Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 80

78
BARNAGULLIN
22.
Barnagnllin.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar frá Hvarfi).
Séra Magnús Einarsson var prestur að Tjöm í
Svarfaðardal 1769—1794. Hann átti dóttur, er Sig-
ríður hét og ólst hún upp heima hjá föður sínum.
Þegar hún var á milli fermingar og tvítugs, var hún
oft smalastúlka á sumrin; henni var það vel lagið,
eins og önnur skepnuhirðing; líka var hún flestum
kvenmönnum brattgengari í fjalli. — Það var eitt
sinn að kvöldi til, að hún var að leita að ám, sem
vantaði. Gekk hún þá alveg upp á egg á fjalli því,
sem er fyrir sunnan og ofan Tjörn og Digrihnjúkur
heitir. Kom hún þar að stórum steini eða kletti og
var dálítil flöt framan við hann, svipuð bæjarhlaði;
var þar breiða mikil af kuðungum, skelkussum,
hörpudiskum og skeljum; hafði Sigríður aldrei á
æfi sinni séð svo fagra gripi af þeirri tegund og með
jafn-fáránlegum litum. Hún virti þetta fyrir sér
stundarkorn, en snerti á engu, og var það þó freist-
ing fyrir hana, því að henni þótti fátt jafnfagurt og
ýmsir náttúrugripir, svo sem skeljar, steinar og
jurtir. Var hún alveg forviða að sjá gripi þessa uppi
á háfjalli, langt frá byggð. Henni datt í hug, að
smalar þar í kring hefðu borið þessi leikföng þang-
að, en þótti það þó í aðra röndina mjög ólíklegt, þar
sem hún vissi, að smalarnir þar í grenndinni komu
sjaldan á þessar slóðir. Það var orðið framorðið
dags, svo að Sigríður flýtti sér heim aftur og svaf
af til morguns. En forvitnin rak hana aftur upp á