Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 16

14
FRÁ SÉRA ÞORLÁKI Á ÓSI
fast, hvort hann hefði skilið það, sem hrafninn
sagði. »Já«, svaraði prófastur, »hann var að segja,
að ráðskonan okkar hjónanna hafi tekið stóran
harðfisk úr grindahjallinum og farið eitthvað burt
með hann«.
Það var einhverntíma á fyrri árum séra Þorláks,
að hann kom á bæ, þar sem hann var kunnugur, ut-
arlega í Fnjóskadal. Hann var ofurlítið hreifur af
víni og var því í góðu skapi og skemmtilegur.
Heimamenn söfnuðust þá utan um hann og fréttu
hann um forlög sín; hann gaf þeim öllum eitthvert
svar um þau. Síðust allra var unglingsstúlka ein,
Málmfríður að nafni; þegar hún kom til prófasts,
sagði hann aðeins þetta við hana: »Guð hjálpi okkur
nú, Málmfríður mín«,—og fékk hún eigi annað svar.
Fám árum síðar drukknaði stúlka þessi. Þegar menn
síðar hugsuðu um æfilok prófasts, hugðu margir, að
hann mundi hafa rennt grun í, að þau myndu bæði
hljóta sama dauðdaga. Eins gekk margt eftir, er
hann hafði spáð hinu fólkinu.
Sagt er, að prófastur hafi verið getspakur um
dauða sinn og hafi löngu áður sagt, að hann mundi
drukkna, og Hörgá mundi verða sér að grandi. Það
var einhverntíma á seinni árum hans, að hann átti
ferð um Svarfaðardal; var það snemma sumars og
voru ár í vexti miklum. Hann kom að Grund og tafði
þar nokkra stund, því að hann var þar í kynni. Þeg-
ar hann fór af stað, fylgdi húsfreyja honum til
dyra, en bóndi var eigi heima; stóðu þau á bæjar-
hlaði og voru að hyggja að, hvað áin væri mikil. Bað
húsfreyja prófast að leggja ekki í ána, því að hún
væri ófær, bíða heldur til morguns og vita, hvort
ekki drægi úr henni yfir nóttina. »Það er engin