Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 31

FEÁ BIRNINGI, GEIRM., HLAÐG. OG STÍGANDA 29
vetri, að hann gekk til beitarhúsa og brá mjög í
brún, er hann kom að húsunum opnum og allir sauð-
irnir voru horfnir. Ekki var Birningur í vafa um að
hvarf sauðanna hlaut að vera af mannavöldum, enda
hafði hann byrgt húsin vandlega kvöldið áður, eins
og hann var vanur. Föl hafði gert um nóttina og
rennt í allar slóðir, svo að ekki gat hann rakið för
sauðanna; samt leitaði hann þeirra þann dag allan,
en varð að fara heim svo búinn um kvöldið og var í
illu skapi. Sagði hann föður sínum og bróður frá
hvarfi sauðanna og kvaðst gruna nágranna þeirra
um stuldinn; væri því sjálfsagt að bregða skjótt við
og leita hjá þeim. Ekki leizt Geirmundi það ráðlegt,
»því að svo dreymdi mig í nótt«, mælti hann. Þeir
spurðu þá að draum hans. »Það dreymdi mig«,
mælti hann, »að eg þóttist staddur suður hjá Rauðu-
melum. Sá eg þá tvo menn koma frá beitarhúsum
okkar með stóran fjárhóp. Þekkti eg þar sauði okk-
ar og ráku mennirnir þá hart á undan sér; stefndu
þeir til fjalla. Forustusauðurinn vildi hvergi láta
rekast og áttu þeir því erfitt með að koma hópnum
áfram, en að lokum greip annar maðurinn stein
hnefastóran og kastaði honum í sauðinn; kom
steinninn utan á kjammann og féll sauðurinn við
höggið; lá hann þar eftir spriklandi og jarmaði hátt,
en við það vaknaði eg. Er mér grunur á, að útilegu-
menn hafi stolið sauðunum, og ekki finnst mér á-
stæða til að kenna nágrönnum okkar svo stórfelld-
an stuld«. Faðir þeirra bræðra sat hugsi um stund
og mælti síðan: »Líklegt þykir mér, að draumur
Geirmundar sé ekki hégómi einn, og væri reynandi
að leita sauðanna í þá átt, sem hann sá mennina
stefna«. Birningur kvaðst vera þess albúinn, ef