Gríma - 01.09.1938, Blaðsíða 61

10.
Tungufólkið á Svalbarðsströnd.
[Handrit Stefáns Jónssonar á Munkaþverá].
í Árbókum Espólíns er þess getið við árið 1751,
að þjófur nokkur, Sigurður Guðmundsson að nafni,
hafi strokið úr haldi frá Þórarni Jónssyni sýslu-
manni á Grund; hafi hann komizt út á Svalbarðs-
strönd og gert sig enn sekan um þjófnað, en náðst
og verið hengdur þar niður við sjóinn. Sigurður
þessi var umrenningur og líklega eitthvað kominn
yfir tvítugt. Hann sóttist meðal annars eftir því að
stela kjöti úr eldhúsum, þar sem hann var nætur-
sakir. Þegar hann var spurður að, hvernig hann færi
að ná kjöti, sem væri hátt uppi í eldhúsrótinni, sagð-
ist honum svo frá, að þegar hann kæmi í eldhús að
nóttu til, í þeim tilgangi að stela ein'hverju, þá kæmi
til hans svartur hundur með ljós á skottinu; en þeg-
ar hann stígi upp á bakið á honum, þá hækkaði
hundur þessi, svo að hann næði hverju, sem hann
girntist, hversu hátt sem upp í rótina væri.
Þá bjó í Tungu á Svalbarðsströnd bóndi sá, er
Halldór hét; ekki er þess getið, hvers son hann var,
en kona hans hét Margrét Þorsteinsdóttir. Þau hjón
áttu þrjú börn, er hétu Valborg, Sigurveig og Þor-
steinn; mun hann hafa verið yngstur þeirra. Heldur
þótti fólk þetta vera lítilsiglt og fór af því misjafnt