Læknablaðið - Oct 2019, Page 44

460 LÆKNAblaðið 2019/105
■ ■ ■ Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir
„Nei, ég var ekki að útskrifast úr frönsku,
það var afi,“ segir sonarsonur og alnafni
Sigurðar Egils Þorvaldssonar skurðlæknis
þegar Læknablaðið hringir í hann í von um
að þar svari læknirinn sjálfur. „Bíddu, hér
er númerið hans afa.“
Sigurður Egill lét gamlan draum um
að efla frönskukunnáttu sína rætast þegar
hann skráði sig í frönskunám í Háskóla Ís­
lands. Fyrir spjallið komum við okkur fyr­
ir á yfirbyggðum svölunum á heimili hans
í vesturbæ Kópavogs. Þar hafa þau hjónin,
Jóna Þorleifsdóttir og Sigurður, komið sér
vel fyrir. Þau seldu einbýlið sitt og búa
nú í þriggja herbergja íbúð með útsýni
yfir Kópavoginn sjálfan og líknardeild
Landspítala. Hjá okkur Sigurði stendur
Ambroise Paré sjálfur í koparstyttuformi á
stólkolli en þessi faðir nútímaskurðlækn­
inga í Frakklandi var viðfangsefni Sigurð­
ar í lokaverkefninu.
Steyptur Paré á svölunum
„Styttan var gerð af manni sem hét David
d'Angers. Hann lærði í Róm hjá högg­
myndasmið sem hét Canova og sérhæfði
sig í styttugerð úr marmara. Sá var sam­
tímamaður Thorvaldsens,” segir Sigurður.
„Þegar ég sá þessa styttu á netinu, fyrst
þegar ég var að skoða umsagnir um Paré,
sá ég að það voru til kopareftirlíkingar af
styttunni sem er í Laval og var afhjúpuð
1840. Ég komst yfir þessa á eBay og hér er
hún,“ segir Sigurður sem valdi að skrifa
um þennan 16. aldar lækni sem varð sá
fyrsti sem hóf að binda fyrir æðar við
útlimamissi í stað þess að brenna fyrir og
hella olíu í sárið.
„Það vill oft verða þannig að því minna
sem maður veit um einhvern því meira
hefur verið um hann skrifað,“ segir Sig­
urður um Paré en undir styttunni er enn
merkilegri safngripur, eða ljósrit af upp­
runalegu eintaki af bók Ambroise Paré frá
16. öld. „Ég fékk hann á Amazon,“ segir
Sigurður sem sjálfur er nú eldri en franski
skurðlæknirinn varð.
„Paré fæddist 1510 og lést árið 1590.
Það er svolítið sérstakt að ná 80 ára aldri
á 16. öld,“ segir Sigurður sem er mikill
bókaunnandi. Eftir að þau hjónin tæmdu
einbýlishúsið og fluttu í íbúðina valdi
hann þær bækur úr safni sínu sem fylla
nú veggi skrifstofunnar hans. Aðrar fengu
óvæntan endi.
„Hinar setti ég allar í geymslu hjá
Geymslum og þær brunnu,“ segir Sigurð­
ur og er sposkur á svip. „Mikið óskaplega
varð ég feginn. Ég vissi ekkert hvað ég átti
að gera við þær.“
Frönskuáhuginn hefur fylgt Sigurði
lengi eða allt frá því að hann var í Versl­
unarskólanum. „Ég var á þeim tíma þegar
við vorum 6 ár í skólanum,“ segir hann.
„Það var á þeim tíma þegar Vilhjálmur
Þ. Gíslason skólastjóri var tiltölulega ný­
fluttur af Grundarstígnum. Íbúð hans var
notuð fyrir nemendur,“ rifjar Sigurður
upp.
„Mig langaði strax að ná tökum á þessu
nýja máli sem við áttum að fá að læra.
Ég komst í samband við konu Viktors
Urbancic, Melittu, sem var austurrísk
að uppruna. Hún reyndist mér frábær
kennari. Á þremur vikum, áður en skólinn
byrjaði, var hún búin að koma mér inn
í franska málfræði og hugsun, hvernig
málið væri byggt upp,“ segir hann og náði
það góðum tökum á málinu að hann var
fenginn til að halda ræðu á frönsku við
skólaslit.
Frú Urbancic hafði svo samband og
hvatti hann til að fara á franskan bóndabæ
eftir Verslunarskólann og ná enn frekari
tökum á málinu. „Úr því varð að þegar
við fórum í stúdentaferðalag til Evrópu
að við vorum þrjú sem kvöddum hópinn
í Parísarborg. Ég fór á bóndabæ í Alsace­
­Lorraine. Kristrún Eymundsdóttir, sem
síðar varð menntaskólakennari í frönsku,
fór að passa börn í suðurhluta Frakklands
og Jón Ægir Ólafsson fór þar í skóla.“
Franskan alltaf áhugamálið
Franskan var
áhugamál og
læknisfræði
vinnan
Sigurður Egill Þorvaldsson lærði lýtalækningar og
starfaði við þær í Bandaríkjunum en sneri sér að
brjóstauppbyggingu þegar heim var komið. Hann
útskrifaðist í sumar með BA-gráðu í frönsku á 83.
aldursári sínu. „Ég er enn 82ja,“ áréttar Sigurður glettinn
og skrifaði um franskan föður nútímaskurðlækninga í
lokaverkefni sínu.