Gríma - 01.09.1938, Síða 52

50 DRANGEYJARFÖR JÓHANNS SCHRAMS 1839
ur, að stöðva sig við steininn, en þegar hann kom
niður á hilluna, hrökk steinninn fram af og Jóhann
sjálfur á eftir. Þótt undarlegt megi þykja, varð þetta
ekki bani hans, og naut hann þar einstakrar fimni
sinnar og snarræðis. — Hann kom niður standandi á
breiða hillu, sem var í bjarginu tíu föðmum neðar,
og hafði lítið eða ekkert orðið meint við. — Þarna
var hann nú í fári staddur, allslaus á hillunni niður
í bjargi, og enginn maður nálægur, sem gæti hjálp-
að. Hér var því ekki um annað að ræða en duga eða
drepast. — Það vildi nú svo vel til, að Jóhann hafði
á sér sjálfskeiðing og tók hann nú hnífinn og gjörði
með honum holur í bergið, hverja upp af annari, en
þetta gekk honum vel vegna þess hversu bergið var
mjúkt. Svo stakk hann tánum í holurnar og gekk
upp bergið, en þegar hann var orðinn þreyttur, því
að þreytandi var að höggva með hnífnum upp fyrir
sig, fór hann niður á hilluna til þess að hvíla sig. —
Þannig gat hann með þrautseigju höggvið spor upp
bjargið alla leið upp á brún, en áður en hann klifr-
aði upp, hvíldi hann sig vel, fór úr sokkunum og
skónum og batt á bakið á sér, en gekk berfættur
upp. —
Kaðallinn, sem hann festi á ofanverða Kerlingu
og hann notaði sér til handfestu, þegar hann fór upp
og ofan bjargið, var 60 faðma langur, eða um 120
stikur.
Frásögn þessi er höfð eftir merkum mönnum, sem
voru í Drangeyjarferðunum með Jóhanni, og er ekki
ýkt á nokkurn hátt. — Þetta sama sumar kvæntist
Jóhann Ragnheiði dóttur síra Páls Erlendssonar á
Brúarlandi. — Jóhann Schram drukknaði á Eyhild-
arholtsduggunni 1847 frá ungum börnum, en Ragn-