Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 13

11
hreyfingarlaus í kistunni, og hún ætlaði að stíga
niður í gröfina og vekja hann, því henni fanst
hann sofa, og hún var svo glöð. En þetta var henni
ómögulegt, því leiðið og þökumar voru eins og
harður múrveggur, sem aftraði henni frá að stíga
einu feti nær, og það var sem hún stæði þarna
við takmörk lífs og dauða, og tárin streymdu af
augum hennar niður á moldina. Pá fanst henni
gröfin byrja að dýpka og þrengjast og kistan með
drengnum að fjarlægjast lengra og lengra niður. —
Aftanskinið var horfið og sólin gengin til viðar.
Kvöldskuggarnir læddust á milli leiðanna og leg-
steinanna og nóttin fór 1 hönd. Hún horfði stöð-
ugt niður í gröfina á andlit drengsins, sem fjar-
lægðist með hverju augnablikinu; en ljóminn yfir
andliti hans varð æ bjartari og bjartari og breiddi
sig út í kringum hann, og henni fanst sem hún
sæi niður í tæra vatnslind, þar sem kvöldstjarnan
frá dimmbláum næturhimninum speglaði sig í lygn-
unni. pá fanst henni augu drengsins opnast og var-
ir hans bærast, og í gegnum kvöldblæinn, sem kom
vestan af hafinu og þýðlega strauk um, vanga
hennar og eyru, þóttist hún heyra vísur þessar af
vörum drengsins :
Gráttu ei, mamma! Góða nótt!
Gott er hjer að sofa og dreyma;
englar syngja sætt og rótt
sönginn, sem jeg lærði heima.
Sætt mig dreymir sólarlag;
svíf jeg út um víða heima.
Lit jeg yfir liðinn dag;
Ijúft er þig í hug að geyma.