Morgunblaðið - 29.06.2019, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ 2019
✝ Ásbjörn Magn-ússon fæddist
29. desember 1948
á Innra-Ósi við
Steingrímsfjörð.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi 24. júní
2019.
Foreldrar hans
voru Magnús Sig-
valdi Guðjónsson, f.
5. júlí 1894, d. 16. apríl 1975, og
Aðalheiður Loftsdóttir, f. 16.
maí 1910, d. 25. júní 2002, þau
bjuggu síðast á Innra-Ósi,
Strandabyggð.
Systkini Ásbjörns eru: 1)
Theódór, f. 30. janúar 1929, d.
26. júlí 2013, 2) Gróa, f. 30. júní
1930, 3) Loftur, f. 15. júlí 1931,
4) Guðjón, f. 24. nóvember 1932,
5) Þuríður, f. 17. febrúar 1934,
d. 16. janúar 1968, 6) Þórólfur,
f. 24. mars 1935, 7) Ólafur, f. 10
desember 1936, d. 11. júlí 2013,
8) Ingibjörg Magnea, f. 30 mars
1938, 9) Jón Anton, f. 19. maí
1939, 10) S. Einar Magnússon, f.
2013, og Unnur Maren, f. 2015.
Sigurgeir Helgi, f. 12. nóv-
ember 1994, sambýlismaður
Smári Þór Baldursson, f. 1989,
og Róbert, f. 19. júní 1996. 2)
Magnús Ölver, f. 18. október
1973, kvæntur Evu Katrínu
Reynisdóttur, f. 1979, börn
þeirra eru Ásbjörn Ingi, f. 1998,
Karlína Rós, f. 2002, og Sara
Lind, f. 2007. 3) Þuríður, f. 13.
febrúar 1981, maki Hermann
Rannver Jónsson, f. 1961, barn
Þuríðar, Íris Líf, f. 2010, börn
Þuríðar og Hermanns eru
Aþena Nótt, f. 2014, og Alexía
Dögun, f. 2017.
Ásbjörn ólst upp í foreldra-
húsum á Innra-Ósi og aðstoðaði
foreldra sína við almenn bústörf
á uppvaxtarárum sínum. Hann
stundaði nám við Barna- og
unglingaskólann á Hólmavík og
seinna í Vélskólanum í Reykja-
vík, einnig nám til að öðlast
skipstjórnarréttindi. Fljótlega
lá leiðin á sjóinn, en sjómennska
og útgerð urðu hans ævistarf.
Hann stundaði þó einnig bygg-
ingarvinnu um tíma, en síðustu
árin byggðu þau hjónin upp og
ráku ferðaþjónustuna Malar-
horn á Drangsnesi.
Útför Ásbjörns fer fram frá
Drangsneskapellu í dag, 29. júní
2019, og hefst athöfnin kukkan
14.
19. maí 1939, 11)
Anna Valgerður, f.
12. júní 1946, og
12) Gíslína Guð-
björg, f. 5. ágúst
1953.
Hinn 1. júní 1980
kvæntist Ásbjörn
eftirlifandi eigin-
konu sinni, Val-
gerði Guðmundu
Magnúsdóttur, f.
20. ágúst 1950. Þau
hófu sambúð í Reykjavík árið
1971 en fluttu síðan á Drangs-
nes árið 1972 og hafa búið og
starfað þar síðan. Ásbjörn og
Valgerður eignuðust þrjú börn,
þau eru: 1) Sigurmunda Hlín, f.
18. febrúar 1972, maki Guðjón
Vilhjálmsson, f. 1958, börn
þeirra eru Halldóra, f. 1990,
maki Henrik Knudsen, f. 1984,
börn þeirra eru Hans Albert, f.
2013, og Sigurey Una, f. 2014.
Valgerður, f. 15. desember
1993, maki Haraldur Garðar
Kristjánsson, f. 1985, börn
þeirra eru Fjóla Ögn, f. 2011, d.
2011, Gabríel Þór, f. 2013, d.
Elsku afi minn, að minnast þín
er svo auðvelt, því þú ert eini af-
inn sem ég hef kynnst.
Eins og ég sagði við þig núna
nýlega, þá muntu alltaf vera besti
afinn. Þegar ég sagði það fórstu
smá hjá þér og hlóst smá að
barnslegri nálgun minni til þín.
Þegar þú sást að það tók á mig að
kveðja, blikkaðir þú til mín og
brostir.
Faðmlög þín voru engu lík
svo innileg og hlý.
Að eiga svona góðan afa
með svona stóran faðm
fyrir öll börnin sín
hefur skilið eftir sig mikla elsku til þín
um alla tíð,
afi okkar á Bala.
Afla handa þinna hefur þú notið,
kennt mér hvernig á að byggja og búa
í hinu stóra og hinu smáa.
Í minningu þinni mun ég njóta
fallegu náttúrunnar
og þess sem hún gefur
dag í senn.
Þú varst svo sannarlega einn af þeim
hjartahreinu
sem byggja landið,
nota jörðina
sem okkur hefur verið gefin.
Sönn Guðs gjöf.
Er endalaust stolt af afa mín-
um og mun minning hans ætíð
lifa í hjarta okkar og barnanna.
Elsti sonur okkar, Hans Al-
bert, hélt mikið upp á afa sinn,
Bjössa á Drangsnesi.
Fékk hann að njóta frelsisins
með langafa sínum eitt sumarið
og sjaldan hefur hann verið jafn
glaður og þá. Fengið að njóta
þess að láta hugmyndaflugið
reika og koma að gagni í anda
Bjössa afa, hjálpa til að byggja
upp, bæta og kæta.
Hann mun ekki gleyma og er
honum efst í huga að fara út á
bátinn með afa Bjössa allir sam-
an og allir veiddu eitthvað, ýsu,
„lax“ (urriða) og afi veiddi
stærsta þorskinn.
Þakka þér samveruna, afi minn,
og til heiðurs þér
munu ég og mínir
ganga upp fjallið
með hendur fyrir aftan bak.
Njóta útsýnisins
en á sama tíma
teygja hendur í átt til gjafanna
sem við fáum að njóta
á lífsins göngu.
Til heiðurs þér alla leið
frá mér til þín.
Þú varst einfaldlega
sannur og góður,
stór og sterkur.
Besti afi minn.
Halldóra Guðjónsdóttir.
Elsku stóri, sterki frændi er
farinn frá okkur. Ég sem hélt að
ekkert nema Elli kerling gæti
grandað stórum frændum sem
geta allt. Ásbjörn Magnússon var
einstakur maður, fyndinn og létt-
lyndur að eðlisfari, með stórt og
hlýtt hjarta. Einnig sterka raust-
in hans, sem skar í gegnum norð-
anátt og fuglagarg, sem maður
heyrði óminn af löngu áður en
maður hitti manninn. Hvar er
hún nú? Ég veit að það eru marg-
ir sem sakna þessarar raddar og
handanna sterku, boðnar og bún-
ar til að hjálpa. Hann frændi
minn var alveg eins og menn eiga
að vera. Hann var stóri frændi
sem ég leit upp til og mun gera
svo lengi sem ég lifi. Minningar
streyma frá því þegar ég var ung-
lingur á sjó á Sundhana. Það eru
þau björtustu sumar sem ég á í
minningunni þegar ég bjó hjá
þeim Valgerði á Drangsnesi, og
reri með honum og Magnúsi, syni
hans. Þessi stóri Strandamaður
bjó yfir sköpunargleði sem
braust út í þrotlausri uppfynd-
ingasemi í orði og verki. Sérhver
róður á Sundhana var eins og æv-
intýri. Einn þeirra byrjaði á Hal-
anum, þaðan var siglt á kantinn
vestur af Patró þar til Ásbjörn
tilkynnti að við myndum gerast
ferðamenn og fara í leiðangur
suður til Reykjavíkur. Í annað
sinn var tekin lystisigling undir
Hornbjarg. Ásbjörn var afar sjó-
kaldur maður eins og hann átti
kyn til, og sigldi upp þar til bjarg-
ið líkt og hvelfdist yfir okkur. Þá
glumdi í röddu Strandamanns
svo fuglinn flaug í þúsundatali úr
bjarginu, það var eins og svart
ský hefði verið dregið fyrir sólu.
Minningin er stórbrotin eins og
maðurinn sjálfur.
Allt lék í höndunum á Ásbirni,
hvort sem hann var að smíða blý-
teinavél eða hótel. Þegar Ásbjörn
og Valgerður höfðu ráðist í að
byggja hótel Malarhorn, með öllu
því veraldlega amstri sem slíku
fylgir, spurði ég hvort ekki hefði
verið betra að halda bara áfram á
grásleppu á vorin og veiða kvót-
ann á Sundhana en að standa í
slíkum stórræðum. „Það væri
kannski betra fyrir mig“ sagði
Ásbjörn, „en ekki fyrir plássið“.
Hann sá mikla möguleika fyrir
Drangsnes ef tækist að byggja
upp ferðaþjónustu á staðnum,
nokkuð sem tekist hefur farsæl-
lega þó enn þurfi að sækja. Ás-
björn hugsaði um að verða sam-
félagi sínu til gagns fremur en
skara eld að eigin köku. Ég er
ekki viss um hvort hann hafi hug-
leitt það sjálfur, en slíka menn
hafa hin stærstu trúarbrögð
reynt að búa til í árþúsundir, og
hið hryggilega er að sjá hversu
þessu er oftlega öfugt farið. En
Ásbjörn hefur gefið okkur sem
eftir stöndum dæmi til eftir-
breytni. Þannig lifir hann áfram
meðal okkar og handarverkin
hans allt um kring á Drangsnesi,
eru eins og ávextirnir sem Krist-
ur sagði að maður ætti að þekkja
mennina á. Hann átti svo innilega
skilið að líta yfir handarverk sín á
ljúfu og löngu ævikvöldi, en „hve-
nær sem kallið kemur, kaupir sig
enginn frí“. Ég votta elsku Val-
gerði, Magnúsi, Simmu og Þuríði
minn samúðarhug í sorginni, og
hans mörgu og góðu systkinum
sem misst hafa bróður sinn langt
um aldur fram. Ég votta öllu
Drangsnesi samúð mína og öllu
Íslandi fyrir að hafa misst einn af
sínum bestu sonum.
Bergsveinn Birgisson.
Í dag kveðjum við stóra,
sterka Strandamanninn sem ekk-
ert átti að geta stöðvað, hann Ás-
björn frænda.
Í sorginni beinum við augum
okkar með þakklæti í huga að öll-
um þeim samverustundum sem
við áttum með honum.
Systkinin frá Ósi voru 13 tals-
ins og Bjössi næstyngstur í þeim
hópi. Það er óhætt að segja að
þessi stóri systkinahópur sé með
afburðum góð fyrirmynd fyrir
alla afkomendur hvað varðar
hjálpsemi, jákvæðni, dugnað, yf-
irvegun og samkennd. Bjössi var
algjörlega samstiga hópnum, en
líka eiginlega hjartað í þessum
góða hóp, þvílíkir mannkostir,
styrkur, gleði, orka, kraftur og
útsjónarsemi sem einkenndu
hann alls staðar þar sem hann
kom.
En það er varla hægt að tala
um Bjössa án þess að nefna
Völku um leið en við minnumst
þess sem börn hversu mikla
gleði, hlýju og áhuga þau sýndu
okkur alltaf þegar við komum á
Drangsnes að heimsækja þau.
Eitt okkar, Sólveig, var nokk-
ur sumur í vist hjá Bjössa og
Völku og var tekin inn á heimilið
með einskærri væntumþykju og
hlýju og þær minningar ylja á
tímum sem þessum. Haraldur
hefur sömu sögu að segja en
tengt starfi sínu hjá Hafrann-
sóknastofnun var alltaf hægt að
leita ráða og aðstoðar hjá Bjössa
því hann var bæði áhugasamur,
lausnamiðaður og alltaf tilbúinn
að hjálpa til.
En eins og dægurlagatextinn
segir þá er tilvera okkar undar-
legt ferðalag og við vitum aldrei
hvaða verkefni við eigum fyrir
höndum, hann hefur síðustu mán-
uði háð baráttu við illvígan sjúk-
dóm sem því miður hafði betur.
Elsku Valgerður, Sigur-
munda, Magnús og Þuríður, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar allra og fjölskyldna ykkar.
Þessari miklu sorg og söknuði
sem litar daga okkar getum við
mætt með þeim hlýju minningum
sem við eigum um Bjössa okkar.
Hvíl í friði.
Haraldur, Sólveig
og Harpa Einarsbörn.
Elskulegur mágur minn Ás-
björn Magnússon er fallinn frá
eftir hetjulega baráttu við illvígt
krabbamein. Bjössa hef ég þekkt
frá því að hann og Valka systir
byrjuðu að búa saman, en lengst
af bjuggum við Gunna í næsta
húsi við þau á Kvíabalanum á
Drangsnesi. Þau hófu sína sam-
búð í Reykjavík en fluttu fljótlega
norður á Drangsnes og hafa búið
þar síðan. Skömmu eftir að þau
fluttu þangað hófu þau byggingu
íbúðarhúss sem þau hafa búið í
síðan. Það var nýlunda á þessum
tíma að byggt væri íbúðarhús á
Drangsnesi. Hamarshöggin hans
Bjössa ofan af Kvíabalanum
hljómuðu því einstaklega fallega í
eyrum þeirra sem bjuggu í þessu
litla þorpi. Bjössi var maður
framfara sem sannast vel á allri
þeirri uppbyggingu sem hann
hefur staðið fyrir og tekið þátt í
gegnum árin. Hann var í eðli sínu
athafnamaður, útsjónarsamur,
hraustur og duglegur, var ófeim-
inn við að fara ótroðnar slóðir og
virtist alltaf leitandi eftir því
hvort ekki væri hægt að gera
hlutina betur með nýrri tækni
eða breyttum vinnubrögðum.
Hann stundaði m.a. grásleppu-
verkun í nokkur ár, það var erfið
vinna og eitt af því sem hann fann
upp til að létta störfin þar var að
blása hrognunum úr tunnunum
með lofti upp í hrognaskiljuna,
einfalt þegar maður sér þetta
gert og nú nýta margir sér þessa
góðu uppfinningu hans. Hann var
góður smiður og verklaginn,
vann um tíma við byggingarvinnu
en hans aðalstarf var þó sjó-
mennska og útgerð, þar sem
hann vann sem háseti, kokkur,
vélstjóri og síðar skipstjóri en ár-
ið 1984 eignaðist hann með Tedda
bróður sínum eigin útgerð sem
gekk vel og var alla tíð farsæl.
Fyrir u.þ.b. 15 árum byrjuðu
þau hjónin að byggja upp aðstöðu
fyrir ferðaþjónustu og á nokkrum
árum var komið gistirými fyrir
um 40 manns og einnig byggðu
þau veitingaaðstöðu fyrir að
minnsta kosti svipaðan fjölda.
Bjössi var framsýnn og áræðinn
og hvergi nærri af baki dottinn
þótt aldur færðist yfir, en góðar
hugmyndir og dugnaðurinn
héldu honum síungum í anda.
Það er margs að minnast, vin-
semd og hjálpsemi koma fyrst
upp í hugann því oft leituðum við
til Bjössa með aðstoð og ráð þeg-
ar við vorum að byggja, það var
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldnanna, börnin léku sér sam-
an og oft var sest niður og spjall-
að. Við fórum í margar
skemmtiferðir saman af ýmsum
tilefnum, fjölskylduferðir, menn-
ingarferðir, verslunarmanna-
helgarferðir, kvenfélagsferðir og
alltaf var Bjössi hrókur alls fagn-
aðar. Hann sagði skemmtisögur
og tók gjarnan lagið og söng þá
gamanvísur hátt og snjallt. Hann
hafði sterka rödd og heyrðist vel
til hans hvar sem hann fór, minn-
ingarnar úr þessum ferðum eru
dýrmætar, ljúfar og skemmtileg-
ar.
Elsku Valka systir, Simma,
Maggi, Þuríður og fjölskyldur,
megi Guð gefa ykkur styrk í
sorginni, ykkar missir er mikill.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Guðmundur Björgvin
Magnússon.
Ásbjörn svili minn var enginn
venjulegur maður. Skipstjóri,
frumkvöðull og framsýnn. Hann
þorði að taka ákvarðanir og
fylgdi þeim til enda og kláraði
málin, alltaf.
Fyrstu kynni mín af honum
voru strax góð. Þétt handtak, já-
kvæður og hress, talaði hátt og
skýrt með sterkar skoðanir en
alltaf sanngjarn, virðulegur á
velli og vinur sem maður vildi
eiga. Hann var sjómaður af lífi og
sál og kunni allt sem skipti máli.
Fiskaði vel og var öruggur með
sinn bát. Oft mátti heyra kallað
hárri röddu uppúr bátnum
„heyrðu, viltu ekki í soðið?“ Alltaf
var hann að betrumbæta vinnu-
aðstöðu og búnað, það lá vel fyrir
honum að finna upp eitthvað nýtt
við veiðarfærin eða að nýta
aflann betur. Hann var t.d. frum-
kvöðull í að frysta grásleppu
heila til útflutnings. Hugur hans
stóð alltaf til þess að gera sam-
félaginu gagn og það gerði hann.
Fyrir um 15 árum þegar hann
byrjaði með ferðaþjónustu, fyrst
að sigla með ferðamenn á Horn-
strandir og í kjölfarið byggir
hann upp öfluga ferðaþjónustu á
Drangsnesi með gistingu, veit-
ingum og siglingum út í Grímsey.
Þeim hjónum, Ásbirni og Val-
gerði, tókst að gera það sem fáir
höfðu trú á; að gera Drangsnes
að ferðamannastað, með ein-
stökum dugnaði og útsjónarsemi.
Þau hjónin voru vinmörg og
vinsæl enda bæði mjög fé-
lagslynd og miklir gleðigjafar.
Ásbjörn var alltaf hrókur alls
fagnaðar, sagði skemmtilega frá,
kunni margar sögur og mikill
söngmaður. Hann var alltaf mjög
hjálplegur við alla og nutum við
hjónin þess mjög oft í ósérhlífni
hans og dugnaði. Hann var mjög
barngóður og hændust börn mik-
ið að honum enda gaf hann þeim
þá athygli sem þau þurftu, dáðu
börn hann og sérstaklega hans
eigin barnabörn. Þau hjónin voru
ein af frumkvöðlunum sem lögðu
grunninn að þorpinu Drangsnesi
eins og það er í dag, þegar unga
fólkið byggði ný hús uppúr 1970
og Húnaflói var fullur af rækju.
Hann fylgdist vel með dýralífi og
náttúru til sjós og lands, hvenær
fuglinn kom í eyjuna og berin
fóru að spretta. Öllu þessu fylgd-
ist hann með og las um þessi mál
sér til fróðleiks. Ásbjörn ólst upp
í stórum systkinahóp sem hefur
alla tíð verið mjög samheldinn.
Nú er þessi einstaki maður
kominn í draumalandið og skilur
eftir stórt skarð í fjölskyldu og
samfélagi. Þessi hjálpsami maður
hefur kvatt, hann fór of snemma
og hann fór líka of hratt. Hann
gerði allt hratt. Við hjónin nutum
vinsemdar og hjálpsemi hans og
Valgerðar við ófá handtök. Hann
hugsaði hlýtt til sinna nánustu
alla tíð. Það eru daprir dagar á
Drangsnesi nú um sólstöðurnar,
samfélagið hefur misst einn sinn
besta bróður, mann sem allir
muna eftir um ókomna tíð og átti
stóran þátt í því að gera staðinn
að því sem hann er í dag.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, elsku Valka og fjölskyld-
ur.
Arinbjörn, Sigríður
og fjölskylda.
Það var enginn deyfð yfir
fyrstu kynnum okkar við Ásbjörn
Magnússon þegar við vorum að
taka á móti húsbúnaði í ágúst-
byrjun 2006 í notalega húsið á
Drangsnesi sem við höfðum ný-
lega keypt. Áður ókunnugur
maður ávarpaði okkur með grín á
vörum og glampa í augum um leið
og hann bauð okkur velkomin á
staðinn.
Af hjálpsemi einni rétti okkur
stóla og rúmdýnur úr flutningabíl
frá Strandafrakt sem kominn var
þarna að á Grundargötunni. Án
þess að vita það þá vorum við að
kynnast manni sem er fulltrúi
þessbesta í fari Íslendinga sem
hefur á rúmri öld gert þjóðinni
kleift að komast úr örbirgð og
standa í fremstu röð meðal þjóða
á svo mörgum sviðum. Stranda-
maðurinn, Drangsnesingurinn,
frumkvöðullinn og framkvæmda-
maðurinn Ásbjörn Magnússon,
sjómaður og ferðaþjónusturek-
andi hefur nú fyrir aldur fram
lotið í lægra haldi í slagnum við
óvæginn sjúkdóm.
Í einu af fámennustu sveitar-
félögum landsins munar mikið
um hvern mann. Okkur hjónum
hefur hlotnast það happ að fá að
kynnast samfélaginu á Drangs-
nesi í Kaldrananeshreppi, þar
sem framtak og útsjónarsemi
einstaklinga í bland við fé-
lagslega vitund og samtakamátt
gerir því kleift að skapa efnalega
og félagslega velsæld, jafnvel
þótt á móti blási stundum. Ein-
staklega farsæl nýting auðlinda
lands og sjávar, himins og hafs
fara saman við mannlega útsjón-
arsemi og framtak. Það hefur
verið sérstök reynsla fyrir okkur
og við vonum lærdómsríkt fyrir
barnabörnin sem fylgja okkurað
kynnast þessu litla samfélagi,
samskiptum þess við náttúru
landsins og þeim mannlegu gild-
um sem þar eru höfð í fyrirrúmi.
Það horfði lengi ekki vel fyrir
atvinnulífinu á Drangsnes eftir
sviptingar í skipulagi sjávarút-
vegs síðustu áratugina en að und-
anförnu hefur tekist að skapa
festu sem vekur bjartsýni. Fyrir
utan nýsköpunina í rekstri sjáv-
arútvegsfyrirtækjanna á staðn-
um hefur árangursríkt framtak
Ásbjörns Magnússonar og konu
hans Valgerðar Magnúsdóttur
við uppbyggingu ferðaþjónustu
opnað ný tækifæri og vakið at-
hygli langt út fyrir landsteinana –
ef marka má aðsóknina nú um
stundir.
Drangsnes er ekki í alfaraleið
ferðamannstraumsins en þrátt
fyrir yfirstandandi samdrátt í
greininni fjölgar komum ferða-
manna á staðinn, bæði innlendra
og erlendra, og er mikið að gera
nú um stundir. Það er því skarð
fyrir skildi að Ásbjörns nýtur
ekki lengur við. Gott er þó að sjá
að börn og tengdabörn þeirra Ás-
björns og Valgerðar eru að taka
við þessu uppbyggingarstarfi.
Um leið og við vottum fjölskyld-
unni innilega samúð okkar við
fráfall Ásbjörns óskum við þeim
velfarnaðar í því mikilvæga við-
fangsefni að fylgja frumkvæðis-
starfi hans eftir.
Vilhjálmur Lúðvíksson og
Áslaug Sverrisdóttir.
Ásbjörn
Magnússon
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017