Gríma - 01.09.1945, Qupperneq 12

10
SAGA VÍÐIDALS EYSTRA
[Grlma
Mörgum árum eftir hvarf systkinanna, bar svo við á
hvítasunnunótt á Hofi í Álftafirði, að einn vinnu-
manna Guðmundar prests vaknaði um óttubil við
það, að prestur kom alklæddur fram úr herbergi sínu,
sem var í öðrum enda baðstofu. Læddist hann hljóð-
lega út og kom eigi inn aftur. Vinnumanni þótti þetta
undarlegt og gerðist forvitinn, klæddist í skyndingu
og fór út. Þegar hann kom út á hlaðið, sá hann þrjá
hesta á beit fyrir neðan túnið, og það þóttist hann
vita, að eigi mundu hestar þessir eiga heima þar í
sveit, því að einn þeirra bar sérkennilegan lit. Þá
heyrði hann mannamál til kirkjunnar, læddist þangað
og gægðist inn um hliðarglugga hennar. Sá hann þá,
að prestur stóð fyrir altari, skrýddur messuskrúða, og
var að útdeila sakramenti þrem manneskjum, karl-
manni og kvenmanni, sem farin voru að reskjast, og
á að gizka tvítugri stúlku. Litla viðdvöl hafði vinnu-
maður við kirkjugluggann, en læddist aftur hljóðlega
til baðstofu, breiddi ofan á sig og sofnaði von bráðar.
Eigi hafði hann lengi sofið, er við honum var ýtt og
hönd lögð á munn honum. Þegar hann leit upp, stóð
prestur við rúm hans og gaf honum bendingu um að
klæðast og finna sig út. Gerði hann svo og fór hljóð-
lega fram úr baðstofu. Frammi í bæjardyrum var
prestur fyrir, tók í hönd honum, leiddi hann upp fyrir
bæinn og mælti svo: „Óþarflega varstu forvitinn áðan,
og vita skaltu það, að nú er líf þriggja manna undir
því komið, að þú segir engum frá því, er þú varzt vís-
ari í kirkjunni; verður þú nú að sverja mér að þegja.“
Vinnumaður gerði það og efndi það trúlega. — Liðu
svo fá ár, en þá bar svo við um haust í fyrstu fjall-
göngu, að gangnamenn úr Álftafirði hrepptu nið-
dimma þoku, svo að nokkrir þeirra villtust. Þegar þeir