Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1995, Blaðsíða 45

Kvöldstund í Eirbergi
nemenda og starfsfólks og reynt að
finna lausn sem allir geta sætt sig við.
Sjálfboðaliðar:
Á HKNC er mikið byggt á sjálf-
boðaliðum og eru um 100 sjálfboða-
liðar á skrá. Er þetta ýmist ungt fólk
í skólum eða eftirlaunaþegar.
Það er algengt að sjálfboðaliðar
komi einu sinni til tvisvar í viku og
séu þá alltaf í sömu vinnunni, sem
dæmi kemur einn alltaf á fimmtu-
dagskvöldum til að fara með í sund,
annar kemur til að fara með að versla.
Síðan er fólk sem kemur alltaf í
sömu deildirnar og tekur þátt í starfinu
þar. Á HKNC segja þau, að ómögu-
legt sé að vera án sjálfboðaliðanna.
Stuðningshópar:
Stuðningshópar eru í gangi einu
sinni í viku og hafði ég ánægju af að
taka þátt í því starfi.
Ég spurði annan hópinn hvað væri
mikilvægast fyrir þau þegar endur-
hæfingunni væri lokið. Það sem flest
þeirra voru sammála um var stuðn-
ingur heima og þá voru þau í flestum
tilfellum að talaum að komast á milli,
ef þau vildu gera annað en fara á milli
vinnu og heimilis.
í Ameríku er engin ferðaþjónusta,
þannig að nota verður þau almenn-
ingsfarartæki sem í boði eru. Og ann-
að atriði sem þau voru sammála um
að væri mikilvægast var að hafa tæki-
færi til að taka þátt í stuðningshóp.
✓
Aður en ég fór heim fór ég til
Washington DC og skoðaði
háskóla fyrir heyrnarlausa þar sem
daufblindir hafa verið í námi.
Er það góður kostur fyrir þá sem
eru færir um að fara í háskólanám og
eru mjög sjálfstæðir, en þeir verða
sjálfir að koma sér á milli húsa í tíma
og sjá að öllu leyti um sig.
Síðan flaug ég til Atlanta og skoð-
aði endurhæfingarstofnun fyrir blinda
og fyrir heymarlausa, en núna eru þeir
að byrja að hanna þjónustuna fyrir
daufblinda.
Einnig var ég svo heppin að kom-
ast á fund með foreldrum daufblindra
í Atlanta. Sagði ég þeim svolítið frá
því sem við erum að gera hér á landi
og fékk að heyra það sem brann á
þeim.
Kristín Jónsdóttir.
Hinn 10. október sl. var dagur
geðheilbrigðis. Eins og segir í
ágætum bæklingi, sem Rauði kross
íslands hefur gefið út í samvinnu við
Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga er
geðheilsa annað og meira en að vera
laus við geðsjúkdóma. Hún er m.a.
tilfinningar manneskjunnar og
hvernig hún tekst á
við kröfur lífsins.
Að kvöldi 10.
okt. var haldinn
fræðslufundur um
geðheilbrigðismál í
Eirbergi á lóð
Landsspítalans.
Þar voru flutt
nokkur ágætis-
erindi en fundinum
stjórnaði Tómas
Helgason, pró-
fessor.
Lárus Helgason,
yfirlæknir, talaði um geðfatlaða inni
á stofnunum. Högni Óskarsson,
geðlæknir, talaði um geðfatlaða utan
stofnana. Þá talaði Magnús Þor-
grímsson, sálfræðingur um geðhjálp
og síðan talaði Jón Stefánsson, geð-
læknir, um geðvernd. Að síðustu
talaði Hannes Pétursson, yfirlæknir
geðdeildar Borgarspítalans, um
rannsóknir í geðlæknisfræðum. Eftir
erindin voru fyrirspumir og umræður.
Imáli fyrirlesara kom fram að m.a.
vegna lokana geðdeilda er ekki
hægt að grípa nógu fljótt inn í sjúk-
Hlerað í hornum
Hafnfirðingur nokkur fór í söluferð á
togara til Hull og þegar að landgöngu
leið þá fór hann til skipstjórans, kvaðst
ekki kunna ensku en langaði hins veg-
ar mjög á krá að fá sér bjór. Skipstjór-
inn bað hann engar áhyggjur að hafa,
tala bara hátt og skýrt, þá myndu þeir
skilja þyrstan mann. Hafnfirðingurinn
fór svo á krána og sagði hægt og skýrt
við afgreiðslumanninn: „Mig langar
í einn bjór“. Og bjórinn kom hjá bros-
andi afgreiðslumanninum. Hafnfirð-
ingurinn saup drjúgum og sagði svo
afar hægt og skýrt: „Ég heiti Gunnar
og er frá Hafnarfirði“. Afgreiðslumað-
urinn svaraði þá í sama dúr: „Ég heiti
dómsferli einstaklinganna og leggja
þá inn og er þá ekki annað til ráða en
að láta þá hafa fullan örorkulífeyri til
þess að þeir geti bjargað sér fjárhags-
lega úti í samfélaginu. Atvinnuleysið
stuðlar einnig mjög að því að fleiri og
fleiri úr þessum hópi fara á örorku-
lífeyri því einhvernveginn verður fólk
aðlifa. Ogþáspyr
maður sjálfan sig
hvað vinnst með
lokun geðdeild-
anna annað en fjár-
hagslegt tjón og
það sem verra er
heilsutjón. Það er
ekki hægt að ætlast
til að geðfatlaðir
bjargi sér á eigin
spýtur svo vikum
og mánuðum
skiptir án þess að
eiga sjálfsagt inn-
hlaup á geðdeildirnar.
Fundurinn var fjölsóttur og öllum
opinn. Erindi fyrirlesaranna voru
alveg sérstaklega Ijós og skýr og með
afbrigðum vel flutt. Flutningur hefur
nefnilega svo ótrúlega mikið að segja.
Að flytja mál sitt ljóst og skýrt og á
góðri íslensku skilar alveg ótrúlega
miklu til áheyrenda og það gerðu
þessir ágætu menn allir sem einn.
Hafi þeir þökk fyrir ánægjulega og
fræðandi kvöldstund um mál þeirra
sem hvað minnst mega sín í þjóð-
félaginu.
Ásgerður Ingimarsdóttir
Ragnar og er frá Reykjavík“. Þá varð
Hafnfirðingnunr að orði: „Fyrst við
erum báðir frá íslandi af hverju tölum
við þá ensku?“
*
Járnkarl mikill hvarf úr kaupfélagi
eystra. Við leit fannst hann hjá karli
einum, sem sagðist hafa fundið hann.
Aðspurður um fundarstað svaraði
hann: “Égfannhannárekiútviðeyj-
ar.”
Umræða var um það í hópi ferða-
félaga hve bamsfæðingar væru fátíðar
í tiltekinni heimsborg eða 0,4 börn á
hjón. Þá spurði einn: “Ja, hvað þarf
þá rnarga einstaklinga til að búa til eitt
barn?”
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
45