Gríma - 15.03.1931, Síða 54

52 HELLIR BÁRÐAR SNÆFELLSÁSS
fyrir hverjum þeim, er yrði svo djarfur að róta við
dysinni. Álögur þessar þóttu rætast, því að smala-
maður þessi varð hinn mesti ólánsræfill og dó að
lokum á vergangi. Síðan hafa engir þorað að róta
við dysinni, og hefur þó marga fýst að grafa í hana
og vita, hvað hún hefur að geyma.
13.
Hellir Bárðar Snæfellsáss.
(Eftir handriti Hannesar Jónssonar í Hleiðargarði. Ritað
eftir gömlum munnmælum).
í sögu Bárðar Snæfellsáss er sagt frá því, er hann
drap bróðursonu sína tvo, Rauðfeld og Sölva, en
glímdi við Þorkel bróður sinn og lærbraut hann. Eft-
ir þá atburði gerðist Bárður mjög einrænn og skap-
illur og vildi eigi búa með öðrum mönnum; gaf hann
vinum sínum lönd sín og bú, en hvarf sjálfur í jökla.
Byggði hann þar helli mikinn og vissu menn ógerla
hvar hann var. Er mælt að Bárður flytti þangað gull
mikið. — Bárður var fjölkunnugur og fullur forn-
eskju; hafði hann lært þær listir af Dofra fóstra sín-
um í Noregi. Hétu menn oft á hann til fulltingis sér,
þegar vandræði eða mannraunir voru fyrir höndum
og gáfust áheit þau jafnan vel; leysti hann margan
mann frá vandræðum og það jafnt eftir þann tíma,
er búast mátti við að hann væri látinn fyrir löngu.
Fýsti engan að bekkjast til við Bárð að nauðsynja-
lausu, enda hefndi hann sín þá svo að um munaði;
höfðu menn beig af honum víðsvegar um land. En