Gríma - 15.03.1931, Page 57

HELLIR BARÐAR SNÆFELLSASS
55
búinn, að ekki dygði fjanda þeim að standa í móti
sér; mundu fleiri kunna eitthvað fyrir sér en Bárð-
ur einn. — Að svo mæltu lét Jón í haf. —
Sumarið eftir lenti Jón skipi sínu við Snæfellsnes.
Hafði hann þegar tal af mönnum og var hinn drjúg-
asti; kvaðst hann hafa með í förinni pilt þann, er
ekki léti sér blöskra smámuni; væri það galdramað-
ur frá Egiptalandi, og svo magnaður væri hann, að
sökkt gæti hann mönnum í jörðu niður, þar sem
þeir stæðu; mundi Bárði veita erfiðlega að kljást
við hann. Lét Jón síðan leiða á land mann nokkurn,
ef mann skyldi kalla; hann var svo stuttur, að ekki'
tók hann öðrum mönnum meira en í klof, en hann
var ákaflega digur; eitt auga hafði hann í miðju
enni, en á höndunum voru klær eins og á ránfugli.
Varð landsmönnum starsýnt á pilt þenna, sem von
var, og skaut mörgum skelk í bringu, þegar ófreskj-
an var að ramba um í fjörugrjótinu; en Jón kvað
hann meinlausan, ef ekki væri til hans gert. Bjugg-
ust þeir félagar til ferðar á jökulinn og fór galdra-
maðurinn fyrir; hafði hann poka lítinn á baki. Gekk
þeim ferðin vel, þar til er þeir komu á þær stöðvar,
þar sem élið brast á þá sumrinu áður. Fór nú sem
fyrr, að skyggja tók í lofti og skall yfir hríð svo
svört, að aldrei höfðu þeir lent í öðru eins veðri.
Hétu þeir nú á galdramanninn að duga sér. Ætlaði
hann þegar að taka til poka síns, en þá voru hendur
hans fastar við síðurnar, svo að hann mátti þær
hvergi hræra. Hóf hann þá upp raust sína og ætl-
aði að þylja galdur, en í sama vetfangi varð tunga
hans föst við góminn, svo að hann mátti ekki mæla;
sömuleiðis festust fætur hans við jökulinn, og stóð
hann þá sem staur. Ærðist hann þá og vall froða af