Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1995, Page 42

Sigurður Gunnarsson, fv.skólastjóri:
Viðhorf mitt til ellinnar
Formálsorð ritstjóra: Það hefur
stundum verið sagt við mig að of lítið
sé hugsað um efni fyrir þann stóra
hóp aldraðra öryrkja sem blað þetta
fær í hendur. Einn mætur lesandi,
sá merki skólamaður Sigurður
Gunnarsson, hefur nú bætt hér um
í bili með bráðgóðri grein og einkar
hugnæmum ljóðlínum. Hafi hann
heila þökk og hlýja fyrir sending-
una, því öllum er til ellinnar hollt
að hugsa.
Af ástæðum, sem ég geri mér ekki
fulla grein fyrir, varð mér nýlega
hugsað til ellinnar langa stund á
rökrænni hátt en áður. Sáégþásittaf
hverju í skírara ljósi en fyrr.
Segja má, að ekki sé óeðlilegt að
mér verði stundum hugsað til þessa
aldurskeiðs, þar sem ég er nú kominn
nokkuð á níræðisaldurinn.
Eg ætla ekki að eyða hér löngu
máli í að rökræða um ellina, þó að það
sé mikið og verðugt viðfangsefni. En
það sem mér er mjög annt um að hér
komi fram, og sem flestir aldraðir
hugsi vel um, er sú niðurstaða af hug-
leiðingum mínum um ellina, sú
grundvallarhugsun og staðreynd, að
ef aldraðir hafa sæmilega góða heilsu
andlega og líkamlega, eins og raunar
langflestir hafa nú við okkar ágætu
aðstæður, er ellin einkar ánægjulegur
og gefandi tími. Við þurfum því
sannarlega ekki að kvíða fyrir henni,
eins og sumir virðast þó stundum
gera.
Við getum flest dundað við ein-
hver ánægjuleg störf, bæði ýmiss
konar handiðju og margvísleg félags-
störf, ýmist heima eða með vinum og
kunningjum utan heimilis. Og það
veitir öllum rnikla ánægju samkvæmt
spekimálinu okkar foma, “Maður er
manns gaman”.
Og ýmsir geta stundað ritstörf sín
áfram sér og öðrum til ánægju.
Þar skiptir mestu máli að leggja
aldrei árar í bát, - vera alltaf vakandi
á meðan við erum á veginum, hafa
daglega samband við vini og
kunningja og gleyma aldrei að stunda
daglega létta heilsurækt, svo sem
Sigurður Gunnarsson
göngur og sund, til þess að halda góðri
heilsu sem allra lengst.
Svo vil ég einnig minna á, að allir
aldraðir eiga dýrmætan fjársjóð, sem
á að vera okkur öllum ómetanlegur
gleðigjafi á meðan við höldum and-
legri heilsu okkar.
Það eru minningarnar, - minning-
arnar góðu um farsælt starf og kynni
við fjölda af úrvals fólki, og minn-
ingarnar um þá undursamlega fögru
og tjölbreytilegu Jörð sem við búum
á, með sínu dásamlega og ótrúlega
fjölþætta lífríki, og við höfum flest
kynnst vel á langri leið, bæði heima
og erlendis. Við þær minningar getum
við líka löngum unað okkur til
sífelldrar gleði og uppörvunar.
Það eru þessar dýrmætu, sígildu
hugsanir sem ég vildi að við, hin
öldruðu, gerðum okkur öll fulla grein
fyrir og hefðum sem oftast í huga. Á
það hef ég reynt að benda með þessum
fáu orðum.
Eg hef einnig reynt að túlka þetta
viðhorf mitt til ellinnar í nokkrum
ferhendum, sem mér þykir
ofurlítið vænt um. Þær verða hér
lokaorð mín:
Þó að mér sæki elli og kröm
aldrei skal ég kvarta.
Ávallt gleðin er mér töm,
eykur framtíð bjarta.
Skyggnist ég um langa leið
lífi þrátt ég fagna.
Minning brosir hlý og heið
í heimi starfa og sagna.
Undra fagrar áttu, Jörð,
unaðsmyndir kærar.
Leika sér um laut og börð
lindir silfurtærar.
Fagra veröld, þökk sé þér,
- þér ég aldrei gleymi.
Alla dýrð sem augað sér
innst í hjarta geymi.
Þó hárin gráni á höfði mér
og hinsti nálgist dagur,
minninganna eldur er
ávallt skær og fagur.
Sigurður Gunnarsson
HLERAÐ IHORNUM
Maður einn var að hringja í síma þar sem símsvari var á og hann þylur eftir og
svarar að hluta og segir svo : “Nú kemur pípið”. Þá segir sá er við hlið hans
stóð, að nú skyldi hann lesa inn skilaboðin. Þá glymur í karli: “Þarf maður
ekki að tala hátt við þetta helvíti”.
*
Það var í skíðaskálanum. Þar kom maður að sem annar var að bursta tennur
sínar og spurði sá höstugur hvers vegna hann væri að bursta tennurnar með
sínum tannbursta. “Æ, ég hélt að þetta væri skíðafélagstannburstinn”, svaraði
sá með tannburstann.
*
Það var um aldamótin síðustu og heimasætan á bænum var að búa sig í vistina
til hjónanna á stórbýlinu í sveitinni. Móðir hennar lagði henni heilræði og tók
henni sérstakan vara á því að hún léti nú ekki stórbóndann barna sig. Þá gall
við í föðurnum: „Ja, hann væri vís til þess og þau hjón bæði“.
42