Gríma - 15.03.1931, Blaðsíða 82

80
SKRÍTLUR
24.
Skrítlur.
(Úr safni Sigluvíkur-Jónasar).
Maður nokkur kom að bæ og var spurður frétta.
»Mikil eru tíðindin að austan«, sagði hann; »það
rak hval fyrir vestan. ólafur í Viðey er dáinn; það
voru ausnar þrjátíu lýsistunnur upp úr hauskúpunni
á honum, — það kvað hafa verið mesti maðurinn á
landinu.«
Maður nokkur, sem var mjög óðamála og varð því
oft mismæli, sagði svo frá: »Hann Jón í Laugardal
átti barn með honum Jóni í Hækingsdal, allt í mein-
urn áfram komið, eins og nærri má geta, hét piltur,
var stúlka, hlaut skírn, dó andvana; hét Brandur
eftir ömmu sinni á mánudaginn kemur.«
Karl einn úr Laxárdal sagði einu sinni kunningja
sínum svo frá. »Sú mesta skynsemdarskepna, sem ég
hef nokkurntíma átt, það var hún Vídalínspostilla.
Ég sundreið einu sinni á henni yfir Laxá, reiddi
hana Gránu mína fyrir aftan mig, og var mesta
guðs mildi að það blotnaði ekkert blað í henni«.
Sami karl sagði frá því, að yfirsetukona, sem siglt
hafði til náms og var nýkomin aftur hingað til
lands, hefði boðið sér inn og gefið sér kaffi með
mikilli viðhöfn, — »og þegar hún rétti mér bakkann,
sagði hún: ,Vær saa god’; en ég vildi láta hana
heyra að ég skildi dönskuna líka og svaraði:
,Adius’.«