Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Qupperneq 42

Kynning
framkvæmdastj óra
Hér kemur svo síðbúin
kynning á hinum ötula
framkvæmdastjóra
Alnæmissamtakanna, Grétu
Adolfsdóttur svo og ágætar hug-
leiðingar hennar einnig.
Gréta
Adolfsdóttir.
Örfá orð til kynningar
Ég er fædd í Reykjavík á því
herrans ári 1952, ættirnar eru mér
óskiljanlegar og
lítt áhugaverðar
því mér skilst að
allir Islendingar
séu meira og
minna skyldir í
áttunda ættlið, ef
ekki nær. Hvar
ólst ég upp? Ég
bjó á Vitastíg 18 í
Reykjavík til átta
................ ára aldurs, var á
því tímabili eitt og hálft sumar í sveit
í Mýrdalnum, þá skildu foreldrar
mínir og ég flutti ásamt móður minni
og tveimur systrum austur í Rangár-
þing þar sem móðir mín fékk vinnu
sem ráðskona á bóndabæ. Þar bjó ég
til 18 ára aldurs, en þá gifti ég mig.
Ég flutti til Reykjavíkur, þaðan til
Vestmannaeyja. Þegar gosið hófst
tlutti ég á Suðumesin, svo til Húsa-
víkur, þaðan til Raufarhafnar. Var
kúabóndi í Skeiðahreppi í Ámessýslu,
bjó fímm ár í Grundarfirði og hef búið
í Reykjavrk síðan 1989. Ég fór einn
vetur í Verslunarskólann, fannst nám-
ið ekki raunhæft, hætti. Fór síðar á
ævinni í Viðskiptaskóla Stjórnunar-
félags Islands á fjármála- og rekstrar-
braut. Hef unnið við flest nema
sjúkrahús og togarasjómennsku. Hef
verið sjálfstæður atvinnurekandi og
unnið hjá öðrum. Hér hef ég unnið
síðan 25. janúar 1994.
Hvers vegna hér?
Einkennilegar tilviljanir réðu því
að ég var ráðin starfsmaður hjá
Alnæmissamtökunum 25. janúar
1994. Ég var ekki í atvinnuleit. Ég var
í hálfu starfi hjá heildverslun og var
Zontaklúbbskonur koma færandi hendi.
stödd á Vinnumiðlun Reykjavíkur-
borgar í hádeginu að spjalla við
fyrrverandi skólasystur mína, úr skóla
sem nú heitir Viðskiptaskóli Stjómun-
arfélagsins og Nýherja. Þar hafði ég
verið í námi sem heitir fjármála- og
rekstrarbraut og er nám á háskólastigi
varðandi bókhald, fjármál og rekstur
fyrirtækja. Þar sem ég sit í mestu mak-
indum við að tefja fyrir skólasystur
minni, svífur á mig kona sem þar
vinnur við að finna fólk í viðtöl hjá
fyrirtækjum og spyr hvort ég hafi
áhuga á að fara í viðtal út af hálfu
starfi hjá Alnæmissamtökunum.
Starfslýsing lá ekki alveg fyrir, en
skrifstofuvinna væri inni í myndinni.
Ég verð að játa það að forvitni mín
rak mig til að segja já og fara í viðtal.
Mér til mikillar undrunar var ég ráðin
og mátti byrja strax. Eitthvað varð
hann óhress heildsalinn sem ég var að
vinna hjá og hann sagði mér upp á
stundinni þegar ég sagði honum
fréttirnar, þó að vinnutími þyrfti ekki
að rekast á.
Starfið
Starfið hjá Alnæmissamtökunum
var ómótað, þar hafði unnið áður sál-
fræðingur í stuttan tíma, en hann flutti
til útlanda og enginn starfsmaður
hafði verið í einhverja mánuði. Þetta
var spennandi tími. Ég vissi ekkert um
alnæmi nema það sem ég hafði lesið í
dagblöðum, hafði ekki séð sjúkling
nema í sjónvarpinu, vissi ekkert um
smitleiðir né lyfjameðferð. En ég
hafði búið hingað og þangað um land-
ið og kynnst fjölbreytilegu mannlífi
og hef alltaf haft mikinn áhuga á
mannlegum samskiptum. Ég sökkti
mér ofan í starfið og las allt sem ég
komst yfir, ég vildi vita allt um málið.
Smátt og smátt kynntist ég þeim sem
voru smitaðir af alnæmi og komst að
því að þetta var yndislegt fólk með
ólæknandi sjúkdóm sem þau lýstu
fyrir mér eins og tímasprengju hjá
hverjum og einum. Ég komst að því
að ég var hættulegri þeim en þau mér.
Á stuttum tíma urðum við vinir, ég
og Jákvæði - hópurinn sem er félag
alnæmissmitaðra og starfar innan
Alnæmissamtakanna.
Ný lífssýn!
Það var ekki auðvelt að horfa upp
á þessa nýju góðu vini sína veslast upp
og deyja hvern á fætur öðrum og geta
ekkert gert nema þykja vænt um þá.
Ég fékk nýja lífssýn og lærði að meta
líf mitt og heilsu, og hvert andartak
sem ég var í vinnunni með þessum
vinum mínum varð mikilvægt, ég
vissi aldrei hvort ég sæi þau oftar. Ég
hugsaði mikið á þessum tíma og lærði
42