Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 81

HERVÖR 79
f jallið daginn eftir, til þess að vita, hvort barnagull-
in væru þar enn með kyrrum kjörum. Þegar hún
kom að steininum, var þar ekkert að sjá og sá hún
aldrei neitt þvílíkt framar. Sigríður sagði föður sín-
um frá þessu og spurði hann, hvernig á þessu mundi
standa. »Snertir þú nokkuð á þessu?« spurði hann.
Hún neitaði því. »Jæja, það gilti líka einu«, svaraði
prestur, og fékk hún ekki annað svar hjá honum.
Séra Magnús var maður dulur og lét sjaldan skoðun
sína í ljósi um dularfull fyrirbrigði.
Saga þessi er höfð eftir Sigríði sjálfri.
Hervör.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar).
Einhverju sinni bjó hreppstjóri á bæ nokkrum.
Ekki er getið um nafn hreppstjórans, en húsfreyja
hét Hervör. Eitt sinn bar svo við, 3. sunnudag í
föstu, að þau voru bæði við messu. Þegar þau voru
komin heim um kvöldið og sezt að snæðingi, þá segir
húsfreyja við mann sinn: »Hvaða maður eða menn
voru það, sem presturinn nefndi í ræðunni í dag,
Belsibúb eða Belsibúlarnir?« »Það eru nú hrepp-
stjórarnir og sýslumennirnir og aðrir höfðingjar«,
svarar bóndi. »Þú ert þá einn Belsibubbinn, hjartað
mitt«, segir húsfreyja«. »Svo á það að heita, Her-
vör«, segir bóndi, og hefur það síðan verið haft að
orðtæki um það, sem tæpt þykir.
i