stjúplangafabörn.
Frá sjö ára aldri bjó Elías upp
í Bolungarvík. Hann lauk prófi
frá Barna- og unglingaskóla Bol-
ungarvíkur og Reykholtsskóla.
Elías var sjómaður frá 17 ára
aldri og fram yfir tvítugt en þá
réðst hann til starfa á skrifstofu
Einars Guðfinnssonar og var þar
m.a. gjaldkeri. Árin 1957-1962
var hann útbússtjóri Kaupfélags
Ísfirðinga og 1962-1997 stöðv-
arstjóri Pósts og síma. Elías var
um árabil umboðsmaður Flug-
félags Íslands, Samvinnutrygg-
inga og Samvinnuferða Land-
sýnar og endurskoðandi
Sparisjóðs Bolungarvíkur. Elías
tók virkan þátt í félags- og
menningarlífi Bolvíkinga. Hann
var félagi í Ungmennafélagi
Bolungarvíkur, stofnfélagi í
Lionsklúbbi Bolungarvíkur, for-
maður í báðum félögum og var í
stjórn félags eldri borgara. Hann
sat í 47 ár í sóknarnefnd Hóls-
sóknar, lengst af sem gjaldkeri,
og í hreppsnefnd Hólshrepps
fyrir Alþýðuflokkinn frá 1958-
1971. Þá var hann í framboði til
Alþingis fyrir sama flokk. Hann
tók þátt í leiksýningum og söng
með Karlakórnum Erni og er
heiðursfélagi hans.
Útför Elíasar fer fram frá
Hólskirkju í dag, 12. janúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
14.
f. 1937, Ragna, f.
1938, Ásgerður, f.
1940, Guðmundur,
f. 1942, og Guðlaug,
f. 1947. Eftirlifandi
eru Ásgerður og
Guðlaug.
Hinn 25.8. 1951
kvæntist Elías Jónu
Sveinborgu Haf-
liðadóttur, f. 12.9.
1929, d. 26.8. 1980.
Foreldrar hennar
voru Árný Árnadóttir, f. 2.7.
1898, d. 6.5. 1988, og Hafliði Haf-
liðason, f. 26.9. 1891, d. 24.4.
1980.
Börn Elíasar og Sveinborgar
eru: Árný menntunarfræðingur,
f. 14.7. 1952. Synir Árnýjar og
Theodórs Ottóssonar eru Rúnar
og Grétar Sveinn. Hafliði tann-
læknir, f. 10.8. 1954, kvæntur
Jónu Helgu Magnúsdóttur og
eru börn þeirra Magnús, Svein-
borg, Rósa og Elísa. Rúnar, f.
26.9. 1957, d. 29.5. 1967. Hólm-
fríður Kristín tölvunarfræð-
ingur, f. 11.12. 1961. Sonur henn-
ar og Daniels Osio er Elías
Ignacio. Kristinn Þórður raf-
eindavirki, f. 29.12. 1964. Maki
hans er Vilborg Andrésdóttir og
sonur þeirra er Arnar Freyr.
Nú tjaldar foldin fríða
sinn fagra blómasal.
Nú skal ég léttur líða
um lífsins táradal.
Mér finnst oss auðnan fái
þar fagra rósabraut,
þótt allir aðrir sjái
þar aðeins böl og þraut.
(Þorsteinn Erlingsson)
Elsku pabbi minn og fyrir-
mynd í lífinu hefur nú fengið
langþráða hvíld. Ég fæ ekki
fullþakkað að hafa náð að
dvelja hjá honum síðustu sólar-
hringana sem hann lifði. Ljóð
Þorsteins Erlingssonar við lag
Mozarts var eitt af uppáhalds-
lögum pabba og sungum við
fjölskyldan það oft þegar við
komum saman. Textinn finnst
mér lýsa föður mínum svo vel.
Hann sá ævinlega það jákvæða
í lífinu og sýndi æðruleysi þótt
líf hans væri á stundum tára-
dalur.
Hann varð fyrir þeirri miklu
sorg að missa son sinn, níu ára
gamlan, af hörmulegum slysför-
um og rúmum áratug síðar
veiktist mamma af þeim sjúk-
dómi sem dró hana til dauða á
nokkrum árum. Báðir þessir at-
burðir höfðu mikil áhrif á fjöl-
skylduna og mótuðu líf okkar.
En jafnaðargeð pabba, bjart-
sýni, léttleiki, hvatning og
stuðningur alla tíð hjálpaði mik-
ið. Og pabbi kenndi okkur svo
margt. Hann brýndi fyrir okkur
heiðarleika og samviskusemi og
var fyrirmynd okkar í að leggja
sig ávallt fram í því sem maður
tæki sér fyrir hendur. Hann
hvatti okkur systkinin til að
mennta okkur en hann hafði
sjálfur verið góður námsmaður
og haft löngun til frekara náms.
En síldin brást og auraráðin því
rýr og þar með var sá draumur
úti.
Pabbi kenndi mér að vinna
en ég fékk að hjálpa til í Kaup-
félaginu sem lítil stelpa og síð-
an vinna náið með honum hjá
Pósti og síma. Hann var góður
yfirmaður, ákveðinn og gerði
kröfur, leiðbeindi og hrósaði og
skapaði léttleika á vinnustaðn-
um.
Og hann kunni svo sannar-
lega að gleðjast á góðri stundu,
skála, syngja og njóta lífsins.
Þrátt fyrir að unna Víkinni
sinni og geta helst ekki verið í
burtu þaðan í meira en í viku í
senn var pabbi líka heimsborg-
ari og ferðaðist víða. Við eigum
ómetanlegar minningar um
ánægjuleg ferðalög með honum.
Þótt ferðalangarnir væru
stundum þreyttir var Elli Hólm
alltaf hress og kvartaði ekki.
Pabbi lét sig heldur aldrei
vanta á atburði innan fjölskyld-
unnar og barnabörnin elskuðu
Ell’afa. Hann lét sér líka mjög
annt um barnabarnabörnin og
mundi ávallt eftir að senda
þeim jólagjafir.
Ég og fjölskylda mín minn-
umst pabba með miklu þakk-
læti. Þá viljum við senda hug-
heilar þakkir til starfsfólksins á
Hjúkrunarheimilinu Bergi í
Bolungarvík, þar sem hann
dvaldi síðustu sex árin, fyrir al-
veg einstaka og fallega umönn-
un, hlýju og góðvild.
Árný Elíasdóttir.
Það var alltaf mikil tilhlökk-
un að fara til Bolungarvíkur á
sumrin að heimsækja Ella afa,
og best var þegar ég var kom-
inn á þann aldur að geta farið
þangað einn og dvalið í nokkrar
vikur. Það var ævintýri að gista
á símstöðinni, sem hafði ótal
króka og kima sem hægt var að
gleyma sér í.
Afi var þekktur hjá okkur
barnabörnunum fyrir bestu
kjötbollur í brúnni í heimi og
oft tók hann fram harmonikk-
una að loknum mat og spilaði
og söng íslensk sönglög. Við
ræddum mikið stjórnmál okkar
á milli, og alltaf talaði afi við
mann eins og maður væri full-
orðinn.
Ég man sérstaklega eftir for-
setakosningunum í Bandaríkj-
unum árið 1992, þegar Bill
Clinton náði kjöri, en við rædd-
um mikið kosti og galla þeirra
Clintons, Bush og Ross Perots
sem kom á ská inn í baráttuna.
Við vorum báðir Clintons-menn
ef ég man rétt.
Það var ótrúlega gott að vera
nálægt afa, hann hafði mjög
góða nærveru og var alltaf í
góðu skapi. Hann sýndi öllum í
kringum sig mikinn áhuga og
vissi alltaf upp á hár hvað var í
gangi í lífi barnabarnanna. Þá
kunni hann listina að lifa betur
en flestir og var ekki að stressa
sig á litlu hlutunum. Hann hafði
mjög gaman af því að ferðast
og mér þótti ótrúlega vænt um
þegar hann kom ásamt foreldr-
um mínum að heimsækja mig
til Ástralíu þar sem ég var í
námi, hann þá 79 ára gamall.
Ég var heppinn að kynnast
Ella afa svona vel og fá tæki-
færi til þess að eyða með hon-
um óteljandi skemmtilegum
stundum sem gleymast seint.
Grétar Sveinn Theodórsson.
Þegar ég sest niður og skrifa
minningarorð um Ella bróður
er mér efst í huga þakklæti fyr-
ir okkar góðu samveru gegnum
árin. Elli var einstakur maður,
skapgóður og léttlyndur. Þegar
við systkinin komum saman var
hann oftar en ekki hrókur alls
fagnaðar. Reglulega hittumst
við nokkur systkinin hjá
Kristni, syni Ella, og þá var
spilað og sungið af hjartans lyst
enda Kristinn snillingur með
harmonikkuna. Af okkur tólf
systkinunum er ég, Sigga syst-
ir, ein eftir. Að leiðarlokum læt
ég fylgja vísuna um heimahag-
ana sem okkur systkinum var
öllum svo kær og við sungum
ósjaldan saman.
Ég fæddist upp til fjalla
í fornfálegum bæ,
á vetrum sást hann varla,
þá var hann hulinn snæ,
þar gróf hann pabbi göng
í skaflinn þegar þrumdi
á þaki hríðin ströng.
Nú er ég orðinn þreyttur
og ellin þyngir spor.
Hve orðinn er ég breyttur,
og óðum dvínar þor,
það skyggir vinur, skjótt!
Að kumli köldu geng ég
úr kroppnum dregur þrótt.
En hérna skulu heima
mín hvíla lúin bein,
og hér skal sál mín sveima
við sjálfs mín bautastein.
Þann bæ sem ég hef byggt,
því guð og himinn hérna
mitt hjarta finnur tryggt.
(Guðmundur Guðmundsson)
Sigga systir.
Sigríður Sigurborg
Guðmundsdóttir.
Á nýársdag lauk mikill heið-
ursmaður, Elías H. Guðmunds-
son, jarðvist sinni, 91 árs að
aldri. Elías bjó alla tíð í Bol-
ungarvík og starfaði þar lengst
af sem póst- og símstöðvar-
stjóri. Elías var vinsæll yfir-
maður og var eftirsótt að starfa
á pósthúsinu í tíð hans.
Sem ungur maður starfaði
Elías um tíma í verslun og á
skrifstofu hjá afa mínum, Ein-
ari Guðfinnssyni, og sonum
hans og man ég hann fyrst frá
þeim tíma. Elías hafði unun af
söng. Sögur fóru af því að Elías
hefði ásamt þeim bræðrum,
Jónatan föður mínum og Guð-
finni, auk Guðmundar Krist-
jánssonar sem síðar varð
bæjarstjóri í Bolungarvík,
gjarnan sungið í kvartett í
gegnum skiptiborðið hjá fyrir-
tækinu þar sem þeir störfuðu
þá allir og heillað þannig ungar
símastúlkur á Vestfjörðum í lok
vinnudags. Þeir voru allir mikl-
ir söngmenn og tóku virkan
þátt í karlakórnum Ægi í Bol-
ungarvík sem síðar varð hluti af
karlakórnum Erni, öflugum
karlakór á norðanverðum Vest-
fjörðum. Þátttakan í starfi
kórsins átti vel við Elías og
hann var vinsæll í hópi karla-
kórsfélaga. Hann tók þátt í
mörgum kórferðalögum og naut
sín þar í hvívetna, enda kunni
hann vel þá list að gleðjast á
góðri stund. Elías söng með
kórnum fram á efri ár. Hann
var sæmdur heiðursmerki Ern-
is og mætti jafnan á tónleika
kórsins, nú síðast á jólatónleika
á aðventunni.
Elías tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum í Bolungarvík enda
naut hann trausts samferða-
manna sinna. Hann sat m.a. í
hreppsnefnd Hólshrepps um
árabil og var virkur félagi í
Lionsklúbbi Bolungarvíkur. Á
Lionsfundum kynntist ég því
fyrst hve Elías var vel máli far-
inn. Hann átti gott með að tjá
sig og var afar hnyttinn í orð-
ræðu.
Elías var kjörinn í sóknar-
nefnd Hólssóknar árið 1962 og
tók við því sæti af fóstra sínum,
Þórði Hjaltasyni. Elías varð frá
fyrsta degi gjaldkeri í sóknar-
nefndinni og starfaði sem slíkur
allt til ársins 2009, eða í rúm 47
ár, þá kominn á níræðisaldur.
Það kom í minn hlut að starfa
sem formaður sóknarnefndar
með Elíasi síðustu 17 starfsár
hans. Okkur varð vel til vina og
bar aldrei skugga á okkar sam-
starf. Elías sinnti starfi sínu af
mikilli nákvæmni og samvisku-
semi. Þetta voru ár mikilla
framkvæmda, þar sem nýtt
safnaðarheimili var vígt, end-
urbætur gerðar á kirkjugarði
og Hólskirkju. Það voru því há-
ar fjárhæðir sem fóru um hend-
ur gjaldkerans á þessum árum
og umfang bókhaldsins mikið.
Á síðari hluta ævinnar átti
Elías þess kost að ferðast víða.
Hann fór m.a. margar ferðir til
Ameríku, ekki síst til að heim-
sækja Hólmfríði dóttur sína.
Það var fróðlegt og skemmti-
legt að hitta Ella og heyra hann
segja ferðasögurnar.
Hann lifði sig inn í frásögn-
ina og tíundaði oft undur og
stærð Ameríku og ævintýranna
þar, dreyminn á svip.
Þeim fækkar nú óðum mátt-
arstólpunum af kynslóð Elíasar,
sem um áratuga skeið unnu að
hag byggðarinnar og íbúanna
hér í Bolungarvík. Þeirra minn-
umst við með virðingu og þakk-
læti.
Það var gott að eiga trúnað
og vináttu Ella Hólm.
Við Guðrún sendum afkom-
endum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Einar Jónatansson.
Forystu safnaðarstarfs í
Hólssókn í Bolungarvík hafði
lengi á hendi sæmdarfólkið
Einar Guðfinnsson útgerðar-
maður, Benedikt tengdasonur
hans Bjarnason kaupmaður,
Elías H. Guðmundsson póst-
meistari, Guðmundur Hraun-
berg Egilsson meðhjálpari og
Sigríður J. Norðkvist organisti.
Allt vildi fólk þetta kirkju
og kristni vel. Það hafði vanist
þeim anda íslensks mann-
félags, er verið hafði við lýði
lengi að prestar væru óum-
deildir höfðingjar hver í sínu
brauði; það voru þeir tímar
þegar fólk þéraði prestinn,
hætti að blóta, þegar hann
nálgaðist, einstöku maður tók
jafnvel ofan. Að ekki sé talað
um virðinguna fyrir blessuðum
biskupnum; þá lá nærri að
menn féllu á kné. Presturinn
var ótvíræður leiðtogi safnað-
arins og sóknarnefndir skyldu
vera honum til aðstoðar í starfi
hans: stuðla að því að komið
væri við klukku og farið með
gott hvern helgan dag og var
það ófrávíkjanleg regla í Hóls-
kirkju frá dögum síra Þor-
bergs – en kirkjusókn með af-
brigðum góð; annast
reikningshald, sjá um að nóg
væri til af kertum í guðshúsinu
að ógleymdu messuvíni og
oblátum, tryggja að unnt væri
að jarða lík í kirkjugarðinum;
allt endurgjaldslaust og í guðs-
ástar skyni, þó aldrei að vita
nema væri látinn koma til org-
anistans konfektpoki með
kærri kveðju og þökk á jól-
unum.
Mikil umskipti urðu þegar
sumar sóknarnefndir voru ekki
lengur hógvær og kirkjurækinn
bakhjarl, áfram um það eitt að
viðhalda kristnum sið í landinu,
heldur aðsópsmikil ráð með for-
mann á launum, er vildi halda
sem flesta fundi þar sem margt
og mikið bar á góma. Hirðir
hirðanna mátti heita orðinn
heldur lítilsráðandi (sem rímar
raunar ágætlega við lúthersk
viðhorf). Sem betur fer og Guði
sé lof voru á þessu undantekn-
ingar. En hvað um gildir, eitt
er víst: af engum sköpuðum
hlut hvorki á himni né jörðu
stendur biskupum landsins eins
mikill stuggur og einmitt þeim
hópi fólks, sem víða hefur
hreiðrað um sig í sóknarnefnd-
um, dögum oftar í von um frek-
ari mannvirðingar í hinu ver-
aldlega regímenti. Um
messusókn þess á helgidögum
getur ekki. En Guð blessi það
samt!
Dr. Marteinn Lúther, kirkju-
faðir hinnar evangelísk-lúth-
ersku kirkju, kenndi að hinum
kristna manni væri dauðinn ör-
skammur svefn, enda er dauð-
inn nefndur svefn í Heilagri
ritningu og með réttu. En af
þeim svefni, svo sem af sætum
blundi, vaknaði hinn kristni aft-
ur til lífsins með Guði.
Það væri eins og að leggjast
til svefns að kveldi, en vakna
svo aftur að lítilli stundu liðinni
við glampandi morgunsól.
Þegar stofnað var Styrktar-
félag vangefinna á Vestfjörðum
með geysimikilli þátttöku íbúa
landsfjórðungsins munaði ólítið
um Elías. Hann var og áhuga-
samur félagi Karlakórsins Ægis
í Bolungarvík.
Elías var fæddur sálusorgari,
og það af Guðs náð. Mönnum
var léttara um hjartað, er þeir
fóru af hans fundi. Hann var
enda vel gefinn og búinn næmri
spauggreind.
Guð gefi ástvinum hans alla
himneska blessun og náð, hér
og í komandi heimi. Hann blessi
minningu drengsins góða, Elí-
asar Hólmgeirs Guðmundsson-
ar.
Gunnar Björnsson,
pastor emeritus.
Elías Hólmgeir
Guðmundsson
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
BIRNA JÓHANNA JÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Aðalstræti, Patreksfirði,
lést á Landspítalanum 1. janúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju mánudaginn 14. janúar
klukkan 13.
Laugardaginn 19. janúar klukkan 14 verður hún jarðsungin í
Patreksfjarðarkirkjugarði.
Kristín Viggósdóttir Hilmar Jónsson
Haraldur Kr. Hilmarsson Helga Sigríður Úlfarsdóttir
Bárður Hilmarsson Björg Sigmundsdóttir
Birna Kristín Hilmarsdóttir
og barnabarnabörn
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu vegna
andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU SNORRADÓTTUR
frá Syðri-Bægisá, Öxnadal,
húsfreyju í Stóra-Dunhaga, Hörgárdal.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólkinu á
Einihlíð fyrir hlýju og umönnun.
Þórlaug Arnsteinsdóttir Jóhann Þór Halldórsson
Sigrún Arnsteinsdóttir Jóhannes Axelsson
Árni Arnsteinsson Borghildur Freysdóttir
Hulda Steinunn Arnsteinsd.
G. Ingibjörg Arnsteinsdóttir Þórður Ragnar Þórðarson
Unnur Arnsteinsdóttir Friðrik Sæmundur Sigfússon
Heiðrún Arnsteinsdóttir Friðjón Ásgeir Daníelsson
og fjölskyldur
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar