Gríma - 15.03.1931, Qupperneq 38

36 FEA BIENINGI, GEIEM., HLAÐG. OG STIGANDA
til verka. Báru þau frá allt lauslegt úr rúmi Hlað-
gerðar og fóru svo að losa hellurnar með allri gætni;
gekk þeim vel með þá fyrri, en svo óheppilega gekk
þeim með þá síðari, þegar þau lögðu hana frá sér,
að Hlaðgerður missti of fljótt sinn enda, svo að
nokkurt hark varð, þegar hellan féll. Þá vöknuðu
þeir bræður og spurðu, hvað á gengi. Hlaðgerður
kallaði þá eins og í ofboði: »Hjálpið þið mér! Það
er einhver að draga mig úr rúminu«. útilegumenn-
irnir stukku þá á fætur og æddu fram eftir hellin-
um; var sá eldri á undan og skálmaði beint á gjár-
opið og hvarf þar niður, en sá yngri hikaði við lítið
eitt á gjárbarminum, þótt eigi sæi hann neitt í
myrkrinu. Þá laumaðist Geirmundur að honum og
hratt honum snögglega áfram, svo að hann steyptist
niður á eftir bróður sínum. Þótt gjáin væri alldjúp,
sakaði þá ekki til muna vegna mosans, sem í botnin-
um var. Sáu þeir nú, að þeir höfðu verið ginntir í
gildru og trylltust af reiði. »Þú Stígandi«, kölluðu
þeir, »armi níðingur og eiðrofi! Betur að við hefðum
molað á þér bölvaðan hausinn en að treysta á eið
þinn! En þessa skal verða hefnt á þér eftirminni-
lega!« »Hér er enginn Stígandi«, svaraði Geirmund-
ur; »hann er saklaus að þessu bragði, en eg var að
launa ykkur alla fyrirhöfnina fyrir sauðum föður
míns, og skal gera það enn betur«. Síðan sótti Hlað-
gerður tinnu og stál og kveikti ljós. Lögðu þau hell-
urnar aftur yfir gjáropið og grjót þar ofan á, svo
að óhætt var um að fangarnir slyppu ekki. Voru þau
Hlaðgerður og Geirmundur hin kátustu það sem
eftir var nætur og spjölluðu margt. Geirmundur var
að eðlisfari glaðlyndur og fynndinn og Hlaðgerður
hafði aldrei litið glaðan dag í hálft annað ár, hvað