Morgunblaðið - 13.12.2019, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2019
✝ Ása Bjarna-dóttir fæddist
10. ágúst 1927 á
Suðureyri við Súg-
andafjörð. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 30. nóv-
ember 2019. For-
eldrar hennar
voru Bjarni Guð-
mundur Friðriks-
son, f. 31.7. 1896 á
Flateyri í Önund-
arfirði, d. 5.11. 1975, og Sig-
urborg Sumarlína Jónsdóttir, f.
23.4. 1903 á Gelti í Súganda-
firði, d. 6. apríl 1991. Ása var
fjórða í röð sextán systkina.
Látin eru óskírður drengur, El-
ísabet, Bergþóra, Friðrik, Þór-
hallur, Andrés, Karl, Sigríður,
Eyjólfur og Anna. Á lífi eru
Páll, Karl, Arnbjörg, Borghild-
ur og Hermann.
Synir Ásu og Stefáns Péturs-
Sigurður, f. 28.7. 1957 í Hafn-
arfirði, tónlistarmaður og tón-
listarkennari. Maki Anna Stein-
unn Ólafsdóttir, f. 2.12. 1957 í
Reykjavík, félagsráðgjafi og
uppeldis- og menntunar-
fræðingur. Börn: Arnar Steinn
Þorsteinsson, f. 9.3. 1978, kín-
verskufræðingur og starfs-
maður Nonna Travel; Erla, f.
25.2. 1983, tónlistarkennari og
söngkona, og Una, f. 4.1. 1991,
tónlistarkennari og söngkona.
Ása ólst upp á Suðureyri og
Galtarvita við Súgandafjörð en
fluttist um tvítugt til Reykja-
víkur. Þar starfaði hún alla tíð,
fyrst sem starfsmaður á gæslu-
völlum og sokkaviðgerðarkona
og við ýmis þjónustustörf. Upp
úr fertugu hóf hún nám sem
sjúkraliði og starfaði sem slík-
ur það sem eftir lifði starfsæv-
innar. Síðustu árin dvaldi Ása
á Droplaugarstöðum í Reykja-
vík.
Útförin fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 13. desember
2019, klukkan 15.
sonar hæstarétt-
arlögmanns, f. 9.4.
1926, d. 18.2. 1998,
eru: 1) Bjarni Guð-
mundur, f. 2.12.
1950 í Reykjavík,
lögfræðingur og
sýslumaður á
Norðurlandi
vestra. Maki
Hrefna Teitsdóttir,
f. 20.2. 1951 í
Reykjavík, grunn-
og leikskólakennari. Dóttir
þeirra: Ása, f. 27.5. 1974 í
Reykjavík, nú búsett í Marcy í
New York-ríki í Bandaríkj-
unum. Maki: William J. Confer,
f. 19.11. 1976 í St. Louis, Mis-
souri-ríki í Bandaríkjunum.
Dóttir þeirra Inga Babette
Confer, f. 13.10. 2014. Stjúp-
dætur: Auburn Hazel Confer, f.
26.8. 2008, og Julia Charlotte
Confer, f. 28.3. 2011. 2) Stefán
Mamma mín var um margt ein-
stök kona. Hún var af þessari kyn-
slóð sem þekkti erfiði og raunir
síðustu aldar. Þekkti hvað það var
að alast upp í hópi 16 systkina á
Suðureyri við Súgandafjörð og
síðar á Galtarvita þar sem afi var
vitavörður. Þekkti hvað það var að
vera einstæð móðir með tvo unga
drengi á framfæri í Reykjavík
þeirra daga. Vinnandi myrkranna
á milli náði hún að festa kaup á
sinni fyrstu íbúð, nokkuð sem hún
var búin að lýsa yfir að hún myndi
gera, hvað sem tautaði, og það
gerði hún. Vinnuhörkuna hafði
hún með sér í farteskinu frá sjó-
mannsheimili foreldra sinna sem
og sterka réttlætiskennd sem
fylgdi henni alla tíð.
En hún hafði líka hjarta barma-
fullt af ást til sinna nánustu. Hún
vildi allt fyrir sína nánustu gera og
var svo sannarlega vinur vina
sinna. Henni tókst að koma því svo
fyrir að alltaf var matur á borðum,
við bræðurnir áttum alltaf eitt-
hvað utan um okkur og liðum
þannig séð aldrei skort. Hún átti
líka góða að í foreldrum sínum
vestur á fjörðum en þar eyddum
við bræðurnir miklum tíma hjá afa
okkar og ömmu og öðru góðu fólki.
Hún þreyttist líka seint á því að
hamra á því við okkur bræðurna
að við yrðum að verða okkur úti
um menntun. Mamma linnti ekki
látum fyrr en við vorum báðir
búnir að afla okkur menntunar.
Þessi lífsbarátta mótaði
mömmu. Hún gat brugðið fólki
sem þekkti hana ekki vel með því
að vera hvassyrt og óvarleg í sam-
skiptum. Undir niðri þessari
ásýnd leyndist samt ástrík og fal-
leg kona sem vildi vel.
Mamma hafði líka lúmskan
gráan húmor sem var ekki allra.
Þennan húmor hef ég séð birtast
hjá afkomendum hennar alltaf
öðru hverju og hef alltaf jafn gam-
an af að verða vitni að þessum
erfðagenum.
Þegar mamma var um fertugt
skráði hún sig í sjúkraliðanám og
lauk því með glæsibrag. Síðustu
tuttugu og fimm ár starfsævinnar
starfaði hún sem slíkur á Borgar-
spítalanum. Ég hef oftar en einu
sinni og oftar en tvisvar heyrt hlý-
lega talað um hana af samstarfs-
fólki hennar þar á bæ.
Þegar heilsu mömmu fór að
hraka tók við brokkgeng leið okk-
ar í gegnum velferðarkerfið. Við
kynntumst biðlistunum, bráða-
móttökunni, skrifræðinu og glopp-
óttum úrræðum velferðarkerfis-
ins. En við kynntumst líka
yndislegu fólki innan þess kerfis
sem vildi allt fyrir okkur gera. Því
er ég ávallt þakklátur.
Hún fékk loks inni á hjúkrunar-
heimilinu Droplaugarstöðum fyrir
röskum þremur árum. Þar leið
henni vel. Vil ég fyrir hönd að-
standenda þakka öllu því góða
starfsfólki sem kom að aðhlynn-
ingu hennar fyrir hlýjan hug og
góða umönnun.
Mamma var haldin alzheim-
ersjúkdómnum síðustu ár. Hún
mundi enn hver ég var þegar ég
heimsótti hana. Hún mundi þó
ekki eftir því að ég hafði komið
deginum áður, en hún mundi
hverra manna börn voru í Súg-
andafirði fyrir næstum öld.
Mamma var merkiskona. Hún
var líka mamma mín sem átti stór-
an stað í mínu hjarta. Fallegan
stað sem er erfitt að lýsa í þessum
fátæklegu orðum mínum. Því kveð
ég þig með síðustu orðunum sem
ég sagði við þig í lifanda lífi:
Bless mamma mín og takk fyrir
allt.
Þinn sonur,
Stefán S. Stefánsson.
Elsku Ása mín. Þá er komið að
leiðarlokum.
Ég man þegar við hittumst
fyrst hvað þú tókst vel á móti mér
og ungum syni mínum. Það var
mér mjög dýrmætt hvað þú varst
honum góð og hugulsöm alla tíð og
fyrir það hef ég alltaf verið þakk-
lát. Þegar dætur okkar Stefáns
fæddust stækkaði ömmuhjartað
svo um munaði og sástu ekki sól-
ina fyrir þeim og alltaf varstu boð-
in og búin að aðstoða okkur og lið-
sinna. Fyrir það er ég svo þakklát.
Þú tókst virkan þátt í fjöl-
skyldulífi okkar og varst stór hluti
af tilveru okkar. Fyrir það er ég
þakklát.
Þú varst svo margt Ása mín,
stórbrotin kona. Þú hafðir sterkar
skoðanir á mönnum og málefnum
og þrælpólitísk. Þú varst hörku-
dugleg til vinnu og afar myndar-
leg húsmóðir. Heimili þín voru
alltaf fáguð og fín og ef þú fékkst
tækifæri til tókstu líka til hendinni
á heimili okkar Stefáns. Eftir slík-
ar tiltektir fann ég oft ekki hlutina
og aðspurð sagðistu hafa falið eða
hent þeim, þar sem þér þóttu þeir
ekki fallegir. Ég var ekki alltaf
þakklát þá.
Þú hafðir stórt hjarta og stóðst
með þínu fólki.
Lífið bauð þér upp á alls kyns
glímur og verkefni og fór um þig
misblíðum höndum. Eftir stendur
að ein ólst þú upp tvo syni sem þú
getur verið stolt af.
Þegar alzheimersjúkdómurinn
kom til sögunnar var óskaplega
erfitt að missa þig sífellt meir og
meir. Eina gjöf gaf sjúkdómurinn
þér þó því þú varðst mun jákvæð-
ari en áður. Þannig sagðir þú okk-
ur hversu vel þér liði á Droplaug-
arstöðum, maturinn góður og
fólkið yndislegt. Húmornum
hélstu allt til loka. Fyrir það ber
að þakka.
Það er ekki á neinn hallað að
nefna það hvað hann Stefán sonur
þinn var umhyggjusamur og nat-
inn við þig alla tíð. Alltaf boðinn og
búinn að aðstoða þig. Fyrir það
varstu þakklát.
Þú trúðir staðfastlega á líf eftir
þetta líf og því var svo gott þegar
kveðjustundin rann upp að geta
sagt góða ferð elsku Ása mín og
takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Anna Steinunn Ólafsdóttir.
Elskuleg tengdamóðir mín er
látin í hárri elli, varð 92 ára gömul.
Hún ólst upp á Suðureyri við Súg-
andafjörð og það var alla tíð þorp-
ið hennar og hún minntist þess oft
með hlýju. Þegar hún hleypti
heimdraganum fór hún til Reykja-
víkur og vann þar ýmis störf, t.d.
vann hún um árabil á gæsluvöllum
fyrir börn. Hún keypti sokkavið-
gerðarvél og fékkst við viðgerðir á
nælonsokkum á kvöldin og fram á
nætur. Á þessum árum höfðu kon-
ur illa ráð á því að kaupa nýja ef
óhapp varð og lykkjufall kom á
sokk. Bjarni minnist þess að hafa
hjólað með nælonsokka í ýmsar
verslanir sem tóku á móti þeim til
viðgerða.
Þegar til kom að stofna heimili í
Reykjavík var mikill skortur á
húsnæði. Hún tók þá til sinna
ráða, sem ætíð fyrr og síðar, því
hún lét sér ekki allt fyrir brjósti
brenna. Hún frétti að Silli og
Valdi, sem voru þekktir kaup-
menn í Reykjavík, ættu kjallara-
íbúð í Mjóstræti 3 og fór beint til
þeirra og falaðist eftir íbúðinni og
fékk hana leigða. Hún bjó þar með
drengina sína í nokkur ár þar til
þau fluttu í Álftamýri 18, en þegar
hún var rúmlega fertug fékk hún
íbúð í Þórufelli 4, Reykjavík. Á
þessum tíma ákvað hún að læra til
„sjúkraliða“ sem þá var nýstofnuð
stétt. Að námi loknu hóf hún störf
sem sjúkraliði á Borgarspítalan-
um og vann hún þar til starfsloka.
Henni fannst ótækt að strætis-
vagnar stoppuðu ekki við Borgar-
spítalann heldur á Bústaðavegin-
um. Hún tók þá til sinna ráða og
fór beint til forstjóra Strætis-
vagna Reykjavíkur og fór fram á
að fá stoppistöð við þennan stóra
vinnustað. Hann féllst á hennar
rök og það var gert. Tengdamóðir
mín var algjör hvunndagshetja;
Vestfirðingur í húð og hár. Hún
stóð ætíð vel við bakið á drengj-
unum sínum; hvatti þá og studdi í
því sem þeir tóku sér fyrir hendur
og var ákaflega stolt af þeim. Ég
þakka tengdamóður minni sam-
fylgdina í nærri hálfa öld. Blessuð
sé minning hennar.
Hrefna Teitsdóttir.
Elsku amma mín. Úti gnauðar
vindurinn og hvítur bylur hylur
heiminn í fölbleikri birtu. Það
hvín í gluggunum og ég þrái að
skríða undir sæng, loka augunum
og hlusta á veðrið.
Einmitt þannig er ein hlýleg-
asta minning sem ég á úr Þór-
ufellinu. Ég er kannski sex eða
sjö ára og þú ert búin að hátta
mig í rúmið í gamla herbergi
pabba og Bjarna, slökkva ljósið
og kyssa mig góða nótt. Úti er
stormur og það hvín í gluggan-
um, en það er hlýtt og notalegt
undir sænginni. Ég upplifi mig
fullkomlega öruggan og ég man
að mér þótti undrum sæta hversu
þægilegt þetta gamla rúm var og
sængin var mýkri og hlýrri en
venjulegar sængur. Ég hlustaði á
storminn berja á glugganum,
vindinn hvína og sofnaði í full-
kominni ró, algjöru öryggi.
Við áttum okkar einstaka sam-
band og þú dekraðir við mig, rétt
eins og þú hafðir dekrað við strák-
ana þína; mér var færður heitur
matur í sófann fyrir framan sjón-
varpið og mátti ekki lyfta litla
fingri. Fékk að liggja á sófanum
og vera prinsinn í Þórufellinu,
gestur í konungsríki.
Þetta eru meðal minna ljúfustu
æskuminninga og þú áttir svo
stóran þátt í því hversu áhyggju-
lausa og glaða daga ég átti. Þú
elskaðir mig án skilyrða, án blóð-
banda, og baðst mig aldrei um
neitt á móti. Þú og pabbi kennduð
mér þá stærstu lexíu lífsins að fjöl-
skylda skilgreinist ekki af gena-
mengi, heldur byggist upp og er
viðhaldið með ást.
Ég elska þig amma og ég sakna
þín. Ég mun varðveita minningu
þína og ávallt vera þér þakklátur
fyrir örlæti þitt og fyrir að hafa
fengið að vera strákurinn þinn.
Arnar Steinn Þorsteinsson.
Ég er búin að hugsa mikið til
Frank Sinatra syngja lagið „My
Way“ síðustu daga en það meist-
araverk hefði getað verið samið um
ömmu mína, Ásu Bjarnadóttur. Ef
einhver kona gerði hlutina á eigin
forsendum þá var það hún. Amma
var samkvæm sjálfri sér alla tíð,
sama hvað.
Hún lifði merkilegu lífi sem
hófst í Súgandafirði. Þegar við
systkinin vorum krakkar þá sagði
hún okkur oft draugasögur að vest-
an og lýsti fyrir okkur uppvaxtar-
árunum á Galtarvita.
Leið hennar lá til Reykjavíkur
þar sem hún vann á við tíu manns
til þess að festa kaup á eigin hús-
næði, þar sem hún bjó svo til heim-
ili fyrir sig og syni sína tvo. Hún var
einstæð, útivinnandi móðir en lét
engan bilbug á sér finna og mennt-
aði sig sem sjúkraliði. Ef hún
amma ákvað að gera eitthvað þá
gerði hún það, sama hvað aðrir
sögðu. Ég lærði líka ung að aldri að
það var alveg vonlaust að reyna að
tala hana til. Ákveðni og þrjóska
eru jú náskyldar, sérstaklega í
vestfirskum ofurkonum. Hún var
einnig meinfyndin, kaldhæðin og
svolítið stríðin alveg fram á hinsta
dag.
Amma var harðdugleg, ákveðin
og sjálfstæð kona en hjarta hennar
sló fyrir fjölskyldu sína og vini.
Fólkið sitt eins og hún kallaði okk-
ur alltaf. Hún var einstaklega gjaf-
mild og þótti ekki merkilegt að eiga
mikið af peningum eða veraldleg-
um hlutum.
Hún studdi okkur í öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur og
hringdi reglulega til að heyra
hvernig gengi. Mér er það minn-
isstætt hvað hún var ánægð þegar
ég byrjaði að æfa fótbolta. Ég sagði
henni frá því að ættingi vinkonu
minnar hefði sagt að fótbolti væri
ekki íþrótt fyrir konur. Sú athuga-
semd gekk næstum fram af ömmu
minni og samtal okkar endaði ein-
hvern veginn á þann veg að ég
skyldi sko sýna öllum „köllum og
kellingum“ að stelpur geti aldeilis
spilað fótbolta eins og strákar, ef
ekki betur. Með fylgdu eflaust
nokkur vel valin blótsyrði um
feðraveldið sem ég mun hlífa les-
endum við.
Þegar sjúkdómar herjuðu á
minni hennar og hug var bersýni-
legt að hjarta hennar leitaði aftur
vestur. Ég hef oft horft frá Suður-
eyri yfir á Gölt og hugsað til ömmu
sem barn að alast þar upp. Nú horfi
ég þar yfir og veit að hún er þar.
Með hjartað fullt af þakklæti og
söknuði kveð ég.
Góða ferð, elsku amma mín.
Hvar sem eg fer
og flýg um lönd,
eg finn þína vörmu,
sterku hönd;
og allar leiðir
að einni falla,
sem elfur í hafið,
— eg týnist varla.
(Hulda)
Una Stefánsdóttir.
Ása Bjarnadóttir
✝ Þóranna Þór-arinsdóttir
fæddist á Djúpa-
vogi 3. október
1930. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 30. nóvember
2019. Foreldrar
hennar voru Þór-
arinn E. Bjarnason,
f. 9. nóvember
1907, d. 14. apríl
1987, og Jónlína Ív-
arsdóttir, f. 27. júlí 1907, d. 21.
apríl 1996. Þóranna var næstelst
í hópi sjö systkina og átti heimili
á Djúpavogi til 10 ára aldurs en
þá flutti fjölskyldan til Reyð-
arfjarðar.
Fyrri eiginmaður Þórönnu
var Guðjón Jónsson og saman
áttu þau eina dóttur, Ragnheiði
Láru. Þau skildu og hinn 1. des-
ember 1956 giftist Þóranna
seinni manni sínum, Ingólfi
Árnasyni, sem fyrir átti tvo syni:
Helga Bergmann
og Ólaf. Börn Þór-
önnu og Ingólfs
eru: 1) Anna Mar-
grét, búsett í Nor-
egi, gift Hallvarði
Sigurðssyni. 2) Sig-
ríður, gift Hreimi
Garðarssyni, búsett
í Kópavogi. 3) Árni,
einnig búsettur í
Kópavogi og giftur
Írisi Marelsdóttur.
Þóranna og Ingólfur áttu sam-
tals 17 barnabörn og 33 barna-
barnabörn. Ingólfur lést árið
1993.
Þóranna vann fyrir Kópa-
vogsbæ allan sinn starfsaldur og
var þekkt sem Anna á róló, en
vinnustaður hennar í 30 ár var
gæsluvöllurinn við Bjarnhóla-
stíg í Kópavogi.
Útför hennar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 13. des-
ember 2019, klukkan 13.
Þóranna eða Anna eins og
hún var kölluð, sumir þekktu
hana sem „Önnu á róló“, er far-
in úr þessu jarðlífi og nú er
tómlegt á loftinu á Hátröð 2. Á
Hátröðina kom hún vorið 1956
til að taka við hússtjórn fyrir
Ingólf Árnason sem nýlega var
orðinn ekkill og átti tvo unga
syni. Sá yngri, Helgi Berg-
mann, var þegar farinn í fóstur
til föðursystur sinnar og fékk
þar gott atlæti. Anna gekk
eldri syninum, honum Óla, í
móðurstað og með henni inn á
heimilið kom Ragnheiður Lára,
dóttir frá fyrra hjónabandi.
Anna og Ingólfur felldu hugi
saman og laugardaginn 1. des-
ember, sama ár og Anna kom á
Hátröðina, gengu þau í hjóna-
band. Ekki vildi betur til en svo
að rafmagnslaust var á öllu höf-
uðborgarsvæðinu meðan á at-
höfninni stóð. Anna og Ingólfur
áttu farsælt hjónaband og eign-
uðust saman þrjú börn, þau
Önnu Margréti, Sigríði og
Árna. Þegar yngsta barnið,
hann Árni, kom í heiminn að
nóttu til vorið 1961 spurði ljós-
móðirin hvort ekki væri ráð að
hringja í Ingólf og upplýsa
hann um að sonur væri fæddur.
„Nei,“ sagði Anna, „ekki vekja
manninn, það er hánótt.“ Þessa
sögu sagði hún okkur þegar
barnabörnin hennar fóru að tín-
ast í heiminn.
Anna var einstaklega barn-
góð og barnabörnin voru henn-
ar verðmæti. Það örlaði á monti
þegar hún talaði um þau. Hún
var rólókona á gæsluvellinum á
Bjarnhólastíg í 30 ár, frá 1967-
1997, og Kópavogur heiðraði
hana fyrir framlag sitt til barna
í bænum. Anna var gjafmild og
hjálpsöm og sinnti fjölskyldu
sinni af alúð og hlýju. Hún
mætti í öll afmæli á meðan
heilsa leyfði og hafði meðferðis
veglegar gjafir. Hún bakaði
mikið og gestir nutu góðs af,
prjónaði ógrynni af peysum og
gerði fallegan útsaum, bæði
myndir og púða. Jólaútsaumur
prýðir núna heimili barna
hennar. Hún varð ekkja 63 ára
og lærði þá að keyra. Eftir það
var hún dugleg að heimsækja
ættingja sem búsettir voru á
höfuðborgarsvæðinu en úti á
þjóðvegum vildi hún ekki vera.
Hún var nagli. Lenti í mörgum
áföllum en alltaf reis hún upp.
Hún hikaði ekki við að segja
sína skoðun og skipti þá engu
hver átti í hlut. Að sama skapi
var hún alltaf létt í lund og lét
alvarleg veikindi síðustu æviár-
in ekki skemma gleðina.
Anna var búsett á Hátröð í
meira en 60 ár og nú er komið
að kveðjustund. Fari hún í friði
með innilegum þökkum fyrir
greiðvikni og góðvild.
Íris.
Elsku amma og langamma.
Þá er komið að kveðjustund,
þú fékkst að lifa langa og við-
burðaríka ævi en alltaf er nú
erfitt að kveðja.
Ég man fyrst eftir stundun-
um á róló sem voru nú ófáar.
Oft fékk ég að vera fram yfir
lokunartíma eða fara heim með
þér í hádeginu.
Þá gengum við oft saman í
„Gulu búðina“ og keyptum skyr
í hádegismatinn. Alltaf varstu
svo hjá okkur á jólunum, það
voru engin jól nema amma væri
með!
Ekki má heldur gleyma
súkkulaðikökunni frægu sem
alltaf var til í ísskápnum. Ég
reyndi mikið að fá uppskriftina
en alltaf var sama svarið: „það
er engin uppskrift, ég geri bara
eitthvað, en leynitrikkið er að
setja dass af kaffi í kremið“!
Nú síðustu árin reyndi ég að
kíkja reglulega inn í kaffi.
Stundum leið óþarflega langur
tími á milli og þá fékk ég oftar
en ekki símtal frá þér, hvar ég
væri nú eiginlega og hvort ég
ætlaði ekki að fara að láta sjá
mig!
Það var svo notalegt að setj-
ast niður með þér yfir kaffi-
bolla og ræða öll heimsins mál.
Þér varð tíðrætt um að ég yrði
nú að fara vel með þá peninga
sem mér myndu áskotnast í líf-
inu, ekki eyða í óþarfa prjál.
Því heillaráði hef ég svo sann-
arlega reynt að fylgja þó að það
takist nú ekki alltaf.
Við setjumst niður fjölskyld-
an við kertaljós í desem-
bermyrkrinu og rifjum upp
ljúfar minningar um þig.
Elvar kynntist þér á mennta-
skólaárunum þegar við hófum
sambúð.
Hann man hvað þú tókst
honum strax vel og varst alltaf
jafn brosandi þegar við kíktum
inn. Fjölskylda Elvars er upp-
alin í Kópavoginum svo þú
þekktir þau að sjálfsögðu öll og
því var alltaf eitthvað að tala
um og spyrja frétta.
Íris Anna saknar þín mikið,
spjallar við þig í bænunum á
hverju kvöldi og veit að þú lifir
í hjarta hennar.
Hún vonar að þú hafi fundið
langafa Ingólf og að þér líði vel.
Hún er sannfærð um að þú sért
núna falleg stjarna á himnin-
um.
Öll erum við sammála um að
það hafi alltaf verið jafn nota-
legt að koma í heimsókn, and-
rúmsloftið svo þægilegt, þú svo
jákvæð, æðrulaus og ljómaðir
þegar krakkarnir komu.
Við söknum þín öll, heiðrum
minningu þína og gleymum þér
ekki.
Þín
Ragna Sif, Elvar Steinn,
Íris Anna og Bjarki Rúnar.
Þóranna
Þórarinsdóttir