Gríma - 01.09.1938, Side 32

30
SÝSLUMANNSHJÓNIN Á FELLI
Það er sagt, að sýslumannsfrúin á Felli væri svo
naum, að hún léti oft bera út gamlan mat og fleygja
honum, þegar hann var orðinn ónýtur, enda þótt
hjúin hjá henni fengju ekki nema hálfan kvið, en
við einn mann var hún örlát; það var við Erlend,
hinn forna elskhuga sinn. Hann var, eins og áður er
sagt, snauður hokrari norður í Skagafirði, en brá sér
oft vestur á Strandir til þess að heimsækja Ástríði,
einkum ef sýslumaður var í siglingu eða á ferðalög-
um út af málastappi sínu, sem oft bar við; þá dvaldi
Erlendur tímum saman á Felli við bezta kost og
sagt er, að hann færi þaðan með klyfjaða hesta.
Halldór sýslumaður Jakobsson átti alla æfi í flókn-
um málaferlum, og það má svo segja, að hann hafi
lent í þrætum og erjum út af nærri hverri embættis-
athöfn sinni, en eitt málið var þó stærst og afdrifa-
ríkast fyrir hann, því að það olli því að hann varð
að hrökklast úr embætti. Þetta mál var hið svokall-
aða Fortúnu-mál, og skal nú sagt frá því.
Árið, sem einokunarverzlun Dana lagði upp laup-
ana (1787), hrakti kaupfarið „Fortuna“ úr Höfða-
kaupstað eða Skagaströnd í ofsaveðri vestur á
Strandir og braut þar í spón. Það fórst með öllu,
farmi og áhöfn, við Engjanes í Drangavík á Strönd-
um. Nokkrir skipverjanna höfðu komizt lifandi í
land, en króknað af vosi og kulda. Presturinn í Ár-
nesi skrifaði svo sýslumanni og tilkynnti honum
strandið, en sýslumaður sinnti því ekki fyrr en eftir
sex daga og kom þá loks á strandstaðinn, þó að menn
hefðu vænzt hans miklu fyrr. — Þegar sýslumaður
fór að heiman í þetta sinn, hafði frú Ástríður, aldrei
þessu vön, beðið hann að gæta sín, því að sér segði