Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1995, Síða 6

Samstöðuhátíð á Sauðárkróki
Eins og lesendum mun mætavel
kunnugt hefur Öryrkjabandalag
íslands gengist fyrir samstöðu-
hátíðum á aðventunni undanfarin ár.
Hin fjórða var svo haldin norður
á Sauðárkróki 14. desember s.l., en
áður hafa þær verið haldnar
við Langholtskirkju í
Reykjavík, á Egilsstöðum
og í Mosfellsbæ (Hlein).
Hefur jafnan verið frá þeim
greint hér.
Það var fjölmennt lið
sem flaug til Sauðárkróks
(að vísu fyrst til Húsavíkur,
svo var Flugleiðum fyrir að
þakka). Allt framkvæmda-
ráðið fór norður: Ólöf Rík-
arðsdóttir, Haukur Þórðar-
son, Hafdís Hannesdóttir,
Hafliði Hjartarson og Ólafur
H. Sigurjónsson. Fram-
kvæmdastjóri bandalagsins
Ásgerður Ingimarsdóttir og
Helgi Hróðmarsson starfs-
maður samvinnunefndar
voru og í för svo og undirritaður,
þannig að Fréttabréfið færi ekki var-
hluta af ferðasögunni. Eftir þægilegt
flug og þingeyska lofttöku á Húsavík
var komið til Sauðárkióks um hádeg-
isbil.
Eftir góðan málsverð með
heimamönnum var haldið til fundar
með svæðisráði Norðurlands vestra í
Skagfirðingabúð, en þar er aðsetur
Svæðisskrifstofu um málefni fatlaðra.
Formaður svæðisráðs Valgarður
Hilmarsson setti fund og bauð
alla velkomna. Framkvæmdastjóri
Svæðisskrifstofu, Sveinn Allan
Morthens fór yfir og útskýrði þau
úrræði sem yfir væri búið á
Norðurlandi vestra. Hann fór fyrst
yfir búsetumál og þróun síðustu ára.
Fyrsta sambýlið kom 1984 á Siglu-
firði, á Gauksmýri var svo komið upp
sambýli 1990 og nú á þessu ári tóku
tvö til starfa þ.e. á Blönduósi og
Sauðárkróki en það myndarlega
tvíþætta átak var einmitt tilefni þess
að ákveðið var að samstöðuhátíðin
skyldi haldin nyrðra þar.
Sveinn Allan fór svo yfir íbúðir
þær á svæðinu sem þessu tengdust og
þar með flutning íbúa af sambýlum
yfir í íbúðir, sem væri hin gleðilega
þróun þar sem víðar.
Hann kvað búsetumál geðfatlaðra
óleyst enn, en það væri eitt brýnasta
verkefnið framundan. I umræðum
kom fram að brýnt væri að tryggja
næga þjónustu varðandi búsetu
geðfatlaðra svo hún mætti heppnast,
svo og að vafasamt væri að þjappa of
mörgum geðfötluðum saman.
Næst ræddi Sveinn Allan um
dreifingu þjónustunnar um kjör-
dæmið sem væri allsvipuð í öllum
héruðum þess. Hann ræddi sér í lagi
þjónustu við fötluð börn og gat þess í
því sambandi að leikfangasöfn væru
á Blönduósi, Sauðárkróki og Siglu-
firði. Hann sagði sumardvöl fyrir
börn allvel tryggða og varðandi stoð-
þjónustu gat hann þess m.a. að iðja/
dagvist væri á þrem stöðum, einnig
færi fram þjónusta á atvinnusviðinu
með verkstjórn og ráðgjöf inn í
fyrirtækin, svo og með skipulegri
atvinnuleit. Hann sagðist telja að
varðandi þjónustu við fatlaða almennt
gilti öðru fremur að dreifa henni, færa
hana heim til fólks sem bezt, jafnvel
þó gæði yrðu ekki eins mikil.
I umræðum hér að lútandi kom
fram að aukið val á þjónustu væri
aðalatriðið - að fólkið sjálft gæti valið.
Komið var inn á frekari liðveizlu og
það frumskilyrði fyrir henni að
sveitarfélögin sæju vel fyrir lið-
veizluþættinum.
Næst var rætt um endurhæfingu
fatlaðra á svæðinu sem væri
heldur bágborin, ef frá væri talin
sjúkraþjálfun sem væri víða.
Héraðslæknirinn Sigursteinn
Guðmundsson ræddi í því
sambandi þá nauðsyn að
koma upp á einum stað á
svæðinu endurhæfing-
araðstöðu s.s. stefnt væri að
á Blönduósi.
Haukur Þórðarson minnti
á að með afnámi endurhæf-
ingarlaganna 1983 hefði
vægi endurhæfingar innan
málaflokksins minnkað.
Hann taldi á því nauðsyn að
á hverju svæði væri miðstöð
þjónustu af þessu tagi.
Síðan urðu allmiklar
umræður um skólamál og
fyrirhugaðan flutning grunn-
skólans alfarið yfir til sveit-
arfélaganna. Álit manna ótvírætt að
það mál þyrfti lengri og vandaðri
undirbúning og alveg sér í lagi yrði
að vera tryggt að sérkennsla fatlaðra
sæti ekki eftir við skiptin.
á var komið að umræðum um
hlutverk og störf trúnaðarmanns
fatlaðra á svæðinu. Sveinn Allan kvað
þessa skipan hafa sannað gildi sitt,
enda aðhald nauðsynlegt. Hann kvað
samstarf trúnaðarmanns og Svæðis-
skrifstofu afar gott og mikið leitað til
trúnaðarmanns af hálfu starfsfólks
sambýlanna. Hann taldi of þröngan
stakk skorinn varðandi verkefni
trúnaðarmanns þar sem eingöngu væri
urn eftirlit á stofnanatengdri starfsemi
að ræða og mætti kalla þetta eins
konar friðþægingu kerfisins sjálfs.
Séra Stína Gísladóttir sem gegnir
starfi trúnaðarmanns fatlaðra greindi
frá reynslu sinni. Hún kvað mestan
tíma hafa farið í að kynnast heimilis-
fólki sem starfsfólki, enda afar
dýrmætt að ná sem beztu sambandi í
byrjun. Hún sagði mikla nauðsyn á
því að útvíkka starfssvið trúnaðar-
manns svo allir fatlaðir mættu njóta
krafta hans sem allra bezt.
Hluti hópsins á hátíðinni
6