Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1996, Qupperneq 26

Þó að ég hafi dvalið hér nokkuð
við mínar eigin hugmyndir um
rekstur verndaðra vinnustaða og þá
sérstaklega Vinnustaði ÖBÍ þá geri ég
mér að sjálfsögðu grein fyrir því að
atvinnumál fatlaðra verða ekki ein-
vörðungu leyst á slíkum stofnunum,
fleira þarf að koma til. Fatlaðir verða
að eiga aðgang að vinnumarkaðinum
eftir sem eðlilegustum leiðum en lík-
lega verður að tryggja atvinnuöryggi
þeirra framar öðru í gegnum svæðis-
bundnar vinnumiðlanir og þá með
aðstoð frá opinberum aðilum eins og
fram kemur í frumvarpi til laga um
vinnumiðlun sem lagt hefur verið fyrir
Alþingi.
Eg vænti þess að sú vandaða til-
lögugerð sem nefnd félagsmálaráðu-
neytisins um atvinnumál fatlaðra hef-
ur unnið og lagt fram í ágætri skýrslu
verði til þess að nú verði hafist handa
af réttum aðilum að hrinda henni í
framkvæmd sem allra fyrst. Þeir sem
eiga hér mestra hagsmuna að gæta
þurfa því að snúa sér að því af alefli
að tillögur nefndarinnar verði fram-
kvæmdar.
Jón Þór Jóhannsson
Hlerað
í hornum
Ritstjórinn var eystra og fimm ára
hnátan, dótturdóttirin, fékk að fylgja
honum á flugvöllinn. Hún spurði:
“Hlakkar þú ekki til að hitta Hönnu
ömmu, þegar þú kemur suður?”,
hverju afinn svaraði eindregið játandi.
Þá sagði sú litla: “Já, þú hlakkar þá
til að fara frá öllum barnabörnunum
þínum”. Afinn átti ekkert andsvar.
Kona ein mætti ungum manni sem ók
bamavagni á undan sér. Bamiðorgaði
allt hvað af tók í vagninum, en konan
heyrði að maðurinn sagði í sífellu:
“RólegurAxel, rólegurAxel”. Konan
fékk að kíkja í vagninn, klappaði
barninu, sem ekki linnti þó látum og
sagði svo við unga manninn: “Já,
hann heitir sem sé Axel”. Þá svaraði
maðurinn: “Nei, hann heitir ekki
Axel, það er ég sem heiti Axel”.
Maður einn lýsti reykingakófi í her-
bergi einu svo: “Þó maður hlypi með
lambslæri þar í gegn, mundi það samt
verða ofreykt”.
Valgeir Sigurðsson,
skjalavörður:
Hrafn
Ég byggði mér hreiður, bálk úr sprekum og hrísi,
borið saman og tínt í ólíkum stöðum.
Ég ól mína drauma: Áframhald krummakynsins,
einkennin gömlu, ræktuð í þúsund liði.
Ég flaug upp í hamra, fann mér þar tæpa syllu,
festi þar byggð, og hugði nú gott til hokurs.
Ég byggði mér hreiður, bjó þar glaður að mínu.
Bæjanna þústir sýndust í nægum fjarska.
Því varð mín undrun ógninni sjálfri stærri,
er arka sá ég til fjallsins drápsmanninn slynga.
Greip ég til flugsins. Útsýn er góð hér efra.
- Eigi mun gisinn laupur minn halda höglum.
Ort í apríllok og á fyrstu dögum maímánaðar 1965.
Á afmælisdegi Stefáns Jónssonar
Lífi leynir fold.
Lítið fræ í mold
sik teygir brátt
í sólar átt.
Hátt röðull hlær
á himni, skær.
Mjök Ijóma sund
um morginstund.
Gras vort es grænt,
gagnsamt ok vænt,
þat es lífs vors líf
ok lands hlíf.
Því hyllumk þann,
er þess hróður vann
ok gengr á þess fund
með glaðri lund.
Njót garpr góðs,
jafnt geirs sem fljóðs.
Legg ör á streng,
hljót ærinn feng.
Megi fiskr í ám
ok fugl í trjám
sækja himin sér
í hendur þér!
Flutt í afmælisveislu Stefáns Jónssonar 9. maí ‘83
(Athugasemd höfundar: Kvæðið er allt ort að morgni afmælisdagsins
og hefur ekki tekið neinum breytingum síðan. - Höfuðlausn Egils
Skallagrímssonar er eina fornkvæði vort sem getur státað af endarími.
Því var það nú til gamans gert, og meðfram til þess að létta höfundinum
verk sitt, að stæla að nokkru stíl og hátt sjálfrar Höfuðlausnar.)
V.S.
26