Morgunblaðið - 13.12.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2019
✝ Ásbjörn Jóns-son fæddist í
Keflavík 20. októ-
ber 1959. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
nesja 3. desember
2019.
Ásbjörn var
sonur hjónanna
Guðrúnar M.
Sigurbergsdóttur,
f. 20. nóvember
1930, d. 23. nóvember 2017
og Jóns B. Stefánssonar, f.
19. október 1927. Systkini
hans eru Sigurberg, Stefán
og Jóhanna.
Eiginkona Ásbjörns er
Auður Vilhelmsdóttir grunn-
skólakennari, f. 31. maí 1960.
ar búsettar í Kaupmanna-
höfn.
Ásbjörn ólst upp í Keflavík.
Hann lauk stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskóla Suðurnesja
árið 1978 og cand. jur.-prófi
með 1. einkunn frá lagadeild
Háskóla Íslands árið 1984.
Ásbjörn öðlaðist
héraðsdómslögmannsréttindi
árið 1984 og réttindi til mál-
flutnings fyrir Hæstarétti ár-
ið 2011. Þá hafði hann rétt-
indi sem löggiltur fasteigna-,
fyrirtækja- og skipasali. Ás-
björn starfaði allan sinn
starfsferil sem lögmaður á
Suðurnesjum. Hann starfaði
sem fulltrúi og síðar eigandi
Lögfræðistofu Suðurnesja ár-
in 1984-2015 og frá árinu
2015 og allt til æviloka starf-
aði hann hjá Reykjanesbæ
sem sviðsstjóri stjórnsýslu-
sviðs og bæjarlögmaður. Auk
lögfræðistarfa gegndi Ásbjörn
margs konar trúnaðar-
störfum, m.a. fyrir Þjóðkirkju
Íslands. Hann var kjörinn á
Kirkjuþing árið 2006 þar sem
hann var m.a. í forsætisnefnd
árin 2006-2010. Þá sat hann í
Kirkjuráði árin 2010-2015. Ás-
björn var í stjórn Héraðssjóðs
Kjalarnessprófastsdæmis árin
1998-2015. Hann sat í sókn-
arnefnd Útskálasóknar á ár-
unum 1992-2012 og gegndi að
auki margs konar trún-
aðarstörfum fyrir Sveitarfé-
lagið Garð. Hann var dómari
við Knattspyrnudómstól KSÍ
um árabil og var um tíma
prófdómari við lagadeild Há-
skólans á Bifröst. Ásbjörn var
virkur í starfi Rótarýklúbbs
Keflavíkur.
Útför Ásbjörns fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 13.
desember 2019, klukkan 13.
Hún er dóttir
Bjargar Björns-
dóttur og Vil-
helms Guðmunds-
sonar. Auður og
Ásbjörn eiga
þrjár dætur. Þær
eru 1) Björg
læknir, f. 23.
febrúar 1985.
Eiginmaður henn-
ar er Niels H.
Bennike. Börn
þeirra eru Ásbjörn, f. 2013,
Bergur, f. 2016 og Eyrún, f.
2019. 2) Birna læknir, f. 20.
júlí 1990. Sambýlismaður
hennar er Andreas H.
Christiansen. 3) Bergrún
læknanemi, f. 23. febrúar
1994. Dæturnar þrjár eru all-
Pabbi okkar er farinn frá okk-
ur. Orð fá ekki lýst þeim óbæri-
lega söknuði og sorg sem yfir
okkur hvílir. Það er erfitt að trúa
því að hann sé ekki lengur meðal
okkar og það verður erfitt að tak-
ast á við lífið án hans. Pabbi okkar
var einstakur.
Við, fimm manna fjölskyldan,
höfum alltaf verið náin. Fyrir
okkur lék pabbi ekki einungis for-
eldrahlutverkið af miklum kær-
leika heldur var hann líka okkar
besti vinur. Okkar nána samband
varð ekki fyrir höggi þrátt fyrir
að við skyldum allar þrjár flytja
til Kaupmannahafnar. Við höfð-
um dagleg samskipti við mömmu
og pabba þar sem farið var yfir
atburði dagsins og nýjar hug-
myndir og tilfinningar voru
ræddar. Það leið aldrei langur
tími á milli heimsókna til Íslands
eða til Kaupmannahafnar. Pabbi
naut þess að heimsækja okkur til
Kaupmannahafnar, þar gerðum
við vel við okkur í mat og drykk,
nutum stemningarinnar í stór-
borginni og þar lék hann við afa-
börnin sín.
Hann var stoð okkar og stytta í
einu og öllu og sýndi okkur ávallt
mikla hvatningu. Pabbi vildi allt
fyrir okkur gera og gat reddað
hinu ómögulega. Við gátum alltaf
leitað til hans og treyst því að fá
góð ráð við hverju sem var. Pabbi
var kletturinn okkar. Pabbi hafði
áhuga á öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur. Alla tíð hafði hann
áhuga á því sem við vorum að
læra og oft sköpuðust skemmti-
legar samræður um námsefnið
hvort sem það var efni í grunn-
skóla, framhaldsskóla eða í
læknanámi.
Pabbi var einstaklega gáfaður,
klár og minnugur. Hann var víð-
lesinn og fróður og fannst gaman
að fræða okkur um ýmislegt. Við
fjölskyldan ferðuðumst saman
víða um heiminn og naut pabbi
þess að fræða okkur um sögu og
staðhætti.
Pabbi naut lífsins, var lífsglað-
ur og jákvæður. Hann var hrókur
alls fagnaðar, enda einstaklega
skemmtilegur og fyndinn. Nær-
vera hans fyllti rýmið af gleði.
Pabbi sinnti öllum verkefnum
af einskærum dugnaði og alúð.
Hann var staðráðinn í að gera allt
vel. Mikill dugnaður hans og and-
legur styrkur komu sterklega
fram í veikindum hans og mætti
hann veikindunum með miklu
æðruleysi. Alla þessa 16 mánuði
sem hann barðist við krabbamein
lifði hann lífinu til fulls, var sjálf-
um sér líkur, bjartsýnn, raunsær,
þakklátur og húmorinn hans var
aldrei langt undan. Pabbi gafst
aldrei upp.
Tíminn sem við áttum með
pabba var alltof stuttur en ynd-
islegur. Við eigum margar falleg-
ar og skemmtilegar minningar
með honum sem munu ávallt ylja
okkur um hjartarætur. Efst í
huga okkar er þakklæti, þakklæti
fyrir takmarkalausu ástina,
gleðina, hlýjuna, áhugann, hvatn-
inguna og fyrir að hafa átt besta
pabba í heiminum.
Pabbi er okkar fyrirmynd.
Við elskum þig, pabbi. Við er-
um og munum alltaf vera stoltar
yfir að vera dætur þínar.
Ástarþakkir fyrir allt.
Þínar pabbastelpur,
Björg, Birna og Bergrún.
Afi var besti afi í heimi. Afi
vildi alltaf leika og það var gam-
an. Afi var mjög fyndinn. Þegar
afi kom til okkar til Kaupmanna-
hafnar þá fórum við alltaf saman í
uppáhaldsdótabúðina okkar,
Superhelten.
Við munum segja Eyrúnu sög-
ur af þér, elsku afi. Við söknum
þín og elskum þig.
Þínir afastrákar,
Ásbjörn og Bergur.
Ásbjörn hefur verið hluti af
fjölskyldunni okkar í rúm fjörutíu
ár og fráfall hans skilur eftir sig
stórt skarð í hjörtum okkar. Við
kveðjum hann nú með miklum
söknuði og leiðum hugann að góð-
um minningum og þeim fjöl-
mörgu mannkostum sem hann
bjó yfir. Ásbjörn hafði einstakt
jafnaðargeð, hann var góður,
hjálpsamur og vildi allt fyrir alla
gera. Sama hvers kyns verkefni
voru fram undan var hann ávallt
reiðubúinn að rétta hjálparhönd.
Hann tók vel í allar hugmyndir,
jákvæður og lausnamiðaður og
alltaf var hægt að treysta því að
ráðleggingar hans byggðust á yf-
irvegun og ábyrgð. Við erum
þakklát fyrir hve góður hann var
tengdaforeldrum sínum og alltaf
var hann þeim til halds og
trausts. Á ferðalögum var ekki
hægt að hugsa sér betri ferða-
félaga. Hann tók ávallt jákvætt í
að gera alla hluti og var tilbúinn
að hrífast með öðrum í þeirra
áhugamálum hvort sem var að
skreppa á hestbak, fara í Legol-
and eða fylgja tengdaföður sínum
á söfn og markaði.
Ásbjörn var einstaklega barn-
góður og hefur sýnt börnum okk-
ar mikla góðvild, áhuga og örlæti.
Hann var góður faðir og mjög
stoltur af dætrum sínum. Eftir að
hann eignaðist barnabörnin sín
þrjú var gaman að fylgjast með
honum blómstra í afahlutverkinu
sem hann sinnti af mikilli alúð.
Frá því að Ásbjörn veiktist
sýndi hann einstakan styrk og
æðruleysi með bjartsýni og vilja-
styrk að leiðarljósi. Hann hélt
ótrauður áfram með jákvæðu
hugarfari þar sem hann lagði
áherslu á að nýta tímann sem
best í samvistum við fjölskyldu og
vini.
Við kveðjum Ásbjörn með
söknuði og þakklæti fyrir hverja
stund sem við höfum átt með hon-
um. Blessuð sé minning hans.
Björn, Hildur, Atli Vil-
berg og fjölskyldur.
Hugurinn reikar aftur til þess
tíma er við vorum hvað mest sam-
an frændurnir. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að hitta Bjössa því
hann var hugmyndaríkur og
uppátektasamur.
Í Keflavík þeirra ára ríkti allt
annar andi en í Reykjavík. Þar
var bítlamenningin blossandi, allt
það nýjasta í tónlistinni heyrðist
út um opna glugga og strákar
voru með sítt hár. Bjössi safnaði
hári en það var ekki sjálfsagt mál
á öllum heimilum. Við bræður
vorum alltaf stuttklipptir. Áður
en við ókum til Keflavíkur stóðum
við gjarnan fyrir framan spegil-
inn og reyndum að láta hárbrodd-
ana snerta eyrun. Þegar það
tókst fannst okkur við vera gjald-
gengir í bítlabænum.
Á Skólaveginum, æskuheimili
Bjössa, var tekið vel á móti okkur
og stundum fengum við að gista
þar í stofunni. Það voru stórar og
ógleymanlegar stundir. Okkur
frændunum lá margt á hjarta og
nutum við þess að vaka og hvísl-
ast á fram eftir nóttu.
Eitt sumar dvaldi fjölskyldan í
Oxford. Hápunktur þeirrar dval-
ar var heimsókn Bjössa. Á þeim
tíma var foreldrum okkar boðið
að skreppa í fáeina daga til
Frakklands. Fengu þau ungan
doktorsnema, Þór Whitehead, og
konu hans Gerði til að passa
drengina á meðan. Þau voru um-
hyggjusöm og fylgdust grannt
með án nokkurrar afskiptasemi.
Fyrir bragðið upplifðum við nán-
ast allt frelsi í heiminum.
Einn daginn fundum við op-
nusíðu úr vafasömu tímariti fyrir
utan stúdentagarðinn. Myndin
var af fáklæddri konu sem var
greinilega ekki af góðu heimili.
Kviknaði sú hugmynd að senda
Þór myndina í pósti. Um kvöldið
mættum við spenntir í mat til
ungu hjónanna. Okkur til mikillar
hrellingar hafði Þór hengt mynd-
ina upp beint fyrir ofan matar-
borðið. Yfir borðhaldinu forðuð-
umst við að horfa á vegginn. Allt í
einu spurði Þór glaðlega hvernig
okkur fyndist myndin af konunni.
Hann sagðist vera svo heppinn að
hafa fengið hana senda í pósti frá
nafnlausum velunnara. Við roðn-
uðum og blánuðum á meðan við
reyndum að koma upp einhverj-
um orðum. Eftir matinn áttum
við erfitt með að sjá hvernig hon-
um hefði tekist að rekja myndina
til okkar. Það þurfti reyndar eng-
an Columbo til að finna út úr því
þar sem við höfðum teiknað póst-
stimpilinn á umslagið sjálfir og
vélritað nafn doktorsnemans og
heimilisfang með áherslu á ís-
lensku stafina; Þór Wæthed,
Sömmertownhill.
Í gagnfræðaskóla vaknaði mik-
ill námsáhugi hjá Bjössa sem stóð
sig vel í öllum greinum og hélt því
áfram í gegnum menntaskóla og
lagadeild HÍ. Hann lagði mikla
rækt við fjölskyldu sína, sem
hann unni heitt. Þrátt fyrir vel-
gengni í leik og starfi var Bjössi
ævinlega alúðlegur og laus við hé-
góma eða yfirlæti.
Þótt oft liði langur tími á milli
samverustunda tókum við ávallt
upp þráðinn eins og Bjössi hefði
brugðið sér augnabliksstund frá.
Hann var stálminnugur og hon-
um fór sérlega vel að segja sögur
en það gerði hann með miklum
blæbrigðum. Við munum sakna
þessa einstaka vinar, hans ein-
læga og smitandi hláturs.
Við vottum Auði, dætrum,
Jóni, systkinum og öðrum nánum
aðstandendum okkar dýpstu
samúð. Missir þeirra er mikill.
Einar Örn og Gunnar Steinn.
Í dag kveðjum við okkar góða
vin og fyrrverandi yfirmann Ás-
björn Jónsson, sem féll frá eftir
stutt en erfið veikindi langt um
aldur fram.
Við urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að vinna hjá honum á
Lögfræðistofu Suðurnesja, okkur
leið vel að starfa undir stjórn Ás-
björns og ríkti þar gleði og gagn-
kvæm virðing en umfram allt var
lögfræðistofan heimilislegur og
notalegur vinnustaður þar sem
alltaf var tekið tillit til aðstæðna
starfsfólksins, það var sama
hvort um var að ræða veikt barn,
barnabarn eða aldrað foreldri,
alltaf var sveigjanleiki.
Ásbjörn var mikill fjölskyldu-
maður, dætur hans þrjár eru allar
búsettar í Kaupmannahöfn þar
sem þær nema og starfa við lækn-
isfræði. Ásbjörn og Auður nýttu
öll tækifæri til að fara til þeirra.
Mikil var gleðin þegar barna-
börnin fæddust og ekki fækkaði
ferðunum til Kaupmannahafnar
með tilkomu þeirra. Okkur
heyrðist alltaf á honum að hann
myndi vilja eyða síðustu æviárun-
um í nærveru dætra sinna,
tengdasona og barnabarna en því
miður höguðu örlögin því þannig
að hann kvaddi þetta jarðlíf alltof
snemma.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði –
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Það er með ást og virðingu sem
við kveðjum okkar ástkæra Ás-
björn og þökkum fyrir að hafa
fengið að vera hluti af lífi hans.
Hugur okkar er hjá Auði, dætr-
um þeirra og fjölskyldum, og
sendum við þeim okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þínar vinkonur,
Júlía og Marta.
Leiðir okkar Ásbjörns lágu
saman snemma árs 1991 þegar
hann leitaði til Tryggingastofn-
unar ríkisins f.h. umbjóðanda
síns, en ég var þá til þess að gera
nýútskrifaður lögfræðingur og
hafði ráðið mig til starfa sem
deildarlögfræðingur á lífeyris-
deild stofnunarinnar.
Við Ásbjörn náðum strax þá,
og æ síðan, mjög vel saman, þótt
samskiptin hafi minnkað hin síð-
ari ár og aðeins fennt í sporin. Úr
varð þarna að hann bauð mér að
koma til starfa hjá sér sem lög-
lærður fulltrúi, en hann hafði þá
nýverið tekið einn við rekstri
Lögfræðistofu Suðurnesja.
Ásbjörn bauð mun betri kjör
en mér höfðu boðist þennan
stutta tíma í faðmi hins opinbera,
þannig að þrátt fyrir daglegan
akstur um Reykjanesbraut, þá
einbreiða og óupplýsta, ákvað ég
að slá til.
Það var happadrjúg ákvörðun.
Við Ásbjörn störfuðum í rétt rúm
sextán ár, ég fyrst sem löglærður
fulltrúi hans en við svo sem sam-
eigendur allt frá 1993 til 2006 þar
sem mjög vel gekk.
Ég naut góðs af því hversu vel
kynntur Ásbjörn var þá þegar og
búinn að byggja upp öflugt sam-
band við forsvarsmenn og starfs-
fólk margra fyrirtækja, sveitarfé-
laga og stofnana á svæðinu.
Mannleg samskipti voru enda
einn sterkasti kostur Ásbjörns og
ég upplifði að fólk sem leitaði til
hans eftir aðstoð einu sinni kom
aftur og aftur ef þurfti. Ekki man
ég eftir að hafa heyrt Ásbjörn
hækka róminn, hvort sem það var
í samskiptum við samstarfsmenn,
viðskiptavini, á fundum eða í
dómsal. Hann nálgaðist hlutina
jafnan af stóískri ró og yfirvegun,
að viðbættu óþrjótandi glaðlyndi
og húmor.
Þegar ég kom ungur og ör til
starfa þarna suður með sjó vildi
ég gjarnan keyra málin dálítið
áfram og þótti Ásbjörn stundum
fulláfjáður að leita sátta þannig
að ekki þyrfti að koma til dóms-
máls. Þar réðu hagsmunir Ás-
björns ekki för, heldur umbjóð-
enda hans, eins og jafnan. Eftir
því sem árin liðu sá ég betur
hversu ótvíræðir kostir eru oft
fólgnir í því að sætta mál ef ein-
hver grundvöllur er sjáanlegur,
og er þá horft til bæði kostnaðar,
fyrirhafnar og niðurstöðu máls,
sbr. það sem margtuggið er, að
betri sé mögur sátt en feitur dóm-
ur. Eftir að ég skipti um starfs-
vettvang og hætti lögmennsku sé
ég þetta enn betur. Þetta kenndi
Ásbjörn mér betur en aðrir.
Ég er mjög þakklátur fyrir þau
ár sem ég átti samstarf við Ás-
björn Jónsson hæstaréttarlög-
mann og þau skiluðu afar miklu í
minn reynslubanka og vonandi
dálitlu til hans. Honum ber einnig
að þakka að á þessu skeiði átti ég,
og við auðvitað báðir, mjög minn-
isstæð og gefandi samskipti við
frábæra kollega okkar og sam-
starfsfólk á Suðurnesjum. Við
þær minningar er gott að ylja sér
og ég sé í sjónhending stóran og
vel skipaðan hóp sem minnist Ás-
björns af hlýhug og virðingu.
Ásbjörn var mikill fjölskyldu-
maður og bar hag fjölskyldu sinn-
ar mjög fyrir brjósti í öllum sín-
um verkum og gjörðum. Auði,
dætrum þeirra, barnabörnum og
öðrum aðstandendum vottum við
Selma okkar dýpstu samúð.
Góður drengur genginn er.
Lárentsínus Kristjánsson.
Vinur minn og félagi Ásbjörn
Jónsson er fallinn frá langt um
aldur fram.
Þó að aldursmunur væri mikill
vorum við ætíð mjög nánir frá því
að ég kynntist honum en það var í
starfi okkar beggja. Það var góð-
ur andi ríkjandi milli lögmanna
og starfsmanna Bæjarfógeta
(nokkrir bankamenn fylgdu með)
á þessum tímum sem lýsti sér
helst í grimmilegum baráttuleikj-
um í göfugri íþrótt sem nefnist
„innanhúsfótbolti“. Margir gengu
ekki heilir frá þeim leik.
Ásbjörn átti ófáar ferðir í starfi
sínu sem lögmaður til „yfirvalds-
ins“ og ætíð reyndist hann rétt-
sýnn og ágætur málflutnings-
maður.
Ásbjörn sagði oft við undirrit-
aðan: „Jón, þegar þú hættir þessu
ströggli hér er laust herbergi fyr-
ir þig á stofunni hjá okkur.“ Ég
lét af störfum 1. október 2006 og
lét mér leiðast í þrjá mánuði, þá
dreif ég mér til vinar míns og það
stóð ekki á honum öðlingsmann-
inum þegar ég kom: „Hér er her-
bergið.“ Starfaði ég síðan í 10 ár í
lögmennsku hjá þeim heiðurs-
mönnum Ásbirni og Unnari
Steini. Þetta var ánægjulegur
tími í alla staði, frábært starfsfólk
og mikil eining ríkjandi.
Ásbjörn fór að stunda golf um
þetta leyti og gekk að því með
þeim fítonskrafti sem honum var
einum lagið. Var hann mættur á
golfvöllinn oftar en ekki fyrir
klukkan 7 á morgnana og nokkr-
um sinnum dró hann mig með sér.
Þeir Unnar Steinn og hann
létu ekki staðar numið og fyrir til-
stilli þeirra, aðallega Unnars, var
stofnaður sá frægi golfklúbbur
Grey með mjög svo takmarkaðri
aðild. Þjappaði þetta mönnum
enn betur saman. Héldum við
golfmót og fórum meira að segja í
utanlandsferðir. Það var ekki
álitamál að hafa gamlan fausk
með í þessum glæsilega hópi.
Ásbjörn var mjög drífandi ein-
staklingur sem hafði mjög svo
góða nærveru. Hann var í einu
orði sagt sérlega góður drengur.
Það snart því hjarta mitt veru-
lega er ég heyrði af þeim „djöfli“
sem hafði hertekið hann. Þennan
lífsglaða atorkumann. En sá
„djöfull“ eirir engu.
Það er sárara en orð fá lýst að
sjá á bak slíkum heiðursmanni og
Ásbjörn var.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég með söknuð í hjarta ung-
an glæsilegan mann.
Ég sendi Auði, stelpunum og
allri fjölskyldunni mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þá ekki
síst öðlingnum háöldruðum föður
hans, Jóni.
Megi góður guð varðveita þau
um ókomna framtíð.
Jón Eysteinsson.
Ásbjörn fór á Heklu í október
síðastliðnum. Á tindinum hélt
hann stoltur á trefli og þar stóð:
Sannur Keflvíkingur. Það var
satt, hann var heilshugar í stuðn-
ingi sínum og samstöðu með sam-
félagi sínu. Síðustu vikurnar sem
hann lifði notaði hann þverrandi
krafta til að tryggja að öll verk-
efni hans í þágu Keflavíkur yrðu í
góðum höndum. Ásbjörn lauk
sannarlega því sem honum var
falið að sinna.
En Ásbjörn var ekki bara trúr
Keflavík og Suðurnesjum. Hann
var sannur í verkum og tengslum.
Fjölskyldumaðurinn var traustur
og heimilisbragurinn gleðilegur.
Þau Auður voru vinir og sálu-
félagar og voru dætrum sínum
náin.
Ásbjörn var trúmaður og
kirkjumaður. Hann var kjörinn
til setu á kirkjuþingi og þar
kynntist ég hversu vel hann vann.
Hann var kjörinn til setu í kirkju-
ráði. Ásbjörn var glöggur, hag-
sýnn og mjög fundvís á leiðir úr
vanda og lagði til farsælar lausn-
ir. Honum var mjög í mun að
tryggja að kirkjunni væri stjórn-
að með skilvísum hætti. Jafnvel
síðustu vikur ævinnar var hann á
vaktinni og var uggandi um nýjan
fjárhagssamning ríkis og kirkju.
Börnin nutu líka athygli Ás-
bjarnar. Einu sinni hittumst við á
leið til Kaupmannahafnar. Þau
Auður voru á leið til sinna dætra
og ástvina og við kona mín vorum
með strákana okkar. Drengirnir
heilluðust af þessum brosmilda
og káta vini foreldranna.
Skömmu síðar kom hann í heim-
sókn með fangið fullt af leikföng-
um til að gleðja drengina. Ás-
björn var sannur vinur og
ræktaði vinasambönd.
Styrkur og geta Ásbjörns
blasti við öllum sem kynntust
honum. Einstakt er hvernig hann
við ævilok gekk frá öllum endum,
kvaddi félaga sína og vini og lauk
öllum sínum verkefnum. Þrotinn
að kröftum kom hann í heimsókn
til að kveðja okkur hjón og fjöl-
skyldu okkar. Með hlýju í augum
þakkaði hann fyrir tengsl, sam-
hug og gleðimál. Ásbjörn var
sannur í trú sinni og lífstengslum.
Ekki aðeins sannur Keflvíkingur,
heldur sannur gæfumaður sem
sárt er saknað. Guð geymi hann.
Sigurður Árni Þórðarson.
Ásbjörn Jónsson