Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1997, Síða 6

Sigurður Björnsson launafulltrúi:
ÞAÐ ER VANDIAÐ
FERÐASTí HENNIVERÖLD
Mig langar í uppafi máls míns að
þakka Öryrkjabandalagi
Islands og Landssamtökunum Þroska-
hjálp fyrir það framtak að halda þessa
ráðstefnu.
Það er nefnilega löngu tímabært að
kryfja til mergjar þau vandamál sem
eru misjafnlega
erfiðir farartálm-
ar á ferðum fatl-
aðra, hvort heldur
er innanlands eða
utan.
Ég kem til
með að benda á
þau vandamál
sem ég hef
reynslu af sem
hreyfihamlaður
ferðalangur, og einnig hvernig mætti
að mínu mati gera betur því oft er
það því miður hugsunarleysi, áhuga-
leysi og vanþekking sem er fötluðum
ferðamönnum mestur fjötur um fót.
Aður en ég tek fyrir einstök atriði
ætla ég að segja ykkur örstutta ferða-
sögu sem gerðist fyrir réttum mánuði.
Þannig er að ég er annar tveggja full-
trúa Islands í starfshópi á vegum
HELIOS verkefnisins sem kallast
“Indipendent living - Mobility and
transport”. Nefnd þessi fjallar fyrst
og fremst um aðgengi
fatlaðra að almenn-
ingssamgöngum og
reyndar samgöngu-
kerfinuíheild. Éghélt
af stað sem leið lá til
Brussel ásamt sam-
nefndarmanni mínum
og hjálparmanni
Steindóri Björnssyni.
A leiðinni út varð
ég fyrir því óhappi að
togna á öxl og varð því
bæði fatlaðri og
ómeðfærilegri en ella
svo ekki sé talað um
óþægindin. Þegar
komið var til Brussel
var sá er hér talar
orðinn útkeyrður eftir daginn enda
plagaði öxlin stöðugt. Er hótelið hafði
verið pantað hér heima hafði verið
tekið fram að um hjólastól væri að
ræða og í erlendri umsögn um hótelið
leit út sem aðgengi væri vel þokka-
legt. Hótelið heitir Arenberg ef ein-
hver skyldi kannast við það. Arenberg
staðfesti pöntunina og gerði engar
athugasemdir við hjólastólinn.
rjár tröppur í dyragættinni var
fyrsta hindrunin á hótelinu. Við
tékkuðum inn og fengum að sögn
svítu til þess að sem best rými væri
fyrir stólinn. Þá fórum við í lyftuna
og þar var önnur hindrun því hún var
svo lítil að ekki var nokkur leið að
koma stólnum í heilu lagi inn. Með
því að fjarlægja fótafjalir komst ég
með naumindum inn og upp. Þá tók
svítan við. Er hurðin var opnuð blasti
við lítill gangur inn í herbergið og var
á honum 90 gráðu horn sem var
akkúrat nógu þröngt til þess að stóll-
inn komst ekki í gegn nema honum
væri lyft rösklega til að aftan. Var nú
farið að fjúka í ansi mörg skjól og til
að setja punktinn yfir I -ið var bað-
herbergið algerlega ófært, það var
ómögulegt að komast inní herbergið
hvað þá meira. Þama var ekki hægt
að vera, það var alveg ljóst svo gerðar
voru ráðstafanir til að fá betra hótel
sem fannst fljótlega.
Þar sem ég var bæði þjakaður og
þreyttur óskuðum við eftir bíl sem
gæti tekið stólinn með mér í þegar
farið yrði milli hótela. Það fannst eng-
inn slíkur í allri Brussel, allavega
vissu hótelin ekki um neinn. Ég varð
því að notast við “venjulegan bíl.”
Þessi ferðadagur var hræðilegur en
reynslan á sinn hátt dýrmæt.
Það sem þarna gerðist er ekkert
einsdæmi. Sjálfur hef ég lent í svip-
uðu hótelaklúðri áður og aðrir hafa
svipaða sögu að segja.
I tilviki mínu sem ég nefndi hér að
framan brást hótelið gersamlega.
Menn höfðu þar enga þekkingu á
þörfum hjólastólafólks og bókuðu því
hjólastólsnotandann án athugasemda
þrátt fyrir algert aðgengisleysi.
Mér skilst að hótel þetta sé ekki
samningshótel og Samvinnuferðir-
Landsýn sem bókaði okkur hafði því
ekki aðrar upplýsingar en þær sem
hótelið gaf upp.
Já upplýsingar, þær eru grund-
vallaratriði sem brást í mínu
tilfelli. Þegar fatlaðir ferðast einir eða
fleiri þarf gott aðgengi að
upplýsingum um
aðstæður og það þarf
að vera hægt að
treysta þeim.
Hér kreppir skór-
inn því miður veru-
lega. Þááégbæðivið
ferðir innanlands og
utan.
Þeir sem sinna al-
mennri ferðaþjónustu
hafa að mínu mati
sorglega lítið sinnt því
að afla upplýsinga um
aðgengi á ferða-
mannastöðum, hanna
ferðir þar sem tekið er
tillit til þarfa fatlaðra,
í stuttu máli sagt hafa
6