Jólastjarnan - 01.12.1922, Qupperneq 23

21
Konan hljóðaði upp yfir sig\ Skógarhöggsmað-
urinn gekk sína leið.
pannig var nú kominn grátur og kvíði í litla
húsið í staðinn fyrir jólabarnið. En máske var það
ekki nema aðeins einhver góður fyrirboði, því þar
sem hjörtun bíða opin eftir Jesúbarninu, geta vond-
ir gestir ekki dvalið.
„Farðu nú að hátta þig, Magdalena“. Stúlkan
leit undrandi og vonsvikin upp á móður sína og
augun fyltust af tárum. Voru þá engin jól? Móð-
irin þerraði tárin af augum hennar. J>að var alt
og sumt, sem hún gat gjört fyrir hana.
Og móðirin bljes aftur og aftur í glæðurnar í
ofninum, til að halda eldinum lifandi, og í hvert
skifti sem loginn dó, og hætti að snarka í spón-
unum, fanst Magdalenu sem hún heyrði einhvers-
staðar gráthljóð, og þá spurði hún um föður sinn
á ný.
„Vertu góð“, sagði þá móðirin. það var hið eina
svar, sem hún gat gefið henni upp á spumingu
hennar, en svo bætti hún við eftir litla þögn: „Fað-
ir þinn er áreiðanlega að leita að Jesúbarninu, en
hefir ef til vill vilst eitthvað í skóginum".
„Hann hlýtur að finna það“, sagði Magdalena.
„Jesúbarnið kvað vera í gyltri treyju, og augu
þess Ijóma eins og stjörnur“.
„Já“, sagði móðirin og andvarpaði og svo varð
þögn.
J>að leið fram á nóttina. Úti fyrir þaut vindur-
inn, og mjöllin þjappaðist upp að glugganum.
Yfir fjöll og dali fer ljómi fagnaðarins á hinni
heilögu nóttu.