Morgunblaðið - 12.01.2019, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 2019
✝ RögnvaldurGuðbrandsson
fæddist í Tröð í
Kolbeinsstaða-
hreppi 7. ágúst
1933. Hann lést á
hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Brákarhlíð 30.
nóvember 2018
eftir skammvinn
veikindi.
Foreldrar hans
voru Bjargey Guðmundsdóttir,
fædd á Dunki í Hörðudal 16.
nóvember 1910, og Guð-
brandur Magnússon, fæddur á
Hallkelsstaðarhlíð 4. nóvem-
ber 1894. Hann var einn úr
hópi tólf systkina, sem fædd-
ust og ólust upp að mestu í
Tröð, sex bræður og sex
systur. Rögnvaldur naut
venjulegrar farkennslu eins og
þá tíðkaðist enn til sveita,
kennt til skiptis á ýmsum bæj-
um innan sveitar.
Rögnvaldur vann öll hefð-
Árið 1965 byggði hann sér
nýbýli í landi Traðar og vann
þar flest verk sjálfur, hvort
sem var í hans fagi, húsasmíð-
inni, eða múrverk og lagnir. Á
nýbýli sínu bjó hann rausnar
kúabúi sem einhleypur maður
þar til hann gekk í hjónaband
17. júní 1979 með frænku
sinni Guðrúnu Hallsdóttur frá
Hallkelsstaðarhlíð. Þau eign-
uðust ekki börn, en hjá þeim
dvaldist oft tíma og tíma bróð-
ursonur og nafni Rögnvaldar,
Rögnvaldur Þorkelsson.
Eftir tæplega þrjátíu ára
búskap seldu þau jörðina með
allri áhöfn og fluttu í Borgar-
nes árið 2006. Þar áttu þau
nokkur góð ár saman í glæsi-
legu einbýlishúsi efst í bæn-
um. Heimilishaldið þar eins
og fyrri búskaparár ein-
kenndist af mikilli snyrti-
mennsku.
Rögnvaldur missti konu
sína, Guðrúnu, í ágúst 2014.
Dánarorsök hennar var
krabbamein. Eftir það bjó
hann einn um tíma en fluttist
loks til dvalar í Brákarhlíð.
Útför Rögnvaldar Guð-
brandssonar fer fram frá Kol-
beinsstaðakirkju í dag, 12.
janúar 2019, klukkan 14.
bundin sveitastörf
og var snemma
laginn til verka.
Hann tók bílpróf
þegar hann hafði
aldur til og keyrði
vörubíl. Um 1952
fór Rögnvaldur til
Keflavíkur til
náms í húsasmíði
hjá frænda sínum
og dvaldist þá hjá
systur sinni sem
bjó í Keflavík. Að námi loknu
vann hann nokkuð við smíðar
hér og þar, kom meðal annars
við í Búrfellsvirkjun og síðar
vann hann að byggingu Loft-
leiðahótelsins í Reykjavík, sem
í dag heitir Hotel Natura.
Hann hélt þó tryggð við sinn
fæðingarstað og bjó í Tröð í
félagi við nokkur systkini sín
eftir að foreldrarnir fluttu að
Álftá í Hraunhreppi ásamt
yngri systkinunum. Rögnvald-
ur tók húsin í Tröð í gagngert
viðhald og endurbætur.
Rögnvaldur bróðir minn er
látinn. Hann kvaddi þennan
heim að morgni 30. desember,
á næstsíðasta degi ársins.
Brottför hans var hæg og
hljóðlát eins og allur hans ævi-
ferill. Hann sofnaði að kveldi
en vaknaði að morgni til þess
eins að kveðja jarðlífið. Rögn-
valdur var fæddur í Tröð í Kol-
beinsstaðahreppi 7. ágúst 1933.
Foreldrar hans voru Bjargey
Guðmundsdóttir og Guðbrand-
ur Magnússon. Þau hjón voru
fædd hvort sínum megin alda-
mótanna 1900 og má því kalla
þau aldamótabörn. Og þau voru
svo sannarlega börn síns tíma,
ólust upp við kenningar um
skylduna að aukast og marg-
faldast og uppfylla jörðina, og
ekki síður við ungmennafélags-
andann, að efla hvern einstakl-
ing til dáða og að verða sjálfum
sér og þjóð sinni til sem mestra
gæfu. Rögnvaldur var fimmti í
röð tólf systkina, sem öll náðu
fullorðinsaldri, sex systur og
sex bræður, sem ólust upp að
mestu í Tröð. Tíu þeirra eru
enn á lífi. Bjargey og Guð-
brandur fluttu síðar að Álftá í
Hraunhreppi ásamt nokkrum
yngri barnanna. En Rögnvald-
ur var áfram í Tröð uns hann
fór til náms í húsasmíði til
Keflavíkur og lauk þar prófi í
þeirri grein.
Hann byggði sér nýbýli úr
landi Traðar og gaf því nafnið
Hrauntún. Það var réttnefni,
því að býlið reis við jaðar
Rauðhálsahrauns, sem talið er
að hafi runnið eftir landnám,
um 930, þótt engar heimildir
séu til um þetta eldgos.
Og túnin umhverfis nýbýlið
stækkuðu ár frá ári. Hann
byggði þar öll hús frá grunni,
íbúðarhús, fjós og geymslu.
Rögnvaldur vann þar nánast
alla vinnu sjálfur með aðstoð
frænda og vina, en fékk rétt-
indamenn til að „skrifa upp á“ í
þeim fögum sem hann hafði
ekki réttindi sjálfur, svo sem
rafmagns- og pípulögnum.
Hann kom sér upp mjaltakerfi
að hætti þeirra tíma og fjölgaði
kúm en hafði fátt af hrossum
og sauðfé.
Eftir nokkurra ára búskap
sem einbúi hóf Rögnvaldur
sambúð með frændkonu sinni,
Guðrúnu Hallsdóttur. Þeim
varð ekki barna auðið en sam-
band þeirra var einkar ástúð-
legt, þótt ólík væru á margan
hátt. Guðrún var ræðin, dró
ekki dul á skoðanir sínar og
stóð fast á þeim. Rögnvaldur
var hins vegar fámáll en athug-
ull, mundi allt sem hann las eða
heyrði af máli manna. Hann
svaraði öllum spurningum sem
að honum var beint, en var
ekkert að trana sér fram á
fundum eða samkomum. Hann
var afskiptalítill af félagsmálum
en hafði samt ákveðnar skoð-
anir og var ákaflega traustur í
orðum og viðskiptum.
Umgengni og snyrtimennska
Rögnvaldar og þeirra hjóna
beggja, innan stokks og utan,
vakti athygli vegfarenda og
allra sem þangað komu í heim-
sókn. Meðal annars var það
umtalað að þau gengju til
mjalta og fjósverka í skjanna-
hvítum fatnaði, en um leið og
blettur sást á skrúðanum var
honum skellt í þvottavélina.
Við efri aldursmörk brugðu
þau hjónin búi og fluttu í
Borgarnes, þar sem þau keyptu
sér fallegt einbýlishús. Rögn-
valdur missti konuna í ágúst
2014 og syrgði hana sárt. Við
hittumst oft bræðurnir við
sjúkrabeð Guðrúnar. Mátti síð-
ar oft á honum skilja að hann
langaði ekki til að lifa mjög
lengi eftir þann missi. Vertu
kært kvaddur að lokum, bróðir
og vinur.
Guðmundur
Guðbrandsson.
Rögnvaldur
Guðbrandsson
Síminn hringir,
ég svara, „sæl
elska“ er þá sagt
hlýrri glettinni
röddu. Þetta ávarp átti Tóta,
mín kæra vinkona og frænka.
Elsku Tóta, þegar ég frétti af
andláti þínu hugsaði ég til
haustsins 1968 þegar ungar
stúlkur hófu nám á Staðarfelli,
sem þá var húsmæðraskóli á
þessum fáfarna stað, þar hitt-
umst við fyrst.
Allt frá þessum vetri höfum
við fylgst hvor með annarri,
stundum var langt á milli okk-
ar, við hittumst ekki oft, en nú í
mörg ár hafa fundir okkar verið
tíðir. Við höfum farið saman í
ævintýraferðir, siglt um Ísa-
fjarðardjúp, heimsótt Selárdal
og Rauðasand, farið í Bjarn-
arfjörð og margt fleira mætti
tína til. Um alla þessa staði var
Tóta fróð og naut ég leiðsagnar
hennar. Berjadagar með Tótu á
Reykhólum voru fastir liðir í til-
veru minni.
Það var kát kona sem kom í
heimsókn til mín, þá nýkomin
frá Tenerife, sagði frá íbúðar-
kaupum og kvaðst hlakka til að
dvelja í hlýjunni þar syðra yfir
háveturinn.
Við notuðum líka stundina til
að ráðgera hvað við ætluðum að
gera sem viðbót í berjaferðinni
haustið 2019, því það fylgdi
berjamónum að „hendast“ líka
eitthvað. Við ætluðum að fara
Þórunn
Játvarðardóttir
✝ Þórunn Ját-varðardóttir
fæddist 29. mars
1950. Hún lést 24.
desember 2018.
Útför Þórunnar
fór fram 5. janúar
201
að gamla bæjar-
stæðinu á Skógum.
Tóta var dugn-
aðarforkur, traust
og góð vinkona,
glaðvær og glettin.
Lét aldrei bugast,
alltaf tilbúin að
gefa af sér, hug-
hreysta og gleðja.
Höfðingi heim að
sækja.
Elsku Tóta, ég
ætla að muna þig alla tíð. Nú
hringir enginn sem segir „sæl
elska“. Nú segi ég: Vertu sæl
elska og takk fyrir allt.
Börnum Tótu og þeirra fólki,
systkinum hennar og öðrum
ættingjum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Megi minning
um góða konu lifa.
Erna Benediktsdóttir.
Kveðja til Tótu „systur“ okk-
ar er nokkuð sem við áttum
ekki von á að vera að skrifa
núna, frekar gerðum við ráð
fyrir að vera að plana 25 ára út-
skriftarferð til Noregs.
Hún var ein af 20 þroska-
þjálfasystrum sem útskrifuðust
vorið 1994 og hafa haldið
„systrasambandi“ síðan.
Tóta var mikið náttúrubarn,
tíndi ber og grös og kunni að
nota íslensku jurtirnar til að
bæta og kæta heilsuna, hafði
mikinn húmor, var hláturmild,
góð og réttsýn manneskja.
Aldrei féll styggðaryrði af
hennar vörum um neina mann-
eskju en frekar gerði hún sér
far um að sjá gott í öllum.
Minnisstæð er ferð á Strand-
ir þar sem það fyrsta sem Tóta
gerði á áfangastað var að útbúa
fjallagrasamjólk, síðan dró hún
upp úr farteskinu alls konar
hollustu úr sveitinni sinni.
Í New York-ferðinni okkar
var náttúrubarnið virkilega á
heimavelli svo skringilega sem
það hljómar, innan um fólks-
mergð og skýjakljúfa.
Mikið skemmtum við okkur
þegar Tóta settist niður og
spáði fyrir okkur, hvort sem
það var í spil, völur eða bolla,
og spádómar hennar rættust
oftast, sérstaklega þegar hún
var að spá í ástamálin.
Hún spáði bara góðu og okk-
ur grunar að stundum hafi fal-
ist heilræði í spádómum henn-
ar, hún þekkti hverja okkar vel
og vissi hvað okkur var fyrir
bestu.
Söknuðurinn er sár en við
yljum okkur við góðar minn-
ingar og Tóta verður svo sann-
arlega með okkur í anda í Nor-
egi.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Fyrir hönd þroskaþjálfa-
systra,
Ragnhildur Þorsteinsdóttir.
Það var alltaf til-
hlökkunarefni að fá
boð frá Sólveigu og
fjölskyldu í afmælis-
fagnað á Hrauntungunni í Kópa-
vogi í byrjun hvers árs, bæði var
það að maður gat gengið að því
sem vísu að veitingar yrðu allar
fyrsta flokks og líka það að á
meðan veislan stæði gæti maður
fylgst með samræðum og sögum
fólks í kringum sig og þannig
uppfært sjálfan sig í þessum
vinahópi fjölskyldunnar.
Fyrir okkur var Sólveig alltaf
mikill lífskúnstner, hún sem hafði
eytt fyrstu árum fjölskyldunnar í
Þýskalandi á námsárum Einars,
kannski ekki við svo mikil ver-
aldleg efni en það var alltaf gam-
an að hlusta á hana segja frá
þeim tímum á sinn einstæða hátt,
ekki hástemmd lýsingarorð eða
miklar upphrópanir heldur allt á
hennar einstaka rólega hátt.
Þannig virðast þau hafa fundið
saman leiðsögu í gegnum lífið
þótt ýmislegt hafi ábyggilega
komið upp á viðburðaríkri ævi
þeirra.
Starf Einars í álverinu í
Straumsvík á sínum tíma kallaði
líka á að Sólveig væri tilbúin til að
taka á móti gestum og gangandi á
svo til öllum tímum sólarhrings-
ins sem hún leysti alltaf af hendi
ljúflega og í öllum rólegheitum.
Vissum við að Einar mat alltaf
heimabaklandið sitt að verðleik-
um.
Það var alltaf notalegt að njóta
samvista við þau á aðventunni,
hlusta á Sólveigu segja frá ferð-
um hennar og Einars og síðan
með dætrum sínum til litlu bæj-
anna í Þýskalandi og rifja upp
gamla tíma frá æsku og uppvexti
þeirra og hvernig fólk notaði að-
ventuna til samveru í gamla
daga.
Fyrst og fremst minnumst við
Sólveigar sem góðrar mann-
eskju, sem mátti helst ekkert
aumt sjá og ef slíkt kom upp var
reynt að gera eitthvað í því sem
Sólveig
Kristinsdóttir
✝ Sólveig Krist-insdóttir fædd-
ist 2. janúar 1934.
Hún lést 21. desem-
ber 2018.
Sólveig var jarð-
sungin 7. janúar
2019.
kannski fór ekki
alltaf hátt.
Við sendum
systkinunum, Guð-
mundi, Helgu,
Kristínu og Berg-
hildi, og fjölskyldum
þeirra okkar inni-
legustu samúðar-
kveðjur
Inga Guðmunds-
dóttir og Bjarni
Rúnar Harðarson.
Það er erfitt að trúa því að Sól-
veig vinkona mín hafi dáið
skömmu fyrir jól, hún sem var
svo mikið jólabarn. Við kynnt-
umst í borginni Darmstadt í
Þýskalandi, þar sem ég er fædd
og uppalin, en eiginmenn okkar
lögðu þar stund á nám í verk-
fræði. Hún hafði alla tíð unun af
að ferðast til Þýskalands og lagði
þá oft leið sína á Weihnachts-
markt í Annaberg-Buchholz í
Erzgebirge, einn fallegasta jóla-
markað í Þýskalandi. Hún gaf
mér eitt sinn tréfígúrur sem eru
undir litla jólatrénu mínu um
hver jól. Í fyrra gaf hún mér litla
blikkdós með mynd af gömlu
Dresden í Þýskalandi en í henni
var þýsk jólakaka, Christstollen,
sem var afar góð.
Á þessum rúmu sextíu árum
sem við þekktumst hittumst við
reglulega annaðhvort hjá okkur
Baldvini eða heima hjá Sólveigu
og Einari með fjölskyldum. Í
seinni tíð vorum við Sólveig dug-
legar að hittast á ýmsum veit-
ingastöðum í bænum. Þessi vin-
skapur var mér mikils virði. Ég
mun sakna Sólveigar sárt en
minningarnar um skemmtilegar
samverustundir og einstaklega
gestrisna og umhyggjusama
konu munu lifa með mér. Ég
votta Guðmundi, Helgu, Kristínu
Andreu, Berghildi Ýri, tengda-
börnum og barnabörnum samúð
mína.
Að vísu
að vísu
er stundin hverful og stutt
en gefum dýpt hennar gaum
sem alkyrrð
vatni
og auga
(Þorsteinn frá Hamri)
Lotte Gestsson.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur vináttu og hlýhug við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ERLU FRIÐBJÖRNSDÓTTUR
frá Grenimel, Grenivík.
Anna Pétursdóttir Kristinn Skúlason
Birgir Pétursson Aðalheiður Jóhannsdóttir
Sigurbjörg H. Pétursdóttir Jón Bragi Skírnisson
Friðbjörn Axel Pétursson
Jón Ásgeir Pétursson Elín Berglind Skúladóttir
Guðrún Hildur Pétursdóttir Helgi Teitur Helgason
ömmu- og langömmubörn
Við þökkum innilega fyrir hlýhug og heiður sýndan minningu
DR. VALGARÐS EGILSSONAR
læknis og rithöfundar,
Hólatorgi 4, Reykjavík,
sem lést 17. desember 2018.
Katrín Fjeldsted
Arnhildur, Jórunn, Vésteinn og Einar Valgarðsbörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐBJÖRG ELÍN SVEINSDÓTTIR
frá Fossi í Staðarsveit,
Grundarbraut 26,
Ólafsvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands,
Akranesi, föstudaginn 21. desember.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum starfsfólki HVE Akranesi fyrir góða og hlýja umönnun.
Aðstandendur þakka auðsýnda samúð og hlýhug.
Egill Viðar Þráinsson Hrefna Guðbjörnsdóttir
Pálína S. Þráinsdóttir Ingvar Sigurðsson
Bryndís J. Þráinsdóttir Valur Magnússon
Sigurbjörg E. Þráinsdóttir Þröstur Kristófersson
Lilja Björk Þráinsdóttir Lárus R. Einarsson
Berglind S. Þráinsdóttir
Sigtryggur S. Þráinsson Margrét G. Helgadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og alla þá
samúð sem okkur var sýnd við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
HARALDS S. HOLSVIK,
Markholti 16, Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki blóðlækningadeildar 11G
Landspítalans fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Gígja S. Guðjónsdóttir
Guðjón D. Haraldsson Valbjörg Þórðardóttir
Guðrún Dagmar Haraldsd. Grétar Ólafsson
Gígja Björg, Þórður, Marteinn og Dagmar Guðjónsbörn
Ólafur Harald Grétarsson