Morgunblaðið - 13.12.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. DESEMBER 2019
samband við sig og málin yrðu
leyst.
Allt gekk þetta eftir og rúm-
lega það. Upp frá þessum fyrsta
fundi varð til sú vinátta sem varði
um öll ókomin ár meðan báðir
vorum á fæti, án þess þó að við
værum endilega í einhverjum
reglulegum samskiptum; það
nægði að vita hvor af öðrum og
heyrast öðru hverju.
Það væri hægt að tína til margt
sem prýddi Ásbjörn á hans víða
velli, bæði úr Íslendingasögunum
og heimsbókmenntunum, þar
sem góðum drengjum og gegnum
mönnum er lýst, en að sinni verð-
ur það geymt í hugskoti.
Ásbjörn var ekki hokinn yfir
veikindum sínum, tókst á við þau
sem hvert annað verkefni af sama
krafti og önnur, gerði sér samt
grein fyrir feigðarósi.
Í öllum okkar samskiptum gat
ég ekki betur séð en að Ásbjörn
tæki með báðum höndum utan
um þau verkefni sem hann á ann-
að borð tók að sér. Hann var fljót-
ur að hugsa, áttaður og sérlega
lausnamiðaður, hvort heldur var
á vettvangi laga, kirkju eða rekst-
urs bæjarfélags. Hann var afar
metnaðarfullur í þeirri góðu
merkingu að sækjast eftir að
skila af sér því besta dagsverki
sem vit hans, samviska og greind
höfðu völ á.
Fyrr á þessu ári hringdi ég í
Ásbjörn þeirra erinda að forvitn-
ast ögn um fasteignaverð í Garði,
hafði einkum eina ákveðna eign í
huga, sem hann svaraði engu,
heldur sagði: Hugsaðu ekki um
þetta hús; keyptu heldur húsið
hérna uppi á næsta horni, sem ég
og gerði.
Ég hlakka verulega til að flytja
suður í Garð að starfsdegi lokn-
um um mitt næsta ár. Þar leið
mér vel hjá og með góðu fólki, en
fannst vistin stutt og ætla því að
bæta mér það upp. Þó setur þann
skugga á þá tilhlökkun að fá ekki
að njóta samvista og samskipta
við Ásbjörn vin minn, en það bíð-
ur bara betri tíma. Vistaskiptin
eru ör. Ég bið algóðan Guð að
varðveita minningu Ásbjörns,
styðja og styrkja Auði og dætur
þeirra, þær Björgu, Birnu og
Bergrúnu.
Önundur S. Björnsson.
Með hlýju og söknuði horfum
við til liðinna stunda með góðum
vini og samstarfsfélaga. Við höf-
um lengi litið upp til Ásbjörns.
Hann var farsæll og vel metinn
lögmaður sem naut mikillar virð-
ingar allra sem til hans þekktu
enda eljusamur við vinnu og
sinnti málum umbjóðenda sinna
af kostgæfni. Við teljum okkur
því lánsöm og erum þakklát fyrir
að hafa fengið að starfa undir
hans leiðsögn á Lögfræðistofu
Suðurnesja. Gott var að leita til
hans með álitaefni og yfirleitt gat
hann bent á praktískar lausnir
vandamála sem ungum lögmanni
yfirsást. Óhætt er að segja að
hann hafi verið okkur sem læri-
meistari í faginu og bakhjarl
seinna meir. Ásbjörn var góður
vinur, hafði þægilega nærveru og
alltaf var hann tilbúinn að ljá eyra
þegar á þurfti að halda. Þá kom
hægindastóllinn á skrifstofu hans
á lögfræðistofunni að góðum not-
um og eflaust hefur Ásbirni
stundum þótt við dvelja heldur of
lengi við kjaftagang þótt hann léti
ekki á því bera.
Þá var húmorinn aldrei langt
undan. Ásbjörn hafði gott skop-
skyn, létta lund og skipti sjaldan
skapi, sem kom sér vel þegar
kljást þurfti við krefjandi verk-
efni. Í því samhengi munum við
minnast ótal glettinna athuga-
semda hans um ókomna tíð. Jafn-
framt hafði hann gott lag á að
nálgast fólk í erfiðum aðstæðum
þess og var ekki langrækinn þótt
slegið gæti í brýnu.
Aðdáunarvert var viðhorf hans
í baráttu gegn illvígum sjúkdómi.
Viljinn að sigrast á meininu var
mikill og mannkostir hans sýndu
sig í þeirri baráttu.
Minning lifir um góðan mann.
Elsku Auður, Björg, Birna og
Bergrún. Hugur okkar er hjá
ykkur. Guð styrki ykkur í sorg-
inni.
Ásta Björk Eiríksdóttir
og Theodór Kjartansson.
Í dag kveðjum við kæran sam-
starfsmann, Ásbjörn Jónsson,
sem var sviðsstjóri og yfirmaður
okkar í Bókasafni Reykjanesbæj-
ar frá 2015 til ágústloka þessa
árs. Á þessum tíma hefur margt
breyst í bókasafninu eins og hjá
öðrum söfnum og gott var að
finna stuðning Ásbjörns og traust
þegar haldið var áfram að prófa
nýja hluti og bjóða upp á fjöl-
breytta þjónustu. Það var alltaf
gott að leita til hans og hann hafði
góða nærveru. Það var skemmti-
legt að starfa með Ásbirni, hann
sýndi starfsemi bókasafnsins
ávallt mikinn áhuga. Ásbjörn var
mikill bókaunnandi og við fund-
um að hann var stoltur af safninu
og því starfi sem fer þar fram.
Hann var alltaf að segja okkur
skemmtilegar sögur og iðulega
var mikið hlegið. Svo var hann
rokinn því hann var orðinn of
seinn á næsta stað. Húmor Ás-
björns var svartur, því kynnt-
umst við fljótt og supum stundum
hveljur. Hann var hreinn og
beinn – sagði það sem honum
fannst. En mikið höfðum við gam-
an af honum því við vissum að
hann hafði gott hjartalag.
Við skynjuðum fljótt hve stolt-
ur Ásbjörn var af fjölskyldu sinni.
Hann talaði fallega um fólkið sitt.
Ánægjan og gleðin skein í gegn
þegar hann var að segja frá dætr-
um sínum í Danmörku og hvað
þær væru að gera. Við vottum
fjölskyldu Ásbjörns samúð okkar.
Ykkar missir er mikill.
Fyrir hönd starfsmanna Bóka-
safns Reykjanesbæjar,
Stefanía Gunnarsdóttir
forstöðumaður.
Ásbjörn Jónsson kom til starfa
sem sviðsstjóri stjórnsýslusviðs
árið 2015 og var minn nánasti
samstarfsmaður í fimm ár. Þá var
endurskipulagning fjármála
sveitarfélagsins hafin og aðspurð-
ur sagði hann það verkefni spenn-
andi og meginástæðuna fyrir því
að hann sóttist eftir starfinu.
Enda kom á daginn að þar var
hann á heimavelli. Hann reyndist
góður félagi og liðsmaður og
passaði vel inn í teymið. Hann
hafði áður unnið fyrir sveitarfé-
lagið að fjölmörgum verkefnum í
gegnum tíðina, sem utanaðkom-
andi lögmaður og ráðgjafi á Lög-
fræðistofu Suðurnesja, og var
sem slíkur vel kynntur. Margir
voru reyndar hissa á að reyndur
lögmaður eins og Ásbjörn sæktist
eftir slíku starfi á síðari hluta far-
sællar starfsævi en eins og hann
sagði sjálfur: „Ég er búinn að
fara allan hringinn í lögmennsk-
unni og vil leggja mitt af mörkum
til að þetta heppnist.“
Við Ásbjörn þekktumst frá
æskuárunum enda hafði hann
verið foringi minn í skátahreyf-
ingunni og mæður okkar góðar
vinkonur alla tíð. Það ríkti því
gagnkvæmt traust frá fyrsta degi
sem var mjög mikilvægt. Ekki að-
eins áttum við okkar á milli fjöl-
marga fundi og löng símtöl á ýms-
um tímum heldur fórum við ótal
ferðir saman á ýmsa fundi í
Reykjavík. Fljótlega fann ég að
hann vildi frekar aka en vera far-
þegi; „ef þú ætlar að keyra þurf-
um við að taka með okkur nesti“
sagði hann og hló.
Ásbjörn gegndi í upphafi starfi
sviðsstjóra stjórnsýslusviðs og
bar sem slíkur ábyrgð á mörgum
þáttum er lúta að þjónustu við
bæjarfulltrúa, íbúa, starfsmenn
og stjórnsýsluna í heild. Hann lék
stórt hlutverk í innleiðingu per-
sónuverndarlaga í allri starfsemi
Reykjanesbæjar og var virkur í
undirbúningi jafnlaunavottunar.
Hvort tveggja vel heppnuð verk-
efni.
Ásbjörn varð fljótt eftirsóttur
ráðgjafi innanhúss og aðstoðaði
stjórnendur og starfsmenn í
ýmsum málum; starfstengdum
og persónulegum. Hann var
húmoristi og svör hans við sum-
um fyrirspurnum voru oft meira í
gamni en alvöru. Þegar metnað-
arfullir deildarstjórar leituðu
álits á hugmyndum um lengri af-
greiðslutíma eða aukna þjónustu
átti hann til að svara: „Er ekki
bara miklu betra að loka þessu og
draga úr útgjöldum?“
Hann vildi ekki láta mikið á
sér bera, leið betur í bakvarð-
arsveitinni og sagði m.a. í ráðn-
ingarferlinu: „Það eina sem ég vil
vera laus við í þessu starfi er að
koma fram í fjölmiðlum.“ Við það
var staðið.
Síðustu 16 mánuði starfaði Ás-
björn vitandi af meininu sem
hann þurfti að lokum að beygja
sig fyrir. Stærstan hluta þess
tíma var hann virkur í starfi, ef
ekki á skrifstofunni þá heima fyr-
ir þar sem hann var búinn að
koma sér upp góðri vinnuað-
stöðu. Símtölin voru mörg og að
eigin ósk tók hann oft þátt í fund-
um og ákvörðunum í síma. Hann
brann fyrir verkefninu og var
fram á síðustu stundu áfram um
að leysa og ganga frá málum.
Um leið og starfsmenn og bæj-
aryfirvöld Reykjanesbæjar
þakka Ásbirni ánægjulega sam-
fylgd færum við Auði, dætrum,
barnabörnum, Jóni föður Ás-
björns, systkinum og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Missir þeirra er
mikill.
Kjartan Már
Kjartansson bæjarstjóri.
Ásbirni Jónssyni kynntist ég
árið 2006 þegar ég tók við emb-
ætti sóknarprests í Keflavíkur-
kirkju. Hann hafði þá um langt
skeið verið í hópi öflugra leiðtoga
innan kirkjunnar. Hann barðist
af kappi fyrir framgangi hennar
og bar skynbragð á þau jákvæðu
áhrif sem sóknarkirkjur geta
haft í sínu umhverfi. Á vegum
Kjalarnessprófastsdæmis var
hann óþreytandi í baráttu sinni
fyrir því að efla kirkjunnar fólk,
mennta það, og tók í því skyni
þátt í undirbúningi fræðsluferða
og viðburða, sem munu seint úr
minni líða. Sem kirkjuþingsmað-
ur og kirkjuráðsmaður beitti
hann sér fyrir umbótum í stjórn-
sýslu og regluverki þjóðkirkj-
unnar. Sjálfur sat ég með honum
í nefnd um gerð nýrra þjóð-
kirkjulaga. Þá sem fyrr var Ás-
björn örlátur á tíma sinn, sem all-
ir vissu þó vel að var rækilega
skipulagður fyrir. Markmið hans
voru að auka lýðræði innan þjóð-
kirkjunnar og færa hana til nú-
tímahorfs með gagnsæju reglu-
verki og auknu sjálfstæði
kirkjuþings. Sjálfur tjáði hann
mér að hann hefði sem strákur
átt þann draum að verða prestur.
Lögfræðin varð þó ofan á og á
þeim vettvangi náði hann góðum
frama. Um leið sýndi það hversu
mögnuð guðfræðin um prestdóm
trúaðra er. Allir hafa hlutverk í
þeim tilgangi að breiða út fagn-
aðarerindið. Ásbjörn lifði þá hug-
sjón til fulls. Engin leið er að
kasta tölu á þær stundir í sjálf-
boðinni þjónustu sem hann vann
á akri kirkjunnar.
Mikill missir er að Ásbirni nú
þegar hann er fallinn frá. Um leið
og ég óska honum og fólkinu
hans Guðs blessunar koma orðin
úr Lúkasarguðspjalli upp í hug-
ann: „Nú lætur þú, Drottinn,
þjón þinn í friði fara, eins og þú
hefur heitið mér. Því að augu mín
hafa séð hjálpræði þitt sem þú
hefur fyrirbúið í augsýn allra
lýða. Ljós til opinberunar þjóð-
unum og til vegsemdar lýð þínum
Ísrael.“
Skúli Sigurður Ólafsson.
Ásbjörn rak eigin lögfræði-
stofu á Suðurnesjum í áratugi við
góðan orðstír. Hann var alla tíð
vel metinn af samstarfsfólki og
viðskiptavinum. Ég var svo lán-
samur að fá að ganga til liðs við
lögfræðistofu Ásbjörns árið 2006
og saman rákum við stofuna til
ársins 2015 þegar Ásbjörn hvarf
til annarra starfa. Ég gekk síðar
til liðs við hann á nýjum vettvangi
eftir að hann fann að glíman við
sjúkdóminn illvíga var farin að
þyngjast.
Ásbjörn var ákaflega vandaður
og góður lögmaður. Þótt hann
hafi gætt hagsmuna umbjóðenda
sinna af hörku var hann alltaf vilj-
ugur að leita sátta og finna leiðir
til að koma málum fljótt og vel í
réttan farveg til að takmarka tjón
allra hlutaðeigandi. En hann átti
það líka til að sækja af hörku þeg-
ar umbjóðendur hans voru beittir
misrétti. Hvort tveggja mikil-
vægir eiginleikar. En Ásbjörn
var líka góður leiðbeinandi og
stuðningsmaður þeirra sem hann
tók undir verndarvæng sinn. Ás-
björn sinnti öllum starfsnemum,
sumarstarfsmönnum og nýjum
löglærðum fulltrúum sem hjá
okkur störfuðu af áhuga og með
hlýju. Hann lagði á það mikla
áherslu að grunnurinn að góðum
vinnubrögðum er bara lagður
einu sinni.
Það er öllum þeim sem hafa
starfað með Ásbirni minnisstætt
hversu ljúfur og skilningsríkur
hann var við skjólstæðinga sína.
Hann sinnti um árabil verjenda-
störfum í sakamálum og var vel
metinn, ekki einungis hjá skjól-
stæðingum sínum, heldur einnig
hjá starfsmönnum réttarvörslu-
kerfisins. Ásbjörn þótti harður en
á sama tíma heiðarlegur baráttu-
maður fyrir hagsmunum skjól-
stæðinga sinna. Hann gerði ekki
upp á milli viðskiptavina sinna og
sýndi öllum þeim sem hann að-
stoðaði í gegnum tíðina kurteisi
og hlýtt viðmót. Á páskunum ár
hvert fékk Ásbjörn símtal frá
landi rétt fyrir austan gömlu
Júgóslavíu. Á hinum enda línunn-
ar var maður sem eitt sinn fyrir
löngu kom hingað til lands og
„lenti í svolitlu“, eins og Ásbjörn
kaus að kalla það. Hann hringdi í
Ásbjörn á hverju ári einfaldlega
til þess að segja: takk.
Ásbjörn var ljúfur og skemmti-
legur vinur og ég á góðar minn-
ingar úr fjölmörgum golfferðum
okkar með góðum vinum á suð-
rænar slóðir. Þá fórum við líka oft
til London þar sem við horfðum
saman á knattspyrnuliðið okkar.
Þar naut Ásbjörn sín vel. Nú hef-
ur verið höggvið stórt skarð í
vinahópinn. Hans verður ákaf-
lega sárt saknað.
Það dýrmætasta í lífi Ásbjörns
voru Auður og dæturnar þrjár og
ekki síst barnabörnin sem síðar
bættust við. Þó svo að fjarveran
frá heimilinu hafi oft verið tals-
verð út af löngum vinnudögum á
lögfræðistofunni var fjölskyldan
alltaf efst í huga Ásbjörns. Hann
leyfði samstarfsfólki sínu að
fylgjast vel með því sem var að
gerast í lífi fjölskyldunnar og
hann sagði stoltur frá öllum af-
rekum dætra sinna við nám og
störf. Ásbjörn var ákaflega stolt-
ur af sínu góða fólki.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að njóta leiðsagnar og vin-
áttu Ásbjörns. Ég kveð hann með
virðingu og söknuði og færi fjöl-
skyldu hans og vinum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning Ásbjörns Jónssonar.
Unnar Steinn Bjarndal.
Ásbjörn Jónsson hæstaréttar-
lögmaður er fallinn frá fyrir aldur
fram. Hann var náinn samstarfs-
maður prófasts í héraðsnefnd
Kjalarnessprófastsdæmis í tæpa
tvo áratugi eða nánast allan þann
tíma sem ég gegndi því embætti.
Aldrei bar skugga á okkar sam-
starf. Það var sannarlega mikill
fengur að því að fá lögfræðing til
starfa í héraðsnefnd prófasts-
dæmisins, en áhugi Ásbjarnar á
málefninu leyndi sér ekki. Hann
var kosinn í héraðsnefnd pró-
fastsdæmisins árið 1998 og hafði
þá setið í sóknarnefnd Útskála-
sóknar frá árinu 1991.
Ásbjörn var ekki þeirrar gerð-
ar að yfirgnæfa aðra fundar-
menn eða hygla persónulegum
áhugamálum, heldur bar öll hans
framganga vitni hinum háttvísa
mannkostamanni sem færir
ávallt sterk málefnaleg rök fyrir
máli sínu og lætur verkin tala.
Hann var úrræðagóður og ein-
lægur í samskiptum, hann sýndi
samstarfsfólki sínu ávallt virð-
ingu, hvort sem það fylgdi hon-
um að málum eða ekki. Áhugi
hans á starfi kirkjunnar var ein-
dreginn, hann var framsækinn í
hugsun og glöggur á hvaðeina
sem til framfara horfði, í því
sambandi lét hann sér annt um
hæfni og þjálfun þeirra sem að
starfinu koma. Hann var ávallt
traustsins verður.
Ásbjörn var góður ferðafélagi
í kynnis- og fræðsluferðum sem
prófastur efndi til á vegum pró-
fastsdæmisins, áhugasamur um
hvaðeina, léttur í lund og kunni
að meta góðan félagsskap. Meðal
annars sótti hann kirkjudagana í
Stuttgart árið 1999, var þátttak-
andi í kynnisferð sóknarnefnd-
aformanna til Hamborgar árið
2004 og fræðsluferð á slóðir pú-
ritana í Boston 2005 ásamt prest-
um prófastsdæmisins og mökum
þeirra. Hann tók þátt í kynnis-
ferð til höfuðstöðva mótmæl-
endakirkjunnar í Hannover 2011
þar sem við áttum langa og góða
fundi um kirkjurétt með lög-
fræðingum þýsku kirkjunnar
(EKD), hann var þátttakandi í
ferð leikra og lærðra á söguslóðir
Marteins Lúthers árið 2012.
Slíkar ferðir nýttust Ásbirni vel
til að auka þekkingu sína á
kirkjustarfi í þeim tilgangi að
fitja upp á nýjungum á þeim
vettvangi.
Ásbjörn gegndi ýmsum
ábyrgðarstörfum innan kirkj-
unnar, hann sat í sóknarnefnd
sem fyrr segir, í héraðsnefnd
Kjalarnessprófastsdæmis, hann
var fulltrúi þess á kirkjuþingi og
loks var hann kosinn í kirkjuráð
hinnar íslensku þjóðkirkju.
Enginn þurfti langan tíma til
að kynnast mannkostum og
hæfileikum Ásbjarnar svo aug-
ljósir sem þeir voru, jafnvel eftir
stutt kynni. Þar höfðu orðin
merkingu, þar fylgdi hugur máli.
Hann vann vel á fundum og var
ávallt til taks þegar á þurfti að
halda; hans stíll var ekki að hafa
sig í frammi á kostnað annarra.
Ávallt reyndist hann traustsins
verður og ávann sér virðingu
þeirra sem hann átti samleið
með. Ég er þakklátur fyrir það
góða og gefandi samstarf sem ég
átti með Ásbirni.
Ég votta Auði eiginkonu hans
og fjölskyldunni allri samúð okk-
ar hjóna. Guð blessi minningu
Ásbjarnar Jónssonar.
Gunnar Kristjánsson,
prófastur emeritus.
Árið 1984 var ég búsettur í
Keflavík og rak þar lögmanns-
stofu. Einu sinni sem oftar fór ég
með skó til viðgerðar hjá Jóni B.
Stefánssyni skósmið, föður Ás-
björns. Hann er skrafhreifinn
maður og við ræddum um lands-
ins gagn og nauðsynjar að venju.
Í lok samtalsins varpaði hann
fram þessari örlagaríku spurn-
ingu: „Vantar þig ekki pilt?“ Þá
var Ásbjörn sonur hans að ljúka
námi í lögfræði í Háskóla Íslands
og ég áttaði mig á því hvað Jón
meinti með þessu. Þegar ég kom
aftur að sækja skóna og hafði
hugsað málið svaraði ég: „Jú, ég
held það, svei mér þá.“ Í beinu
framhaldi hafði ég samband við
Ásbjörn um hvort hann vildi
vinna hjá mér, sem hann játti.
Þar með hófust kynni okkar sem
hafa varað alla tíð síðan.
Ásbjörn byrjaði síðan að vinna
sem fulltrúi á lögmannsstofu
minni í Keflavík. Ég gerði mér
fljótlega ljóst hvílíkan afbragðs-
mann ég hafði náð í. Hann hafði
fjölmarga góða eiginleika. Og
einn kostur við að starfa með
honum við lögmennsku var að við
vorum ólíkir á margan hátt.
Þannig bættum við hvor annan
upp í rekstrinum. Ég sá það
fljótt að þennan mann mætti ég
ekki missa. Ég taldi því skyn-
samlegt að bjóða honum fljótlega
að verða meðeigandi að lög-
mannsstofunni, sem hann þáði,
sem betur fer. Fáeinum árum
síðar fór það þannig að ég flutti
úr bæjarfélaginu til annarra
starfa. Þá bauð ég honum að taka
alfarið við rekstrinum sem hann
þáði og rak síðan lögmannsstof-
una um árabil með mjög góðum
árangri.
Ásbjörn var heiðarlegur og
atorkusamur í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur. Hann vildi
leysa þau verkefni sem hann tók
að sér fljótt og vel og með hag
viðskiptavina sinna að leiðarljósi.
Það hlóðust því á hann ýmis
verkefni stór og smá og hann
sinnti öllu af miklum áhuga. Ég
held ég verði að telja að heiðar-
leiki, atorka og hjálpsemi séu
þeir eiginleikar sem lýsi Ásbirni
best.
Mér finnst það bæði sorglegt
og ósanngjarnt að Ásbjörn sé
horfinn úr þessu jarðlífi en ég tel
mig heppinn að hafa kynnst hon-
um eins vel og ég gerði.
Ég sendi allri fjölskyldu hans
samúðarkveðjur.
Jón G. Briem
hæstaréttarlögmaður.
Kveðja frá Kjalar-
nessprófastsdæmi
Á aðventu undirbúum við kon-
ungskomu. „Sjá konungur þinn
kemur til þín.“ Þessi orð úr
Matteusarguðspjalli tilheyra að-
ventunni. Orðið þýðir koma eða
heimsókn. Hún minnir á þann
konung lífs sem kemur. Hann
kemur á hverri tíð inn í mann-
lega sögu og minnir á sitt mikla
erindi sem er að leiða hvern og
einn sem til hans lítur og á hann
trúir í gegnum lífið til lífs síns og
ríkis. Konungur þinn kemur. Ás-
björn Jónsson, sem nú hefur lok-
ið vegferð sinni í sýnilegum
heimi, tók vel á móti honum.
Ásbjörn byggði líf sitt á trúar-
grunni og lífsvirðingu. Við leið-
arlok þakkar starfsfólk Kjalar-
nessprófastsdæmis Ásbirni fyrir
áralöng störf í þágu þess. Ás-
björn sat um árabil í héraðs-
nefnd prófastsdæmisins og var
þar lengst af gjaldkeri. Hann var
jafnan ósérhlífinn og fórnfús, bjó
líkt og að þeirri orku og því kær-
leiksþreki, sem nærist á trú og
von og birtist í drjúgum og góð-
um störfum fyrir samferðamenn.
Hann var styrkur og staðfastur
og reyndist hollráður í mörgum
málum. Hann hafði miklu að
miðla. Á kveðjustundu eru það
þakkir sem búa efst í huga þeirra
sem áttu með honum samleið í
Kjalarnessprófastsdæmi. Þakkir
fyrir árvekni, áhuga og ábyrgð-
arkennd. Þakkir fyrir einurð,
eljusemi og elsku. Þakkir fyrir
góðsemi og glaðværð.
Það er lifandi trú á Jesú Krist
hinn krossfesta og upprisna
Drottin og frelsara sem gerir líf-
ið dýrmætt, því sú trú fær numið
það ljós og skynjað sem skín í
gegnum jarðarmyrkur. Í skini
þess sést að mannlegt líf er ekki
aðeins jarðneskt, því er ætlað að
ganga inn í það ríki Guðs sem er
ofar því sem sýnilegt er, en þó
virkt hér í heimi í hjörtum trú-
aðra manna sem láta gott af sér
leiða.
Aðventuljósin minna á þann
ljóma sem skín í myrkrinu fyrir
miskunn Guðs. Allt líf kirkjunn-
ar er endurskin af þeim bjarma.
Kristin kirkja býr í borðskap sín-
um og lífi yfir græðandi mætti.
Guð gefi að sá máttur búi nú um
sig innra með ástvinum Ásbjörns
og mildi söknuð þeirra og trega.
F.h. Kjalarnessprófasts-
dæmis,
Þórhildur Ólafs,
prófastur.
Ásbjörn Jónsson