Morgunblaðið - 16.05.2019, Side 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. MAÍ 2019
✝ Sigurjón Guð-mundsson
fæddist 12. október
1924 í Kolsholts-
helli í Flóa. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund 8.
maí 2019.
Sigurjón var
sonur hjónanna
Mörtu Brynjólfs-
dóttur og Guð-
mundar Kristins
Sigurjónssonar. Systkini hans
voru Jóhann, Guðríður, Kristín,
Brynjólfur og Sigríður en þau
eru öll látin.
Eftirlifandi eiginkona hans
er Svanfríður Vigdís Jónas-
dóttir, f. 29. nóvember 1928.
Þau gengu í hjónaband 20.
nóvember 1949. Foreldrar
hennar voru Alexandrína Krist-
ín Benediksdóttir og Jónas Guð-
jónsson. Börn þeirra eru: Sverr-
ir Örn f. 12. júní 1949, Guð-
mundur Kristinn, f. 14. septem-
ber 1951, Hafsteinn, f. 24. mars
1958 og Marta Kristín, f. 12.
ágúst 1970. Barnabörnin eru 14
og langafabörnin
eru líka 14.
Sigurjón og
Svanfríður fluttu
til Reykjavíkur árið
1950. Fyrst bjuggu
þau á Ránargötu,
síðan á Brekkustíg
og svo á Reynimel
84 frá 1966.
Sigurjón lærði
pípulagnir og út-
skrifaðist með
sveinspróf 1956 og með meist-
arapróf 1959. Hann vann alla
tíð við pípulagnir.
Sigurjón fór í íþróttaskólann
í Haukadal hjá Sigurði Greips-
syni og lærði þar glímu. Hann
keppti í íþróttinni og vann með-
al annars Skarphéðinsbeltið og
Ármannsskjöldinn. Hann gekk
undir nafninu Sigurjón sterki.
Hann stundaði lax- og sil-
ungsveiði og einnig kartöflu- og
rófurækt. Hann ræktaði sín eig-
in rófufræ og voru þau eftirsótt.
Útför hans fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 16. maí 2019,
klukkan 13.
Í örfáum orðum langar mig
að kveðja samferðamann til
áratuga, Sigurjón Guðmunds-
son pípulagningameistara. Sig-
urjóni kynntist ég fyrst þegar
ég kom utan af landi til
Reykjavíkur til náms og átti at-
hvarf hjá Sigurjóni og konu
hans, frænku minni, Svanfríði
Jónasdóttur. Svanfríður, eða
Svana eins og hún er jafnan
kölluð, er einstök kona, ljúflynd
og elskuleg í viðmóti og var
Sigurjón einstaklega heppinn
með kvonfang.
Alltaf var mér vel tekið á
heimili þeirra og fæ ég það
aldrei fullþakkað. Sigurjón var
vandvirkur í sínu fagi og vann
við það alla sína starfsævi. Syn-
irnir þrír lærðu af föður sínum
og unnu við fagið meira og
minna með honum gegnum ár-
in. Börn Sigurjóns og Svönu
eru fjögur, þrír synir og ein
dóttir. Þau eru öll myndar- og
dugnaðarfólk og hafa öll
menntað sig á hinum ýmsu
sviðum.
Ég vil að lokum þakka Sig-
urjóni fyrir að taka vel á móti
mér á heimili þeirra Svönu og
sýndi hann mér ætíð velvild og
vináttu.
Ég votta fjölskyldunni ein-
læga samúð mína við fráfall
Sigurjóns. Guð blessi minningu
Sigurjóns Guðmundssonar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Þegar ég fæddist þá voruð
þið mamma búin að koma ykk-
ur vel fyrir á Reynimelnum.
Það eru nokkrar minningar
sem rúlla í gegnum hugann eft-
ir að þú fórst. T.d. þegar ég
nennti ekki að labba upp stig-
ann þá fannst mér mjög gott að
láta halda á mér upp og þú
hélst á mér upp á fjórðu hæð.
Einnig allar ferðirnar á Bakka-
fjörð þar sem veitt var í soðið
með Pétri og betri fisk var ekki
að finna að þinni sögn. Þér
fannst mjög gaman að hlusta á
söng og áttum við flestallar
bílakassetturnar og voru þær
spilaðar á okkar ferðalögum.
Ég segi að það sé því að þakka
að ég kann fullt af textum við
íslensk ættjarðarlög því að
þetta hlustaði ég á frá því að ég
man eftir mér.
Þú varst veiðimaður mikill
og stundaðir laxveiði. Þó að
mínar minningar í sambandi við
veiði með þér séu ekki allar
skemmtilegar þá veit ég að
þetta gaf þér mikið. Ég man
eftir okkur mömmu sitjandi
inni í bíl í grenjandi rigningu
og þú að veiða. Þú keyptir
handa mér veiðistöng þegar ég
var 10 ára og var hún tekin
með í veiðiferðir en þar sem
flestallar þær ár sem þú fórst í
voru ekki barnvænar þá veiddi
ég aldrei neitt á þessa stöng
með þér, en fyrsti fiskurinn
sem ég fékk var í áveituskurði í
Flóanum með frændsystkinum
mínum. Synir mínir hafa reynd-
ar erft þetta veiðigen og finnst
mjög gaman að veiða og eru
báðir mjög klárir að veiða á
flugu.
Svo má ekki gleyma rófu-
garðinum. Þú lifðir fyrir þessar
rófur þínar og við hin gátum
ekki skilið og skiljum ekki enn
þessa ástríðu sem þú hafðir
fyrir rófunum.
Fyrir okkur var hægt að fá
góðar rófur þó að þær kæmu
ekki úr garðinum þínum. Og
þess má geta að það eru bara
tvö ár síðan við hættum að
setja niður rófur fyrir þig og
hugsa um garðinn þinn, því að
þó að þú hefðir ekki lengur
þrek þá þurfti að koma rófuf-
ræjunum niður. Þú nefndir
meira að segja við mömmu um
daginn að nú þyrfti að fara að
huga að rófugarðinum.
Þegar við vorum hjá þér á
miðvikudaginn í seinustu viku,
þann dag sem þú kvaddir, þá
vorum við Kjartan og Arndís að
rifja upp minningar um þig og
Arndís kom með bóndabeygj-
una.
Alltaf tókst þú öll börn í
bóndabeygju og voru þau mörg
hver orðin mjög pirruð þegar
þau losnuðu loksins úr henni.
Ég held að það séu einungis
þrjú ár síðan þú tókst hann
Arnar í bóndabeygju síðast.
Þú varst að eindæmum
þrjóskur og fórst langt á
þrjóskunni. Og ég held að við
systkinin höfum öll fengið okk-
ar skerf í arf og hefur það oft
komið okkur langt, þó kannski
ekki alltaf. Þegar þú varst orð-
inn eldri og erfiðara oft að eiga
við þig þá var ég stundum feng-
in til þess að tala við þig. Og
oftast leystist það vel þó að
stundum hafi hlutir verið gerð-
ir bara fyrir mig.
Seinasta árið dvaldir þú á
elliheimilinu Grund og var
rosalega vel hugsað um þig þar
og á starfsfólkið á Grund mikl-
ar þakkir skildar.
Ég er viss um að þú sért
kominn út í á í laxveiði eins og
Kjartan sagði eftir að þú varst
farinn og sért að njóta þess að
finna ekki lengur til. Ég er
mjög þakklát fyrir að fá að hafa
þig svona lengi hjá mér og lofa
að hugsa vel um mömmu.
Marta Kristín
Sigurjónsdóttir.
Sigurjón
Guðmundsson
✝ Jón ÓlafurBjarnason
fæddist á Grundum
í Bolungarvík 1.
október 1925.
Hann lést á Hrafn-
istu Hafnarfirði 14.
mars 2019.
Jón Ólafur var
sonur hjónanna
Friðgerðar Skarp-
héðinsdóttur (1888-
1943) og Bjarna
Bjarnasonar (1895-1980). Syst-
kini hans voru Gunnhildur
Guðfinna, Jóna Bjarnveig og
Skarphéðinn Sigmundur og eru
þau öll látin. Seinni kona
Bjarna var Jóna Jónsdóttir,
þeirra dóttir Friðgerður Elín,
f. 1946. Eftirlifandi eiginkona
Jóns er Þorgerður María Gísla-
dóttir íþróttakennari, f. 9.9.
1925. Dóttir þeirra er Sigríður,
f. 26.5. 1953. Börn hennar eru
a) Jón Ólafur Gestsson, kvænt-
ur Katrínu Ástu Stefánsdóttur
og eiga þau þrjú börn, b) Þor-
gerður María Halldórsdóttir.
Fyrir átti Jón Ólafur Bentínu,
f. 22.12. 1950, hún er gift Hall-
dóri H. Ármannssyni, börn
þeirra eru a) Elvar Eyberg,
kvæntur Guðbjörgu M. Árna-
dóttur, eiga þau fjögur börn. b)
Linda Sóley, gift Karvel H.
Árnasyni og eiga þau þrjá syni.
c) Ingvar Búi, f. 1974, d. 2010,
eignaðist hann þrjú börn. d)
Andri Þór, sambýliskona hans
er Dóra M. Hilmarsdóttir og
eiga þau einn son.
Jón Ólafur hóf
skólagöngu í
barnaskólanum í
Bolungarvík, síðar
fór hann í Héraðs-
skólann á Reykja-
nesi 1940. Veturna
1941-1943 var
hann í Bændaskól-
anum á Hólum og
útskrifaðist þaðan
sem búfræðingur.
Jón Ólafur starfaði við land-
búnað og sjávarútveg fyrir
vestan. Vorið 1947 hóf hann
störf á Keflavíkurflugvelli og
síðar sem lögregluþjónn í
Hafnarfirði en þar bjó hann frá
1949. Hann var hjá Sýslumann-
inum í Hafnarfirði, þá gjald-
keri hjá Grænmetisverslun
landbúnaðarins og loks fjár-
málastjóri hjá Rafveitu Hafn-
arfjarðar til starfsloka 1995.
Hann var í Frímúrareglunni og
Lionshreyfingunni, var einn af
stofnendum og forvígismönnum
Félags óháðra borgara, var um
tíma formaður Bolvíkinga-
félagsins í Hafnarfirði, sat í
stjórn Félags eldri borgara og
lengi í stjórn Fríkirkjusafn-
aðarins. Hann sat áratug í
stjórn Sólvangs og var í yfir-
kjörstjórn í Hafnarfirði 1974 til
1994.
Útför Jóns Ólafs fór fram
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
28. mars 2019.
Meira: mbl.is/minningar
Jón Ólafur
Bjarnason
✝ Árni Jóhann-esson fæddist
á Landspítalanum
við Hringbraut 22.
apríl 1946. Hann
lést á sama spítala
24. apríl 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Arn-
heiður Gísladóttir,
f. 18. febrúar
1919, d. 19. júlí
1995, og Jóhannes Sigmarsson,
f. 19. maí 1916, d. 13. júní
1973. Alsystkini hans eru Sig-
mar, f. 1943, d. 2006, Sólveig,
f. 1945, d. 1995, maki Sævar
Larsen, f. 1946, d. 2000, Val-
gerður, f. 1947, maki Þórarinn
Gaulverjabæjarhreppi árið
1956. Árið 1961 flutti fjöl-
skyldan til Þorlákshafnar þar
sem Árni stundaði sjó á sumr-
in. Skólagangan byrjaði í Gaul-
verjaskóla. Þaðan lá leiðin til
náms í Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Hann útskrifaðist
svo sem stúdent frá Mennta-
skólanum á Laugarvatni árið
1967. Árni lærði viðskiptafræði
í Háskóla Íslands og útskrif-
aðist sem cand. oecon. árið
1972.
Hann starfaði um tíma hjá
Fiskifélagi Íslands en stofnaði
síðan eigin bókhaldsþjónustu
sem hann rak stærstan hluta
ævi sinnar á heimili sínu á
Bakkastíg 5 í Reykjavík.
Útför Árna fór fram frá
Fossvogskirkju í Reykjavík 3.
maí 2019.
Grímsson, f. 1945,
d. 2017, Jóhanna
Sóley, f. 1954,
maki Guðjón
Skúlason, f. 1948,
og Anna Sólrún, f.
1964. Hálfsystkini
eru Elín Sigrún, f.
1934, maki Páll
Samúelsson, f.
1929, samfeðra, og
Hörður, f. 1940,
maki Agnes Karlsdóttir, f.
1942, sammæðra. Systkina-
börnin eru alls 19.
Fyrstu æviárin bjó Árni á
Torfastöðum í Grafningi, fór
þaðan að Fossi í Grímsnesi en
flutti síðan að Klængseli í
Okkur er bæði ljúft og skylt
að skrifa nokkur orð um frænda
okkar og mág, Árna Jóhannes-
son, sem lést 24. apríl sl., eftir
nokkurra ára baráttu við
krabbamein. Árni varð 73 ára
aðeins tveimur dögum fyrir and-
lát sitt.
Lífsmáti Árna var einfaldur
og í mörgu ólíkur því sem við
flest tileinkum okkur. Hann var
nægjusamur, lítillátur og gerði
ekki miklar kröfur til lífsins.
Hann lét hvorki tískusveiflur né
annars konar áreiti koma sér úr
jafnvægi.
Hann hélt sínu striki og líkaði
vel hið fábrotna líf. Hann bjó
alla tíð einn og að mestu leyti í
Vesturbænum, síðast á Bakka-
stíg 5, sem var heimili hans í
nærri 46 ár. Hann fór marga
göngutúra um Vesturbæinn og
Vesturbæjarlaugin var í miklu
uppáhaldi hjá honum. Það var
líka augljóst að veðrið í Vest-
urbænum var alltaf mun betra
en annars staðar í Reykjavík
Árni hafði sjaldan frumkvæði
að því að heimsækja ættingja og
vini en brást þó jafnan við þegar
í hann var kallað. Þau systkini
voru þó alltaf í góðu símsam-
bandi, einkum eftir að Árni varð
veikur. Þær systur fylgdust vel
með honum og hann hringdi líka
í þær.
Hann spurði alltaf frétta af
ungviðinu í fjölskyldunni og
hvernig gengi almennt hjá þeim
í því sem þau voru að fást við.
Árni var í allmörg ár í laufa-
brauðsgerð með okkur og voru
fáir jafn flinkir og hann í listinni
að skera ólík mynstur. Hann var
hjá okkur í skötu eftir að við
tókum upp þann sið að fá okkur
kæsta skötu á aðventunni. Þess
í stað fórum við í saltkjötsveislu
á sprengidag til hans í nokkur
ár. Úr þeirri veislu fór maður
yfirleitt pakksaddur enda salt-
kjötið og baunasúpan af allra
bestu gerð.
Árni var með okkur allmörg
jól og mætti yfirleitt um kl. 17.
Hann kom þá aðeins að matseld-
inni, skrældi kartöflur og kíkti á
sósuna.
Þrátt fyrir uppruna sinn og
ríka arfleifð hneigðist hugur
Árna ekki til landbúnaðar.
Hann stundaði nokkuð sjó-
mennsku á námsárum sínum og
kokkaði þá oft um borð þegar
þess þurfti enda enginn svikinn
af matseld hans.
Hann réð sig til Fiskifélags
Íslands að loknu námi í við-
skiptafræði. Þá var hann líka
byrjaður að sinna bókhaldi
heima við. Þar með var ævistarf
hans ráðið en umsvif hans í
rekstrarráðgjöf og bókhaldi
voru orðin það mikil að hann
hætti hjá Fiskifélaginu og hóf
sinn eigin rekstur.
Árni var vinsæll og vel að sér
í málefnum útgerðar. Þar af
leiðandi leituðu ýmsir til hans
um aðstoð. Hann rak fyrirtæki
sitt á heimili sínu á Bakkastíg.
Lengi stóð til að opna stofu ann-
ars staðar en af því varð aldrei
en eldhúsið á Bakkastíg var oft
þétt setið.
Á þessum árum eignaðist
Árni fjölmarga vini en langt
spjall kom óneitanlega niður á
verklokum dagsins og drógust
þau því miður oft fram á nætur.
Árni var hófsamur í öllu.
Hann fiktaði aðeins við að
reykja, mest vindla, hér á árum
áður en var löngu hættur því.
Það er varla hægt að segja að
hann hafi bragðað áfengi þó
hann tæki eitt léttvínsstaup með
mat væri það í boði.
Lífsstíll hans var langt undir
því sem almennt tíðkast í hinum
vestræna heimi og má fullyrða
að athafnir hans hafi ekki spillt
náttúrunni nema að takmörk-
uðu leyti.
Hann ferðaðist nokkuð um
landið hér á árum áður en fór
ekki margar ferðir út fyrir land-
steina og má jafnvel telja þær
ferðir á fingrum annarrar hand-
ar.
Við þökkum Árna ánægjulega
og gefandi samfylgd í gegnum
árin. Við munum minnast hans
með hlýju um ókomin ár.
Hanna Dís Guðjónsdóttir,
Garðar Guðjónsson,
Guðjón Skúlason.
„En ávöxtur andans er: kærleiki,
gleði, friður, langlyndi, gæska, góð-
vild, trúmennska, hógværð og sjálfs-
agi.“
(Gal. 5:22-23a)
Nú er hann Árni föðurbróðir
minn farinn yfir móðuna miklu,
það er mikill missir að þeim
mæta manni sem hann Árni var.
Þegar ég var barn fór ég reglu-
lega með pabba í heimsókn til
hans á Bakkastíginn, en það var
ótrúlega merkilegt fyrir barn að
koma þangað. Árni bjó einn og
hafði vinnuaðstöðuna sína
heima hjá sér. Við eldhúsborðið
ræddu þeir bræðurnir sjávarút-
vegsmál, málefni líðandi stund-
ar og margt annað og út um
gluggann blasti höfnin við, einn-
ig Daníelsslippur og áður stóð
þar frystihús sem iðaði af lífi. Á
meðan bræðurnir ræddu málin
sat ég við borðið og hlustaði,
maulaði kex og fékk að leika
mér við að fikta í reiknivélum
sem þar voru. En Árna fannst
sjálfsagt að maður hamraði á
þær að vild.
Árni var mikið fyrir fjölskyld-
una og sýndi fólkinu sínu ótak-
markaðan áhuga. Hann hafði þá
lagni að láta umræðuna aldrei
snúast um sig heldur alla aðra.
Ég tók vel eftir því í veikindum
hans þegar ég var að heimsækja
hann og spyrja hvernig hann
hefði það og hvað væri að frétta
af honum að hann var alltaf bú-
inn að snúa umræðunni upp í
það hvernig ég hefði það og þá
spurði hann frétta af öðrum, og
eftir að ég hóf mína krabba-
meinslyfjameðferð spurði hann
hvernig lyfjameðferðin færi í
mig og hvernig það allt gengi.
Árni var með eindæmum hóg-
vær maður og lítillátur. Eftir að
ég eltist og stofnaði mína eigin
fjölskyldu fylgdist hann vel með
öllu og gerði það með okkur öll
systkinabörnin. Hann vissi mik-
ið um sína ættingja og bar hag
þeirra fyrir brjósti. Þegar mað-
ur hitti hann í veislum eða kíkti
á hann þá spurði hann ætíð um
fólkið sitt á Eyrarbakka, gamla
félaga þar og frétta af þeim.
Árna hitti maður líka mjög oft
ef maður var að þvælast um í
bænum, hvort sem það var í
Kolaportinu eða niðri í bæ því
hann var mikill göngumaður og
gekk mikið um í bænum. Hann
var duglegur að koma á viðburði
sem við Guðmundur eiginmaður
minn buðum honum á s.s í
tengslum við útgáfu á bókum
Guðmundar eða upplestur, sem
og veislur sem honum var boðið
í. En Gummi minn hafði miklar
mætur á Árna og hafði gaman af
að spjalla við hann. Hann rækt-
aði svo sannarlega fólkið sitt,
hafði alltaf tíma fyrir alla og þar
má svo sannarlega taka hann til
fyrirmyndar. Árni veiktist af
krabbameini sem hann tók af
miklu æðruleysi og yfirvegun
eins og allt annað sem hann
tókst á við. Það verður tómlegt
og skrýtið að koma upp á Land-
spítala í lyfjagjöf og læknaferðir
núna þegar hann er farinn og
ekki lengur hægt að setjast hjá
honum og spjalla við hann. Það
voru góðar og gefandi stundir
sem ég átti hjá honum undan-
farna mánuði þegar ég var að
fara í lyf. Söknuðurinn er mikill
en minningin lifir, minning um
góðan og ljúfan frænda. Ein-
stakan mann.
Árni frændi var andans mað-
ur, las mikið og hugsaði sitt, lét
sér annt um það mannlega, var
friðsamur og trúr. Hann var
góður maður.
Sædís.
Árni Jóhannesson
Ég var einungis
nítján ára þegar
við Ágúst byrjuð-
um saman og ég
kynntist um leið tilvonandi
tengdaforeldrum mínum, þeim
Sigrúnu og Sigurði. Svo sam-
rýnd voru þau að ég á erfitt
með að skrifa um elskulega
tengdamóður mína án þess að
þau bæði komi upp í huga minn.
Mér var strax vel tekið og var
mikið brallað saman gegnum
tíðina.
Minnisstæðar eru sumarbú-
Sigrún Óskarsdóttir
✝ Sigrún Óskars-dóttir fæddist
1. janúar 1935. Hún
andaðist 16. apríl
2019.
Útför Sigrúnar
fór fram 10. maí
2019.
staðaferðirnar,
þegar farið var
saman í Sunnuhvol,
meðan gamli bú-
staðurinn var á
staðnum. Öll sitj-
andi saman, úti á
palli, við gamalt
hringborð. Mikið af
logandi kertum og
tjaldað yfir með
plastdúk, til að
taka af mestu væt-
una. Glatt á Hjalla, allir í góð-
um gír og á góðum aldri.
Sigrún var einungis rúmlega
sextug þegar hún greindist með
parkinsons-sjúkdóminn og tók
það sinn toll af henni, sérstak-
lega seinni árin sem hún lifði.
Hvíl í friði, elsku Sigrún mín,
og megir þú vera búin að hitta
hann Sigga þinn hinum megin.
Anna María Úlfarsdóttir.