Jólastjarnan - 01.12.1922, Side 33

31
an. Villidýr merkurinnar ýlfruðu og öskruðu og rifu
hvert annað í sundur í náttmyrkrinu.
Dag nokkum kom unglingur á flótta yfir sljett-
una. Hann ætlaði að leita sjer hælis bak við girð-
ingu aldingarðsins Eden, en komst ekki inn fyrir.
Sá sem ofsótti hann, náði honum, og blóð hans rann
yfir greinar rósarinnar. pað var blóð, sem hróp-
aði til himins. Blóð, sem var úthelt af hönd bróð-
urmorðingja. par sem blóðið rann, visnuðu öll blöð
og blóm, en eftir stóðu kræklóttar hríslumar og
sámstu þymamir.
Litla rósin spiltist altaf meira og meira. Nú sótt-
ist hún aðeins eftir að særa og rífa það, sem lifði
og láta hið rauða lífsafl streyma yfir sig. Blómum
og blöðum hennar fækkaði, en þymamir uxu og
urðu beittari eftir því sem tímamir liðu.
Og tímamir liðu. — Aldingarðurinn Eden týnd-
ist. Alt, sem kynslóðimar bygðu, ónýttist, — stór-
ir múrar, himinháir tumar og víðlend ríki. — Alt,
sem þæi' söfnuðu saman, með strangri baráttu og
kvölum, og alt, sem þær gerðu úr glitrandi sand-
kornum hamingju og hyllinga — fór til ónýtis.
Sjálfar kynslóðirnar hurfu, hver eftir aðra. Alt fór
það sömu leiðina — yfir þröskuld dauðans, inn í
leyndardóm þagnar og myrkurs.
Rósin var það eina, sem gat ekki dáið. Hvert
blað og blóm hvarf, en þymamir urðu stórir og
hræðilegir. Hríslumar börðust til og frá í vindin-
um og hjuggu hatursfullar eftir öllu, sem fram
hjá fór.
Rósin var það eina, sem ekki gat dáið. Litla rós-