Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1995, Blaðsíða 38

Ingimar Jóhannesson, kennari:
JÓLAMINNING
ólin eru að koma. Við erum öll
farin að hlakka til jólanna með
allri sinni tilbreytni, gjöfum og
hátíðleik. Og mér flýgur í hug einn
fallegasti jólasálmurinn okkar: “Sem
börn af hjarta viljum vér”. Eg ætla
að staðnæmast við þá setningu og bið
ykkur að gera það líka. Börn og jól
er nátengt hvað öðru. Og þegar jólin
nálgast hverfur hugur okkar hinna
eldri til bernskujólanna. Ég ætla að
segja ykkur núna frá þeim jólum
bernsku minnar, sem ég man allra bezt
eftir. Þið munuð að sögulokum skilja
hvers vegna þau jól verða mér
ógleymanleg.
Nú bið ég ykkur að koma rúmlega
50 ár aftur í tímann. Til jólanna 1906
og að bernskuheimili mínu, Meira-
Garði í Dýrafirði. Þar ólst ég upp
ásamt 7 öðrum börnum - systkinum
og frændsystkinum.
Sunnudaginn næsta fyrir jól var
snjór yfir öllu og fannkoma svo
mikil, að við börnin gátum ekki leikið
okkur úti og héldum okkur inni við
ogræddumauðvitaðumjólin. Nokk-
urn skugga bar á tilhlökkun okkar að
þessu sinni, því að einn leikfélaginn -
13 ára stúlka var mjög veik og við
vissum, að hún mundi ekki geta verið
með í leikjum okkar um jólin, en var
samt nokkurnveginn málhress. Hún
hafði þá legið rúmföst hálft annað ár
samfleytt, en hafði verið sjúklingur í
4 ár og legið rúmföst alls nær 3 ár, en
var lengi svo hress, að hún gat lesið
og skrifað, unnið í höndum - en nú
var mátturinn að mestu þrotinn. Auð-
vitað reyndum við hin börnin að vera
hjá henni til skiptis, en þennan um-
rædda dag vorunt við mörg hjá henni
um miðjan daginn og ræddum jólin,
Ingimar Jóhannesson.
hvað við ætluðum að gera, hvemig við
mundum skemmta okkur og þar fram
eftir götunum. Við gleymdum alveg
að taka tillit til veiku stúlkunnar - hún
hlustaði róleg á skvaldrið í okkur og
þagði, við hin töluðum svo mikið.
Loks þegar hlé varð á hjá okkur sagði
hún hæglátlega og brosti lítið eitt:
“Nú get ég ekkert gert um jólin - en
ég verð þá að gleðjast við að sjá aðra
glaða”.
Við börnin litum hvert á annað, en
sögðum ekkert. Okkur skildist að við
hefðurn verið ónærgætin við hið veika
barn, en hún hafði öðlast þrek til þess
að gleðjast við þá hugsun eina að sjá
aðra glaða um jólin.
Svo liðu nokkrir dagar. Með
hverjum degi minnkaði lífsþrótt-
ur sjúklingsins, unz hún dó á jólanótt-
ina - helgustu stund ársins.
Þið getið því nærri, að jólin hjá
okkur börnunum urðu döpur að þessu
sinni. En við trúðum því að litla stúlk-
an hefði lifað gleðileg jól, trúðum því
börnin. að góður guðs engill hefði
flogið með sál leiksystur okkar til
himins - alveg eins og sagt er frá í
ævintýri Andersens, um litlu stúlkuna
með eldspýturnar - með jólabarninu í
himni guðs - og börnin góð - ég trúi
því enn í dag.
En nú spyrjið þið ef til vill: Hvers
vegna ert þú að segja okkur þessa
raunasögu þegar jólin eru í nánd og
allir eiga að vera glaðir? En bíðið við.
Sagan erekki alveg búin. Ognúspyr
ég. Hvað haldið þið að hafi gefið
þessu dauðveika bami þrek til þess að
bera þjáningar sínar og geta að lokum
sagt brosandi - þegar líkamsmátturinn
var á þrotum - að hún ætlaði að gleðja
sig við að sjá aðra glaða?
Það var ekkert annað en bjargföst
trú hennar á jólabarnið - Jesú Krist.
Mamma hennar hafði innrætt henni
þessa trú og á liðnum þjáningarárum
hafði hún verið þeirra athvarf og
huggun.
Svo mikill er máttur jólabarnsins.
essi sannindi vildi ég segja ykkur
núna, börnin góð. Þetta er engin
skáldsaga - þessa atburði hefi ég
sjálfur heyrt og séð. Ég skal að lokum
trúa ykkur fyrir því, að þessi umræddi
sjúklingur var einkasystir mín - eina
systirin, sem ég hefi átt.
Sögu minni er lokið. Hún sýnir
okkur að jólabarnið er okkur styrkur
bæði í gleði og sorg.
Ég óska þess að hver jól megi auka
trú ykkar á jólabarnið svo að þið
finnið hina sönnu jólagleði, sem er
fyrst og fremst falin í því að eiga þá
trú og eiga það hugarfar, sem metur
mest að gleðja aðra.
Gleðileg jól.
Ingimar Jóhannesson
Hlerað
í hornum
Það var á tímum verðbólgunnar.
Maður einn sem átti merkisafmæli í
desember hóf árið með því að leggja
andvirði einnar brennivínsflösku inn
á bók og gerði svo mánaðarlega til að
eiga nú 12 flöskur þegar kæmi að
afmælinu. I desember fór hann í
bankann og tók út fjármunina og fór
beint í ríkið og fékk þar aðeins níu
flöskur fyrir peninginn. Hann snar-
aðist aftur í bankann, kallaði í banka-
stjórann og krafðist þess að upplýst
yrði hver hefði drukkið þessar þrjár
flöskur sem upp á vantaði.
Es.
Þessi ljúfsára og umhugsunarverða
jólaminning var flutt fyrir ótalmörg-
um árum í skóla einum í Reykjavík
af hinum gagnmerka skólamanni Ingi-
mar Jóhannessyni kennara.Hún á
erindi til okkar enn í dag með sínum
áleitnu myndum og ekki síður þeint
ályktunum sem af þeim eru dregnar.
38