Skessuhorn - 20.12.2005, Side 64

Jt
64
ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2005
gBESSIÍHÖERI
Urslit íjólasögusamkeppni eldri grunnskólabama
í aðventublaði Skessuhorns í lok
nóvember var kynnt til sögunnar
samkeppni um gerð jólasögu. Þátt-
takendur voru nemendur eldri
bekkja grunnskólanna á Vestur-
landi. Þátttaka í samkeppninni var
mjög góð, en alls skiluðu sér í
keppnina 65 sögur frá nemendum
flestra grunnskóla á Vesturlandi.
Fimm manna dómnefnd sem
skipuð var starfsfólki Skessuhorns
las sögurnar yfir og varð niður-
staða hennar að ein saga þótti
skara framúr. Það var sagan
“Margt getur skeð á jólanótt,” eft-
ir Ingu Rachanee, nemanda í
Varmalandssóla í Borgarfirði. Hún
hefur tekið við verðlaunum sínum;
viðurkenningarskjali og MP3 spil-
ara af bestu gerð.
Ekki var gert upp á milli rit-
smíða þriggja annarra þátttakenda
sem saman skipta því á milli sín 2.
til 4. verðlaunum í keppninni. Það
voru sögur þeirra Elínar Elísabetar
Einarsdóttur úr Borgarnesi, Aðal-
heiðar Þorkelsdóttur úr Brekku-
bæjarskóla á Akranesi og Ymis Páls
Gíslasonar nemanda í Varmalands-
skóla. Vinningshafarnir fá allir
send viðurkenningarskjöl og 5000
króna gjafabréf.
Þátttakendum öllum eru færðar
bestu þakkir fyrir að vera með. Það
er alveg ljóst að meðal yngri íbúa á
Vesturlandi býr efni í mörg góð
skáld.
Margt getur skeð á jólanótt
-Eftir Ingu Rachanee
Einu sinni voru fátæk hjón sem
áttu tvo drengi. Þeir hétu Jón og
Oli. Strákarnir voru mjög óþekkir.
A Þorláksmessu varð pabbi þeirra
mjög veikur og mamma þeirra
sagði þeim að þeir ættu að fara og
sækja lækni fyrir pabba sinn, en þeir
nenntu ekki að fara, af því að það
var svo vont veður og kalt. Af því
i».þeir vildu ekki fara, sagði mamma
þeirra að hún ætlaði bara að fara
sjálf, en þeir ættu að líta eftir pabba
sínum. Mamma þeirra fór af stað og
þeir gerðu ekkert af því sem hún
bað þá um að gera. Mamma þeirra
var lengi, lengi. Hún var ekki kom-
in og það dimmdi og veðrið versn-
aði. Jón og Oli gleymdu að líta eft-
ir pabba, heldur sám þeir við eld-
húsborðið og biðu eftír að mamma
þeirra kæmi.
Allt í einu var bankað harkalega á
dyr. Þeir héldu að þetfa væri
mamma þeirra, opnuðu dyrnar og
j^Jtar var enginn! Strákarnir urðu al-
veg rosalega hræddir og svo var aft-
ur bankað á hurðina og ekki varð
hræðslan minni, þeir þorðu ekki að
fara til dyra. Að lokum fóru þeir og
opnuðu dyrnar. Úti stóð gamall
jólasveinn sem spurði þá að nafni.
Þeir sögðu honum það. Hann sagð-
ist þá vera á réttum stað og rétti
þeim tvær skemmdar kartöflur, sem
hann sagði að væru jólagjafir þeirra
í ár. Þeir brosm og sögðu “marnma
og pabbi gefa okkur jólagjafir ha-
ha-ha, farðu bara gamli jólakarl.” “-
Mamma ykkar kemur kannski ekki
affur, og pabbi ykkar er veikur, en
þið nennið ekki að hreyfa ykkur og
hjálpa til,” sagði Jólasveinninn.
Hann kvaddi svo og fór. Ætlunar-
verkið tókst, hann hristi upp í strák-
unum, hann hafði fylgst með ó-
þekkt þeirra. Strákarnir urðu
hræddir um mömmu sína, “bara að
við hefðum verið betri.” Þeir
reyndu að bæta fyrir, sinntu um
pabba sinn og þrifu húsið og ósk-
uðu heitt og innilega að mamma
þeirra kæmi og pabbi þeirra yrði
ffískur. Engin jólagjöf yrði betri.
Tíminn leið og strákamir vom
vondaufir um að bænir þeirra
heyrðust. Vindurinn óx og bylurinn
barði húsið að utan. Allt í einu var
barið að dyram, strákarnir vissu að
Ævintýri ljóssins
-Eftir Elínu Elísabetu Einarsdóttur
Einu sinni var Htið ljós. Það hafði
verið sent frá himnaríki til þess að
r*’'fara inn í hjörm fátækra bama í Afr-
íku, því jólin vora að koma og þau
átm nánast engan mat og jafnvel enn
minni von.
Um kvöldið var ljósið orðið þreytt
og langaði að komast aftur heim til
foreldra sinna og undirbúa jólin sem
vora tveimur dögum seinna. Með
það í huga flaug það af stað upp í
himininn. En það tók ekki effir
stórum óveðursskýjum sem vora að
hrannast upp fyrir ofan það. Allt í
einu kom stór vindhviða og feykti
J*’Ijósinu af leið. Það hringsnérist í
loftinu og hentist lengst upp í loftið.
Hver á eftir armari feyktu vindhvið-
urnar ljósinu fram og til baka. Ljós-
ið fylltist örvæntingu og að lokum
leið yfir það. Það rankaði við sér við
köll: “Kannm enga mannasiði?
Maður kemur ekki bara og detmr
yöfan á aðra, hverskonar...” Ljósið lá
ofan á litlu, hvím skýi sem sveif lágt
yfir grænum ökram. Oveðrið var
hætt, sólin skein og fuglar sungu.
“Og hvað ert þú eiginlega,” spurði
skýið eftir langa skammarræðu.
Ljósið kynnti sig og sagði alla sög-
una, alveg ffá því að það lagði af stað
ffá himnaríki þangað til það leið yfir
það. “Attu heima í himnaríki? Eg
líka!” Sagði skýið. Það sagði ljósinu
að það hafði farið ffá foreldram sín-
um til þess að leita að ævintýram, en
ekki ratað til baka. Það vora tveir
dagar síðan og skýið hafði svifið um
í leit að einhverjum til að spyrja til
-vegar.
Ljósið sagði þá: “Hvað ef við leit-
um saman, þá finnum við kannski
himnaríkiáðurenjólinkoma!” Ský-
inu fannst þetta frábær hugmynd og
saman flugu þau upp hhð við hlið.
Þau leituðu ákaft að einhverjxun sem
mögulega gæti sagt þeim til vegar.
Þegar þau vora í miðju kafi að leita
kom þröstur fljúgandi beint á skýið.
“Hjálpið mér, hann nær mér!”
Öskraði hann, fullur övæntingar.
“Hver?” Spurði ljósið fuglinn sem lá
á skýinu og blés mæðinni. “Hann!”
Sagði hann og benti með vængnum.
Ljósið og skýið htu við og sáu stór-
an fálka nálgast hratt. Þau bragðust
skjótt við og á meðan ljósið blindaði
fálkann lét skýið hellirigna yfir
hann. Aumingja fálkinn hraktist
neðar og neðar undan rigningunni
þar til hann lenti á jörðinni. A með-
an hann var enn blindaður flugu
ljósið, skýið og fuglinn langt í burtu.
Þegar þau voru komin í hæfilega
fjarlægð sagði fuglinn: “Takk kær-
lega fyrir! Hvemig get ég þakkað
ykkur?” Ljósið svaraði: “Ekki vill
svo til að þú getir sagt okkur hvem-
ig við komumst til himnaríkis?” En
fuglinn vissi það því miður ekki.
Skýið andvarpaði. “En ég get gefið
ykkur þetta,” sagði fuglinn og sleit
eina af flugfjöðrunum úr vængnum.
“Ef þið viljið getið þið bara rétt upp
fjöðrina og þá komist þið helmingi
hraðar en venjulega.” Skýið og ljós-
ið þökkuðu fuglinum fyrir og héldu
svo áffam sína leið.
Um kvöldið sáu þau einhyrning
með jólasveinahúfu. Hann virtist
vera að æfa listflug. Hann stoppaði
og spurði þau hvað þau væra að gera
þama svona seint? Ljósið svaraði
samviskusamlega og spurði einhym-
inginn svo hvort hann vissi leiðina
til himnaríkis. “Tja, er það ekki bara
þetta gat ekki verið mamma þeirra.
Fyrir utan var gamall maður, sem
bað um gistingu, hann sagðist hafa
villst í hríðinni. Strákarnir mundu
háðið við jólasveininn og ætluðu
aldrei að leika sama leikinn aftur.
Þeir buðu gamla manninum inn,
þurrkuðu fötin hans og gáfu honum
að borða. Hann spurði þá hvar for-
eldrar þeirra væra: Þeir sögðu hon-
um sögu sína og að þeir væra
hræddir um að mamma þeirra hefði
villst. Hann sagðist vilja skoða
pabba þeirra, hann hefði oft læknað
fólk með grasaseyði við ýmsum
kvillum og bæri alltaf þannig á sér.
Hann skoðaði pabba þeirra og hann
virtist hressast við inntökuna og
strákunum leið strax betur. Nú var
það bara mamma, bara að hún
kæmi nú heim! Þeir heyrðu marr í
snjónum og það var eins og vindinn
lægði. Inn kom mamma þeirra þak-
in snjó, blaut og hrakin, hún grét,
hún hafði ekki fundið lækninn.
Strákarnir sögðu henni að það hefði
komið gamall maður og hjálpað
pabba, gefið honum seyði svo
pabba liði miklu betur, gamli mað-
urinn svæfi í rúminu þeirra, hann
beint upp?” Hann hafði greinilega
ekkert fleira til málanna að leggja og
byrjaði að fljúga í hringi. Ljósið og
skýið ákváðu að fylgja þessum leið-
beiningum morguninn effir. Ljósið
lagðist á skýið og þau sofnuðu bæði
fljótt. Þegar þau vöknuðu héldu þau
strax upp á við og fundu að þau vora
á réttri leið. Mörg ský urðu á vegi
þeirra. A einu þeirra sat dapur
englastrákur og horfði á vini sína
leika sér. Ljósið og skýið ákváðu að
fara til hans og hressa hann við.
Ljósið spurði hvað væri að gera og
þá sagði hann kjökrandi: “Allir vinir
mínir fljúga svo miklu hraðar en ég.”
Þá fékk ljósið hugmynd. Að gefa
honum flugfjöðrina! Strákurinn
gladdist þegar þau sögðu honum
hvað hún gerði og ljósið fór inn í
hjarta hans og gaf honum trú á sjálf-
an sig. Þegar ljósið og skýið spurðu
harm svo til vegar sagði hann: “Þið
haldið áffarn í smástund og beygið
svo til hægri,” og svo flaug hann til
vina sinna. Ljósið og skýið fóru ná-
kvæmlega eftir leiðbeiningumun og
komu loks að stóra gullnu hhði. Þar
fyrir innan voru foreldrar þeira
beggja döpur á svip. Lykla - Pémr
hughreysti þau. “Þau hljóta að skila
sér fyrir jólin.” Og í því sáu þau
börnin og tóku á móti þeim grátandi
af gleði. Daginn eftir héldu þau öll
upp á jólin saman og ljósið og skýið
sögðu foreldram sínum ferðasög-
una. Effir það voru þau bestu vinir
og fjölskyldumar lifðu hamingju-
samar alla tíð.
Etín Etísabet Einarsdóttir, 13 ára
Gnmnskólanmn í Borgamesi

Inga Rachanee hlautfyrstu verölaun.
var svo þreyttur. Mamma þekkti
ekki drengina sína, svo duglegir og
blíðir voru þeir. Hún vildi þakka
gamla manninum en viti menn, þar
var enginn. Hún faðmaði drengina
sína og sagði við þá. “Guð hefur
bjargað okkur, gamli maðurinn hef-
ur verið sendur til okkar.”
Það var hamingjusöm fjölskylda í
litla húsinu á jólanótt.
Inga Rachanee,
8. bekk Varmalandsskóla
í BorgarfirSi.
Stóri pakkinn
-Eftir Ými Pál Gíslason
Loksins er komið að jólum. Ég
hef beðið í heilt ár. Spennan er í
hámarki. A morgun er aðfanga-
dagur. Ég get ekki beðið. Allir eru
á þönum. Það þarf að þrífa, elda,
kaupa jólagjafir og skreyta húsið
innan sem utan. I stofunni stend-
ur jólatréð. Það glitrar á skrautið
og litlu jólaljósin sem við pabbi
settum á það. Undir trénu er stafli
af jólapökkum. Einn pakkinn er
miklu stærri en allir hinir. Ég er
að deyja úr forvitni. Hvað ætli sé í
þessum stóra pakka? Það er ör-
ugglega “MIDI Burn Rennisleði
3000,” eða það vona ég svo sann-
arlega. Ætli það sé ekki í lagi að
kíkja aðeins?
Nú kallar pabbi á mig. “Nonni,
ég ætla aðeins að skreppa í Mjódd-
ina. Viltu koma með?” Já, það
vildi ég. Hann pabbi minn er sko
alveg örugglega besti pabbi í
heimi. Ég tek úlpuna og fer með
pabba út. Við keyram niður í
Mjódd. Umferðin er mjög mikil,
enda Þorláksmessa og allir að
leggja lokahöndina á jólaundir-
búninginn. Pabbi ætlar að kaupa
eitthvað handa mömmu. Þegar
við komum inn í búðarklasann,
rek ég augun í strák sem situr á
ganginum. Hann er í rifnum föt-
um og hálf tötralegur. Hann er
með hund með sér, sem er loðinn
og horaður. Við fæturna sé ég
gamla baunadós með nokkrum
aurum í. Við stoppum og pabbi
gefur honum klinkið sem hann er
með í vasanum. Mér bregður við
að sjá þessa sjón. Skyldi hann ekki
eiga neina foreldra? Skyldi hann
ekki eiga neins staðar heima? Ég
toga í jakkann hans pabba og spyr
hver þetta hafi verið. “Þessi strák-
ur er fátækur. Hann missti móður
sína fyrir ári síðan og enginn veit
hver faðirinn er. Frænka hans á að
sjá um hann, en það er mikil fá-
tækt og óregla á heimilinu.”
Oregla, hvað skyldi það nú vera?
Heima hjá mér er allt í röð og
reglu. Ég fer að vorkenna strákn-
um. Þegar pabbi er búinn að
versla, förum við heim. A leiðinni
heim segi ég ekki orð, þegi bara og
get ekki hætt að hugsa um strák-
inn. Eitthvað er svo breytt.
Daginn eftir rennur upp að-
fangadagur jóla. Allan daginn sit
ég og horfi á teiknimyndir í sjón-
varpinu og bíð eftir að klukkan
verði sex. Öðra hvoru gjóa ég aug-
unum á stóra pakkann undir trénu,
en spennan er ekki sú sama og var
í gær. A milli þess sem ég glápi á
sjónvarpið hjálpa ég mömmu, þeg-
ar hún biður mig að aðstoða sig
eitthvað. En ég er utan við mig.
Þegar við erum búin að borða all-
an góða matinn og ganga frá, opn-
um við pakkana. Þá nær spennan
aftur tökum á mér. Mikið er gam-
an. Ég opna stóra pakkann og viti
menn, það er “Midi Burn Renni-
sleði 3000.” Mikið á ég góða for-
eldra.
En eitthvað hefur löngunin í
hann dofnað. Mér er hugsað til
fátæka stráksins. Hvað skyldi
hann fá í jólagjöf? Ég fæ ónota-
lega tilfinningu. Hvað ef hann
hefur ekki fengið neina jólagjöf.
Það er hræðilegt. Um kvöldið
þegar ég er kominn uppí rúm fer
ég að hugsa um hvað pabbi sagði