Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 4

sem er inni á stofnunum fær. Þetta
em vesælar 10 þúsund krónur og fyrir
það áttu að kaupa allt utan fæðis og
húsnæðis.
Nú hafa félagsmálastofnanir veitt
sumum inni á stofnunum fatastyrk að
fjárhæð kr. þrjátíu og sex þúsund. Og
hvað skeður? Næsta ár eru vasa-
peningamir skertir vegna þessa styrks
um sömu upphæð
Það eru ekki allir sem eiga ein-
hverja að sem klæða þá. Og er það í
raun ekki lítillækkandi að þurfa að
vera upp á aðra kominn með svo sjálf-
sagðan hlut eins og að eiga einhver
föt til að vera í? Nema að það sé eins
og í sögunni um manninn sem fór til
Afríku. Þegar hann kom heim sagði
hann konu sinni að hann hefði keypt
handa henni alklæðnað Afríkuprins-
essu. Konan varð yfir sig spennt og
svo fékk hann henni forláta perlufesti.
Konan spurði: “ Og hvar er hitt?” og
maðurinn svaraði: “Það var ekkert
annað!”
ið megum alls ekki fara að koma
inn einhverju ölmusuhlutverki
hjá fólki. Það á að deila út réttlátum
greiðslum sem eru ákveðnar með lög-
um (ekki endalausar heimildir). Ekki
að fólk, sem sannanlega á rétt á
örorkulífeyri fari aftur að skammast
sín fyrir að taka við honum. Þegar ég
hóf störf hjá Öryrkjabandalaginu fyrir
meira en aldarfjórðungi síðan varð ég
einmitt vör við þennan hugsunarhátt
-fólki fannst það vera að fá ölmusu.
Við sem vinnum í málaflokki fatlaðra
höfum eytt ómældum tíma í að sann-
færa ekki bara þetta fólk heldur þjóð-
ina um að þetta sé réttur fólks og allir
hafa lagt sinn skerf til þjóðarbúsins
svo það megi verða áfram.
Og nú er nýlokið kjarasamningum.
Ekki er nú hægt að segja að þar sé um
neina ofrausn að ræða þó sumt sé til
bóta og reynt í vissum tilfellum að
bæta upp þar sem búið var að skerða.
En eftir er samt enn breiðara bil en
nokkru sinni fyrr milli þessa hóps og
hins almenna launamanns í landinu.
Eg veit ekki afhverju þessi hópur á
að lifa af minnu en hinir. Og svo
breikkar líka bilið milli hjóna og
sambúðarfólks annarsvegar og ein-
hleypinga hinsvegar. Svo mikið er
víst að baráttan heldur áfram - barátt-
an fyrir því jafnrétti sem við viljum
hafa í þjóðfélaginu.
Kannski finnst einhverjum að
þessi leiðari beri keim af
óbærilegum léttleika tilverunnar en
hvar værum við stödd án hans. Við
verðum víst alltaf að lifa í voninni um
betri tíð með blóm í haga og víst er
að þrátt fyrir allt og allt kemur sum-
arið til okkar og hin nóttlausa voraldar
veröld ríkir jafnt yfir réttlátum og
ranglátum - fátækum og rikum.
Asgerður Ingimarsdóttir
Afmælisrit Félags nýrnasjúkra
Nýlega er komið út hið glæsi-
legasta afmælisrit Félags
nýrnasjúkra, en félagið varð 10 ára
á sl. ári, stofnað 30. október 1986.
Formaðurinn Dagfríður Halldórs-
dóttir ritar forystugrein þar sem hún
hvetur alla til að fylla út líffærakort
og taka þannig afstöðu öðrum til
bjargar.
I mörgum og góðum greinum í
ritinu er m.a. hvatt mjög til auk-
innar félagslegrar þátttöku og
virkni nýrnasjúkra til eflingar öllu
félagsstarfi. Það gerir t.d. Jóhanna
Halldórsdóttir sjúkraliði sem starf-
ar á Gervinýra Landspítalans, en
einnig er viðtal við deildarstjórana
tvo á Gervinýra — þær Björk
Finnbogadóttur og Hildi Einars-
dóttur, sem segja deildina löngu
hafa sprengt utan 'af sér húsnæðið.
Páll Ásmundsson yfirlæknir er
þarna með ágætt ágrip af sögu
Blóðskilunardeildar Landspítalans,
lýsir m.a. hinum miklu tæknifram-
förum sem orðið hafa svo og
tengslum við líffæraflutninga —
fyrst í Gautaborg en nú í Kaup-
mannahöfn.
Kristinn Tómasson sérfræðingur
í geðlækningum og heilbrigðisfræði
skrifar um geðsjúkdóma meðal
nýrnaveikra, þar sem hann bendir á
að þvageitrun fylgi oft einkenni sem
bendi til geðsjúkdóms, en horfur eru
almennt góðar um bata.
Magnús Böðvarsson nýrnasér-
fræðingur skrifar um nýrnabilun,
meðferð, betri lífslíkur og aukna
sálfræðilega og félagslega aðstoð en
greinin ber heitið: Menn álitnir
deyja úr leti.
Líffæraskortur senn úr sögunni,
segir dr. Margrét Árnadóttir
nýrnasérfræðingur. Hún segir ný
ónæmisbælandi lyf á leiðinni,
umönnun líffæraþega hafi breytzt
mikið, en einmitt nægileg meðferð
sé nauðsyn.
Magnús Tómasson blóðskilunar-
sjúklingur, sem stendur á sjötugu —
of gamall til að fá nýra — blóðskil-
un verður að duga, segir Magnús,
sem reyndar fór í nýmaskipti en eftir
sjö og hálft ár gaf nýrað sig. Fyrsti
blóðskilunarsjúklingurinn og um
leið fyrsti nýrnaþeginn, Salóme G.
Guðmundsdóttir segir sína lær-
dómsríku sögu, vígði blóðskil-
unarvélina og fór í ígræðslu í árslok
1970, stálslegin í dag. Axel
Einarsson tónlistarmaður segir sína
reynslusögu — 17 ára sögu nýrna-
bilunar og nýrnaígræðslu fyrir
tveim árum — mér var gefið nýtt
tækifæri — segir Axel.
Þetta er afar læsilegt rit og vel
til þess vandað undir ritstjóm Axels
V. Ammendrups. Félag nýrna-
sjúkra er nú með skrifstofuaðstöðu
í húsakynnum Öryrkjabanda-
lagsins að Hátúni 10, skrifstofan er
opin miðvikudaga milli kl. 17 og
19. Nýtt símanúmer félagsins er
5619244. Formaður félagsins er
s.s. áður segir Dagfríður Halldórs-
dóttir en aðrir í stjórn: Regína
Aðalsteinsdóttir, Jón Sveinsson,
Sandra Róbertsdóttir og Hildur
Pétursdóttir. Öryrkjabandalagið
sendir félaginu einlægar ámaðar-
óskir.
H.S.
4