Dagblaðið Vísir - DV - 17.05.2019, Síða 46

46 FÓKUS - VIÐTAL 17. maí 2019
í heila hefði verið að ræða þar
sem enn sást í leifarnar á honum.
Næsta skref var því að finna út úr
því hvað hafði orsakað tappann og
hvernig hann hefði komist upp í
heila.
„Þá fór ég í hjartaskoðun í gegn-
um vélindað og þar kom í ljós að
ég er með gat á milli gátta í hjart-
anu. Ég hef líklega fengið einhvern
óreglulegan takt í hjartað og þá
hefur tappinn komist þar í gegn og
ferðast upp þar til hann endaði í
þröngu æðunum í heilanum. Þetta
er ekki ættgengt eða fæðingargalli
þar sem þetta er fæðingaropið
sem á að lokast en hafði ekki gert
það hjá mér. Ég hafði ekki hug-
mynd um að þetta op væri opið
hjá mér, og af hverju þetta gerðist
núna en ekki síðar eða fyrr getur
enginn vitað.“
Heiðrún dvaldi í þrjá daga á
sjúkrahúsinu og var nokkuð fljót
að jafna sig þrátt fyrir mikla þreytu
og hægagang. Var hún sett á blóð-
þynningarlyf sem hún þarf að
taka enn þann dag í dag og fékk
hjartasírita til þess að fylgjast með
hjartslætti og gáttatifi.
Andlegt og líkamlegt áfall
„Svo var ákveðið að senda beiðni
til Landspítalans um aðgerð til
þess að loka gatinu og verður
þrætt upp í gegnum nára og gatinu
þannig lokað. Ég fer í þessa aðgerð
núna í maí. Þegar ég lá á gjörgæsl-
unni var einstaklega vel hugsað
um mig. Þar á maður að kvarta og
láta vita af öllu. Eftir að hafa ver-
ið með síritann í viku bað ég um
viðtal við hjartalækni af því að mig
vantaði svör við mörgum spurn-
ingum eftir þetta allt saman, og
líka til að fara yfir hvað gerðist. Ég
veiktist, fór heim og framhaldið
var einhvern veginn svo óljóst og
margar spurningar sem vöknuðu
upp. Þetta var svakalegt áfall bæði
andlega og líkamlega. Við fengum
að hitta Gunnar Þór hjartalækni
sem fór með okkur yfir ferlið alveg
frá A-Ö. Hann svaraði öllum okkar
spurningum og við fórum mjög
jákvæð og bjartsýn út af þessum
fundi. Þetta var einmitt fundur-
inn sem við þurftum á að halda,
tveimur vikum eftir áfallið. Að
liggja á sjúkrahúsinu á Akureyri
var dásamlegt þótt maður vilji nú
helst ekki vera þar, en allt starfs-
fólkið var svo nærgætið og yndis-
legt að það á fyllstu þakkir skild-
ar fyrir. Það eina sem ég hefði þó
viljað fá eða verið boðið var að fá
að tala við félags- eða sálfræðing.
Andlega hliðin var lengi mjög við-
kvæm og tilfinningar mínar voru
út og suður.“
Þrátt fyrir alla erfiðleikana tók
Heiðrún ákvörðun um að leyfa sér
að vera í uppnámi í smá tíma en
ætlaði svo að rífa sig upp og takast
á við allt saman.
„Ég var búin að ákveða að
ég myndi gráta í klukkutíma og
vorkenna mér. Gráta yfir því hvað
ég var heppin og gráta yfir því að
ég var heima þegar þetta gerðist.
Gráta yfir því að þetta kom fyrir
mig og gráta yfir velvild fólks. Svo
ætlaði ég að rífa mig upp og takast
á við þetta. Egill, þjálfarinn minn
í TFW, sendi mér skilaboð um að
eftir niðursveiflu kæmi krafturinn
og ákveðnin í að sigra og ég ákvað
að fara eftir því. Maður fer á botn-
inn og spyrnir sér svo upp. Við fjöl-
skyldan ræddum þetta mikið og ég
reyni að segja börnunum mínum
hvað sé í gangi, hvað hafi gerst og
hvernig aðgerðin verður. Ég ákvað
líka mjög snemma að segja frá því
sem gerðist þar sem þetta spurð-
ist hratt út. Ég fékk ótrúlega mörg
og falleg skilaboð og kveðjur og
ég þurfti stundum að lesa þær í
mörgum hollum því ég sat bara
og skældi yfir væntumþykju og
góðmennsku fólks. Ég fylltist svo
miklu þakklæti og auðmýkt að ég
átti mjög erfitt með að ná utan um
það á tímabili og geri stundum
enn. Þá held ég að það hafi hjálp-
að mér andlega að hafa talað op-
inskátt um þetta. Ég er frekar opin
og jákvæð manneskja og á mjög
auðvelt með að sýna tilfinningar
mínar þannig að það hefur hjálp-
að líka.“
Lifir í voninni
Heiðrún segist mikið hafa velt því
fyrir sér hvers vegna hún hafi lent
í þessu.
„Manni finnst að það séu ein-
hver skilaboð á bak við þetta og
það truflaði mig lengi að finna
ekki út úr því hvað þetta var að
segja mér. Hvað ég ætti að gera
við þetta áfall, þessa reynslu. Ég
er svo sem ekki enn búin að átta
mig á því en dóttir mín talaði um
að það væri verið að hægja á mér
eða endurræsa mig. Þetta hefur
svo sem hægt á mér á margan hátt
þótt ég hafi náð mér ótrúlega vel,
og margir litlir hlutir hafa breyst.
Lengi vel afboðaði ég mig á fundi
og hittinga þar sem ég var frekar
uppgefin. Ég á líka erfitt með áreiti
sem er kannski ekki hentugt í leik-
skólanum en þar eru stundir þar
sem ég get kúplað mig út og oftast
finnst mér best að koma heim eft-
ir daginn og hvílast. Mér er alltaf
frekar kalt og því eru ullarsokkar
og hlýjar peysur staðalbúnaður
heima á kvöldin. Ég upplifi oft-
ast suð í eyrum og þarf að passa
svefninn minn vel. Ég átti erfitt
með erfiðis- og ákafavinnu og tók
mér því pásu í ræktinni. Í dag er ég
mjög meðvituð um mig og ég finn
til dæmis þegar blóðþrýstingurinn
fer upp og hvíli mig þá. Ég ákvað
að lifa ekki í óttanum, þótt ég hafi
auðvitað verið hrædd á ákveðnum
tímapunkti. Í stað óttans ákvað ég
að lifa í voninni, ég trúi því að það
sé alltaf von. Þetta er verkefnið
mitt núna og ég geri það besta úr
því.“
Fyrir blóðtappann hreyfði
Heiðrún sig mikið og hikaði aldrei
við að fara ein í fjallgöngur eða
hlaupaæfingar. Eftir áfallið gat
hún minna hreyft sig og vegna
óvissu fannst henni betra að vera
með eiginmanni sínum þegar hún
fór út.
„Fyrst fórum við bara hring í
götunni og svo lengdum við það
alltaf aðeins. Ég var mánuð heima
í veikindaleyfi og fór þá aftur að
vinna en ég var mjög þreytt og
uppgefin. Sem betur fer er ég með
frábæran yfirmann og yndislegt
samstarfsfólk sem hefur stutt mig
og sýnt mér fullan skilning í þessu
ferli. Í janúar ákvað ég að hlusta
almennilega á líkamann og hætti
tímabundið í ræktinni, ég var
alltaf svo örmagna í líkamanum og
vöðvunum að ég gat þetta ekki. Ég
ákvað í staðinn að reyna að hlaupa
og byrjaði hægt og rólega. Ég varð
að hafa eitthvað til þess að stefna
að og fyrst ég hafði komist þokka-
lega út úr þessu ákvað ég að mark-
mið sumarsins væri að hlaupa
21,1 kílómetra í Reykjavíkurmara-
þoninu. Ég fékk að vita að að-
gerðin yrði framkvæmd í maí og
það létti mikið á mér. Ég setti mér
það markmið að æfa mig rosa-
lega vel fram að aðgerð og prófa að
hlaupa hálfmaraþon. Þetta hefur
gengið eftir, ég er búin að eiga frá-
bæran apríl í æfingum, hef lengt
hlaupin töluvert og náði að hlaupa
hálfmaraþon í lok apríl. Ég er ekki
á neinum brjálæðislegum hraða
og geri þetta bara örugglega.“
Nauðsynlegt að fólk fái fræðslu
Þegar Heiðrún skráði sig í Reykja-
víkurmaraþonið vildi hún að það
hefði einhvern tilgang og ákvað
því að finna sér samtök til þess að
styrkja.
„Það myndi virka sem hvatn-
ing fyrir mig ef fólk heitir á mig.
Ég var svolitla stund að velja sam-
tök því að meðan á öllu þessu
stóð kom líka í ljós í haust að ég er
með BrCa2 og hef ég verið að hitta
lækna og hjúkrunarfræðinga út af
því líka. Þannig að þegar það koma
skilaboð eða bréf frá Landspítal-
anum þá veit ég aldrei hvort það
er út af hjartanu eða brjóstunum.
Ég gat því valið úr nokkrum sam-
tökum sem snertu mig en ég ákvað
að hlaupa fyrir Hjartaheill að þessu
sinni. Ég hef ekki mikið leitað til
þeirra samtaka í gegnum áfallið
mitt, kannski hef ég ekki verið til-
búin í það enn þá, en ég hef les-
ið mikið af efni á heimasíðunni
þeirra. Ég hvet fólk til þess að kynna
sér efnið þar og að fara reglulega í
skoðun og láta mæla blóðþrýsting
og blóðfitu ásamt því að fara í þol-
próf hjá hjartalækni. Mér finnst
nauðsynlegt að fólk fái fræðslu og
þekki einkenni heilablæðingar og
blóðtappa og kunni og geti brugð-
ist rétt við. Það sannaðist heldur
betur með mig þar sem við hringj-
um á sjúkrabíl klukkan 17.00, ég
er innrituð á bráðadeild klukkan
17.15 og komin með lyf í æð klukk-
an 18.00. Öll þessi skjótu viðbrögð
gerðu það að verkum að ég fékk
eins skjótan bata og raun ber vitni.
Heppnin í óheppninni var að þetta
gerðist við eldhúsborðið heima hjá
mér, ég var með fólk í kringum mig,
fólk sem þekkti einkennin og brást
hárrétt við. Ég hefði getað verið að
keyra bílinn eða verið rokin upp á
fjall.“ n
Hægt er að heita á Heiðrúnu og
styrkja Hjartaheill á síðu Reykja-
víkurmaraþonsins undir nafni
hennar: Heiðrún Jóhannsdóttir
Þetta er
verk efnið
mitt núna og ég geri
það besta úr því
Heiðrún var
tengd við
hjartasírita /
Mynd: Aðsend
„Ég setti mér það markmið að
æfa mig rosalega vel fram að
aðgerð.“ / Mynd: Hanna
„Öll þessi skjótu við-
brögð gerðu það að
verkum að ég fékk
eins skjótan bata
og raun ber vitni.“ /
Mynd: Aðsend