Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 21

FEÁ SÉRA MAGNÚSI JÓNSSYNI í SAURBÆ 19
að féð yrði gert upptækt. Bar prestur þegar fram
erindi sitt, er þeir hittust. Sýslumaður varð styggur
við og tók því mjög þverlega. Kýttu þeir lengi um
þetta, og svo fór að lyktum, að þeir reiddust báðir
og fóru í handalögmál. Ekki vita menn um viður-
eign þeirra annað en það, að þeir áttust við lengi
dags og skildu ekki fyr en undir kvöld; reið þá hvor
heim til sín. Það þóttust menn vita, að ekki hefði
presti veitt miður, því að aldrei leitaði sýslumaður
eftir fénu, og féll svo það mál niður. — Lengi sáust
verksummerki á melunum, þar sem þeir áttust við;
var jörð þar troðin og rótuð, líkt og stórgripir hefðu
gengist á.
Magnús prestur dó í Saurbæ 1807. Svo er sagt
frá dauða hans, að hann kæmi úr kirkju eftir messu-
gerð; var það að áliðnu sumri og voru þar mörg hey
uppborin. Þegar prestur gekk úr kirkjunni, sá hann
að margt fé var komið í heyin og var að rífa þau
niður. Rann honum þá svo í skap, að hann hljóp
sjálfur af stað til þess að reka úr heyjunum. Var
hann gamall orðinn og mjög feitur, og skammt var
hann kominn áleiðis, er hann hné niður og var þegar
örendur.
Eftir dauða prests fór að bera á því, að hann
gengi aftur; sáu hann margir. Það bar oft við, að
heimilisfólk í Saurbæ þóttist á nóttum heyra sem fé
væri rekið yfir bæinn, og margt fleira bar við, sem
eignað var afturgöngu prests. — Þar var til heimil-
is unglingur nokkur ófyrirleitinn; lézt hann ekki
óttast prest; hafði hann þau ummæli, að mátulegt
vseri, að hann gæfi presti ráðningu nokkra fyrir
bröltið. Tók hann járnkarl, barði harðlega á leiði
Pi'ests og kvaðst ætla að gera honum enn betri skil,
2'