Morgunblaðið - 13.12.2019, Blaðsíða 27

an og gerðu mikið grín að ýmsu
sem upp kom í vinnunni. Við
Tommi, Gunnar og Jóna höfum
brallað margt saman í gegnum
árin og meðal annars vorum við
ásamt fleirum stofnendur 60 plús
í Laugardal. Það er sívaxandi fé-
lagsskapur sem telur nú rúmlega
50 manns. Sá hópur hefur átt
margar ljúfar stundir yfir kaffi-
bolla á gistiheimilinu, en þau
hjónin hafa leyft okkur að hittast
þar vikulega. Þau keyptu sér
íbúð á Kanarí og þar nutu þau
sín vel og ætluðu án efa að fara
að njóta þess enn frekar. Fyrir
tveimur árum buðu þau okkur að
nota svítuna sína í viku. Þar var
ljúft að vera á erfiðum tíma.
Þannig hafa þau alla tíð verið,
velviljuð og greiðvikin. Við vor-
um svo heppin að vera samferða
þeim í tvígang á Kanarí. Þar
voru þau á heimavelli. Lengi
væri hægt að rifja upp margt
skemmtilegt í máli og myndum
frá liðnum árum, en ég segi þetta
gott í bili. Það er mikið lagt á
fjölskylduna þessa dagana þar
sem góður vinur þeirra Gunnar
Ingvarsson var jarðsettur síðast-
liðinn laugardag. Þar kom fram í
orðum prestsins að hann teldi
trúlegt að hann færi ríðandi á
fallegum hesti inn í sumarlandið
og yrði ég ekki hissa þótt hann
fengi nafna sinn og vin sem
ferðafélaga. Eflaust eru margir
sem taka vel á móti þeim þar,
jafnvel með rommpela. Ég vil því
láta vísu föður míns, sem hann
gerði rétt fyrir andlát sitt, verða
lokaorðin til þín kæri vinur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt –
Guð geymi þig.
Heyra munuð þið hófaslátt
er hleyp ég nýja veginn.
Það mun verða dansað dátt
og drukkið hinum megin.
Elsku Jóna, Gestur, Rúnar,
Arnar og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Þórdís Pálmadóttir.
Í dag kveðjum við kæran vin,
hann Gunna okkar. Hann skilur
eftir sig stórt skarð í vinahópn-
um og söknuðurinn er sár.
Við vorum nokkrar ungar fjöl-
skyldur sem bjuggum saman í
Dalselinu í Breiðholti fyrir um 40
árum. Við vorum með börn á
svipuðu reki og hjálpuðumst að í
daglegu amstri. Á þeim árum
tengdumst við vináttuböndum
sem hafa haldist alla tíð.
Hann Gunni okkar var hvers
manns hugljúfi, skemmtilegur
með afbrigðum og aldrei logn-
molla þar sem hann var. Hann
var einstakur vinur og alltaf
skemmtilegt að vera í návist
hans.
Jóna og Gunni voru afskap-
lega samhent hjón, höfðingjar
heim að sækja og nutum við oft
góðs af því eftir að þau fluttu á
Laugarvatn. Þau fóru með okkur
borgarbúana um nærumhverfið
og sveitir Suðurlands. Til dæmis
er ógleymanlegt þegar við geng-
um í Brúarárskörð. Þá ók Gunni
fyrst með okkur niður að Laug-
arvatni þar sem rúgbrauð Jónu
var sótt í hver eins og hefð var
fyrir.
Þegar komið var ofar í landið
var dregið fram borð og dúkur
ásamt íslenskum fánum. Þar
snæddum við rúgbrauð með
„sméri“ og reyktum silungi
ásamt viðeigandi drykk áður en
lagt var af stað í göngu.
Þá voru ferðirnar í Tungna-
réttir og í Gjána einstakar og
ekki síður eftirminnilegar.
Börnin okkar eiga líka góðar
minningar frá fyrri árum þegar
farið var í sumarbústaði og úti-
legur. Þar var Gunni hrókur alls
fagnaðar eins og ávallt og þau
minnast hans með söknuði.
Gunni var alltaf skemmtileg-
ur. Þegar við áttum samveru-
stund í byrjun mars á þessu ári
sagði hann eins og svo oft áður
ótal ógleymanlegar sögur sem
komu öllum hópnum til að velt-
ast um af hlátri. Hann gerði grín
að sjálfum sér og öðrum og að
öllum sínum uppátækjum og
uppákomum með leikrænum til-
burðum.
Já hann Gunni er ógleyman-
legur og við söknum elskulegs
vinar sem voru forréttindi að fá
að kynnast og eiga ómetanlegar
stundir með í gegnum árin.
Elsku Jóna, við sendum hjart-
anlegar samúðarkveðjur til þín,
Gests, Rúnars, Arnars og fjöl-
skyldna.
Ásta og Magnús, Guðrún
og Þorsteinn, Edda og
Sveinn Ásgeir.
Við Gunnar höfum þekkst
lengi og braskað margt saman.
Samstarf okkar hófst þegar við
ákváðum að byggja saman
skemmu fyrir verkstæðin okkar.
Eftir á að hyggja var margt sér-
stakt við þessa framkvæmd.
Fyrst er til að taka að hvorugur
okkar átti nokkurt fjármagn til
verksins, en við vorum samstiga
í því að byrja bara og þetta
myndi reddast. Oft síðan höfum
við talað um að ef við hefðum
gert áætlanir um kostnaðinn
hefðum við aldrei byrjað. Það
var sótt um lóð, svarið var nei.
Þá voru góðbændur í öðrum
sveitum sem úthlutuðu lóðum á
Laugarvatni. Þrjóskir sóttum við
um þar til lóðin fékkst. Húsið var
reist með mikilli aukavinnu,
spekúleringum um hvernig hag-
stæðast væri að hafa hlutina og
með góðri hjálp vina og ættingja.
Húsið varð fokhelt og okkur
vantaði heitt vatn. Svarið var
nei. Sameignir skólanna tóku
ekki þátt í svona vitleysu.
Þrjóskir sömdum við um að þeir
keyptu efnið og við legðum lögn-
ina sjálfir. Seinna fengum við svo
þennan kostnað greiddan þegar
við fórum að láta það heyrast að
við ætluðum að fara að selja vatn
úr veitunni okkar. Í gegnum
þetta allt eru margar góðar
minningar. Gaman var þegar við
vorum öll að hjálpast að við hin
ýmsu verkefni sem þessu tengd-
ust. Oft þurfti að spá í hlutina og
margir örfundir haldnir en aldrei
tók langan tíma að ákveða sig og
ekki var gert mál úr hlutunum.
Gunnar var mikill ökumaður og
hann óx aldrei upp úr því að láta
bílana skrensa til og frá. Þegar
ég leit út um verkstæðisglugg-
ann kom hann oft á fullri ferð inn
á planið; oftast var framendinn á
undan, stundum kom hann á hlið
og stöku sinnum var afturendinn
á undan. Ég er ekki frá því, eftir
á að hyggja, að þegar við þurft-
um að fara eitthvað saman hafi
ég reynt að koma því við að farið
yrði á mínum bíl, kjarkurinn var
ekki meiri en það. Við Gunnar
höfum spilað snóker saman í
gegnum tíðina, bæði þegar borð
var í skúrnum hjá mér og eftir að
þau settu upp borð á gistiheim-
ilinu. Hann var sérstaklega út-
sjónarsamur og leikinn í því að
sjá út bestu lausnirnar í leiknum
enda var hann einnig skákmaður
góður. Sú hefð hefur myndast að
menn koma í kaffi á kaffistofuna
hjá mér á morgnana. Gunnar
hefur sennilega komið oftast
allra eða síðan 1987. Hans mun
verða sárt saknað í kaffihópnum,
snókerhópnum, og ég sakna þess
að sjá ekki pickup koma svífandi
á svæðið með stæl. Þegar við
Gunnar vorum að spila síðasta
snókerleikinn okkar var hann
farinn að finna verulega fyrir
sjúkdómnum, þá sagði hann:
„Ég ætla að selja allt nema
Jónu!“ Sjálfsagt finnst fólki und-
arlegt að vera að setja þetta á
blað, en þessi setning situr mjög
í mér og kannski getur hún
kennt okkur öllum að veraldleg-
ar eignir skipta engu máli miðað
við klettinn í lífi okkar, fjöl-
skyldu og vini.
Enda var aðdáunarvert að sjá
Jónu annast sinn mann af ein-
stakri umhyggju allan sólar-
hringinn allt til enda. Góða ferð
Gunnar minn. Innilegar samúð-
arkveðjur til allra sem honum
tengjast.
Tómas Tryggvason.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2019
Elskulegur móð-
urbróðir okkar
Kristján Kristjáns-
son er nú fallinn frá.
Það var nokkuð sem við áttum nú
ekki von á að gerðist svo fljótt
þrátt fyrir að áföllin hafi verið
nokkur á undanförnum árum. Við
hugsum með miklum hlýhug til
frændsystkina okkar, Álfheiðar
og auðvitað Kristjáns sjálfs sem
hafði alla okkar ævi verið okkur
nátengdur ættingi sem eini bróðir
hennar mömmu. Við fundum það
alltaf svo sterkt í gegnum tíðina
hversu velkomin viðbót við vorum
við hans fjölskyldu, jafnvel þótt
hann hafi átt alveg nóg af dætrum
fyrir.
Ófáar minningar streyma um
hug okkar frá þeim árum þegar
við vorum í pössun á Reyðarfirði.
Mér, Kristjáni Frosta, er sérstak-
lega minnisstæð sú draumaveröld
sem vélaverkstæðið VBK var og
ótrúlega spennandi ferðir um
borð í stór skip við höfnina sem
Kristján frændi leiddi mig um. Þá
er einnig mjög eftirminnileg
heimsókn ein til Alla ríka á Eski-
firði og alls kyns ævintýrabíltúrar
sem lagt var upp í með Kristjáni
frænda.
Ég á sérstaklega sterka minn-
ingu af því þegar bíómyndin
Hrafninn flýgur var frumsýnd í
sjónvarpinu. Ég ætlaði ekki að
missa af þeirri hátíðarstund. En á
Reyðarfirði var fullorðna fólkinu
annt um geðheilsu ungviðisins og
það stóð ekki til að leyfa því að
horfa á bíómynd sem bönnuð var
börnum. Þá þótti mér illa að mér
vegið, sem sjálfstæðum sex ára
snáða, og mótmælti harðlega. Á
endanum fór það svo, þrátt fyrir
Kristján
Kristjánsson
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist
9. nóvember 1941.
Hann lést 18. nóv-
ember 2019.
Útför Kristjáns
fór fram 3. desem-
ber 2019.
að Kristján væri ein-
staklega fylginn sér
og ákveðinn, að
þetta var gefið eftir
og fékk ég einn að
horfa með fullorðna
fólkinu en Lára
frænka var send í
háttinn. Þetta er fyr-
ir mér auðvitað bara
smækkuð mynd af
sanngirni Kristjáns
þar sem þetta var
mér svo mikilvægt þó svo kvik-
myndin hafi á endanum reynst
ekki neitt til að hrópa húrra fyrir.
Minningarnar sem ég, Nanna,
á frá sumardvölum mínum á
Reyðarfirði eru margar. Það var
ævintýri fyrir borgarbarnið að fá
að upplifa frelsið, fegurðina og
náttúruna í firðinum. Veiða á
bryggjunni og klifra í klettunum.
Einstök þolinmæði frænda míns
með allan stelpuskarann þykir
mér, þegar ég lít til baka í dag,
einstaklega aðdáunarverð. Í einni
af þessum ferðum man ég að við
fórum keyrandi til Hornafjarðar
og tjölduðum yfir nótt á leiðinni. Í
annað skiptið tjölduðum við í Atla-
vík. Alltaf var ég eins og ein af
stelpunum hans og á ég af þessu
svo innilegar og hlýjar minningar.
Kristján á svo alltaf vissan stað í
hjarta okkar fyrir að hafa verið til
staðar og stuðningsríkur þegar
pabbi okkar dó. Hann lét okkur
sérstaklega vita það og við fund-
um það líka sterkt.
Hann reyndist mömmu okkar
og systur sinni vel og var henni
alltaf góður félagsskapur. Krist-
ján munum við alltaf muna sem
einstaklega greiðvikinn og bón-
góðan mann sem vildi allt fyrir
alla gera. Við erum þakklát fyrir
allar stundirnar og þá sérstaklega
jólin sem við áttum saman fjöl-
skyldurnar í Wagrain hér um ár-
ið.
Takk fyrir samveruna elsku
frændi.
Nanna og Kristján
Frosti Logabörn.
Dagbjört Ragn-
hildur Bjarnadóttir
fæddist á Berserks-
eyri í Eyrarsveit 22. ágúst 1923.
Hún lést á Landspítalanum 14.
september 2019.
Okkar kynni voru ekki mikil en
þau voru skemmtileg fyrir okkur
bæði þar sem hún var móðir
Lindu Bjarkar Pétursdóttur og
mögulega væntanleg tengdamóðir
mín.
Árið 2018 í janúarbyrjun þegar
við Linda kynntumst þá var ég
ekki inni í myndinni hjá Lindu
með það að kynna mig fyrir móður
hennar. Það breyttist í janúar
2019 en þá afhenti Linda henni
fyrir mína hönd nokkrar fallegar
rósir.
Þegar kom að konudeginum
sem var 24. febrúar þá fékk Dag-
björt fallegan blómvönd frá mér
sem Linda afhenti henni fyrir
mína hönd.
Ég hitti hana svo loksins í mars
síðastliðnum þegar Linda, þáver-
andi unnusta mín, sagði mér að
móðir hennar vildi hitta mig og
spurði mig hvort ég vildi hitta
hana. Auðvitað var það auðsótt
Dagbjört Ragn-
hildur Bjarnadóttir
✝ DagbjörtRagnhildur
Bjarnadóttir fædd-
ist 22. ágúst 1923.
Hún lést 14. sept-
ember 2019.
Hún var jarð-
sungin 26. sept-
ember 2019.
mál og raunar var
það heiður fyrir mig
að fá að hitta hana.
Ég hitti hana því í
fyrsta sinn í kaffi-
boði á heimili hennar
á Rauðalæknum og
auðvitað var ég með
blóm með mér handa
henni.
Hún var vel máli
farin og sagði mér
ýmislegt varðandi
eigin fjölskyldu ásamt því að fá
upplýsingar um mig og mína fjöl-
skyldu. Hún virkaði á mig sem
mjög áhugaverð kona eins og dótt-
ir hennar er raunar líka.
Við Linda sögðum henni frá því
að við værum að fara í aprílbyrjun
á óperuna La Travíata í Hörpu og
hún sagði okkur að hún hefði séð
þá óperu mörgum sinnum og að
hún væri spennt að heyra af upp-
lifun okkar af þessari uppfærslu.
Við hittum hana svo aftur í apríl
en þá var hún komin í hvíldarinn-
lögn á Hrafnistu þar sem við
spjölluðum við hana og sögðum
henni frá því hvernig okkur upp-
lifun af óperunni hefði verið.
Ég ætla að vona að hennar
óvænta fráfall þjappi systkinun-
um enn betur saman og þau haldi
áfram að hittast og eiga góðar
stundir saman.
Ég vil að lokum senda börnum
hennar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Megi minningin um hana veita
ykkur styrk í sorginni.
Valgarð Ingibergsson
✝ Sigrún Stef-ánsdóttir fædd-
ist á Galtalæk í
Eyjafirði 2. ágúst
1925. Hún andaðist
á Hjúkrunar- og
dvalarheimilinu
Hlíð 1. desember
2019.
Foreldrar Sig-
rúnar voru Stefán
Marinó Stein-
þórsson landpóstur,
f. 2. mars 1895, d. 25. nóv. 1978
og Sigríður Friðrika Kristjáns-
dóttir húsmóðir, f. 14. júlí 1895,
d. 11. júní 1985.
Systkini Sigrúnar voru Helga,
f. 18. maí 1918, d. 28. júní 2007,
Hólmfríður, f. 8. okt. 1919, d. 19.
feb. 2008 , Kristján, f. 15. feb.
1921, d. 9. apríl 1963, Ragnar, f.
1. maí 1923, d. 20. apríl 2007 og
Sigurlaug, f. 12. jan. 1933.
Hinn 7. febrúar 1948 giftist
Sigrún Sigurði Guðlaugssyni.
Foreldrar hans voru Guðlaugur
Kristjánsson og Bjarney Pálína
Guðjónsdóttir. Sigrún og Sig-
urður byggðu sér hús að Ham-
arstíg 36 á Akureyri og bjuggu
allan sinn búskap þar. Börn
þeirra eru:
1) Guðlaug Sigurðardóttir, f.
10. maí 1947. Gift Friðriki
Bjarnasyni, f. 7.
apríl 1944. Börn
Guðlaugar eru Sig-
rún Björg, f. 11. maí
1964, og Sigurður
Aðils, f. 2. maí 1966.
Sonur Guðlaugar
og Friðriks er Rún-
ar Örn, f. 8. des.
1968.
2) Páll Sigurð-
arson, f. 25. júní
1948. Kvæntur Guð-
rúnu Bergsdóttur, f. 8. feb. 1949,
d. 23. sept. 2014. Þeirra börn eru
Bergur, f. 14. jan. 1968, og Jón-
ína, f. 26. maí 1977.
3) Friðrik Sigurðsson, f. 20.
jan. 1954, kvæntur Þórdísi Guð-
mundsdóttur, f. 16. apríl 1956.
Dætur Friðriks eru Margrét, f. 9.
nóv. 1976, og Guðrún Sif, f. 22.
júní 1979. Synir Friðriks og Þór-
dísar eru Arnar Kormákur, f. 30.
júní 1984, og Kolbeinn Gauti, f.
29. okt. 1986.
Auk þess átti Sigrún 15
langömmubörn.
Sigrún vann lengst af á
prjónastofunni Heklu, en um
skemmri tíma á Hraðfrystihús-
inu á Akureyri og Skógræktinni
í Kjarnaskógi.
Útför Sigrúnar fór fram 12.
desember 2019 í kyrrþey.
„Ert þetta þú Guðrún Sif á
þessum hægagangi?“ heyrði ég
sagt fyrir aftan mig sólríkan eft-
irmiðdag einhverntímann á
menntaskólaárum mínum þegar
ég var að rölta upp Oddeyrargöt-
una. Þetta var auðvitað hún
amma mín sem var á sömu leið en
gekk líklega á tvöföldum hraða á
við mig þó hún væri komin á átt-
ræðisaldur. Það var stríðnis-
glampi og bros í augunum á
henni þegar ég snéri mér að
henni og staðfesti að þetta væri
sannarlega eitt af barnabörnun-
um hennar sem þurfti svo að hafa
sig alla við að halda í við hana
þegar við gengum samferða
áleiðis til okkar heima.
Amma var ekki í kraftgöngum
um götur Akureyrarbæjar nú
síðustu árin, en þegar ég hugsa
til baka þá kemur þessi minning
af einhverjum ástæðum sterk
upp í hugann. Þetta stutta skjá-
skot 20 ár aftur í tímann er svo
einkennandi fyrir hana ömmu;
rösk og dugleg, á fartinni, í
heilsubótargöngu nánast hvernig
sem viðraði, annaðhvort með
Helgu systur sinni eða ein, smá
stríðni í henni, en þó aðallega
hlýja.
Það var alltaf gott að koma í
Hamarstíginn til ömmu og afa,
ég minnist sérstaklega laugar-
daganna en þá var alltaf opið hús
í hádeginu og boðið upp á graut,
það var ein leið þeirra til að
skapa góða samveru með fjöl-
skyldunni. Amma sinnti fjöl-
skyldu sinni vel og var áhugasöm
um hagi hennar en hún var líka
áhugasöm um lífið í kringum sig.
Ég hugsaði oft að hún virtist vera
með bæinn kortlagðan í höfðinu,
hverjir áttu heima hvar, hvað
þeir störfuðu og hvernig þeir
tengdust öðrum bæjarbúum. Það
dugði að nefna einstakling eða
eitthvert ákveðið hús í bænum og
amma rakti þá söguna, hverjir
byggju þar, eða hefðu búið og
hverjum þessir aðilar voru skyld-
ir og tengdir og hvar það fólk
ætti heima og þar fram eftir göt-
unum. Þessi upptalning endaði
oftast á orðunum „heldurðu að þú
vitir þetta ekki, Guðrún Sif?“ sem
ég vissi reyndar aldrei. En í huga
ömmu virtist augljóst að slík
þekking á samborgurum sínum
og nærsamfélagi væri einfaldlega
hluti af því að búa í samfélagi og
láta sig það varða.
Í bernskuminningunni var
amma alltaf svo fín, mér fannst
hún alltaf fara í fínan kjól þegar
hún kom heim úr vinnunni frá
verksmiðjunum þar sem hún
vann sem lengst. Þó þetta hafi
verið upplifun barns leikur ekki
vafi á því að amma var glæsileg
kona. Hún var líka glaðlynd og
vildi alltaf allt fyrir mann gera.
Ég er afar þakklát fyrir að
hafa átt þessa yndislegu ömmu
að eins lengi og raunin varð.
Minningar sem tengjast henni
munu lifa með mér um ókomin ár
– megi hún hvíla í friði.
Guðrún Sif Friðriksdóttir.
Sigrún
Stefánsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar