Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Blaðsíða 29

Sólveig tveggja ára. “Ég sá aðeins afar fallegt
barn, litla dóttur mína sem minnti á
Kínverja.“
Sigríður og Vilhjálmur í
gönguferð á góðri stundu.
Mæðgurnar, Sigríður og Sólveig. Þarna er Sólveig 25 ára, en
sýnist ekki eldri en tólf. “Hún var svo lengi barn, átti langa
bernsku með allri gleðinni sem fylgir henni - síðan varð hún
allt í einu gömul - ekkert milliskeið í ævi Sollu.“
byrðis, og til að byrja með skiptust
þau á heimsóknum. Nú eru þau orðin
24 og erfiðara um vik. “ Aðalstarf
Sigríðar var samt áfram hjá Styrktar-
félagi vangefinna. Hún var fulltrúi
þess hjá Bandalagi kvenna í Reykja-
vík og síðar hjá Kvenfélagasambandi
íslands.
í lögum félagsins segir m.a. að
tilgangurinn sé að vangefnum
verði veitt sem ákjósanlegust
skilyrði til að ná þeim þroska
sem hæfileikar þeirra leyfa.
Sigríður segir fjáröflun hafa verið
brýnasta verkefni Styrktarfélagsins í
upphafi. “Það var mikill sigur, þegar
“tappasjóðurinn” svonefndi var sam-
þykktur á Alþingi. Hann fólst í því
að ákveðin upphæð af sölu öl- og
gosdrykkja í landinu færi til upp-
byggingarhúsnæðisfyrirvangefna. I
fyrstu var deilt á stjórn félagsins fyrir
að láta allt í steinsteypu.
- En hvernig á að vinna að þroska
barns, ef ekkert húsnæði er til?”
Einbeittur raddblærinn sýnir rök-
föstu félagshyggjukonuna Sigríði.
Örugglega hefur verið erfitt að kveða
hana í kútinn. “Þrengslin á Skálatúni
ráku á eftir okkur,” segir hún, “börnin
voru átta saman í herbergjum og látin
sofa í rimlarúmum. Viðbótarbygging
á Skálatúni var brýnasta verkefnið.
Síðar reistum við leikskólann Lyngás
í Safamýri, sem tekur nú á móti börn-
um af greiningarstöðvunum.”
Greinilega er þjálfunar- og hæf-
ingarstöðin Bjarkarás samt stolt
félagsins. Signður hélt ræðu sem for-
maður skólanefndar á fyrsta foreldra-
fundinum. “Eitt af því sem ég sagði
var, að nú ættu allir að koma í skólann
sinn með strætó! Þá fannst mörgum
að barnið sitt ætti ekki heima þarna.
Foreldrar vangefinna hneigjast oft til
ofverndunar, sem er vel meint en ekki
gott fyrir einstaklinginn.”
Sigríður segist alltaf muna, þegar
hún hitti hóp frá Bjarkarási á strætó-
stöðinni á Hlemmi. “Ég var svo stolt
innra með mér, að þau höfðu getað
lært að fara með strætó, þvert ofan í
það sem foreldrar þeirra höfðu sagt.”
Sigríður segist þakklát fyrir, hve
mikið hafi áunnist frá því að Solla
fæddist 1947. “Nú eru aðstæður til
greiningar, þjálfunar og endurhæf-
ingar fyrir hendi, en slíkt vantaði
algjörlega árið 1947. Nú gerir fólk
sér miklu betur grein fyrir þessari
fötlun. Aður var erfitt að fá foreldra
til að skilja vanhæfni barnsins. Margir
héldu að hægt væri að þjálfa það upp,
svo að það fengi eðlilega greind.
Margir voru líka á móti því að láta
barnið sitt mótast með sínum líkum,
álitu það þroskast betur innan um
venjulegt fólk. Ég álít þvert á móti,
að það leiði til einangrunar einstakl-
ingsins. Vangefinn maðurhefuralltaf
þessa takmörkun. Hann hneigist
meira að sínum líkum, leitar þá jafn-
vel uppi.”
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
29