Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 68

66
BESSI
17.
Bessi.
(Handrit Hannesar Jónssonar í Hleiðargarði. Sögn Jóns
Jónssonar Strandfjelds).
Bessi hefur draugur heitið á Vesturlandi. Sagt er,
að í fyrstu hafi hann uppvakinn verið og magnaður
í Arnarfjarðardölum. Fylgdi hann ætt þeirri, er
kölluð er Kollafjarðarætt. Víða gerði Bessi gletting-
ar og jafnvel sagt, að hann hafi stytt aldur einum
eða tveimur mönnum í Steingrímsfirði; oft drap
hann og fé fyrir mönnum. Fólk var yfirleitt hrætt
við Bessa, því að jafnan var hann illur viðskiftis og
hafði það til, þegar svo lá á honum, að ríða húsum
svo óþyrmilega, að brakaði í hverju tré; kom þá
vanalega einhver af Kollafjarðarætt daginn eftir.
Um þær mundir, sem Bessi var á bezta skeiði,
var prestur að Tröllatungu við Steingrímsfjörð séra
Kjálmar Þorsteinsson (1775—1798, f 1819). Þá bar
svo við eitt sinn, að prestur reið eitthvað út í Tungu-
sveit erinda sinna. Á heimleið um kvöldið var hon-
um boðin fylgd á Kirkjubóli, en prestur kvað það
með öllu óþarft; fara mundi hann sinna ferða fyrir
Bessa, — og kvað um leið vísu þessa:
Enginn Bessi mætir mér
né mínum ferðum tálmar;
hann gerir það varla að gamni sér
að glettast við séra Hjálmar.
Hélt prestur áfram ferð sinni og bar ekkert til
tíðinda fyr en hann kom að Miðdalsá. Var Bessi þar