Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1995, Blaðsíða 4

Ragnar R. Magnússon.
Dagur hvíta stafsins
Dagur hvíta stafsins var 15. okt. sl. og þá sem dagana á undan var
athygli landsmanna vakin á vanda og hugðarefnum blindra og
sjónskertra. Eftir hádegi þann 15. safnaðist fólk saman á Hlemmi og varð
af allmyndarleg ganga niður Laugaveginn og áfram yfir á Ingólfstorg.
Það var félagsmálaráðherra Páll Pétursson sem gekk “blindur” með hvítan
staf og fylgdarkonu góða í fararbroddi þessa leið og er á Ingólfstorg var
komið og hann orðinn “sjáandi” á ný lýsti hann reynslu sinni af
gönguferðinni og kvaðst um leið vilja leggja sitt af mörkum til að auðvelda
blindum og sjónskertum sem allra mest lífsgöngu sína. Á Ingólfstorgi var
það Helgi Hjörvar sem stjórnaði stuttri athöfn þar sem formaður
Blindrafélagsins Ragnar Magnússon flutti ræðu ásamt með félags-
málaráðherra. Hann minnti þar á helztu baráttumál blindra og bað um
stuðning stjórnvalda sem og alls almennings til þess að þau mættu sem
flest og fyrst ná fram að ganga.
Sjónstöð Islands hefur nýlega látið gera þjónustukönnun mjög víðtæka
sem getið verður um annars staðar í blaðinu og þar komu fram margar
merkilegar upplýsingar og marktækar um leið varðandi hagi þeirra er til
Sjónstöðvar Islands leita. I máli Ragnars og Helga kom fram þakklæti til
félagsmálaráðherra fyrir að hafa lagt blindum lið m.a. með skipan nefndar
sem á að vinna að stefnumótun í þágu blindra og sjónskertra, en sú nefnd
er undir forystu Margrétar Margeirsdóttur og aðrir í nefndinni nafnar tveir,
Helgi Hjörvar og Helgi Seljan. Eftir stutta en ágæta athöfn á Ingólfstorgi
þar sem félagsmálaráðherra var að lokum leystur út með blómum gengu
gestir inn í Hitt húsið þar sem margt blindum tengt var kynnt s.s.
Blindrabókasafn íslands, Sjónstöð íslands og Hljóðbókagerð Blindra-
félagsins svo og lásu menn þar Morgunblaðið í tölvu með tilheyrandi
tölvuraust. Síðan hélt fólk á Kaffi Reykjavík en þar skemmti gestum hin
allt leikandi Islandika og var gerður góður rómur að.
Blindrafélaginu er allra heilla árnað í umfangsmiklum störfum þess.
H.S.
HVATNING TIL STARFA
Yið skulum hafa það í huga að
hömlur fólks eru oft ekki meiri
heldur en aðstæður í þjóðfélaginu
segja til um. Þess vegna er nauðsyn-
legt að fjarlægja hvarvetna þröskulda
bæði í eiginlegri og óeiginlegri merk-
ingu, hvar sem hætta er á að þeir tor-
veldi jafnan aðgang fólks að lífsgæð-
unum.
s
Iþessu sambandi kemur upp í huga
mér kona sem lést síðastliðið vor
aðeins 57 ára að aldri. Líf hennar
var um margt óvenjulegt. Hún lenti í
alvarlegu bílslysi þegar hún var barn,
sem gerði það að verkum að hún var
bundin hjólastól það sem eftir var
ævinnar. Hún bjó úti á landi þegar
slysið átti sér stað og á þeim tíma voru
úrræði ekki mörg þegar um var að
ræða þjónustu fyrir fatlað fólk. Því
var hún sem bam send á elliheimilið
Grund þar sem hún dvaldi í mörg ár.
Við getum ímyndað okkur hvaða áhrif
það hafði á barnið að búa á stofnun
sem í “þokkabót” var elliheimili og
missa þannig af ótalmörgu sem börn
eiga rétt á að njóta.
Saga þessarar konu sýnir okkur að
margt hefur breyst á ekki lengri
tíma. Þrátt fyrir það blasa hvarvetna
við dæmi um hversu langt er enn í
land að jafnrétti sé náð. Saga hennar
er ekki síður hvatning til okkar sem
vinnum í málaflokknum að halda
starfinu ótrauð áfram í ljósi þess að
með samtakamætti er skref fyrir skref
hægt að ná árangri. Við skulum keppa
að því að merking orðanna, EITT
SAMFÉLAG FYRIR ALLA verði
veruleiki á Islandi. Við höfum alla
möguleika til þess að svo megi verða.
Reykjavík 5.11.1995
Helgi Hróðmarsson
starfsmaður Samvinnunefndar
Öryrkjabandalags og Þroskahjálpar.
Hlerað
í hornum
Nýi presturinn kom í skólann til þess
að kynna sér kristinfræðikennsluna og
var viðstaddur í tíma. Þar sneri hann
sér að einum nemandanum og sagði:
„Hver braut veggi Jeríkóborgar, væni
minn?“ „Ekki ég, prestur minn“, sagði
pilturinn. Þá snéri presturinn sér að
kennaranum og sagði: „Á ég að taka
þetta sem sýnishorn af kennslu þinni
og aga?“ Kennarinn varð dálítið vand-
ræðalegur og svaraði: „Ég veit það
ekki. En ég veit, að Tommi er áreið-
anlegur drengur, og ég veit að hann
myndi kannast við það, ef hann hefði
gert það“. Presturinn varð nú aldeilis
hneykslaður, snéri sér til skólanefnd-
arinnar, þar sem hann bar fram kvört-
un. Skólanefndin hélt fund um málið
og sendi prestinum síðan eftirfarandi
bréf: „Skólanefndin telur ekki ástæðu
til að aðhafast frekar í þessu máli. Hún
mun ganga í ábyrgð fyrir greiðslu á
tjóni því, sem unnið var á ákveðnum
vegg, þótt hún telji það engan veginn
sannað, að nemendur umrædds skóla
hafi verið þar að verki“.
4