Gríma - 15.03.1931, Qupperneq 58

56
HELLIR BÁRÐAR SNÆFELLSÁSS
vitum hans; brauzt hann um fast og fékk að lokum
slitið sig lausan, en eftir sátu í jökulhjarninu skór
hans, sokkar og hold að beini. Var hann þá svo óð-
ur, að hann hljóp út í hríðina æpandi, og sást hann
aldrei framar. Herti veðrið óðum og lá við sjálft að
þá Jón hrekti í sprungur í jöklinum; voru þeir að
sveima í veðri þessu í þrjú dægur, en náðu þá loks
til bæja aðfram komnir af vosbúð og sumir kalnir á
höndum og fótum. Var Jón þá orðinn daufur í dálk-
inn og örvænti um að fá erindum sínum framgengt.
Þótti öðrum ferðin hafa orðið svo sem til var stofn-
að og lögðu fast að Jóni að láta hér staðar numið
og bekkjast ekki framar til við Bárð. Hresstust þeir
félagar vonum framar við góða hjúkrun og jafn-
framt óx kjarkur Jóns, svo að hann fór enn að nýju
að hugsa um að heimsækja Bárð. Spurðist hann
fyrir, hvort nokkur væri þar, sem treysta mætti
til að rata upp jökulinn, þótt dirnmt væri, og var
honum sagt að ef nokkur fengist til þess, þá væri
það Grímur bóndi.
Þegar Jón heyrði þetta, varð hann upp til handa
fóta, og jafnskjótt sem þeir félagar voru ferðafærir,
bjóst hann að hitta Grím; fékk hann leiðsögu heim
að koti hans. Þegar þangað var komið, var degi tek-
ið að halla og bær lokaður. Drápu þeir á dyr og leið
svo löng stund að ekki var til dyra gengið; hertu
þeir þá á höggunum, og var loks til dyra gengið og
loku skotið frá hurðu; út gægðist höfuð, ferlegt á-
sýndum; var þar kominn Grímur bóndi og horfði
hvasst á komumenn. Jón heilsaði honum og tók
Grímur því fálega. Bar Jón fram erindi sitt og bað
hann að fylgja sér til hellis Bárðar, ef hann mætti.
Grímur lét brúnir síga og kvað það annara meðfæri,