Heimsmynd - 01.12.1993, Blaðsíða 14

Eftvarft Ingólfs-son er sjálfsagt þekktastur
fyrir skrif sín fyrir börn og unglinga en hann
hefur líka verift iftinn viö að skrásetja
æviminningar. Eðvarð var nítján ára gamall
þegar hann skrifaði sína fyrstu bók, Gegnum
bernskumúrinn. Núna fjórtán árum síðar eru
bækurnar eftir hann orðnar fimmtán; sú
fimmtánda kemur út fyrir þessi jól og Eðvarð
er í þetta skiptið í hlutverki skrásetjara
æviminninga leikarans ástsæla, Róberts
Amfinnssonar.
Fimmtán bækur á tiórtán árum
-hefur rithöfundurinn Eðvarð Ingólfsson sent frá sér.
Þetta eru óhemju afköst hjá þér Eðvarð, hvernig ferðu að
þessu?
„Það má kalla þetta ólæknandi sjúkdóm.
Það hefur yfirleitt verið þannig, að þegar ég
hef skilað af mér bókum á haustin.þá hef ég
heitið sjálfum mér því að taka mér tveggja til
þriggja ára frí frá bókaskriftum. En það
bregst ekki að þegar ég hef hvílt mig á
skrifum í einn til tvo mánuði fer þessi
baktería að grassera í mér aftur. Og þá fer ég
að hugsa um hvað ég geti nú tekið fyrir
næsta sumar.”
Ertu nokkuð hxttur að skrifa fyrir unglingana?
„Nei, það erfitt að segja að ég sé hættur.
Maður er einu sinni með þessa bakteríu í sér
og ætli ég segi ekki frekar að ég hafi gert hlé
á þessu. Það var nú eiginlega tilviljun á
sínum tíma að ég fór að skrifa
unglingabækur. Ég ætlaði bara að skrifa
eina, kannski tvær, en fyrsta bókin fékk
góðar viðtökur og það kveikt í mér og hvatti
mig til að halda áfram. Og nú eru þær
orðnar átta unglingabækurnar sem ég hef
ritað.”
Svo fórstu að skrifa œvisögur líka.
„Já, ástæðan fyrir því að ég fór að skrifa
ævisögur er sú að ég vildi útvíkka mig sem
rithöfund. Sumir halda að það sé ekki neitt
mál að skrifa ævisögur en samkvæmt minni
reynslu er það margfalt erfiðara en að skrifa
unglingasögu. Maður er sjálfs síns herra í
eigin sögu en þegar maður er að skrifa
ævisögu er maður að vinna með annarri
manneskju sem þarf að taka mjög mikið tillit
til. Það eru svo margir flóknir þræðir í
sambandi skrásetjara og viðmælanda að það
er eiginlega ekki hægt að lýsa þeim öllum.”
Nú hefur það gerst að skrásetjari og sá sem fjallað er um
hafa farið í hár saman. Er ekki alltaf haetta á því í
svona náinni samvinnu?
,,Það hefur vissulega gerst og jafnvel
málaferli. í svona vinnu er návígið geysilega
mikið og maður fær persónuna bókstaflega
á heilann. Ég hef sökkt mér svo djúpt í þessa
vinnu að á meðan henni stendur þá sofna ég
nánast með þessa menn efst í huganum og
vakna með þá efst í huganum á morgnana,
og stundum dreymir mig þá jafn vel á
nóttunni. En það fór ákaflega vel á með
okkur Róbert allan tímann, og við erum
ágætis vinir eftir þetta.”
Siðameistarinn
<*ituu* Cnt ^etteöthtesutt
svarar fáeinum spurningum sem varða praktíska mannasiði
likami
OG SAL
Maður undir áhrifum áfengis sýnir konu áberandi ókurteisi í
fjölmennu samkvæmi. Hvað á hún að gera næst þegar þau hittast?
Hún á aö segja:,, Mikið skemmti ég mér síðast, það væri gaman
að endurtaka þetta fljótlega.”
Hvað á sá að gera sem fer í leikhús og lendir í sæti við hliðina á
einhverjum sem sefur hrjótandi undir sýningunni?
Þetta hlýtur að vera þrautleiðinlegt leikrit svo ætli það sé ekki
best að fara að ráðum hans og sofna sjálfur.
Hvernig er hægt að gefa þaulsetnum gestum til kynna að maður
vilji fara að sofa án þess að móðga þá?
Maður biður þá vinsamlegast að læsa á eftir sér og fer svo að
sofa. Ég geri það að minnsta kosti.
Þegar vinafólk kemur í heimsókn með barnið
sitt og það mylur kexið sitt á gólfteppið og
krumpar blaðsíðurnar í bókinni sem það fær
lánað án þess að foreldrarnir geri nokkuð.
Hvað á maður að gera?
Auðvitaö á maður að haga sér sjálfur eins
og barnið, mylja kexið ofan í gólfteppið
heima hjá sér og krumpa blaðsíðurnar í
uppáhalds fornbókmenntunum sínum.
Síðan er hægt að spyrja foreldrana hvort
þeir vilji ekki líka taka þátt í þessu svo
barninu leiðist örugglega ekki.
Stundum gerist það að maður hittir fólk og
skynjar að það man ekki hvaðan það á að
þekkja mann og hvað maður heitir?
Þá segir maður:„Manstu ekki að við vorum
í skátunum saman, við stálumst í
sveitasjóðinn til þess að kaupa sígarettur.
Þá var ég kallaður Böddi.”
Sumt fólk á það til að standa alveg upp við mann, og jafnvel grípa í
mann, þegar maður er að tala við það. Þetta er sérstaklega
óþægilegt þegar fólk sem maður þekkir sáralítið lætur svona.
Hvað er til ráða?
Það eina sem hægt er að gera við þessar aðstæður er
að haga sér alveg eins og sá sem lætur svona við
mann. Og ganga jafnvel lengra. Strjúka hinum, laga
fötin hans, og pikka í hann til að leggja áherslu á það
sem maður segir. Það bregst ekki að þá hörfar hinn í
burtu.
Þegar maður er ávarpaður „vinur” eða „eiskan” mín af
einhverjum sem maður er ekki í neinu sérstöku vinfengi
við, hvernig á að svara þvílíkum ávörpum?
Þetta er gjörsamlega óþoiandi. Maður á
ekki að svara svona ávörpum með því að
segja:„Ég er ekki vinur þinn eða elskan
þín.” Þetta er einfaldlega ekki svara vert.
Maður er staddur í lyftu ásamt fjórum
ókunnugum og verður það á að leysa vind. Á
hann að afsaka sig kurteisislega, líta
ásökunaraugum á þann sem stendur við
hliðina á honum, eða ...?
Það er núorðið álitið að það sé óæskilegt
að prumpa, en vissulega verður maður að
prumpa öðru hverju. Ef þeir sem eru
staddir náiægt þegar það gerist skynja
ekki að það var óhjákvæmilegur atburður
að prumpiö kom, er lítið hægt að afsaka
það. En auðvitað æskilegast að menn
haldi prumpinu sínu útaf fyrir sig.