Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 12

10
veggnum, en drengurinn hjúfraði sig upp við barm
lians og horfði vestur til hafsins, og faðirinn hjelt
áfram sögunni í einkennilegum rómi:
„En nóttina næstu dreymdi hana, að hún gengi
inn í kirkjugarðinn. Henni fanst það vera að
kvöldi sama dags, sem drengurinn var jarðaður.
Henni fanst að verið væri að Ijúka við að moka
ofan í gröfina. Fólkið, sem fylgt hafði, mætti henni
innan við sáluhliðið og gekk út úr garðinum, og
hún varð alein eftir.
Kyrð og friður ríkti þama í kirkjugarðinum.
Sólin var í þann veginn að hverfa niður fyrir sjón-
öeildarhringinn, og varpaði síðustu geislunum, föl-
um og mildum, á leiði og legsteina. Henni fanst
engu líkara en að hverfandi kvöldsólin myndaði
brosandi englaandlit á gljáandi legsteinana með
bleiku aftanskininu. Vestan frá ströndinni heyrði
hún landölduniðinn, og á himninum var kvöld-
roðinn.
Hún þóttist ganga að leiðinu drengsins síns og
krjúpa við það og fella tár niður í moldina. bá
fanst henni moldin verða gegnsæ og líkjast kvöld-
roðanum á himninum, og hún sá niður á kistulok-
ið, í gegnum það og niður í kistuna sjálfa. J>ar lá
drengurinn hennar, eins og hann hafði verið lagð-
ur, grafkyr og sakleysislegur, í tárhreinum lík-
klæðunum, en eins og umvafinn einhverjum töfra-
ljóma, sem líktist mildu tunglsljósi á heiðri ágúst-
nóttu. Og birtan og dýrðin í kringum hann uxu,
eftir því sem hún horfði lengur niður í gegnum
tárin, og henni fanst hann aldrei hafa verið feg-
urri og hreinni en nú, þar sem hann lá þama